Μανιφέστο

[ivikos]

Θυμάμαι πάντοτε τους λίγους, μύρια να έχουνε
 η κόρη Δόγησσα, η σύντροφος Σουλτάνα,
και τους πολλούς να υποφέρουν και να τρέχουνε
 στα κρεματόρια, στη φτώχεια την που**να.

Ένας μοιράζει στον κοσμάκη φτωχοσέντονα
 λέει: «Τα χρόνια δυσκολέψαν, λίγες θέσεις»,
άλλος για «δίκιο» μας μιλά με λόγια έντονα
 κι όλοι μας κλέβουν, μα μοιράζουν υποσχέσεις

 Κάποιοι καμώνονται αρχηγοί, τυφλά κι ανέξοδα
 λένε θα φέρουνε ισότητα και τάξη,
μα οδηγούνε τους λαούς σε αδιέξοδα
 και λεν τα φύκια που πουλούν είναι μετάξι

 Πρέπει επειγόντως πριν τα όνειρα τελειώσουνε
 μια Παναγιά να βρούμε σε Βοριά ή Δύση
 έστω σε φάτνη την ψυχή μας πριν αλώσουνε
 έναν Αντάρτη αρχηγό να μας γεννήσει

 Κι εμείς μπροστάρηδες πριν φύγουνε τα χρόνια μας
 να ξεκινήσουμε, τα κότσια μας βαστάνε,
μ’ επαναστάτες τα παιδιά μα και τα εγγόνια μας
 να ξαναπάρουμε αυτά που μας χρωστάνε