Θάλασσες έμαθες να βάφεις με χρωστήρα
Πέλαγα ολάκερα να δείχνεις στον καμβά
Με κύματα ήρεμα ή άγρια και θαμπά
Και φλοίσβο ολοζώντανο κι αληθινή αλμύρα
Τον ουρανό ζωγράφισες και μαύρα νέφη
Κυοφορώντας άγρια και θυμωμένη μπόρα
Και φωτεινά ουράνια τόξα ελπιδοφόρα
Σαν υπενθύμιση διαρκή πως ο ήλιος επιστρέφει
Από ένα κομμάτι μάρμαρο κατάλευκο τη Σελήνη
Μπόρεσες και εξόρυξες με μαγεμένη σμίλη
Πανέμορφη και μάγισσα όπως την λεν οι θρύλοι
Ζηλόφθονη και φονική όπως την λεν οι θρήνοι
Τ’ αστέρια σ’ ένα κάτοπτρο έκλεισες ένα βράδυ
Τύψεις χωρίς να αισθανθείς και μεταμέλεια δίχως
Ώστε τις νύχτες ουρανός να γίνει για σένα ο τοίχος
Λίμνη να είναι το πάτωμα, η κλίνη σου καράβι
Και στο χαρτί το άπιαστο, το άυλο έχεις κλείσει
Κι όπως θεός δημιουργός έδωσες την πνοή σου
Και είδες ψυχές λογιών λογιών επάνω στο χαρτί σου
Χαρές και θλίψεις, τρόμους κι ελπίδες, αγάπες και μίση