ΤΟ ΤΩΡΑ

[ΟΛΓΑ]

Πρωτα σπουδαζουμε παιδια
για μια ζωη πιο συνεπη, γλυκια,
μα ολα αρχιζουν στον δρομο της δουλειας
δημοκρατια χαμενη αγαπη μου γλυκια.
Σκληρος ιδρωτας, ολο δουλεια- δουλεια
για ενα κομματι ψωμι, μια φραπελια
Πως να αρχισω το σπιτι μου να χτισω
με 600 ουτε να γεννησω...

Γονεις παλεψανε για μας
ω! θυσιες σπανιας ομορφιας
και εμεις πια καθομαστε χωρις λαλια
μπροστα σ' αυτα τα αισχη
του κρατους της συμφορας
που να ρουφηξει θελει την καρδια
και διοχετευει νομιμη απανθρωπια.

που ολο φωναζει η ζωη εχει επιλογες
μια αγγελια με ψευτικες δουλειες
που αλλα σου ταζουν και αλλα σου δινουν
και απο ωραρια τα 12ωρα σκιζουν

και ολο νιωθω απελπισια
οταν γυρνω και τους κοιτω σκετη αηδια

αυτοι ευθυνονται γι'αυτο που αντικρυζω
οταν στου δρομου τα σοκακια τριγυριζω

Γλυκα ματακια γυρω ολο κοιτουν
με απορια
ο κοσμος τρεχει
σαν να ζει σε καταιγιδα
ο ρυθμος της καρδιας σας χτυπαει
με μανια
αυτοι που κυβερνανε
σιγουρα εχουν αρρυθμια
η' μηπως τελεια αδιαφορια;
Ο παλμος της πολης σε κατασταση υστεριας
εκει μας οδηγειτε κορακια της εξουσιας
το αιμα μας εχετε ρουφηξει
το γελιο μας μια κραυγη σφυριζει

Τις ανθρωπινες αξιες εχετε διαλυσει
τα κονδυλια εχετε ρουφηξει
και η μεριμνα την τσεπη σας φροντιζει

Ποσο ακομα παιδια σας ρωταω

Τα τομαρια τους κοιτανε μονο
και δεν τους αγγιζει ουτε φονος
τον θεο απο παλια εχουν διαγραψει
και τον διαολο το εργο τους μου μοιαζει

Γι' αυτο ουτε και στο διαλο θα σας πω
στα τσακιδια
βρομικα σκουπιδια

Σε εσενα μιλαω ξυπνα..
σε εμενα μιλαω ξυπνα...
σε εμας μιλαω ξυπνηστε....
και απ'τον ληθαργο βγειτε

κατι μου ζωγραφιζει η ψυχη
μοιαζει με τρικυμια
βαρκουλα δεν μπορω να βρω
με πιανει απελπισια..