Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: atzolina στις 27/06/04, 14:47
-
Νύχτα,με άρρωστο φεγγάρι
και σε διπλό κρεββάτι
στριφογυρνώ.
Στο νου μου,ξαναφέρνω
εσένα που λατρεύω
εσένα που'χεις φύγει
που πια δεν είσαι εδώ.
Πάλι,θα ξενυχτήσω
θα σου τηλεφωνήσω
μα,πάλι,θα στο κλείσω
και θα γυρίσω πλευρό.
Μ' ορθάνοιχτα τα μάτια
στα μαύρα τα σκοτάδια
μου στοίχειωσες τα βράδια
και πως να κοιμηθώ.
Νύχτα,που όλο μεγαλώνει
μια θηλιά το σεντόνι
στο λαιμό.
Πίσω,πάλι,τρέχω
στιγμές μας ζωντανεύω
στιγμές που'χουν πεθάνει
αφού δεν είσαι εδώ.
-
Γιατί αν αλλάξω τον ρυθμό όπου έχεις στον νου σου , πέφτω επάνω στον Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
και συγκεκριμένα στο γνωστό του : "Νύχτα με τέσσερα φεγγάρια..." . Προς θεού δεν λέω πως κάτι έκανες , απλώς λέω για κοίτα πως γυρνά στα ίδια των ανθρώπων η ψυχή . Την επανάληψη την αγαπούσε κι αυτός. Είναι και ο στίχος σου κοφτός ,
στιγμές .