Μια νύχτα σαν τις άλλες...

[(Κωνσταντίνος. Γ)]

(22:25μμ)

Είναι τα Φώτα που απλώσανε παντού τώρα που έσβησε ο ήλιος
και ξαπλώσανε μπροστά μου σαν άστρα που ξερίζωσε ο χρόνος
σαν άστρα που ξεβράστηκαν στην γη από τις θάλασσες του κόσμου,
από τις νύχτες που χαϊδεύουνε τους δρόμους και γυαλίζουνε πάνω στα κύματα
και πίσω απ’ τα σπίτια τα ζεστά...

(00:45πμ)

Σε μια υπέροχη μοναξιά φεύγουν τα νυχτοπούλια,
πάνω απ’ τις σκιές τα μάτια μου ταξιδεύουν στους ανοιχτούς ουρανούς,
σκόρπιους στα πέρατα και ενωμένους στο παρών,
η ησυχία είναι καθαρή κι απόλυτη, τόσο ερωτική ησυχία,
γύρω μου ύπαρξη καμιά παρά μόνο τα σώματα τ’ ουρανού παρά μόνο η φωνή του κενού
η γλυκιά φωνή του παράξενου ορίζοντα,
τι φωτεινή νύχτα Θεέ μου! τι πανέμορφη βραδιά…
αν πέθαινα απόψε θα ήμουνα γεμάτος, θα είχα ζήση τα πάντα
ίσως να πήγαινα και στον παράδεισο, αν πέθαινα απόψε…
όσο θα μένω εδώ θα νιώθω άρρωστος
και θα υπάρχω μόνο για κάτι τέτοιες νύχτες
για μια αγάπη και τίποτα άλλο…
Έτσι όπως κάθομαι βαθιά στην καρέκλα θα θυμηθώ
πως κάποτε ήμουν με κάποιον ένα
μα το ξέρω πως θα ξεχάσω γρήγορα ίσως γιατί δεν άξιζε απ’ όλα τίποτα   
μόνο εκείνο το παιδί που πια δεν υπάρχει και χάθηκε γιατί ο κόσμος ζει στην άγνοια
και σαν Θεό την παρουσιάζει
μα εδώ οι Θεοί από καιρό έχουν πεθάνει …!

(03:52πμ)

Θα σηκωθώ και θα περπατήσω κοιτώντας ψηλά θα κατέβω στην παραλία
μπροστά απ’ τη θάλασσα θα κάτσω, θέλω εδώ να κλάψω δυνατά για όσα δεν έκλαψα ποτέ μου
πάνω απ’ την παγωμένη αμμουδιά να στάξω τα δάκρυα μου
και να αρπάξουν φωτιά τα πάντα γύρω μου, να σχίσω το στήθος μου και απ’ τα βαθιά να πνίξω
την τελευταία αναπνοή μου, να μην υπάρχω για τίποτα πια, να μην φοβάμαι, να γίνω πάλι παιδί,
να γίνω κάποιος που χάθηκε απ’ τον κόσμο, να γίνω μια βροχή ζεστή πάνω απ’ το καλοκαίρι
και να αγγίξω όσα χάθηκαν απ’ τη ζωή μου, να κάνω έρωτα με τη γη και μαζί της να στεγνώσω.

(06:05πμ)

Όσο η νύχτα θα με έχει κι όσο η θάλασσα θα καίει όλα θα γίνουν ένα
πριν πιάσει το ξημέρωμα γραμμές φωτιστές περίεργα κι αυθόρμητα περιγράφουνε τα σύννεφα,
το πρώτο σημάδι της αυγής, έρχεται το φως
η νύχτα γίνεται κομμάτια και διασπάται στις τέσσερις γωνιές του κόσμου,
ίσως σήμερα όλα θα πάνε καλά, ίσως γελάσω όσο δε γέλασα ποτέ μου,
ίσως να κλάψω, ίσως να χάσω για μια φορά ακόμη ότι αγάπησα πιο πολύ…
και κάπου κάποιος αυτή τη στιγμή πεθαίνει και κάπου αλλού κάποιος γεννιέται,
κάποιος μπορεί να με σκεφτεί και κάποιος μπορεί να με ξεχάσει για πάντα σήμερα…

παράξενη ζωή...

(07:30πμ)

θα τη θυμάμαι αυτή τη νύχτα…το ξέρω πως θα τη θυμάμαι
όχι γιατί είναι διαφορετική
μα γιατί είναι μια νύχτα… σαν όλες τις άλλες…


(Κωνσταντίνος .Γ) 

[Iroukos]

κωσταντινε μου τινα πω?
εχω ζησει τετοιες νυχτες!
τις ξαναζησα μεσα απο τα λογια σου!!!

να΄σαι καλα! να σαι παντα καλα!

[Μαργαρίτα Π.]

Κωνσταντίνε γεια σου. Έχω διαβάσει όλα τα ποιήματα που έχεις δημοσιεύσει εδώ και έχω να πω τα εξής. Χειρίζεσαι τη γλώσσα σωστά και ο τρόπος γραφής σου μου αρέσει. Απλά ορισμένα από αυτά - όχι όλα - τα βρίσκω ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ απαισιόδοξα. Ξέρω ότι κάποιες καταστάσεις μας κάνουν να γράψουμε απαισιόδοξα ποιήματα ή απαισιόδοξους στίχους για τραγούδια - κι εγώ το έχω κάνει, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω - αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσω κάτι δικό σου που να στέλνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Ακόμα και ο Καρυωτάκης από τον οποίο δείχνεις να είσαι βαθύτατα επηρεασμένος - και δεν εννοώ ότι τον μιμείσαι - έγραψε "ελπίζω το λουλούδι κι απ' τα σχίνα". Κι εγώ ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μας στείλεις το δικό σου καλογραμμένο, υπερβολικά αισιόδοξο μήνυμα.
Φιλικά και καλοπροαίρετα 
Μαργαρίτα.

[(Κωνσταντίνος. Γ)]

Ναι μαργαρίτα μου έχεις δίκιο και το ξέρω απλά δεν ελέγχω την έκφραση μου την αφήνω αυθόρμητη
και οδηγούμαι μόνο απ' της σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου...
όσο για το ελπιδοφόρο μύνημα πιστεύω κι εγώ οτι κάποτε θα βγεί απο μέσα μου και εγώ απλά θα περιμένω τη στιγμή και πίστεψε με οταν θα έρθει θα το χαρώ πάρα πολύ...!

Σ' ευχαριστώ μαργαρίτα και για τον χρόνο και για τα σχόλια σου...