Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΧΩΡΙΑΤΗΣ στις 18/10/08, 22:15
-
Μες το σκοτάδι
σε μια φυλακή
κλαίει συνέχεια
μα αυτό που θα 'βγει;
τρελή μανία
τρελές ενοχές
για μια ιστορία
που μένει στο χθες
μπουκάλια σπασμένα
το σώμα γυμνό
κοιτάζει χαμένα
το βλέμμα κενό
τώρα το αίμα
απ' το σώμα του τρέχει
φωνάζει, ουρλιάζει
πως δεν αντέχει
είναι χρόνια κλεισμένος
μες το κελί του
ζωή έχει σκοτώσει
μα αυτή είναι η ζωή του
το φεγγάρι πέφτει
στο δρόμο χύμένο
θολώνει το φως του
αρρωστημένο
η σιωπή έχει πέσει
σημάδι από ώρα
το σώμα πεσμένο
ακίνητο τώρα
έξω το χιόνι
πέφτει πυκνό
παγωνιά στον αέρα
και στο κελί το φρικτό
η σιωπή χαράζει
τη δική της πορεία
σαν σημάδι θανάτου
στη θλιβερή ιστορία
είναι χρόνια κλεισμένος
μες το κελί του
ζωή έχει σκοτώσει
μα αυτή είναι η ζωή του
-
Πας κάτι όμορφο να γράψεις όμως το χαλάς !
Εν πάσει περιπτώσει έτσι κάπως άρχισα κι εγώ όταν ήμουν νέος !
Έχεις ταλέντο και με την πάροδο του χρόνου θα πετύχεις !
Αντί "που μένει στο χθες ",γράψε ,που ανήκε στο χθες !
Είναι πιο όμορφο...
-
Μ αρέσει η δυναμική του, είναι κοφτό, στακάτο, "απότομο", έχει την αγωνία που θέλεις να περάσεις.
-
Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά