Εκείνες τις στιγμές περπατάω γύρω γύρω
χωρίς λόγο, σαν φυλακισμένος.
Μα τα σίδερα δεν φαίνονται πουθενά
Είμαι ελεύθερος

Νοιώθω πως έχω καταδικαστεί για κάτι
για κάτι που δεν έμαθα ποτέ.
Μα δεν με δίκασε κανείς .
Είμαι αθώος

Αισθάνομαι λύπη να με γονατίζει
όμως η ζωή μου είναι όμορφη.
Δεν με μισούν και δεν μισώ.
Είμαι ευτυχισμένος

Ίσως λοιπόν να σε σκοτώσω
γιατί δεν τις αντέχω τις στιγμές.
Θέλω μια φυλακή αληθινή
μια καταδίκη και μερικές τύψεις

Δεν ειναι παραλογο μετα απο τοσα ομορφα πραγματα που αισθανεται καποιος να ωθει τον εαυτο του να περασει στο αλλο ακρο?
Θα ηθελα αν μπορουσες να μου εξηγησεις τη λογικη με την οποια το εγραψες...

Αναφέρομαι στην ευημερία της μετριότητος, στην έλλειψη εμποδίων που μπορούν να οδηγήσουν σε επαγρύπνιση. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στην καθημερινή ζωή όλων μας. Δεν έχουμε έμπνευση. Μας την έχει στερήσει η μονοτονία της ευκολίας.

έτσι ειναι

Αν και διαφωνω μαζι σου δεν μπορω να πω κατι αλλο...οπως αισθανεται ο καθενας...

Δηλαδή πώς έχουν τα πράγματα;

Κατ εμε εμπνευση υπαρχει καποιες φορες υπαρχει και υπερπροσφορα των "αποτελεσματων" της. Επισης σαφεστατα υπαρχουν εμπόδια μονο που δεν επαγρυπνουμε λογω του "δε βαριεσαι τωρα" κλπ. Εγω δεν πιστευω οτι ευημερει η μετριοτητα. Απλα κυριαρχει. Κανεις μετριος δεν ευημερει σημερα...