Ομορφιά και ασχήμια

[Ιππαρχος]

Είναι το βλέμμα σου παράξενα θλιμμένο
σαν ουρανός στα χρώματα της δύσης
σαν πέλαγος απέραντο να το διασχίσεις
βαθύ, ανάστατο, φουρτουνιασμένο

Είναι τα μάτια σου απόμακρα αστέρια
που τρεμοσβήνουν σε μια νύχτα του χειμώνα
και νιώθουν, θε μου, πάντα τόσο μόνα
στ’ ατέλειωτά σου σκοτεινά νυχτέρια

Το στόμα σου γλυκό μαζί και πικραμένο
στο πλάι του οι γραμμές διαγράφονται επίμονα
τα χείλη παραμένουνε φιλήδονα
ας είναι το φιλί γι’ αυτά από καιρό κρυμμένο
 
Στο πρόσωπό σου η ομορφιά μάχεται με τον πόνο
με πείσμα αντιστέκεται, το πάθος της περίσσο
μα όλο και χάνει έδαφος, όλο και κάνει πίσω
η ασχήμια έχει σύμμαχο τον καταλύτη χρόνο