Εμφάνιση μηνυμάτων
1
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Λυτρωμένος Δολοφόνος
« στις: 05/03/06, 02:12 »
Ο δολοφόνος ετοίμασε το όπλο του,το αιώνιο μίσος του.Δολοφόνος από ανάγκη,υπηρέτης της νύχτας.
Αιχμηρά βράδια μαχαιρώνουν τη ζωή του,μια ανέλπιστη αγάπη,αψεγάδιαστο φως.
Ο δολοφόνος,ναι,ονειροπόλος,χαμένος και αυτός.Ζητιάνος στιγμών,κλεμμένων φιλιών.
Γεννήθηκε μόνος,αέρας δυνατός,σε ένα αιώνιο λιβάδι γεννήθηκε η ψυχή του.
Έχει αποστολή τώρα,ορκισμένο ψέμα,μαχαιριά αφιερωμένη στα κενά του ταξίδια.
Αυταπάτες στα μάτια του,κίνδυνοι,απειλές...Δολοφόνε,μην τρέξεις,η ζωή θα σε προλάβει.
Γιατί αλύγιστος φαίνεσαι,στα μάτια,στο άγγιγμα,μα η ψυχή σου πεθαίνει,λιωμένο ατσάλι.
Ο Δολοφόνος,μισθοφόρος του χθες,λυτρωτής της αγάπης.
Το χτύπημά του αναπόφευκτο πάθος,το φιλί του ανεπανόρθωτο λάθος.
Ο Δολοφόνος ερωτεύτηκε,ο θύτης το θύμα,άνθρωπος φτιαγμένος από μίσος και ψέμα.
Κρυμμένο πρόσωπο,ανούσιες προτάσεις,σημάδι στο πρόσωπο,άγγελος της αγάπης.
Ο Δολοφόνος ετοίμασε το όπλο του,τη φθορά,το μαχαίρι,κατέβηκε το δρόμο με τις στάχτες του ήλιου
ανέβηκε τις σκάλες,είδε φως και σιωπή,τον πρόλαβε ο θάνατος,μια αστεία ευχή
Ο δολοφόνος... έβγαλε τη μάσκα του,ο άγγελος που λένε ότι ορκίστηκε
Λιπόθυμος,αιμόφυρτος,ο δολοφόνος ερωτεύτηκε,ένα αταίριαστο ζευγάρι στο γαλαξία της υποκρισίας
Δολοφόνος και φεγγάρι,θάνατος και απάτη.
Δεν το χώρεσε ο νους του,τόσα χρόνια σκοτώνει,από ανάγκη φονιάς,συνθέτης θανάτου
Τώρα πορεύεται μόνος,η ζωή του ιστορία,δεν φτάνει η πλαστή αγάπη της φθοράς,της αφθαρσίας
Είναι η τελευταία βραδιά που περπατάει σε αυτό το μοναχικό και ατελείωτο δρόμο...
Κάθε μέρα πεθαίνει,η ζωή τον σκοτώνει,κάθε μέρα πεθαίνει,μα δεν ξαναζεί
Τα δάκρυά του λύγισαν το μαχαίρι,η φωνή του έζησε για πάντα εκεί,
να,τώρα φαίνεται το πρόσωπό του,ραγισμένο γυαλί.
Ξηραμένα χείλη,μάτια μαύρα,σκληρά,ορκίζομαι πως δάκρυα δεν μπορούν να βγουν από εκεί μέσα.
Ο Δολοφόνος γύρισε το ατάραχο κεφάλι του στην ασήμαντη σφαγή,
μα τώρα τα μάτια του θυμίζουν γαλάζιους ωκεανούς.
Το μαχαίρι του η ζωή του,μα πια έχει λυγίσει,εντολοδόχος του ψέματος,τώρα ελεύθερη ελπίδα.
Ο Δολοφόνος σταμάτησε,ναι,έπαψε,ένα πικρό τσιγάρο βάρυνε την ανάσα του.
Έλαμψε,αψεγάδιαστο φως στο σωριασμένο κορμί του.
Έπαψε,δεν μπορούσε αλλιώς,μετά την αιώνια κραυγή του.
Πέθανε ξανά,ηδονή θανάτου
Πέθανε ξανά,μα τώρα ξαναζεί
Γνήσια όνειρα,όνειρα τώρα τα όνειρά του
Μόνο αυτά έμειναν,και μια πίκρα αληθινή...
Αιχμηρά βράδια μαχαιρώνουν τη ζωή του,μια ανέλπιστη αγάπη,αψεγάδιαστο φως.
Ο δολοφόνος,ναι,ονειροπόλος,χαμένος και αυτός.Ζητιάνος στιγμών,κλεμμένων φιλιών.
Γεννήθηκε μόνος,αέρας δυνατός,σε ένα αιώνιο λιβάδι γεννήθηκε η ψυχή του.
Έχει αποστολή τώρα,ορκισμένο ψέμα,μαχαιριά αφιερωμένη στα κενά του ταξίδια.
Αυταπάτες στα μάτια του,κίνδυνοι,απειλές...Δολοφόνε,μην τρέξεις,η ζωή θα σε προλάβει.
Γιατί αλύγιστος φαίνεσαι,στα μάτια,στο άγγιγμα,μα η ψυχή σου πεθαίνει,λιωμένο ατσάλι.
Ο Δολοφόνος,μισθοφόρος του χθες,λυτρωτής της αγάπης.
Το χτύπημά του αναπόφευκτο πάθος,το φιλί του ανεπανόρθωτο λάθος.
Ο Δολοφόνος ερωτεύτηκε,ο θύτης το θύμα,άνθρωπος φτιαγμένος από μίσος και ψέμα.
Κρυμμένο πρόσωπο,ανούσιες προτάσεις,σημάδι στο πρόσωπο,άγγελος της αγάπης.
Ο Δολοφόνος ετοίμασε το όπλο του,τη φθορά,το μαχαίρι,κατέβηκε το δρόμο με τις στάχτες του ήλιου
ανέβηκε τις σκάλες,είδε φως και σιωπή,τον πρόλαβε ο θάνατος,μια αστεία ευχή
Ο δολοφόνος... έβγαλε τη μάσκα του,ο άγγελος που λένε ότι ορκίστηκε
Λιπόθυμος,αιμόφυρτος,ο δολοφόνος ερωτεύτηκε,ένα αταίριαστο ζευγάρι στο γαλαξία της υποκρισίας
Δολοφόνος και φεγγάρι,θάνατος και απάτη.
Δεν το χώρεσε ο νους του,τόσα χρόνια σκοτώνει,από ανάγκη φονιάς,συνθέτης θανάτου
Τώρα πορεύεται μόνος,η ζωή του ιστορία,δεν φτάνει η πλαστή αγάπη της φθοράς,της αφθαρσίας
Είναι η τελευταία βραδιά που περπατάει σε αυτό το μοναχικό και ατελείωτο δρόμο...
Κάθε μέρα πεθαίνει,η ζωή τον σκοτώνει,κάθε μέρα πεθαίνει,μα δεν ξαναζεί
Τα δάκρυά του λύγισαν το μαχαίρι,η φωνή του έζησε για πάντα εκεί,
να,τώρα φαίνεται το πρόσωπό του,ραγισμένο γυαλί.
Ξηραμένα χείλη,μάτια μαύρα,σκληρά,ορκίζομαι πως δάκρυα δεν μπορούν να βγουν από εκεί μέσα.
Ο Δολοφόνος γύρισε το ατάραχο κεφάλι του στην ασήμαντη σφαγή,
μα τώρα τα μάτια του θυμίζουν γαλάζιους ωκεανούς.
Το μαχαίρι του η ζωή του,μα πια έχει λυγίσει,εντολοδόχος του ψέματος,τώρα ελεύθερη ελπίδα.
Ο Δολοφόνος σταμάτησε,ναι,έπαψε,ένα πικρό τσιγάρο βάρυνε την ανάσα του.
Έλαμψε,αψεγάδιαστο φως στο σωριασμένο κορμί του.
Έπαψε,δεν μπορούσε αλλιώς,μετά την αιώνια κραυγή του.
Πέθανε ξανά,ηδονή θανάτου
Πέθανε ξανά,μα τώρα ξαναζεί
Γνήσια όνειρα,όνειρα τώρα τα όνειρά του
Μόνο αυτά έμειναν,και μια πίκρα αληθινή...