''Αναπολήσεις''

[stihoplokos]

Ένα κάτασπρο κονάκι,
με παράθυρα στον ήλιο,
ήταν κάποτε θυμάμαι
των ονείρων μας βασίλειο.
Μιά αυλή με έναν κήπο,
που θα ανθίζανε λουλούδια,
της καρδιάς τον κάθε χτύπο
τον πλημμύριζαν τραγούδια.


Ήταν τότε, που η αγάπη μεσ'στα σύννεφα πετούσε,
της αυγής το πρώτο αηδόνι,γι'αυτή μόνο τραγουδούσε.


Μα τα όνειρα πεθαίνουν,
μόλις η αυγή χαράξει
κι η καρδιά, καράβι σάπιο,
μόλο ψάχνει για ν'αράξει.
Η βροχή που σιγοπέφτει
ρίγη στο κορμί μας φέρνει
και η κάθε της ψιχάλα,
μακρυά τους δυό μας παίρνει.


Είναι τώρα,που η αγάπη με τα κύματα παλεύει,
που σιγά-σιγά βουλιάζει και,αλίμονο,πεθαίνει.