Κι ας ξεράθηκε το αίμα...

[gkou]

Έφυγε, πήγε να τον βρει , δεν άκουσε κανένα…
Μπαούλα με παλιά  ζωή, τα έκαψε ένα- ένα.
Τίμημα δε λογάριασε, δε δίστασε ποτέ της,
για κείνον έστρωσε χαλί όλες τις άμυνές της.

Μα κάποιο βράδυ γύρισε στα αίματα γεμάτη…
σύρθηκε μόνη στα κρυφά, να μην τη δει άλλο μάτι.
Κλείστηκε μες στο σπίτι της και στο κενό κοιτούσε,
βουβά το δάκρυ ντύθηκε, μόνο μ’ αυτό μιλούσε…

Κι ενώ  δεν έβρισκε πληγή απάνω στο κορμί της,
ήτανε  που λαβώθηκε βαθιά μες  στην ψυχή της…
κι ένα ανύπαρκτο «εγώ», κατακερματισμένο…
γραμμάτιο που φορτώθηκε για πάντα χρεωμένο .

Πέρασαν χρόνια κι εποχές, κι είπε να ξεπορτίσει,
να κάνει μια  καινούρια αρχή, πάλι να προσπαθήσει .
Μα χαράχτηκε ο  πόνος  κι η απόγνωση στο βλέμμα
, κι ας ξεχάστηκε η αγάπη, κι ας ξεράθηκε το αίμα…

Copyright ©   : gkou

[MACMISIAS]

Εκ πρώτης όψεως καταλαβαίνει κάποιος ότι μιλάς για κάποια γυναίκα, αλλά εγώ νομίζω ότι θα μπορούσε να ταιριάξει και για την ίδια την αγάπη. Την αγάπη που ξεπορτίζει χωρίς να ακούει κανέναν και που πολλές φορές ξαναμπαίνει στα μπουντρούμια του μυαλού και της λογικής, πληγωμένη και με ξεραμένα αίματα. Αυτή την εμπειρία που έχει αγγίξει όλα τα φύλα. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις Γεωργία, αλήθεια...

[Απόλλων]

Ωραίοι στίχοι. Αν μού επιτρέπεις όμως μια παρατήρηση, οι δύο τελευταίοι στίχοι αλλάζουν μέτρο. Δεν ξέρω αυτό ήταν εκ προθέσεως ή απλώς σού βγήκε έτσι, αλλά εμένα προσωπικά με ξένισε λίγο, γιατί μέχρι εκείνο το σημείο το ποίημα κυλάει πολύ όμορφα, τόσο μετρικά όσο και νοηματικά.

[gkou]

Έχεις δίκιο που σε ξένισαν οι δύο τελευταίοι στίχοι, αλλά αυτός ήταν και ο σκοπός μου, να καταλήξει δηλαδή κάπως αλλιώς το ποίημα, επίτηδες .Σ' ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να ασχοληθείς με αυτό και να το διαβάσεις τόσο προσεκτικά