Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Witchking στις 12/05/05, 12:48
-
Τα ποιήματα του Σπήλιου είναι κατά γενική ομολογία τα ομορφότερα που έχουν παρουσιαστεί σε αυτή την κατηγορία.
Επειδή είναι χαμένα σε διάφορες σελίδες , τα μάζεψα εδώ ώστε να υπάρχει η δυνατότητα εύκολα κάποιος να τα διαβάσει.
Επίσης παραθέτω και τα link από τα θέματα στα οποία υπάρχουν ώστε πιθανή κριτική να γίνει εκεί και όχι εδώ.
Αυτό θα είναι κλειδωμένο , μόνο για ανάγνωση..
Συμπλήρωση (Ο Νέος Κιθαρωδός, 31.12.08):
Χάρη στην παραπάνω ενέργεια του Witchking σε ανύποπτο χρόνο, καταφέραμε και διασώσαμε τα περισσότερα ποιήματα που μας έστειλε ο Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος, πολλά από αυτά τα διέγραψε ο ίδιος αργότερα. Αν κάποιος έχει κρατήσει ποιήματα που λείπουν, ας μας τα στείλει...
Ακόμα μια φορά, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και ελπίζουμε τα ποιήματά του να βρουν πολλούς αναγνώστες και άξιους συνεχιστές...
Συμπλήρωση Νο. 2 (Ο Νέος Κιθαρωδός, 31.3.09):
Προστέθηκαν 20 ακόμη ποιήματα (από το "Καλά Περνάω" και παρακάτω), που είχε κρατήσει και μας έστειλε ο Απόλλων.
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=10223.0
ΣΕ ΜΙΑ ΑΜΜΟΥΔΙΑ ...
Είχες μπαρκάρει μ ένα στρόβιλο γι αλλού
κι όταν η μοίρα σου στο δρόμο είχε αποκάνει ,
σε ξαναντάμωσα , αχιβάδα τού γιαλού ,
στην αμμουδιά , πούχα από χρόνια πριν , πεθάνει .
Το γλυκοχάραμα ριγούσε ηδονικά
κι ένα φεγγάρι ετρεμόπαιζε , να σβήσει .
Σού είπα πως , κάποτε , σε είχα αγαπήσει
κι εσύ μού γέλασες πικρά κι ειρωνικά .
Είχε η μέρα αποσταμένη λιγωθεί
κι είχε αφεθεί σε μιά ανελέητη σβηστήρα ,
όσο πού η φύση τον γαλάζιο της χρωστήρα
στο μαύρο βούτηξε , σε νύχτα να ντυθεί .
Λευκή αχιβάδα , στο χρυσάφι ενος γιαλού
με βρήκες κι έσμιξες με το απολίθωμά μου .
Πρόλαβες κι έγραψες στην άμμο το όνομά μου
πριν η παλίρροια σε στείλει κάπου αλλού .
Σε μιά αμμουδιά μετράω αιώνες καί χρησμούς ,
στο περιγιάλι πούχω εξαίσια ξωκείλει ,
εκεί πού θάρρεψα πως είχα ανατείλει
καί δύση χόρτασα , με αγάπης ξορκισμούς .
Μιά νύχτα πούμελε , πριν φύγεις ξαφνικά ,
μιά αιωνιότητα καί κάτι να κρατήσει .
Σού είπα πως , κάποτε , σε είχα αγαπήσει
κι εσύ μού γέλασες πικρά κι ειρωνικά .
Σπήλιος ΄98
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=14979.0
ΔΥΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ ...
Συνοικία τού όνειρου , γειτονιά τού μόχθου .
Δυό ξενύχτια κάμαρη , έρμαιο στον καιρό .
Σε μιά τρέλα της στιγμής , τού έρωτα τού νόθου
άσπρες μέρες τάξαμε καί χαρές σωρό .
Σ ένα κόσμο αδιάφορο , έχουμε αποτύχει .
Μας αποστερήσανε φράχτες τη ζωή .
Μέρισμα από το άδικο μάς μοιράζει η τύχη
κι ό,τι αποκτήσαμε , μιά μπουκιά ψωμί .
Ακρη στην αυλόπορτα , γιούλια καί σημμύδα .
Κάπου , λένε , η γειτονιά πήρε άλλη μορφή .
Στα υγρά τα μάτια σου , αλλαγή δεν είδα .
Στάζει πάντα ουρανό , τρύπια η οροφή .
Δυτικά της αγωνίας , πέντε δρόμους ,
νέο στήνει η ειρωνεία μαγαζί .
Δυτικά της αγωνίας φτιάχνουν νόμους ,
μη μας δούνε να χαρούμε οι δυό μαζί .
Σπήλιος ΄00
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15194.0
Ασε με να γείρω ,
αν με αγαπάς ,
σ ένα χάδι σου να τελειώσω .
Είμαι πάντα ο ίδιος
καί προφίλ κι ανφάς
κι έχω δώσει ό,τι είχα να σού δώσω .
Ασε με να γείρω , αν μ αγαπάς .
Ασε με να γείρω , να τελειώσω .
Ασε με να γείρω ,
αν με συμπονάς ,
σ ένα γκρίζο σου όραμα , να σβήσω .
Σ ένα κόσμο στείρο
ζώ καί τριγυρνάς ,
πού το αύριο έχει μείνει πίσω .
Ασε με να γείρω , αν με πονάς .
Ασε με να γείρω και να σβήσω .
Μη με ξυπνάς ,
σε κάποιο σου όνειρο κοιμάμαι .
Μη με ρωτάς
αν σ αγαπάω . Δε θυμάμαι .
Σπήλιος ΄99
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15172.0
Αυθαίρετο
Σήκωσα αυθαίρετο
να μη μετράω τ άστρα ,
Μιά τρύπα στον βοριά ,
σε βράχου ανηφοριά .
Τσίγκινοι οι τοίχοι του
κι άδεια από χώμα η γλάστρα .
Χαγιάτι στ όνειρο και στέγη στη βραδιά .
Σήκωσα αυθαίρετο
μιά πίκρα να σπιτώσω .
Στη γύφτισσα απονιά ,
τσαντίρι στο χιονιά .
Ντουβάρια πλίνθινα
μιά θάλασσα κι ωστόσο
βάρκα η καρδιά μου , στεριανή , χωρίς πανιά .
Πλάι στον Αχέροντα ,
το πήρα απόφαση
κι έστησα αυθαίρετο ,
με θέα στην Κόλαση .
Σπήλιος ΄99
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15101.0
ΠΕΤΡΑ ΘΑ ΡΙΞΩ ...
Σήμανε η ώρα πού θα λείψω απ την παρέα .
Σ ένα γκαζάδικο μπαρκάρω απ τον Καρέα .
Τώρα δεν πρόκειται γιά μένα μόνο .
Εχω στεγνώσει κι από πίκρα κι από πόνο .
Τώρα τα λάθη μου θα οφείλονται σε μένα .
Δεν θα ευθύνεται κανείς σας , γιά κανένα .
Μ αυτό το μπάρκο μου , αφήνω πίσω
όσα δεν θ άντεχα σ άλλη ζωή να ζήσω .
Να φύγω , σήμανε , απ τον περίγυρό μου ,
πούδωσα ρέστα , τη ζωή και τ όνειρό μου .
Πήρα τα ρίσκα μου , ν αποφασίσω
ό,τι μού μέλεται να το γυρίσω πίσω .
Τώρα μετράω στον ενικό .
Εχει τριτώσει το κακό κι έχω σαλτάρει .
Τώρα φοράω υπερβολές .
Ξερνάει η νύχτα απειλές ... Σβηστό φεγγάρι ...
Πέτρα θα ρίξω , ένα γύρο κι όποιον πάρει .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15481.0
ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΕΙΣ...
Να δραπετεύεις μ΄ ένα πλοίο φορτηγό
ένα σαπιόσκαρο με πρόστυχο φορτίο
σε γκρίζο μούχρωμα μ΄ άνάποδο καιρό
κι ένα πνιχτό, φαρμακωμένο εντός σου αντίο.
Στον άγριο δρόλαπα ν΄ αφήνεσαι γυμνός
ταριχευτής κάθε σου εικόνας στεριανής σου
και να μαινάρεις ξένος, μόνος κι αδειανός
στην πελαγίσια την πλευρά, τη σκοτεινή σου.
Του θερμαστή να σε λυτρώνουνε οι φτυαριές.
Σε κουπαστάρισμα, στ ανάσκελο να βρίζεις.
Ν΄ αναμετράς την τεφροδόχο σου μ΄ οργιές
και στου ποτέ σου το λεχούδι ν΄ αρμενίζεις.
Βυθοί κι ανήλιαγοι να σε καλούν καθώς
μιά μήτρα αρχέγονη, στο πριν σου να επιστρέψεις,
να κοινωνήσεις της αβύσσου σου το φως
πριν το χορό των εφτά πέπλων σου χορέψεις.
Αχλής μορφές να σου κρατάνε συντροφιά,
σκιές απόκοσμες κι αιθέριοι δροσουλίτες
κι όσα σημάδια σού κεντήσαν τα καρφιά
που της ζωής, στολίζουν τους βαρυποινίτες.
Να δραπετεύεις μ΄ ένα πλοίο φορτηγό,
σκαρί ακυβέρνητο με πρόστυχο φορτίο
έξω από μνήμες, από τόπο και καιρό
μ΄ ένα πικρό κι απελπισμένο εντός σου αντίο.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15503.0
Αιώρα
Εκανες σχέδια γιά καλύτερη ζωή ..
Μέρες απόμεναν να εκτίσεις την ποινή σου .
Στην απομόνωση δεν φτάνει το πρωί
κι εσύ ένα σούρουπο πάντα έσερνες μαζί σου .
Μοίρες σε ορμήνεψαν με λόγια απατηλά
καί σε γαλούχησαν με στείρο παραμύθι .
Κι ήρθε ένα κρίμα να σε σπρώξει χαμηλά ,
στις γειτονιές πού διαφεντεύει η οργή κι η λήθη .
Πήρες τους δρόμους τού φευγιού και της φθοράς
και με άσπρη σκόνη πότισες το ριζικό σου .
Αναστενάρηδες της έσχατης πυράς
έχουν προσάναμα τον άθλιο εαυτό σου .
Θυσίες ανίερες σε στείλαν ως εδώ ,
να προτιμάς το κάτεργο απ την φυλακή σου .
Πρώτη γραμμή . Να σε χωνεύει το έμπεδο
καί λιποτάκτισσα να φτερακάει η ψυχή σου .
Σε πήραν άθελα αιτίες κι αφορμές
καί δυό ισοβίτες σού μαλάξανε τη σάρκα .
Σε όσες κι αν σ έστειλε η σκόνη σου εκδρομές ,
στον ταρσανά σου ονειρεύεσαι άλλα μπάρκα .
Σε διπλαρώσανε κρυφές σου αποθυμιές
κι όσα παιγνίδια σου στερήθηκες ως τώρα .
Σε μια τραμπάλα πόθησες λιποθυμιές
και την εκτόξευση στο χάος με μιαν αιώρα .
Εκανες σχέδια για καλύτερη ζωή ..
Μέρες απόμεναν να εκτίσεις την ποινή σου .
Δυό δεσμοφύλακες σε βρήκαν το πρωί ,
να αιωρείσαι απ το ταβάνι στο κελί σου .
(Κάτι πιό εύπεπτο, γιά όσους φίλους...)
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15346.0
ΜΗ ΜΕΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ
Μη μένεις σπίτι
Στάζουν οι τοίχοι μιά ανυπόφορη σιωπή
κι ο πανικός κρυφά τρυπώνει απ το φεγγίτη.
Λόγια πού θάθελε η όστρια να σού πεί,
πλανιόνται αδέσποτα στις θάλασσες τού Ελύτη.
Μη μένεις σπίτι...
Πίσω απ τα τζάμια, η σταγόνα της βροχής
ένα νεκρό είναι, από σύννεφο, σπουργίτι
πού συναντάει το πεπρωμένο του στη γης,
καθώς ταιριάζει στο όνειρο καί στον αλήτη.
Μη μένεις σπίτι...
Μιά σου παραίσθηση ζωής, απατηλή
ξέπνοη απόγειρε στου σιφονιού την κοίτη.
Απ τον καθρέφτη κάποια εικόνα σου θολή
σβήνει στο αχνόθαμπο το φως τού Αποσπερίτη.
Μη μένεις σπίτι...
Κι έξω, χειρότερα, θα πείς.
Κι έξω, πονάει.
Η μοναξιά παραφυλάει κι η παγωνιά.
Μα υπάρχει ήλιος, πού γιά σένανε γυρνάει
κι ένα φεγγάρι, να σε πάει στη λησμονιά.
Μη μένεις σπίτι..
Σπήλιος ΄02
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15265.0
Παρελαύνω
Και παρελαύνω μ΄ ένα όμποε επ ώμου
σχοινοβατώντας σ ένα αρχέγονο ρυθμό
μ΄ακόρντα πρόστυχα της νύχτας και του δρόμου
μπρος στο στερνό της διαδρομής μου το σταθμό.
Φθόγγοι αλαλλάζοντες στουμπώνουν τα πνευστά μου
σκαστά από δύστοκους του χάους λαρυγγισμούς.
Λάγνες λικνίζονται οι υφέσεις του μπροστά μου
παραδομένες στου άδειου μου τους αρπισμούς.
Σε αργό κιλλίβαντα οι ενάτες μου ζεμένες
σέρνουν μιά φούγκα με ιλαρό τριποδισμό.
Ντιμινουίτες μού αλυχτάνε φορτωμένες
της δωδεκάχορδης τον κούφιο ψυχισμό.
Περνάει στρατός και μι΄ άθλια μπάντα παιανίζει
πένθιμους ρύπους εμβατήριων σιωπής.
Στοχεύοντάς με ένα μπεμόλ μού εξακοντίζει
πυρά συνείδησης, αηδίας και ντροπής.
Και παρελαύνω, όσο σκουλήκια με φερμάρουν,
σε μιά ευωχία θριαμβικά γιορταστική.
Προσκεκλημένα μου το βράδυ θα γουστάρουν
με πλούσιο γεύμα και με τζάμπα μουσική.
Σπήλιος ΄04
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15281.0
Παρακαλώ
Πάρε τον Πήγασο καί τράβα στο καλό.
Στον ήλιο απλώνουν το χρυσόμαλλο το δέρας.
Χόρτασα νύχτα στο λαμπρό το φως της μέρας
καί ξαναπλάθω τον εαυτό μου με πηλό.
Πάρε τον Πήγασο καί άμε στο καλό,
παρακαλώ .
Πάρ΄ την Αργώ κι άειντε στης Αίας τον γιαλό.
Φυτρώνουν σάπφειροι καί αμέθυστοι στην άμμο.
Εγώ θα μείνω, όπως καρφώθηκα, εδώ χάμω,
μεταλλαγμένος σε Ιθακήσιο αργαλειό.
Παρ΄ την Αργώ κι άειντε στης Αίας τον γιαλό,
παρακαλώ.
Πάρε ένα απόβραδο ένα όραμα τρελό,
κάπου θα υπάρχει κι άλλη μιά πραγματικότης.
Η μοίρα μου είχε αφεντικό το ριζικό της,
ένα σακάτικο, σαθρό όνειρο, χωλό.
Πάρε ένα απόβραδο ένα όραμα τρελό,
παρακαλώ .
Πάρ΄ τη σχεδία μας καί φύγε , να χαρείς .
Μες στ αρχιπέλαγο θα υπάρχει κάποια ξέρα .
Εγώ έχω πιεί , με μιά γουλιά , αυτή τη σφαίρα
καί να συνέλθω από το πιώμα , είναι νωρίς .
Πάρ΄ τη σχεδία μας καί φύγε, να χαρείς.
Με συγχωρείς.
(Στους φίλους του site)
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15242.0
Επένδυση
Μητρώο βεβαρημένο ,
στο απροχώρητο .
Τατού τα στίγματα σού έχουν κεντήσει .
Κορμί φρακαρισμένο
στ αδιαχώρητο .
Στα εγκαίνιά του η τρέλα είχε μεθύσει .
Στο πλάι σου ξαγρυπνάνε
ρουφιάνοι σαλπιγκτές ,
καρτέρι ως το στερνό σου σιωπητήριο .
Μπουλούκια σε τρυγάνε
νυχτόβιοι πειρατές .
Η σάρκα σου ευλογία και καθαρτήριο .
Σιγούν οι μετρονόμοι
κι ο ήχος σε ρεπό ,
στην ύστατη , εναγώνια εκπομπή σου .
Σού ζήτησα συγγνώμη
μιά νύχτα στο ντεπό
κι αντάμωσα το βλέμμα της αβύσσου .
Λαθραίες συνυπάρξεις
πτηνών κι υδρόβιων
στού νού σου τις ρωγμές , σ ανόσιες στύσεις .
Τον κόσμο πως ν αλλάξεις ,
μέσω κοινόβιων
με όσες σε σαλτάρουν παραισθήσεις .
Σάρκας σακατιλίκι
κι ανθούσα φρόνηση
Ακόμα κι όταν έρπουμε , πετάμε .
Μ άγριο νταβαντζιλίκι
καί περιφρόνηση
τους εαυτούς μας στα πορνεία πουλάμε .
Ανάλγητα συμβάντα
κι αιτίες τυχάρπαστες
με απόχρωση της ώχρας σ έχουν ντύσει .
Αλώθηκαν τα πάντα
κι οι αυγές σου ανάρπαστες .
Απάνω σου έχει ο Χάρος επενδύσει .
Αλώβητοι τραβάμε
σε δρόμους γυρισμού ,
εκεί πού οι τροχιές μας ξεκινάνε .
Σου είπα πως το φοβάμαι
το φως σου , τού εθισμού
και μούπες πως νυχτώνει όπου να 'ναι .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15718.0
Εντός μου
Λυσσάει μέσα μου ο καιρός
- τέλος του κόσμου -
και να λογιέμαι τυχερός ,
πού είναι γιά μένα τιμωρός ,
κατάδικός μου .
Λυσσάει εντός μου .
Βροντάει τού σύννεφου η οργή ,
σφαδάζει εντός μου .
Να ξέφευγε απ αυτή τη γη ,
καρδιά ταμένη στη φυγή ...
Ο θάνατός μου ,
βροντάει τού κόσμου .
Λυσσομανάει στα σωθικά
άπονη μπόρα .
Οσα μ ανήκουν μερτικά ,
οράματα κι ιδανικά ,
στη λάσπη τώρα .
Σήμανε η ώρα .
Εντός μου αφρίστε τα στοιχειά ,
τώρα γυρνάω σ άλλη τροχιά .
Φρένιασε τ Ολυμπου η οργή ,
εντός μου κι ουρανός και γη .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=16141.0
ΖΩΗ
Λιωμένη, μου είπες " η ζωή είναι μικρή
πως να προλάβω, όσο μπορώ, να σ αγαπήσω ";
Κι εγώ με γεύση στα δυό χείλια ολοπικρή,
διπλοδαγκώθηκα, γιά να μη σού απαντήσω.
Αφηρημένη μού είπες "τι είναι η ζωή ;
ένα χαμόγελο ονείρου, πού σκοτώνει",
πού η αγωνία με σεργιανάει βράδυ, πρωί
μακριά, ως τη λύτρωση, χωρίς να με λυτρώνει.
Βαριεστημένη, μού είχες πεί ότι η ζωή
ή να μαζεύει, θάπρεπε, ή να ξεχειλώνει,
πού έχω αφεθεί μες στη βαθιά σου αναπνοή,
τυφλό σκαρί, χωρίς πυξίδα καί τιμόνι.
Κλαίγοντας μού είπες, πως βαστάει πολύ η ζωή
καί άμποτε νάφτανε το τέλος το ορισμένο,
πού αργοπεθαίνω κάθε κούφια σου στιγμή,
σώμα στο χρόνο σου απρόσκλητο καί ξένο.
Τον πυρετό, πού έχεις ναυλώσει γιά αντικρύ,
δεν είναι τρόπος στά ρηχά μου να βυθίσω.
Γελώντας μού είπες " η ζωή είναι μικρή "...
καί μού σαλπάρισες, αφήνοντάς την πίσω.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15973.0
Στην Καλλιθέα
Στην Καλλιθέα σχόλασε ο χορός.
Μου τέλειωσε κι η μέρα κι ο καιρός.
Σβησμένο του αύριό μου το καντήλι
ερωτικά μ΄ ακροφιλάει τα χείλη..
Στην Καλλιθέα κόπηκε το φως .
Θα λείψω απ τις σκηνές των προσεχώς .
Σε ρέμβη θα βρεθώ απλών συμβάντων ,
γωνία απονιάς κι Αγίων Πάντων .
Τον εαυτό μου προσπερνώ
σε πίστα φαντασμάτων .
Στης Καλλιθέας ένα στενό
βρήκα το είναι μου γυμνό
σ ένα φτηνιάρικο , αδειανό
δοχείο απορριμάτων .
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15899.0
ΧΑΜΕΝΟΣ...
Χαμένος σε ένα ονειροπόλημά σου
λικνίζομαι ατέλειωτα κι οκνά
μες στα φυλλώματά σου τα πυκνά ,
σαν μέθη στο άγιο τ ανθοβόλημά σου .
Αιωρούμαι μες στο παραμιλητό σου
σαν φθόγγος άρρητης συνδιαλλαγής ,
την ώρα πού η ύπαρξή μου κατά γης
συνθλίβεται απ το αναφιλητό σου .
Στην πυρωμένη αψάδα τού κορμιού σου ,
τα δομικά μου αλλοιώνονται υλικά .
Σε οράματά σου ψυχεδελικά
μιά ζάρα είμαι τού χώρου τού κενού σου .
Παρείσακτος σε ονειροφαντασιά σου ,
γεννοβολάω ορίζοντες χλωμούς .
Τριγμός στους νοητούς σου κραδασμούς
το άβατο απειλώ της μοναξιάς σου .
Στα μάτια σου τα γλυκοφεγγοβόλα
μιά λάμψη απ τον ήλιο σου επαιτώ .
Σε αχνούς δαχτυλιδόσχημους ζητώ
της ήβης σου ροδάνθια μυροβόλα .
Στο χνάρι της ρεμβής περπατησιάς σου
φυτεύω μαγιοβότανα σιωπής ,
την λέξη της αγρύπνιας σου μην πεις ,
κι ας λαχταράει στα χείλια τα άλικά σου .
Χαμένος σε ένα ονειροπόλημά σου ,
σφραγίζω τις εξόδους διαφυγής
μην τύχει κι από τ όραμά σου βγείς
καί πάψω να υπάρχω κι άθελά σου.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=15428.0
ΡΩΓΜΕΣ...
Ξεμονεύω στιγμές
κι άλλο χρόνο μού υφαίνω.
Στις χαώδεις σου μπαίνω
ρωγμές.
Μιας προνύμφης πνοή
σε λαμπάδιασμα βάτου.
Σε κουκούλι θανάτου
η ζωή.
Ανηφόριστη η γή
κι η σκιά πετρωμένη.
Της αβύσσου ερωμένη
η αυγή.
Σε υπόγειες στοές,
με ασυντόνιστο τέμπο,
απ τα βάθη σου εκπέμπω
s.o.s
Σε αργοσάλεμα ο νους,
βιώνει εικόνες στρεβλές σου.
Ψάχνω μες στις πληγές σου,
ουρανούς.
Ξεμονεύω στιγμές
κι άλλο χρόνο ταιριάζω.
Στις βαθιές σου ρεμβάζω
ρωγμές.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=16215.0
ΧΤΥΠΑΩ ΛΟΓΙΑ...
Χτυπάω λόγια ,
παλμούς της έκστασης , στο φως του φεγγαριού .
Χτυπάω λόγια,
ηχοσκιές της φλόγας άμορφου κεριού
στα καταγώγια ,
πού αναμοχλεύω τις οδύνες του αγεριού .
Χτυπάω τα λόγια σου στις φλέβες τού χεριού .
Κάτι δικό σου ,
χτυπάω κι αφήνομαι στον άλλο σου εαυτό .
Καταδικό σου ,
απ την κραυγή σου , το λειψό μου μερτικό .
Σε αναλόγια ,
κλεφτά τρυπώνω ήχο πλάγιο να σού πω .
Χτυπάω τα λόγια πού με παν΄ στο "σ αγαπώ" .
Χτυπάω λόγια ,
πού ρυτιδιάσανε το χώρο μου στο χτες .
Χτυπάω λόγια ,
πού ανταλλάσσουνε εφήμεροι εραστές .
Λόγια ισόβια ,
στο φως τού ήλιου πού δε λέγονται ποτές .
Χτυπάω όσα λόγια μούχεις πεί , χωρίς να θες .
Λόγια χτυπάω κι απειλές .
Δεν έχει νόημα να μού λες
άδειες κουβέντες .
Λόγια χτυπάω , να κρατηθώ ,
μην πέσω κι αποκοιμηθώ
στού νού τα υπόγεια .
Χτυπάω λόγια .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=16023.0
ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Κι εγώ γιά σένα ,
στα υστερνά μου δεν εσήκωσα πανιά
γιά να ξεφύγω από το άθλιο ριζικό μου .
Στο καλοκαίρι σου ,βαριά ήμουν παγωνιά
γιατί δεν τόλμησα να βγω απ τον εαυτό μου .
Κι εγώ γιά σένα ,
ούτε μιάν ώρα δεν κατέβηκα στη γη
να γίνω το ένα με το χώμα πού πατούσες .
Μ ένα απ τα χνάρια σου να σμίξω κι όπου βγεί ,
να βάψω πόρφυρα τα μαύρα πού φορούσες .
Κι εγώ γιά σένα ,
αντανακλάω από αποστάσεις αστρικές ,
πού η ύπαρξή σου πνίγεται στα σωθικά μου .
Αποτελούμαι από εικόνες μαγικές
κι ό,τι σού δίνω είναι φωτοαντίγραφά μου .
Κι εγώ γιά σένα ,
δεν ξεγυμνώθηκα στο φως να σού δοθώ .
Λαθραία αλήτεψα στης έγνοιας σου τους δρόμους .
Διάλεξα κάποιο αστερισμό να σταυρωθώ ,
να εξαγνιστώ μπήκα σε βάλτους κι υπονόμους .
Κι εγώ γιά σένα ,
ήπια μι΄ ανταύγεια της μορφής σου , πριν χαθώ .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=16548.0
ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ…
Αναστρης νύχτας θαλπωρή,
συντρόφισσά μου,
σού έχω αγρύπνια, γιά φιλί προδοτικό.
Κρυφό στα σπλάχνα μου έναν άγριο πανικό
καί τα φεγγάρια, πού θε να΄ φεγγαν, σβηστά μου.
Κέδρων περήφανοι κορμοί
πελεκητοί μου,
κορμί σάς έχω, μπιχλιμπίδι σταυρωτό.
Από λιγνόκλαρα στεφάνι αγκαθωτό
καί στα ρουμάνια μιά κραυγή ξαμολυτή μου.
Σφυρήλατα όνειρα σκουριάς,
καρφιά χυτά μου,
έχω απαλάμη τρυφερή καί θηλυκιά.
Σάρκα πού αιμάσσει, από την ύλη δανεικιά
κι όσα απ τα οράματα πονάν, καταδικά μου.
Μάνα, πού θα μ΄ αργονοιαστείς,
στο σταύρωμά μου
κράτα στη μνήμη σου όποια μού αγαπάς μορφή.
Πάρε το βλέμμα σου μακριά απ το σκήνωμά μου
κι αποκαθήλωσέ μου, μάνα, την ψυχή.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=16364.0
ΧΟΧΛΑΖΕΙ
Στης άνθησής σου τον τεκέ
τού χόρτου θυμιατούρια ,
πού να μην έσωνα ποτέ την πόρτα σου να βρω .
Χαρμάνης , ρέστος κι άμεμπτος
τραβάω απ τα καινούργια ,
να ξεχειλώσω τη ζωή , γιά να τής παραβγώ .
Στ ανήλιαγά σου υπόγεια
τρυγάω φαντασιώσεις ,
στης παπαρούνας τα όνειρα και στου καναβουριού .
Μες στη γλυκιά μου χαύνωση
να με διασταυρώσεις
με μιά μολόχα σου ζητώ κι ασήμι φεγγαριού .
Χοχλάζει ο ναργιλές ,
ντουμάνι εντός μου .
Τα λόγια πού μου λες ,
φούμες τρελές .
Λυσσομανάει η ζωή
κι ο θάνατός μου .
Το παραμύθι σου ,
η αρχή τού κόσμου .
Σπήλιος
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=591
Ότι τραγούδησα
Άκληρες ρίμες μου, οι εξαίσιες μουσικές
σαν ακατάδεχτες σας έχουν προσπεράσει
πικρές να αναμετράτε Κυριακές,
στο ταπεινό του νου μου εικονοστάσι.
Παντέρμοι στίχοι μου, ανώδυνοι, γυμνοί
με αχλής εσθήτα η αρμονία δε θα σας ντύσει.
Γλυκαηδονιού δε θα βρεθεί φωνή
τη θλίψη σας θροΐστά να τραγουδήσει.
Ο,τι τραγούδησα, μια παύση σε επωδό
απ το αναμάσημα μιας μούσας διακονιάρας.
Κι όλα μου, το "άμωμοι", μου παίζουν, "εν οδώ"
στα ξέφτια τέλια μιας ξεκούρδιστης κιθάρας.
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=584
Σμυρνιώτικο
Απ' τα Σφακιά ως το Αΐβαλί
στ απόκοντά σου η Ανατολή,
φωτιά και σκιά σου.
Σ' ένα σερνάμενο αμανέ
ταξίμι χτύπα μου ουρανέ,
στον ταμπουρά σου.
Από τη Νιό ως την Έφεσο,
το άλλο σου ψάχνεις το μισό,
το στοιχειωμένο.
Στον αχταρμά του καφενέ
χτύπα τα τέλια σου ουρανέ.
Καημούς σου υφαίνω.
Σμυρνιώτικο σφεντάμι
κι Αμοργιανό κρασί,
η ζάλη μου κι η τρέλα μου είσαι εσύ.
Απ' τ' όνειρο ως το στεναγμό,
δεν έχει η πίκρα αναπαμό,
δεν κάνει στάση.
Στ’ άδικο, κρίμα ρεφενέ,
το μερτικό σου ουρανέ,
σ' αυτή τη φάση.
Απ' τα Ταμπούρια ως τ' Αΐβαλί,
χόρτο σου τάζει η Ανατολή,
σε υγρούς τεκέδες.
Στο πλάνταγμά μου, μα το ναι,
χτύπα για πάρτη μου ουρανέ,
δυο ναργιλέδες.
Σμυρνιώτικο σφεντάμι
κι Αμοργιανό κρασί,
η ζάλη μου κι η τρέλα μου είσαι εσύ
Σπήλιος
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=578
Δημόσιοι Υπάλληλοι
Οκνή η φθορά μες στα γραφεία, με σιγουριά
λεκιάζει ατέλειωτες, αναφοράς σελίδες.
Χουγιάζει η ανία στων κλειδώσεων τη σκουριά
κι ο θάνατος φερμάρει τις επετηρίδες.
Σε μια πορεία ιδανικά εφιαλτική,
σκηνώματα άβουλα κερίνων ομοιωμάτων,
χτυπάμε κάρτα, σε μια κρίση ομαδική,
συντηρητές εγκύκλιων καρκινωμάτων.
Η υστερία, στην ουρά, μετράει με οργιές
υπολανθάνουσες κατάρες, πού αιωρούνται.
Οι χάρτινοί μας αετοί, απ' τις ξόβεργες,
πού έχουμε στήσει, στα όνειρα μάς εκδικούνται.
Απ' το ένα στο άλλο το γραφείο, διαδρομές
πλήξης σκιών, στο ίδιο πάντα σύρε κι έλα.
Στα κενοτάφια των αρχείων, εκδρομές.
Στην κάθε πόρτα, μια επιτύμβια ταμπέλα.
Απρόσωποι, νωθροί και λαθεμένοι,
συμβεβλημένοι με Ταμεία Αρωγής,
σαπίζουμε, ασφαλείς και βολεμένοι.
Ζωή εν τάφω. Και με επίδομα ζωής.
Σπήλιος ’02
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=572
Μουσική
Σε οκνής μπαλάντας αιωρούμαι μια στροφή
και στου μινόρε καταδύομαι τη θλίψη.
Μιας συγχορδίας ανιχνεύω την υφή
κι ελάσσονές σου αναπολώ, πού μου 'χουν λείψει.
Για των χειμάρρων την ορμή νωθρά κινώ,
πλάγιο ήχο απ τη ροή τους να συνθέσω.
Παίρνω απ το βλέμμα σου ημιτόνιο φωτεινό,
σε μια σου ύφεση ποθώντας να χωρέσω.
Παραπατώντας στου σονέτου την τροχιά,
εξοστρακίζομαι στο ρόγχο των κυμβάλων.
Αναζητάω στου φευγαλέου τη συντροφιά
μιαν αφορμή απ τα μπεμόλ μου να σε βγάλω.
Με μιαν ενάτη, αναδεύω έναν χρησμό
και σε ένα φάλτσο απαντάω τον εαυτό μου.
Κλέβω απ τις μνήμες μου ένα άχρονο αρπισμό,
πού μια ανταπόκριση χρωστάω στο θάνατό μου.
Σε λειτουργία ακάθιστου, υπερβατική
κρατάω το ίσο στην πεντάτονή μου θλίψη.
Με μακελεύει των κρουστών σου η μουσική
κι ας πάνε αιώνες, πού απ τη μπάντα σου έχω λείψει.
Σπήλιος
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=563
Τιποτ' άλλο
Μια πιρουέτα φωτός, τίποτα άλλο.
Δίνη λάμψης σε τριανταφυλλί.
Ένα μούχρωμα, πού αναπολεί.
Τού φωτόνιου μια σκέψη τρελή.
Τίποτα άλλο.
Ένας μόνο τριγμός, τίποτα άλλο.
Συνθλιμμένα στριφάδια στιγμών.
Ενοράσεις βουβών αρπισμών.
Μια οιμωγή κοσμικών κραδασμών.
Τίποτα άλλο.
Ένα χάδι απαλό, τίποτα άλλο.
Μια υποψία σβηστού ανασαμού.
Σερπαντίνα παραλογισμού.
Πεμπτουσία άναρχου στοχασμού.
Τίποτα άλλο.
Γεύση τρίλιας νοητής, τίποτα άλλο.
Μια της ρέμβης στιγμιαία αποχή.
Ηδυόνειρη πλήξης ιαχή.
Μια αναστρέψιμη, τέλους, αρχή.
Τίποτα άλλο.
Μιας οσμής σαρκασμός, τίποτα άλλο.
Ένα δρώμενο Πασχαλινό.
Μιας σκιάς όραμα ταπεινό.
Ένα ανεύρυσμα εαρινό.
Τίποτα άλλο.
Ύστερο της αγάπης σινιάλο.
Ένα πέρασμα ονείρου στο φως.
Μιας πνοής ο αχός.
Μνήμη των προσεχώς.
Ένα Τίποτα, απείρως Μεγάλο.
Μια ζωή μοναχά...
Τίποτα άλλο.
Σπήλιος
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=556
Ρέκβιεμ μια πόρνης
Γύψινοι μαίανδροι σε σέρνουν σε χορό
σε κάποια χαίνουσα οροφή του άδειου χώρου.
Τα κρίματά σου αναδεύοντας, σωρό,
με βούρκο αλώνεις τα παράλια του Βοσπόρου.
Στης Πόλης σε είχα συναντήσει ένα στενό,
στα πόδια ενός χαοτικού γονατισμένη.
Ξεγυμνωμένο είχες το μπούστο το φτενό
και μεταλάβαινες το όπιο, χαυνωμένη.
Του όπιου ασκήτρια, της άρνησης πιστή,
από της κόκας το φευγιό μεταλλαγμένη,
είχες σταυρώσει το Χριστό και το ληστή
από τη γνώση του κενού αφιονισμένη.
Στου Μαρμαρά ένα πορνείο σε είχα δει
στην έκστασή σου, από πρέζα νοθευμένη.
Θυμάμαι βύζαινες αμάλλιαγο παιδί
κι είχες, στη γεύση του, μεθύσει από Ειμαρμένη.
Σε μαύρο Πήγασο, Αμαζόνα, αναχωρείς
στερνό φευγιό από τη ζωή που σε ρυπαίνει.
Δοτοί εκδορείς σ έχουν σφαγιάσει από νωρίς,
πριν σφίξει η σάρκα σου, η χιλιομαλαγμένη.
Της πλάνης λάφυρα, τα μόνα σου προικιά.
Σάρκινο η ύλη σου κιβούρι του ονείρου
δε θ' αξιωθεί τη τύχη να ‘χει ενός παπύρου,
ν αυλακωθεί στης Ιστορίας τη χαρακιά.
Σπήλιος ‘02
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=538
Απαιτώ
Απαιτώ απ' την αντοχή μου απαντοχή,
που έχω στόχους πιο μακριά απ όσο φτάνω.
Απ' το τέλος μου απαιτώ μια νέα αρχή
κι απ τη δόξα ένα στεφάνι παραπάνω.
Αφοσίωση απαιτώ κι υποταγή
απ αυτούς που είχα, ανεκτά, υπηρετήσει.
Από μια βαθιά μου ερωτική πληγή
απαιτώ ποτέ να μη μού αιμορραγήσει.
Απαιτώ αναγνώριση και σεβασμό.
Θέση ισχύος, σ' έναν κόσμο που μου ανήκει.
Της λιποψυχιάς τον εξοστρακισμό.
Τη στυγνή κάθε συμπόνιας καταδίκη.
Απαιτώ όσες διακρίσεις και τιμές
μου χρωστάει, ως την ανέχτηκα, η ζωή μου.
Σ αυριανές θριαμβικές μου επιδρομές
τροπαιούχα να μειδιά η δικαίωσή μου.
Κι απαιτώ απ τα σκουλήκια ανατροφή.
Καλούς τρόπους στο γιορτάσινό τους δείπνο.
Θρεπτική είμαι κι ευκολόπεπτη τροφή
γι ασκανδάλιστο, γλυκό, μακάριον ύπνο.
Σπήλιος '02
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=490
Ριζικό
Από την κούνια, αμύρωτο, μηνάω τού ριζικού μου
να μού αντιβγεί στο γλιστερό τού μύθου του το αλώνι,
εκεί πού σουλατσάρουνε, η αιτία τού πανικού μου
κι η άβουλή μου υπόσταση, η πιο, απ τις πόρνες, πόρνη.
Το ριζικό μου, μιά σιωπή ακόμα μες στις τόσες
πού άστοργα διαφεντεύουνε νοερές σκιές τού απείρου.
Στου χρόνου τη διαστολή, μια από τις συνιστώσες.
Νεραιδομάνας μπάσταρδο κι απόπαιδο τού στείρου.
Τόχα γυρέψει στις θολές τού μέλλοντός μου εικόνες,
στα χνάρια των βημάτων μου, στο αχνό τού ορίζοντά μου,
στο λίκνο των βιωμάτων μου, στου χθες τους καταπιώνες,
στους σιωπηλούς μου αφορεσμούς καί στα αστραπόβροντά μου.
Στιγμές, στιγμές το απόδιωχνα κι άλλες, το λαχταρούσα
κι ήταν φορές πού θάρρεψα πως τόχα συναντήσει
σε ένα σου ανάριο βάδισμα, στα οράματα πού ζούσα
καί σε μιας σκέψης πλαδαρής το απαίσιο μεθύσι.
Το προκαλούσα, πού ήξερα πως μες στο παραμύθι
δεν είναι, παρά το άλλοθι αρνητικών συμβάντων,
σκιά σκιάς από όνειρο, πούχει ερμηνεύσει η λήθη,
μια λιτανεία περιφοράς απόηχων, μεταστάντων.
Κι έδωσα διάτα στα άπλερα τα χέρια, τα φθαρτά μου
τα όσα μύρια λάθη μου στην πέτρα να σκαλίσουν
και σε όσα με απαρνήθηκαν, από τα σφάλματά μου,
τα ορμήνεψα, στις εσχατιές τού χάους, μην το ζητήσουν.
Μαγιού ήταν νύχτα πού άστραψε στα στρας τού νυφικού σου,
μια χλεύη αναδυόμενη στον ύστατο θρίαμβό σου
κι ως τη σαγήνη είχε ντυθεί, τού όρκου τού ψεύτικού σου,
μού φανερώθη η μοίρα μου, μέσα απ το ριζικό σου.
Σπήλιος ¨98
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=452
Δραπέτης
Δραπέτης σε ανεμόδαρτα κορμιά,
σε σάρκινες ακτές, χιλιαργασμένες,
πού η θλίψη απαντάει την ερημιά
σε εφήμερες στιγμές, φκιασιδωμένες,
στα καλντερίμια πού έρπει η πεθυμιά,
κι η σιχασιά είναι πόθου ανατριχίλα
πού ζέχνει τού έρωτα η ανασεμιά
από ενοχής δρωτάρι καί σαπίλα,
στη νύχτα, πού το φως διψάει το φως,
κι ο ήλιος , βαθυκόκκινο φανάρι,
στην έκσταση του με οδηγεί, καθώς
τις σκοτεινές πλευρές μου πιλοτάρει.
Μακριά από της στοργής σου το κελί,
πού με έχεις τρυφερά αποπλανήσει,
το πρόστυχό σου πίνω το φιλί,
δραπέτης στην αμαρτωλή σου φύση.
Σπήλιος '02
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=442
Κάθε κορμί
Κάθε κορμί και ξερονήσι,
κάθε κορμί και ξενιτιά.
Καντήλι σ' έρμο παρεκκλήσι,
γούρνα σε μαρμαρένια βρύση,
σύθαμνο και ξερολιθιά.
Κάθε κορμί και ξενιτιά.
Κάθε κορμί κι ένα καράβι,
κάθε κορμί και ρημαδιό.
Στης άρμης, έρμαιο, το χάδι,
σίδερα το κρατάν και κάβοι,
πούχει λαχτάρα για φευγιό.
Κάθε κορμί και ρημαδιό.
Κάθε κορμί και πίκρας στέρνα,
κάθε κορμί και φυλακή.
Κρασί σε υπόγεια ταβέρνα,
μία φάλτσα νότα από λατέρνα,
πούχει μεθύσει με ρακί.
Κάθε κορμί και φυλακή.
Κάθε κορμί κι ένα μαντήλι,
κάθε κορμί και χωρισμός.
Μια βάρκα αδέσποτη τού Απρίλη,
πού στον χειμώνα έχει ξωκείλει
και την σκουριάζει ο μισεμός.
Κάθε κορμί και χωρισμός.
Κάθε κορμί και μια παγίδα,
κάθε κορμί, ένα "σ' αγαπώ".
Πορεία τυφλή χωρίς πυξίδα,
σ' ομίχλη και σε καταιγίδα,
χωρίς αιτία και σκοπό.
Κάθε κορμί, ένα "σ' αγαπώ".
Σπήλιος '98
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=430
Θαλασσα
Αναρριγάει η σάρκα σου στού ανέμου τα φιλιά
και τρεχαντήρια ανάρια σε αυλακώνουν.
Γοργόφτερα σε ισκιάζουνε της άρμης τα πουλιά
κι απ την κυματιστή σου αχολαλιά.
ναυάγια νανουρίζονται, παλιά.
Πανάρχαιες σε εκπορνεύουνε ονειροφαντασιές
στα ατέλειωτά σου, ρέμπελα, σουλάτσα.
Ψαράδων σάρκα ορέγονται οι υγρές σου δημοσιές,
και στις υδάτινές σου απλωσιές
πλανιόνται βαρκαρόλες καί βρισιές.
Στα σαρκοβόρα σπλάχνα σου, λιγοθυμάει το φως.
Στη γάστρα σου η ζωή τριζοβολάει.
Κυοφοράνε οι κοίτες σου τον ρου των προσεχώς
και της αγκουσεμιάς σου είναι ο αχός
κουρσάρικων ανασαμός κρυφός.
Αχόρταγη, ονειρεύεσαι λαχτάρες στεριανές
κι αδιάντροπα σε ακτές εκσπερματώνεις.
Χωνεύεις, σε καθρέφτισμα, το άδειο απ το αχανές
κι εικόνες της φθοράς του σκοτεινές,
σε αυγές τις μεταλλάζεις, Σκυριανές.
Παντάσσα μου, αφέντρα μου καί γλυκοθάλασσά μου
μια απουσία στεριανή και εγώ, μες στο σωρό,
τα οράματά μου έχω ντυθεί, τα μπλε, τα θαλασσιά μου
να σε χαρώ, στα βάθη σου, σε αντικρυστό χορό.
Αφιερωμένο στους e-φίλους του τσατ
Σπήλιος
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=424
Κάθε που μου γυρίζεις...
Κάθε που μού γυρίζεις, σ' αγαπώ
ακόμα πιο τρελά. πιο αρρωστημένα.
Ό,τι μού επιστρέφεις από σένα,
πού από ληστές τόχεις φυλάξει κι απ τα ξένα,
ζωή μού δίνει φως μου και σκοπό.
Κάθε που μού γυρίζεις, σ' αγαπώ
πιότερο κι απ την ώρα της φυγής σου.
Μορφή παίρνει η αυγή απ' την ύπαρξή σου
Τ' αόρατο κι η ύλη, στο κορμί σου
ζευγάρωσαν, σαν σε άλλη Κιβωτό.
Κάθε που μού γυρίζεις, σ' αγαπώ,
βαθιές πού μ' αφαιρείς χρόνου ρυτίδες.
Της φυλακής μου σπας τις αλυσίδες
και σβήνεις της φθοράς μου τις κηλίδες
μ' ένα σου δάκρυ λύτρωσης, νωπό.
Κάθε που μού γυρίζεις , σ αγαπώ
με μια καρδιά, γυαλί, πούχει ραγίσει.
Αυτός ο μήνας χρόνια έχει κρατήσει...
Με πρόλαβες, ένα άστρο πριν τη δύση
κι απ' την ανατολή μου θα σού πω,
πως όσες κι αν ζωές μούχεις στερήσει,
σε όσες μούδωσες, θα σ αγαπώ.
Στους φίλους του τσατ
Σπήλιος '99
Σ΄οσους μπαινοβγαίνουνε...
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=423
Λένε
Λένε πως κάθε απόβραδο
γυρνάει η μελαγχολία
στα φορτηγά τα πλοία ,
που πλέουν στούς Τροπικούς .
Πλασμένη μ' άρμη η σάρκα της
και παφλασμό κυμάτου,
την άψα έχει τού αιμάτου
κι άπειρους οργασμούς.
Τις νύχτες, λένε, ξέπνοη
σαν πόρνη αποσταμένη,
στης όστριας παραδέρνει
τούς μαύρους στοχασμούς .
Λένε ότι στ' ακρόχειλο
των ναυτικών κοιμάται .
στα μάτια τους πλανάται ,
σα θλίψη σκιάς, θολή.
Κι ακόμα, λένε, σέρνεται
στης θάλασσας τους δρόμους
κι έχει με τους λοστρόμους,
μιά σχέση αμαρτωλή.
Πως τη μορφή έχει θάλασσας
κι αρχιπελάγου μοιάζει.
Πως κλέβει, όταν πλαγιάζει,
ζωή απ' τους ναυτικούς .
Λένε πως κάθε απόβραδο
γυρνάει η μελαγχολία
στα φορτηγά τα πλοία,
που πλέουν στούς Τροπικούς .
Σπήλιος
(Μελοποιήθηκε απο τον Παντ. Καβύρη)
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=419
Κλαίω
Με παρεξήγησες, δεν είναι από χαρά
πού 'δες τα μάτια μου σβηστά και βουρκωμένα.
Τα όσα μου είπες χαρωπά και γιορτινά
μαυροφορέσανε πριν φτάσουν ως εμένα.
Μου 'πες πως κλαίνε κάποτε κι από χαρά
κι έλα, μου είπες, μη μού γίνεσαι παιδάκι.
Τα όσα με μάλωσες με λόγια τρυφερά
γίνανε μπόρα απο πίκρα και φαρμάκι.
Κλαίω γιά όσα δεν τολμώ.
Γιά το φτωχό, δειλό μου εγώ,
γιά όσα θέλω να σου πω και δε στα λέω.
Κλαίω γιατί το "σ' αγαπώ"
δε θα τ' ακούσεις κι αν στο πω.
Γιά το χαμένο μου το χθες και τ' αύριο κλαίω.
Με παρεξήγησες, δεν είναι από χαρά
πού' δες τα μάτια μου σβηστά και βουρκωμένα.
Τα όσα μου είπες χαρωπά και γιορτινά
μαυροφορέσανε πριν φτάσουν ως εμένα.
Σπήλιος
(Μελοποιημένο απο τον Αντ. Στεφανίδη)
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=409
Μη μου πεις
Μη μου πείς γιά τους φίλους που γέρνουν
σαν ξερόκλαδα νιάς λιγαριάς.
Γιά όσα όνειρα τους παρασέρνουν
σε καυμούς μεταξένιας καρδιάς.
Μη μου πεις γιά τους φίλους στα γκέτο.
Ξέχασέ το, δεν είναι η στιγμή.
Θα τη βγάλουμε οι δυό μας και φέτο
προσκυνώντας τα δεν και τα μη.
Μη μου πεις για τους φίλους που κλαίνε
για όσο άδικο υπάρχει κι οργή.
Που δικάστηκαν χωρίς να φταίνε
απ αυτούς που πονάνε στη γη.
Μη μου πείς γιά όσους φίλους ρωτάνε
πως αντέχουμε ακόμα το φως.
Που έχουν πάρει τη νύχτα και πάνε
με μιά σύριγγα στα προσεχώς.
Μη μου πεις γιά κανένα.
Ασχολησου με μας
πως τη βγάζουμε απόψε το βράδυ,
Εχει τσόντα γ**άτη
ο παλιός σινεμάς
και καμάκι σινιέ στο σκοτάδι.
Να τη βρούμε κι απόψε το βράδυ.
Ασχολήσου λοιπόν και με μας.
Σπήλιος
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=402
Δε σας αντέχω
Όλο το βιός μου, ένα μπλουζ και μια κιθάρα.
Ηρθε η ώρα να μισέψει ένας ροκάς,
ένας ξενέρωτος αντάρτης της οκάς
πούχε γιά σας καημό βαρύ,
πούχε λαχτάρα.
Δε σας αντέχω..
Μου τελειώσατε, για σας έγνοια δεν έχω.
Στην πρώτη στάση θα κατέβω και θ΄απέχω.
Δε σας αντέχω... Φτάνει πιά.
Δε σας αντέχω !
Σπήλιος
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=396
Άλλων απείρων
Σαν μιά παντιέρα αντάρτικη τρεμίζει ο νους σου
σ' ένα γιουρούσι απελπισμένων νικητών.
Πορφύρα απ όστρακα λεκιάζει τους χρησμούς σου.
Συρικνωμένοι ουρανοί στους στοχασμούς σου
φεγγοβολάνε σε ρεσάλτα πειρατών.
Εχεις ανοίξει με το χάρο αλισβερίσι
καθώς πεθαίνεις τρείς θανάτους τη στιγμή.
Τ' άνθος σου τ' άσπιλο στυγνά έχει ξεφυλλίσει
στης αθωότητας τ' ανέμελο μεθύσι,
παιδούλα η φύση σου, σε πλάνης διαδρομή.
Αλλων Απείρων εκδορείς
στη σκέψη σου αγρυπνάνε.
Σε φωτονίων αμφορείς
σε πίνουν και μεθάνε.
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=381
Προλαβαίνουμε
Της μοίρας ταίρι, το πεφταστέρι
κανείς δεν ξέρει, το τυχερό.
Σ αυτά τα μέρη, σ' ένα νυχτέρι
σβήνει δοσμένο σε μοναχικό χορό.
Προλαβαίνουμε ακόμα ένα χορό.
Προλαβαίνουμε.
Που δε βρήκαμε πηγάδι και νερό,
μη σε νοιάζει.
Δε μας χάρισαν αγγελικά φτερά
κι ανεβαίνουμε
στις ταράτσες, φορτωμένοι με βροχή
και χαλάζι.
Σπήλιος
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=372
Σύρμα σύρμα
Σε πλάθω μ' ήχους λαικούς
στους δρόμους τους ερωτικούς
της κλίμακός μου.
Με τους παλμούς γυμνής χορδής
τείχη γκρεμίζω γιά να δείς
τι κρύβω εντός μου.
Τα κύταρά μου αρμονικές
σου υφαίνουν νότες μαγικές
σε ροζ υφέσεις.
Ενα κεφάλι στο σωρό
σούχω Σαλώμη, ένα χορό
σου αν μού χορέψεις.
Σύρμα-σύρμα, τέλι-τέλι
σένιο σούφτιαξα χορό.
Δεν κατάφερα εντέλει
στο χορό να σε χαρώ,
Σύρμα-σύρμα ταξιδεύω
με μινόρε στο χιονιά.
Τέλι-τέλι σε γυρεύω,
μα σε κρύβει η απονιά.
Σπήλιος
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=368
Οι φίλοι
Εγώ τους φίλους τους μετράω απ τη ματιά τους
που όταν γελάω αστράφτει και φεγγοβολά
κι η συννεφιά απ την πίκρα μου στα βλέματά τους
σαν παρηγόρια με τυλίγει απαλά.
Εγώ μετράω τους φίλους μου όταν νυχτώνει,
της λησμονιάς σα με κερνάνε το νερό
κι όταν πονάω απο το χθές που με πληγώνει
σαν με γιατρεύουν μ΄ένα λόγο τρυφερό.
Εγώ τους φίλους τους μετράω
στους ουρανούς μου όταν πετάω
κι είναι από μένα δυό ευτυχίες πιό ψηλά.
Κι η μοίρα αν στ΄ άδικο με στείλει
δε θα με σπρώξουνε οι φίλοι
με τη συμπόνια τους πολυ πιό χαμηλά.
Σπήλιος
-
http://portal.kithara.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=366
Πάμε Σίκινο
Χώρεσε η γη στο λιακωτό και στο μπαλκόνι
κι όλες οι θάλασσες χωρέσαν στο λουτρό
κι εμείς γερνάμε αποκομένοι, αγνοί και μόνοι,
δυό φτηνοκρύσταλλα σ΄ένα άθλιο βιτρό.
Πάμε Σίκινο,
πάμε Σέριφο,
πάμε Πάρο..
Θ΄αγκαζάρω μπρατσέρα γερή
κι ένα πέλαγο αρυτίδωτο θα σου πάρω
ν΄αρμενίζει το δετό σου σκαρί
Πάμε Σέριφο,
πάμε χωματερή.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=10058.0
Κοντά της να'μαι
Γλύκανε η νύχτα με σιωπή
κι εσύ τα πάντα μούχεις πεί ,
μ ένα σου βλέμα .
Σαν ξεχειλώνουνε οι στιγμές
δεν έχει νόημα αν μού λες
αλήθεια ή ψέμα .
Ολα μου εσένα αναπολούν
και σε ταξίδια με καλούν ,
απελπισμένα .
Βλαστάρι μέσα μου η φυγή
ζητάει την ύστατη κραυγή ,
να πιεί από σένα .
Ο,τι έχω πλάσει , είναι αλλού .
Μες στις νευρώσεις τού μυαλού ,
η ύπαρξή σου .
Σε μένα αντίγραφο φτηνό
μούχεις χαρίσει κι αν πονώ ,
αλλού η ψυχή σου .
Μορφή κι ουσία τού κενού ,
άυλες σκιές τού δειλινού ,
μακρύ ταξίδι ξεκινάμε .
Πέρα απ τούς φράχτες τ ουρανού ,
γιά κείνη πούχω κατά νού
έχω αρνηθεί τον κόσμο αυτό , κοντά της νάμαι .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=17086.0
ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ..
Δεν έχω χρόνο ..
Κάποιες στιγμές μου ξενητεύτηκαν νωρίς .
Αλλες μισέψανε κι άλλες αλλού δοθήκαν .
Πολλές με πρόδωσαν σε μιά βραδιά , χωρίς
ούτε ένα αντίο τυπικό , όταν με αρνηθήκαν .
Δεν έχω χρόνο ..
Βρίσκομαι ακόμα σε μιάν ομιχλώδη αρχή
κι έξω απ τα πλάνα μου άλλη ζωή έχω ζήσει .
Τυφλά αρμενίζω σε αρχιπέλαγο βαθύ ,
παραδομένος σε ένα αλλόκοτο μεθύσι .
Δεν έχω χρόνο ..
Τού ρολογιού μου οι δείχτες πήραν μιά αστραπή
καί συρρικνώθηκε τού χώρου μου η ρυτίδα .
Λόγια πού θάθελε η ντροπή μου να σού πεί
τα καταβρόχθισε μιά ξεδοντιάρα ελπίδα .
Δεν έχω χρόνο ,
να σπείρω λιόκαυτες στη σάρκα σου αγριλιές ,
να μεταλάβει η δίψα μου από τους χυμούς σου
κι απ τού κορμιού σου τις βασαλτικές σπηλιές
μες στον πυρήνα να βρεθώ τού οργασμού σου .
Δεν έχω χρόνο ,
να μαρμαρώσω , στοιχειωμένος βασιλιάς ,
στις σάρκινες , απόρθητές σου πολεμίστρες .
Στα σίδια να σε καμαρώσω της ροδιάς
τριγυρισμένη από άγριες μέλισσες κεντήστρες .
Δεν έχω χρόνο ,
όσες με πλάθουνε εικόνες σου θαμπές
να μπώ στο βλέμα σου , να τις γλυκοφιλήσω .
Να σε λυτρώσω από το άπληστό σου χθες
προτού με αρμέξει και σε απολησμονήσω .
Δεν έχω χρόνο
κι άλλη μιά , να σ αγαπήσω .
(Σ όλους εσάς...)
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=17278.0
ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΩ...
Συγκατοικώ με ένα αξιοθρήνητο Θεό
σε μιά άθλια κάμαρα, υγρή κι ερειπωμένη.
Με ένα ρημάδι περιθώριου θλιβερό
σα μνήμη ξέχωστη, σα νεκραναστημένη
Ζέβουν τα ξέφτια Του νωπού χωμάτου οσμή
και στη ματιά Του ένα πηχτό ρέβει σκοτάδι.
Πυρή στο στέρνο Του μιά χαίνουσα σχισμή
ξεβράζει φρίκη απ τα χοχλάσματα του Αδη.
Του ευλόγησα άρτο και αφρόσταγμα ρακής
στο καλωσόρισμα. Κι ανάμα απο ροσόλι.
Κι έψαλα αργόσυρτο τραγούδι φυλακής
πονετικό, στης θλίψης Του το νυφοστόλι.
Τοπίο χτικιόμορφης οδύνης και ηδονής
ενος αέναου, αναστάσιμου θανάτου,
ποιητής και κύρης πρωταχτίδας φωτεινής,
εκπτωτος άρχων ορατού τε και αοράτου,
της μοναξιάς Του υπόδουλος κι αφεντικό,
σύρθηκε απ το όραμα στο τέλμα της συγγνώμης
εγκλωβισμένος στο μηδέν και στο εκτατό
και στην παρθένα απόγνωση της Περσεφόνης.
Συγκατοικώ με ένα Θεό ημιθανή
σε κάποια τρώγλη στης ζωής το σταυροδρόμι.
Είχε στην πόρτα μου ένα απόγερμα φανεί
σα διακονιάρισσα ικεσία. Σα συγγνώμη.
Σπήλιος ΄02
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=17336.0
ΓΙΑΤΙ...
Ο,τι αγαπάω στάχτη γίνεται και χώμα .
Σκιά η ζωή μου σε παραίσθηση φτηνή .
Πως να χωρέσω σ ένα "όχι" σου , πού ακόμα
με πάει στην τρέλα η πλευρά σου η σκοτεινή .
Πως ν αντικρίσω την αλήθεια σου γυμνή .
Ο,τι πονάω λάσπη γίνεται και σκόνη .
Ζωή στ αμόνι κι ύλη πρώτη σιδερά .
Πως να χωρέσω σε μια αδέσποτη συγγνώμη ,
πού σε λατρεύω απ την αρχή , κάθε φορά .
Πως ν αντικρίσω την αλήθεια τρυφερά.
Γιατί η ματιά σου μου είπε "ναι" ,
γιατί η καρδούλα σου αμανέ
γλυκό μου είπε .
Ως τώρα δεν σου τόχα πεί
ότι μαζί μου προκοπή ,
απ όσους πόνεσα , ποτέ κανείς δεν βρήκε .
(Ενα τραγούδι ακόμα...)
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=17594.0
ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΑΠΟΝΤΩΝ...
Στο χορό των εμβίων, μιά μορφή σου φοράω.
Σε μιά μάσκα χωράω
κοινή.
Στροβιλίζομαι κι άρχω στων ρυθμών σου τη δίνη.
Μιά ματιά σου με πίνει
αδειανή.
Το κορμί σου εργαστήρι χοχλαστών οραμάτων.
Πλάι σε τύμβο βιωμάτων
πενθείς.
Ευωδιάζεις σα σήψη στα παρτέρια του νου μου.
Στα άγονα του κενού μου
ανθείς.
Στους σπασμούς σου ανιχνεύω μιά του πόθου πλεκτάνη.
Με τυφλώνει καφτάνι
ηδονής.
Τα στρωσίδια σου, ντύμα σε κιβούρι Αρλεκίνου.
Σήμα εκπέμπω κινδύνου.
Κανείς.
Στο χορό των απόντων ένα βαλς μού χαρίζεις.
Τρυφερά με ευνουχίζεις.
Γελάς.
Ψηλαφίζεις της μάσκας το ηδονόπλαστο αχείλι.
Του θανάτου τα χείλη
φιλάς.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=17778.0
ΘΕΡΙΑΚΛΙΔΙΚΟ...
Αναψα τσιγάρο απ τα δικά σου ,
απ τη στάχτη μιάς σβηστής ματιάς .
Σέρνονταν ομίχλη κι ο νοτιάς
φόρτιζε από τα αναφιλητά σου .
Μιά υποψία κάμαρης , μιά τρύπα .
Τις πληγές του γεύεται ο σοβάς .
Κάποια κούφια λόγια πού σού είπα
μονοφόρι σάβανο φοράς .
.
Σε μιά πλάση αδιάφορη καί ξένη
σ ό,τι στο όνειρό της δεν χωρά ,
φόρεσα από εικόνα σου φθαρμένη
τα λυωτά σου , κέρινα , φτερά .
Στίφη από ενδοφλέβιους λαμνοκόπους
στ άπατα σε σέρνουν της φθοράς .
Σμύρνα καί λιβάνι αποφοράς
καί χρησμούς πουλάς σε οιωνοσκόπους .
Πως να σε συντρέξω , πού είσαι αιτία
τού ανακόλουθού μου φονικού .
Πέρα απ τα όρια τού πανικού ,
επαιτείς ζωή απ την ουτοπία .
Τού χαμού το σχήμα έχει η σκιά σου
κι η ύπαρξή σου , ιπτάμενο χαλί .
Ο,τι η μοναξιά μου αναπολεί ,
σφαλιστό γερνάει στα σωθικά σου .
Αναψα τσιγάρο απ τα δικά σου,
μιά απ τις παραισθήσεις σου κι εγώ
καί μες στον καπνό σου ναυαγώ ,
έρμαιο στα στροβιλίσματά σου .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=17792.0
ΕΡΗΜΗΝ...
Ερήμην μου τη ψώνισες
μαζί του τα συμφώνησες
και πήρες το ξεπόρτι και λακάς .
Σενιάρεσαι , πουδράρεσαι ,
για γκόμενα μοστράρεσαι ,
και μ άλλο μόρτη νυχτοπερπατάς .
Ερήμην μου κάνεις νερά ,
στα ίσα και στα φανερά ,
σουλάτσο και τσαλίμι , δηλαδή .
Καί τόκανες σε μένανε ,
πού μ έχει η μάνα μου ένανε ,
της πιάτσας το καλύτερο παιδί .
Κι όταν ρωτάω να μου πείς ,
χωρίς καθόλου να ντραπείς ,
μου απαντάς στο έτσι στυλ μπλαζέ κυρίας ,
πως αναλώνεσαι σε γεύματα εργασίας .
Σε ταμάς…? Ισωνε...!!!
(Επειδή με προκάλεσες NEwBIE !)
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=18423.0#top
ΙΘΑΚΗ...
Τού γυρισμού πήρα τον δρόμο , πού η κραυγή
της σκόρπιας Τροίας στά άδεια αμπάρια μου ταγγίζει .
Κάτι πού μίσησε κι αγάπησε αφορμίζει ,
μακριά απ τού έρωτα την νιοκαμμένη γη .
Στρεβλές εικόνες αναπλάθω καί επιστρέφω
όπου νοστάλγησα καί όπου αναπολώ .
Τη λήθη μες στο λήθαργό της προκαλώ
κι απ τα μελλούμενα το βλέμμα μου αποστρέφω .
Πόσες πατρίδες , πόσοι τόποι αγαπημένοι
καί πάντα η Ιθάκη ένα τέλος καί μιά αρχή .
Ζευγάς ο χρόνος κι ό,τι οργώνει , μιά αμυχή
στη σάρκα τού άπειρου , τη χιλιομαλαγμένη .
Σβήνουν στο νόστο ιαχές θριαμβικές μου .
Στην τιμονιέρα μου μιά δόκιμη απειλή .
Το νεκρικό της Τροίας φιλί μού πυρπολεί
καί καίει στα Τάρταρα σοδειές παρθενικές μου .
Των Λαιστρυγόνων το χορό έσυρα κι ανάρια .
Δεντρί καί λύγισα στης Κίρκης τη γητειά .
Η Καλυψώ με μιά με απόρριξε ματιά
στης λησμονιάς σου τα ανθονέρια , τα καθάρια .
Σφιχτά δεμένος στο κατάρτι τού κορμιού σου ,
να με αλλοπαίρνει η λαγγεμένη σου φωνή
καί να σε ψάχνω σε μιά Ιθάκη μακρινή ,
πού είμαι ένα ξέφτι στο στημόνι τού αργαλειού σου .
Τού γυρισμού μετράω το δρόμο . Κι η κραυγή
της Τροίας πούπεσε , μετράει την αντοχή μου .
Μιά θάλασσα είναι , αφιλόξενη , όλη η γη
κι αν είναι Ιθάκη , υπάρχει μόνο στην ψυχή μου .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=18238.0
ΝΥΜΦΗ ΚΥΡΑ ...
Σα νύμφη λάμνεις στις πλαγιές του Τυμφρηστού
στα πάλλευκά σου ανάρια πέπλα , τα χιονάτα .
Μιά διάφανη ίνα αραχνούφαντου ιστού ,
όσο τα χέρια σου είναι θάματα γεμάτα .
Του Πάνα ακόλουθοι , ένα γύρο , σε χορούς
καί Νηρηίδες με άνθη ραίνουν το στρατί σου .
Φθόγγοι και σήμαντρα με ύμνους νοερούς
Κυρά σ ορίζουν της ζωής και της αβύσσου .
Γητειά το βλέμμα σου , το βήμα σου ηδονή .
Οι τραγοπόδαροι αλυχτούν και σ ακραγγίζουν .
Λαχτάρα αδέσποτη κι εξαίσια προσμονή
με σκαλωσιές στους βόστρυχούς σου ανηφορίζουν .
Θεά , αναδύεσαι από το άπλετο το φως
τού άκρατου πόθου , της αλήθειας και της γνώσης .
Βαθιά ανταριάζεις ό,τι αισθάνομαι , καθώς
πιότερα τάζεις απ αυτά πού έχεις να δώσεις .
Μ ένα απ τα πέπλα σου , της νύχτας δανεικό ,
σ ένα μεθύσι μου , σα χάδι σκέπασέ με
και με νανούρισμα , με φλάουτο μαγικό ,
κέρνα με αφιόνι και γλυκαποκοίμησέ με ,
στην αγκαλιά σου , σαν προνύμφη , να γευτώ
όσα στη μήτρα , που με κράτησε , δε βρήκα .
Κυρά μου , απόκαμα ...Καιρός να ονειρευτώ
τ΄άσπιλο φως σου , τώρα που στο φως σου μπήκα .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=68760.0
S.O.S
Μετρώντας τ αφροκύματα ένα , ένα ,
με τη σκουριά να αλλοιώνει τούς αρμούς ,
τα στίγματά σου ψάχνω τα χαμένα .
Η θάλασσα χωνεύει όσα κι ο νούς .
Παλάντζα σ άγριο μπότσι κι αρμενίζω
μπαταριστός στης έγνοιας τη μεριά .
Ορτσάροντας , στην τρέλα μου , πλευρίζω
αγκουσεμένα κύματα θεριά .
Στην πιλοτίνα με κοιτάει θλιμμένη
μιά εικόνα σου φθαρμένη , εφηβική ,
των χρόνων πού λιαζόσουν μαγεμένη
σε μι΄ αμμουδιά τού νού μου , ερημική .
Αποβραδίς στο μεσιανό κατάρτι
χωνεύω άπειρα μίλια ναυτικά .
Χαρά στον πού αρμενίζει δίχως χάρτη
στα μπάρκα τού φευγιού , τα ονειρικά .
Λεκές στο μεσοπέλαγο κι απλώνω
να σμίξω με τα ίχνη σου κυρά .
Αγέρηδες μ αλώνουνε κι αλώνω
τα ύπουλα των Τροπικών νερά .
Μορφή σε πλάγιο κύμα λαξεμένη ,
πού η άρμη σε κρατάει σε φυλακή ,
η μοίρα είναι μαζί μου ερωτευμένη
καί με πηγαίνει όπου δεν είσαι εκεί .
Μού μήνυσαν δυό σύννεφα φευγάτα
πως σε είδανε να απλώνεσαι , κισσός ,
σε μιά των παιγνιδιών σου ροζ φρεγάτα
καί στο ναυάγιο μου να στέλνεις SOS .
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=23292.0
ΑΛΛΟ ΕΝΑ
Αλλο ένα σύνολο από σύμπαντα κενά
θα στρώσει ξέφτινο κιλίμι, να πλαγιάσω,
να χωνευτώ από όνειρα πελαγινά
καί μιά απ τις πείνες μου με σάρκα να χορτάσω.
Με άλλο ένα σμήνος διαβατάρικων στιγμών
στους Τροπικούς της πλάνης μου θα αποδημήσω
καί με χαρμάνι νοικιασμένων στεναγμών
πάλι έναν κόσμο υποφερτό θα ξαναχτίσω.
Κι άλλο ρυτίδιασμα ενός χώρου πού γερνά
σύντροφο θάχω στην ελεύθερή μου πτώση.
Απ την απόλυτη ειρωνία τού ΄΄ ωσαννά ΄΄,
άλλο ένα ΄΄ αλλοίμονο ΄΄ θαρθεί να με λυτρώσει.
Μιά ακόμα απόγνωση, μιά υποψία ζωής,
στο πρόστυχό της θα με πάρει το κρεββάτι,
γιά να συρθώ σ απόσταση αναπνοής
ως την απόλυτη, της ύπαρξής μου, απάτη.
Αλλο ένα σύνολο από σύμπαντα κενά
με ένα οβολό θα μ αρμενίσει στο σκοτάδι,
πού στού Αχέροντα, από γέννα, τα νερά
κωπηλατώ, σε βάρκα δανεικιά απ τον Αδη.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=29043.0
ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ...
Ανεξίτηλα σημάδια
απ τα ψεύτικά σου χάδια
καί πληγές μούχεις αφήσει ανοιχτές .
Στα μοναχικά μου βράδια ,
ανεξίτηλα σημάδια
ζευγαρώνουν μ ένα προδομένο χθες .
Την καρδιά μου στ αργαλειά σου
λέκιασε η απονιά σου
μ ανεξίτηλα σημάδια , της ντροπής .
Στα νυχτέρια μου σφυρίζω ,
μ ακομπανιαμέντο γκρίζο ,
λιανοτράγουδα πού δεν θα ξαναπείς .
Καρδιά σημαδεμένη μου
μη νυχτοπερπατήσεις ,
γιατί όταν δείς την απονιά
θα την ξαναγαπήσεις .
(Κι ένα ζεΐμπέκικο, για τους φίλους)
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=28469.0
ΑΝΝΑ ...
Κατέβαζες τα μάτια
σε κάθε σκανταλιά σου
καί μούδειχνες την κούκλα ,
πως τάχα έφταιγε αυτή .
Τσαλίμια καί γινάτια
στις τσέπες τής ποδιάς σου
κι η χρυσαφένια μπούκλα
στο μέτωπο , γερτή .
Αννα , δεν άλλαξες .
Εμεινες η ίδια .
Κόντρα στη λογική
καί στον καιρό .
Χίλια μού χάλασες
χαράς παιγνίδια .
Γιά τον εαυτό μου ,
σε συγχωρώ .
Τόπια καί στρατιωτάκια ,
δεν μ άφηνες κανένα
καί μάλλωνες την γάτα ,
πως τάχα έφταιγε αυτή .
Γιά σένα , παιγνιδάκια
όσα ήτανε γιά μένα ,
όχι όνειρα φευγάτα ,
μα όλη μου η ζωή .
Αννα , δεν άλλαξες .
Εμεινες η ίδια .
Κόντρα στη λογική
καί στον καιρό .
Χίλια μού χάλασες
χαράς παιγνίδια .
Γιά τη ζωή μου ,
σε συγχωρώ .
Σ όλους όσους....Με αγάπη !
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=23173.0
ΑΤΙΤΛΟ...
Πηλό σου πήρα καί μπακίρι
κι άλικη εσθήτα, ολοχυτή,
από μιά Δελφική γιορτή.
Κι ένα λιοπύρι.
Γυρνάω χιλιάδες χρόνια πίσω,
πού η ομορφιά, ομορφιά γεννά,
τα μάτια σου τα σκοτεινά
μ ήλιους να ντύσω.
Για τ αύριο δε θα ξεκινήσω
φως να σου φέρω της αυγής.
Γλυκοιμάται... Κι είν νωρίς,
να σε ξυπνήσω.
ΣπήλιοςΠηλό σου πήρα καί μπακίρι
κι άλικη εσθήτα, ολοχυτή,
από μιά Δελφική γιορτή.
Κι ένα λιοπύρι.
Γυρνάω χιλιάδες χρόνια πίσω,
πού η ομορφιά, ομορφιά γεννά,
τα μάτια σου τα σκοτεινά
μ ήλιους να ντύσω.
Για τ αύριο δε θα ξεκινήσω
φως να σου φέρω της αυγής.
Γλυκοιμάται... Κι είν νωρίς,
να σε ξυπνήσω.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=20819.0
ΔΑΣΚΑΛΑ
Δημοτικό είναι η καρδιά σου , με δυό τάξεις .
Γεμάτη η μιά με ζωγραφιές και παιγνιδάκια ,
μα εσύ προτίμησες στην άλλη να διδάξεις
το αλφαβητάρι τής αγάπης στα πρωτάκια .
Ενα διτάξιο σχολείο είν η καρδιά σου
κι οι μαθητάδες σου , ένα τσούρμο σχολιαρούδια
πού , γητεμένα απ τα δασκαλέματά σου ,
σ ερωτικά ξελαρυγγιάζονται τραγούδια .
Κι εγώ τα γράμματα ,
κυρα δασκάλα ,
κοντά σου τάμαθα ,
να σε χαρώ .
Το "ρό" τού έρωτα
καί όλα τ άλλα
αγάπης θάματα
ένα σωρό .
Κυρά δασκάλα μου
με πόσο ζήλο
τις κλίσεις μούμαθες
τού σ "αγαπώ" .
Κι εγώ συλλάβιζα ,
χλωμός σα φύλλο ,
μα δεν κατάφερα
να σού το πω .
(Και κάτι ανάλαφρο...επι τέλους !)
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=27564.0
ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ…
Εξαντλημένο το φιλί και ξέπνοο είχε γείρει
στη μαλθακή εσωστρέφεια χορτάτης ηδονής
κι ο ποθοβόλος ο έρωτας, σε κώμα, είχε απογείρει
στην αδυσώπητη αγκαλιά μιάς θλίψης εαρινής.
----------------------------------------
Προκλητικά μας χλεύαζε, αδιάντροπη η ανία,
ως ότου ο πόθος άλωσε τα δυό μας τα κορμιά
και σ έρωτα δοθήκαμε με λύσσα και μανία
με χάδια συσκευάζοντας δυό μοναξιές σε μιά.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=28143.0
ΕΛΠΙΣ
Ο σκυλοπνίχτης μας βαφτίστηκε "Ελπίς".
Προαμνημόνευτων ετών νηολογίου.
Πρώην "Θρησκεία", "Οικογένεια", "Πατρίς",
προΐόν κατάθλιψης ενθέου μικρομορίου.
Ο σκυλοπνίχτης μας βαφτίστηκε "Ελπίς",
σε τελετή μελλοντικού μας ναυαγίου.
Σκαρί αιθερόφτιαχτο από όραμα σκουριάς,
μ ολοσβηστές οριογραμές στα ίσαλά του,
ναυπηγημένο από απόγνωση στεριάς
με υλικά διαλογής, τού πεταμάτου.
Σκαρί αιθερόφτιαχτο από όραμα σκουριάς
κι από μαστόρους, καλαφάτες τού θανάτου.
Μ ένα σαπιόσκαρο, πού λέγεται "Ελπίς",
όλοι μας έχουμε, απέλπιδες, μπαρκάρει
με μι αλλαξιά σαθρά όνειρα, πού αποβραδίς
το άδειο του φρόντισε, ο καθένας, να φισκάρει.
Σε μιά παραίσθηση, πού λέγεται "Ελπίς"
καί πού μι απόγνωση τυφλή την πιλοτάρει.
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=28344.0
ΕΦΤΑ ΦΟΡΕΣ ...
Εφτά φορές σού τόχα πεί ,
δεν είμαι εγώ γιά προκοπή .
Εγώ είμαι πεπρωμένο .
Μάνα έχω μοίρα αδιάντροπη ,
εγώ , μιά στείρα ανατροπή
κι εσύ , κατεστημένο .
Εφτα φορές σού τόχα πεί ,
δεν είμαι εγώ γιά προκοπή .
Τα σφάλματά μου τα μετράς
στά σίγουρα , που περπατάς
καί στην αρχή είσαι ακόμα .
Πού εφτά φορές σού τόχω πεί
πως είμαι μπόρα και βροχή
κι εσύ , παρθένο χώμα .
Εφτά φορές σού τόχα πεί ,
δεν ξέρει ο άνεμος ντροπή .
Εφτά φορές σού τόχα πεί
δεν είμαι εγώ γιά προκοπή .
(Στους καλοπροαίρετους, που ψάχνονται...)
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=24577.0
ΜΕΙΝΕ...
...........
Οση απ τη θάλασσά μου πιείς,
τους ποταμούς μου αν καταπιείς,
κάτι θα μείνει.
Κι αυτό το κάτι θα γεννά
άπειρες θάλασσες για να
πνιγώ ξανά.
ΜΕΙΝΕ !!!
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=30317.0
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΘΥΜΑΤΑΙ…
Ποιος θα θυμάται ότι πέρασα από δω…
Σκιές τα ίχνη μου στο πέρασμα του ανέμου.
Στιγμές που αρνήθηκα, σαπίζουν μέσαθέ μου,
κουφάρια διάσπαρτα στου χρόνου το έμπεδο.
Ποιος θα θυμάται ποια κανάκευε απειλή
το βαριανάσεμα και τ αγκομαχητό μου.
Ο,τι φαρμάκωνε το παραμιλητό μου,
να μην πικράνει αυτούς που πόνεσα πολύ.
Ποιος θα θυμάται πόση ικέτεψα στοργή
απ την απόγνωση, που μ είχε υιοθετήσει.
Το χάος που μ άρμεγε και τόχα απορροφήσει.
Την άγια φύση μου και την αμαρτωλή.
Ποιος θα θυμάται όσες μπόλιασα αγκαλιές,
που δεν ξεπέταξαν βλαστούς και δεν ανθίσαν
Τα λιγνοκέρια, που τρεμίζοντας φωτίσαν
αχνά του νου μου τις αβυσσαλέες σπηλιές.
Δε θα γυρίσω, όπως θα φεύγω, να μη δω
να κλαίει η σκιά μου, λιγοστεύοντας. Κι ακόμα,
το θάνατό της να γλυκοφιλάει στο στόμα.
Ποιος θα θυμάται ότι πέρασα από δω…
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=32163.0
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ...
Πριν από μένα σε είχαν πάρει φαντασιές
κι ονειρικοί , χέρσων εκτάσεων ζευγολάτες .
Κι είχες σε ρείθρα κυλιστεί καί σε πρασιές ,
όσο τρυγούσαν την ουσία σου αυταπάτες .
Σκηνίτες έρωτες σού κέντησαν τατού
κι αερικά σού αυλακώσανε τη σάρκα ,
πού είχες πιεί χιλιάδες θάλασσες , προτού
μοίρες σού τάξουν θλιβερά , στημένα μπάρκα .
Πριν από μένα ήσουν Σιμούν καί ταραχή
στην αφθονία της ακραίας έκστασής σου
κι η μοναξιά σου ήταν μονάχα μιά πτυχή
στο μαύρο σάβανο εκλιπόντος παραδείσου .
Λυωμένα , διάπυρα άστρα σούστρωσαν χαλί ,
πού δεν ευδόκησες ν΄ αλαφροπερπατήσεις .
Σε μιά εικόνα είχες ξωκείλει τού Νταλί
καί στού Σααντί βυθίζοσουν τις θείες εκκρίσεις .
Πριν από μένα μοσχομύριζες σκουριά
κι ανολοκλήρωτη ,αγχωμένη αμαρτία .
Μιάν ολοπόρφυρη ανάδυες ευωδιά ,
κάτι από ίλιγγο , από σήψη κι απουσία .
Πριν από μένα μες στον τάφο μ΄ είχες δεί
να βαυκαλίζομαι πως ήμουν καί πως ζούσα .
Πριν από μένα με αγαπούσες , επειδή
αν καί νεκρός , μέχρι θανάτου σ αγαπούσα
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=23781.0
ΣΕ ΧΡΕΩΝΩ...
Σε χρεώνω ένα τραγούδι θλιβερό ,
πού αργολυώνω σ ένα αποσταμένο δείλι .
Πάω στά βάθη σου με κόντρα τον καιρό ,
χτυπημένος από νάρκη καί τορπίλη .
Σε χρεώνω στίχους μελαγχολικούς ,
την αυγή πού συνταιριάζουν με τη δύση .
Ζώ ανύποπτος σ εξωπραγματικούς
κόσμους βίαιους , πού μ έχουν αφανίσει .
Σε χρεώνω δυό στιγμές μου σιωπηλές
πού αντιμάχεται η κραυγή με το ουρλιαχτό μου .
Σ ανισόπεδες τού νού μου υπερβολές
ξεστρατίζω , στα τυφλά , απ τον εαυτό μου .
Σε χρεώνω μιάν ανάσα ερωτική ,
ένα ρίγος μέχρι τα συνθέμελά μου .
Γιά τη σχέση με το χάος τη μυστική ,
πού με αίμα έχω υπογράψει κι άθελά μου .
Σε χρεώνω μ όσα μούπες "σ αγαπώ"
κι όσα , ως τώρα , έχεις σκόρπια σπαταλήσει .
Εχει ο χρόνος το κεφάλαιό μου κλείσει
καί αχνίζει το μελάνι του νωπό .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=27730.0
ΣΥΝΗΘΗΣ ΕΡΩΤΑΣ, ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ…
Το γενικό είχε με βιάση κατεβάσει,
μην πέσει η νύχτα του στο φως κι αυτοκτονήσει.
Συνειδητά, όσο θυμάται, είχε σφαγιάσει
του ήλιου τη φύση.
Στοιχειά παραίσθησης, σκαστά απ τ όραμά του,
πίσω απ τα μάτια του, το βλέμμα του στραγγίζουν.
Πέτρινες θύμησες τα γυάλινα φτερά του
τα θρυμματίζουν.
Χαΐδεύει η πείνα του τ΄ αειπάρθενο σκοτάδι
ηδονικά, καθώς τη σάρκα μοιχαλίδας,
να χορταστεί από το γλυκόπιοτο μαγνάδι
κούφιας ελπίδας.
Κι απέ απογέρνει σε στιγμές ναυαγισμένες
-Λυσσάει η αιτία, η ψυχή όταν αγαλλιάζει-.
Με πόρνες χίμαιρες, τυφλές, βλογιοκομμένες,
γλυκά πλαγιάζει.
Κι ως φιδοσέρνονταν η απουσία εντός του
νωχελικά, σα βήμα ολέθριου περιπάτου,
τον ερωτεύτηκε ο ανέραστος εαυτός του
μέχρι θανάτου.
Στους φίλους του Kithara...
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=29251.0
ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ...
Μορφή δεν έχεις ,
δεν ξεχωρίζεις μες στα σύμπαντα τού νού μου .
Μνήμες απέχεις
από τα πέρατα τού πιό τρελού όνειρού μου .
Με κατατρέχεις
σαν ψηλαφίζω το περίγραμμά σου αλλού .
Μορφή δεν έχεις ,
ανακυκλώνεσαι στη δίνη τού μυαλού .
Δεν έχεις όρια ,
στο φάσμα απλώνεσαι των μoβ καί των γκρενά μου .
Τα περιθώρια
έχεις ορίσει , αιώνες πριν , τού πουθενά μου .
Με αναβατόρια
φτάνω ως τούς ήλιους πού πλανιέσαι κι άναρχη .
Δεν έχεις όρια
να σε γυρέψω , να σε πλάσω απ την αρχή .
Δεν έχεις ήχο .
Σβήνει σε υπόγεια σιωπής η αντήχησή σου .
Σε άχρονο στίχο ,
σε ρίμες άταιρες κυλιέται η ύπαρξή σου .
Πως να πετύχω
πέρα απ το στόχαστρό μου , εικόνα απατηλή .
Δεν έχεις ήχο .
Παίρνω το στίγμα σου απ το πρώτο σου φιλί .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=19942.0
ΔΙΔΑΞΤΕ ΜΕ ...
Ασίγαστη τού πελάγου ορμή
κι υφάντρα αυγή
των παρθένων φασμάτων .
Αφροντισιά , τού ανέμου η μορφή
κι οι γλαφυροί
σταλαγμίτες ασμάτων ,
διδάξτε με .
Αερικά , τού Χελμού οι σκιές ,
βοερές στρατιές
ταπεινών οραμάτων .
Απόλυτες των βλημάτων τροχιές
κι αναφορές
υποδόριων θραυσμάτων ,
διδάξτε με .
Αδέσποτοι τού απείρου εκδρομείς
κι απρόσκλητες
των ιαμάτων ιώσεις .
Αδόκιμοι των ερώτων φορείς
κι αυτόνομες
ορθρικές διαρθρώσεις ,
διδάξτε με .
Δροσοσταλιά καί πάχνη αυγούλας , δίδαξέ με
μ ένα κοντύλι πως να γράψω το κενό .
Σβηστό λυχνάρι μου άναψε καί φώτισέ με ,
πού ψάχνω λάθος καί δε βρίσκω ουρανό .
Σκαρί τυχάρπαστο , φθαρτό μου , οδήγησέ με
σ αυτόν τον άγριο , πού μ ορέχθη , ωκεανό .
Υστατη λάμψη τ αστεριού , ταπείνωσέ με ,
πού έχω πλάσει έναν κόσμο φωτεινό .
Σπήλιος
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=66436.0
ΑΠΟΒΡΑΔΟ
Μουντή η ομίχλη είχε στην κάμαρα κρυφτεί
καρτερικά μιά γκρίζα υφαίνοντας παγίδα
στ΄ ολόγραμμά μου, πριν γυμνό απαγχονιστεί
με τού σταυρού μου τη φτηνή, λερή αλυσίδα .
Σε γύμνια οι τοίχοι ξέθωροι , ραχητικοί
δάκρυα ξερνούσαν από πίκρα και υγρασία .
Μιά κούκλα ακέφαλη καί μι’ άρπα παιδική
μ εκλιπαρούσανε βουβά γιά ευθανασία .
Χάρβαλα το έχει μου καί τ΄ άπλυτα σωρό
κι ένα τριμμένο πανωφόρι, πεταμένο .
Ο,τι ορίζω κι έχει αντέξει στον καιρό ,
είναι ένα όνειρο φριχτά λεηλατημένο .
Δυό, τρείς στιγμές πού, ξεχειλώνοντας νωθρά
γέμισαν θύμησες την άδεια υπόστασή μου .
Τού Αι Βασίλη τα σπασμένα του έλκηθρα
κι η κώφωσή του σε μιά αθώα παράκλησή μου .
Βαραίνει ο χώρος μου σαν τάφου αναπαμός .
Η απουσία σου, σκιών προσκυνητάρι .
Κάπου στα σπλάχνα μου ένας πόθος σκοτεινός,
ζητάει απ το φως σε ένα φευγιό του να με πάρει .
Με δίψα ανοίγω όλα τα ξώφυλλα με βιά
να βρεί κερκόπορτα ο ήλιος, να με αλώσει.
Με στέρνο - στόχο, μιάν αχτίδα - μαχαιριά
γυρεύω, διάπυρη, να μ΄ αποτελειώσει .
Κι έκλαψα πέφτοντας στα γόνατα, πνιχτά,
πού είδα τού ήλιου τ΄ άπειρα νεκρά κομμάτια .
Κι απ τα παντζούρια, πού είχα αφήσει ανοιχτά,
ένα σου απόβραδο μου σκότισε τα μάτια .
(Το παραπάνω το έβγαλα από τα διαγραμμένα όπου διασώθηκε εντελώς κατά τύχην...)
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=68464.0
ΩΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ...
Λαγοκοιμόταν η Ανοιξη στα χείλια τα άλικά σου
κι ένας ντροπιάρης έρωτας δεν έλεγε να βγεί .
Μες στα παρθένα , αφήνιαζαν φωτιές, τα σωθικά σου
κι από τού Πάνα τις στροφές εσειόντανε όλη η γη .
Οι σκιές απ τα μυρτόφυλλα ως τρέμιζαν στον μπάτη ,
μαυλίστρες , περνοδιάβαιναν στη σάρκα σου απαλά .
Καί σάμπως απ το αφάλι σου η λάμψη ενός αχάτη
παράδινε το στίγμα σου στο αχανές δειλά .
Το ένα απ τα ρωγοβύζια σου το ίσκιαζες με το μπράτσο ,
όσο που το άλλο , αγέρωχο , βίαζε το κενό .
Μες στην ροή τού αιμάτου σου δυό πόθοι σε σουλάτσο ,
πόρφυρο βάφανε με βιά τον γαλανό ουρανό .
Χυμοί από τούς πόρους σου ολόκαυτοι αναβλύζαν ,
πού ένας ήλιος , σάτυρος , διψάει να καταπιεί ,
την ώρα πού κουρσάρικα στούς πόντους σου αρμενίζαν
βλέμματα λάγνα απ τις ματιές πού ως τώρα σε είχαν πιεί .
Λιαστή ήσουνα κι απόγερνες στη γη αποκαμωμένη
καί με τα βλέφαρα κλειστά , βαθιά είχες ξεχαστεί ,
όταν σε βρήκε η έκσταση, στην γύμνια σου, δοσμένη
στα βίαια χάδια νοητού , ονειρικού εραστή .
Στην ώρα της αλήθειας σου κρυφό μαράζι τόχα
μπάσταρδο νάμουν του αγεριού , τού ηλιάτορα το φως
κι όπου το χώμα το άγιασες , μιά ασήμαντη μολόχα
πού μες στα μύρια ρίγη σου να υπάρχω καί να ανθώ .
-
ΚΑΛΑ ΠΕΡΝΑΩ
Εχω καλάμινη σκεπή - κρατάει τον ήλιο -
Ξύλινη κούπα με κρασί γιά να κερνάω.
Εχω και την παλάμη μου γι αντήλιο.
Καλά περνάω...
Εχω ένα γέρικο σοβά. Κι έχω μιά πόρτα
κι ένα παράθυρο, τ’ αστέρια να μετράω.
Τσουκνίδες στην αυλή μου κι άγρια χόρτα.
Καλά περνάω...
Εχω γιά στρώμα μιά προβιά κι άνευρα φύκια.
Γιά προσκεφάλι μου, τη γης πού σεργιανάω.
Το μαγερειό μου, μι αγκαλιά ραδίκια.
Καλά περνάω...
Κι έχω μια αγάπη στην καρδιά. Κι έχω μιά θλίψη,
πού σ’ άλλους κόσμους, μακρινούς, με τριγυρνάει.
Αιώνες έχει από κοντά μου λείψει...
Καλά περνάει...
-
ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
Είσαι παντού
Μέσα στούς πόρους μου χορεύεις και ριγάς.
Στά κύτταρά μου σεργιανάς, δροσοσταλίδα.
Τη γη μου οργώνεις, την ποτίζεις και τρυγάς
κάθε καρπό,
που ξεχειλίζει από προσμονή κι ελπίδα.
Είσαι παντού.
Την κάθε πίκρα μου αναδεύεις τρυφερά.
Μετάξι ξόβεργας σε λιόδεντρο αφημένης.
Μι αφηρημένη έννοια, που λαχταρά
-κάθε φορά -
στής γης τ’ αλώνι ν’ αντιβγεί της Ειμαρμένης.
Είσαι παντού. Χλωμή ανταύγεια στο νερό.
Στη σκοτεινιά, ξεστρατισμένη ηλιαχτίδα.
Μες στούς αιώνες έψαχνα γιά να σε βρώ
και στα δυό μέτρα όταν βρεθήκαμε, δε σ’ είδα.
-
ΠΑΙΔΙΚΟ
Σ ένα παιγνίδι μας, θυμάμαι, στο σκοτάδι,
εφτά κοχύλια είχα απλώσει στη ποδιά σου.
Σ ένα κουτσό - κυνηγητό, στην αγκαλιά σου
παραπατώντας, είχα πέσει κάποιο βράδυ.
Ηξερα πόσο τη νοιαζόσουνα κι ωστόσο
στο πλυσταριό είχες τη κούκλα σου αφημένη,
για νάσαι πλάι μου, με μιάν έγνοια απελπισμένη
μη χτυπηθώ από σφεντόνα και ματώσω.
Ηταν απόβραδο του Μάρτη που δε σ’ είδα
κι είχα ρωτήσει μήπως σ’ είχαν τιμωρία.
Και μούχε πεί η φιλενάδα σου η Μαρία,
"φύγανε σ’ άλλη γειτονιά, σ’ άλλη πατρίδα ".
Είχα μετρήσει όσα μπορούσες να μου δώσεις
στα χρόνια πούρχονταν, θυμάμαι κι είχα κλάψει.
Και μού ’χε η μάνα μου, απ’ την ξώπορτα, φωνάξει
"μη μένεις έξω, είναι νοτιάς.. Θα μού κρυώσεις. "
-
ΜΑΙΝΑΔΑ
Είχες στα γόνατα συρθεί ως της Φρυγίας τη χώρα,
μες στα άγρια φαράγγια της,τα θυρσοδασωτά,
μιά προσκυνήτρα στη γλυκειά της γέενας την ώρα
όσο πού αγρίμια λούφαζαν στ΄ όραμα τού μετά.
Φριχτή σιωπή κι ολόγυρα σε ακοίμητο καρτέρι
άπειρες μνήμες αστραπής και πύρινων μορφών,
σε ιερό κι επώδυνο της προσμονής νυχτέρι
ως την στερνή, φριχτή οιμωγή των θείων Του παθών.
Η καρπισμένη άγια γη βογγάει σε πόνους γέννας
και στον γλιστρό τον τύμβο της ζωγριέται ο γδικιωμός,
ως να σχιστεί της άβυσσου ο παρθενικός υμένας
κι απ’ το άπειρο να αναδυθεί γυμνός ο λυτρωμός.
Κι ήταν της Ανοιξης η αυγή κι ο χαλασμός της πλάσης.
Αρσενική ήταν κορασιά με χοχλαστό κορμί.
Κι εσύ απ’ την θεία Του θωριά κι απ’ τις αναθυμιάσεις
της διάπυρής του ανασεμιάς, ξεχείλισες ζωή.
Εσείστηκε συνθέμελα τού Σύμπαντος η ουσία
στην θέα τού αναδυόμενου ζωογόνου πυρετού
και στο αγιοτόπι μέθυσε, με νάμα, η αθανασία,
τού νιόφερτου αγριοσταφυλιού, τού ηλιοζευγαρωτού.
Τυφλώθης στα Επιφάνεια τού φύτρου της Σεμέλης
και λάμψεις απ’ τα μάτια του σε κάψανε φριχτές
όσο πού εικόνες άρρητης αβυσσαλέας αγέλης
θεών σφαγμένων, σε έδιωχναν απ’ το νεκρό σου χθες.
Νύμφες τροφοί κλωθόφερναν τον Εύιο λικνίτη
και Σάτυροι τραγόμορφοι με ξέφρενους χορούς
ραντίζανε την αύρα του με φως τού Αποσπερίτη,
και με αναγάλλια κλήματος και θύρσους ιερούς,
όταν στην μήτρα βρέθηκες της χθόνιάς Του μάνας
και τού άγιου έμβρυου στοργικά, με ήχους κανακεμού
και τούλι αραχνούφαντο νιάς αστρικής αλάνας,
στην έγνοια σου, τού χάρισες στιγμές αναπαμού.
Συνέφερες κι είχες ντυθεί αψιάν όψη Θυιάδας,
μαινόμενη ακόλουθος στον θίασο των Βακχών.
Πανέμορφης, πήρες μορφή, οργιαστικής Μαινάδας,
πηγή ιερών αλαλλαγμών κι αλόγιστων ιαχών.
Σκότεινος σε έντυνε, μακρύς και πτυχωτός χιτώνας
και μιά νεβρίδα ιρίδιζε, στους ώμους σου ριχτή.
Στα ξέπλεκά σου τα μαλλιά στεφάνι είχες κορώνας,
απ το κορμί της όχεντρας πούχε κουλουριαστεί.
Σε νύχτα μεταλλάχτηκες, τη νύχτα να καρπίσεις,
πού πνεύματα ανοιξιάτικα σε κύκλωσαν κι ευθύς
τούφες ελάτου σούστρωσαν και σε έραναν με εκκρίσεις
τού ζώντος νιόφαντου θεού, στο δέος Του να χριστείς .
Απ την αχλή Του τρύγησες της έκστασης το μένος
την ώρα πού ξεσχίζονταν οι ουράνιες οροφές
κι ως τον πυρήνα ανοίγονταν ο γρανιτένιος Αίνος
στού Βρόμιου τις άπειρες, απόκοσμες μορφές.
Κι αλάλλαζες και φρούμαζες, σαν το χρονιάρικο άτι
κάτω απ’ τον βροντερόβουο φλογάτο κεραυνό
και με ένα απίδρομο γοργό στις όχθες τού Ευφράτη
βρίσκοσουν ξάφνου κι από κεί στης Θήβας το βουνό.
Σε μιά στιγμή πού κράτησε μαγιόπλαστους αιώνες,
τραγίσιου φόνου γεύτηκες αίμα κι ολαχνιστό
στού Κιθαιρώνα τους τραχειούς, πυκνάνθιστους λειμώνες
με τού Ζωγρέα το κρασί, μεθώντας, το λιαστό.
Κι ήταν, παντού. Πανέμορφος στην θεία διαστολή Του,
στεφανωμένος τούς καρπούς νωπής κληματαριάς
όσο οι στριγγές σου οι ιαχές τη φύση την άυλή Του
σε μέθη μετουσίωναν και ύμνους φλαμουριάς.
Απ τα άγια Θεοφάνεια ως τον διαμελισμό Του
νύχτα και γης καρπίσανε και θηλυκές σπηλιές.
Κι εσύ, ανταύγεια ερωτική στον θείο ιριδισμό Του,
με διθυράμβους Τού άνοιγες πορτάρια κι αγκαλιές.
Στού σπαραγμού Του τα άνορα κι άχρονα κατευόδια,
με την βαθιά Του ο Διόνυσος, γλυκόλαλη φωνή,
καθώς με δάκρυ και κρασί Τού ξέπλενες τα πόδια,
Μαρία, σε ονομάτισε. Μαρία Μαγδαληνή.
-
ΣΕ ΜΙΑ ΑΜΜΟΥΔΙΑ
Είχες μπαρκάρει μ’ ένα στρόβιλο γι αλλού
κι όταν η μοίρα σου στο δρόμο είχε αποκάνει,
σε ξαναντάμωσα, αχιβάδα τού γιαλού,
στην αμμουδιά, πούχα από χρόνια πριν, πεθάνει.
Το γλυκοχάραμα ριγούσε ηδονικά
κι ένα φεγγάρι ετρεμόπαιζε, να σβήσει.
Σού είπα πως, κάποτε, σε είχα αγαπήσει
κι εσύ μού γέλασες πικρά κι ειρωνικά.
Είχε η μέρα αποσταμένη λιγωθεί
κι είχε αφεθεί σε μιά ανελέητη σβηστήρα,
όσο πού η φύση τον γαλάζιο της χρωστήρα
στο μαύρο βούτηξε, σε νύχτα να ντυθεί.
Λευκή αχιβάδα, στο χρυσάφι ενος γιαλού
με βρήκες κι έσμιξες με το απολίθωμά μου.
Πρόλαβες κι έγραψες στην άμμο το όνομά μου
πριν η παλίρροια σε στείλει κάπου αλλού.
Σε μιά αμμουδιά μετράω αιώνες και χρησμούς,
στο περιγιάλι πούχω εξαίσια ξωκείλει,
εκεί πού θάρρεψα πως είχα ανατείλει
και δύση χόρτασα, με αγάπης ξορκισμούς.
Μιά νύχτα πούμελε, πριν φύγεις ξαφνικά,
μιά αιωνιότητα και κάτι να κρατήσει.
Σού είπα πως, κάποτε, σε είχα αγαπήσει
κι εσύ μού γέλασες πικρά κι ειρωνικά.
-
ΑΛΑΝΑ
Μη με ψάχνεις, μη με παίρνεις στο κατόπι,
η αλάνα είναι μεθύσι και φυγή .
Στο κυνηγητό έχω μείνει και στο τόπι .
Μη με αποπαίρνεις, μάνα, είμαι παιδί .
Λιγοστεύω σε μιάν άσκοπη θητεία
σε έναν κόσμο αδιάφορο πεζό.
Η αλάνα λησμονιά είναι κι αλητεία .
Μη με αποπαίρνεις, μάνα μου, πού ζώ .
Μη μού νοιάζεσαι κι απόψε θα γυρίσω .
Εχω πίσω μιά στοργή πού με πονά .
Στην αλάνα την καρδιά μου όμως θα αφήσω
και μη μ’ αποπαίρνεις, η ζωή περνά .
Η αλάνα έχει τους νόμους της χαράξει
στης Καισαριανής τη μάντρα, στο Γουδί .
Πλάι στο τσέρκι μου η ζωή θα με σχολάσει .
Μη την αποπάρεις, μάνα, τη ζωή .
-
ΣΕ ΠΗΡΑΝ
Σε πήραν νύχτα απ’ το κελί
την ώρα πού με ανατολή
και με έρωτα μεθούσες,
πού μάνα κι αγαπητικιά
και μιάν ελπίδα δανεικιά
απ τη ζωή απαιτούσες .
Γιά τη στερνή σου οφειλή
σε πήραν νύχτα απ’ το κελί,
πρώτη φορά πού ζούσες .
Σε πήραν νύχτα απ’ το όνειρο
την ώρα πού άνοιγες χορό
με τα όσα λαχταρούσες .
Σε έξη τουφέκια αντικριστά
με τα δυό μάτια σφαλιστά
τού ήλιου το φως τρυγούσες .
Γιά να ξοφλήσεις τον καιρό
σε πήραν νύχτα απ’ το όνειρο
πρώτη φορά πού ζούσες .
Απ το όνειρο κι απ’ το κελί,
την ώρα πού με ανατολή
και με αύριο ξεδιψούσες,
μαύρα σού φύτεψαν φτερά
όταν για πρώτη σου φορά
ξεθάρρεψες πως ζούσες .
-
ΔΕΣ ΜΕ
Δες με ..
Δεν μού περίσσεψε τραγούδι .
Στέρεψε ξαφνικά η φωνή μου .
Μολύνθηκε όπως η ζωή μου,
σαν άμαθο ξεπεταρούδι .
Δες με ..
Δεν μού περίσσεψε μπαλάντα .
Κάνουν κουμάντο οι ενοχές μου
κι απ’ τις ευαίσθητες χορδές μου
αφομοιώθηκαν τα πάντα .
Δες με ..
Το μοιρολόι πού μού μένει
το περιφέρουν στην Ομόνοια,
σε υπογλώσιο τα πρεζόνια
σαν άσπρη σκόνη, νοθευμένη .
Δες με ..
Ο,τι έχω νοιώσει κι ό,τι είδα
στα παρεκκλήσια τού υπόγειου
είναι η ωδή τού κατευόδιου
στης ειρωνίας την παγίδα.
Δεν περισσεύει άλλο τραγούδι
να πω στην πόρτα σου αποκάτου,
γιά το Μαγιάτικο λουλούδι,
γιά τις αγάπες τού Σαββάτου .
Σε πίστες άδειες ξαγρυπνάω .
Σιωπές αλλοιώνουν το κορμί μου.
Γύρω απ’ το στίγμα μου γυρνάω,
υποτελής στην ύπαρξή μου .
Δες με...
-
ΕΠΕΤΕΙΟΙ
Παρηχώ σ’ επετείους
νυχτωδίες σφαγιασθέντων αμνών,
κι οδυρμούς ανεστίους
απουσιών γιορτινών.
Αλυχτώ στο γιορτάσι
σαλτιμπάγκων πανηγυριστών
στη μονότονη φάση
τέμπου τυμπανιστών.
Μιά ασυντόνιστη μπάντα
ξεστριφώνει της μνήμης πτυχή.
Της ανίας μπαλάντα
στού κενού τη γιορτή.
Επισήμων παρλάτες,
ζώσα λήθη σε παραφορά.
Παρελάσεις, παράτες,
τού άδειου περιφορά.
Με βρυχθμούς ηφαιστείους
απ’ τα ερέβη της χθόνιας ντροπής,
παρηχώ σ’ επετείους
την οργή της σιωπής.
-
ΓΥΡΙΣΤΕ ΜΕ
Δεν τακιμιάσαμε ποτέ με τη ζωή μου,
δεν τα ταιριάξαμε οι δυό .
Κι αν τής χρωστάω το μυαλό και το κορμί μου,
αν ξαναζούσα, αν γινόταν, τη ζωή μου,
τον ίδιο δρόμο θα τραβούσα, το στραβό .
Στο περιθώριο σαπίζουν τα φτερά μου,
εκεί που ανθούν οι αμαρτωλοί .
Δεν ξελογιάστηκε από ψέμα η καρδιά μου
κι όπως μού τάξαν μ έχουν στείλει τα όνειρά μου,
λάσπη ν απλώνομαι στό ύστερο σκαλί .
Γυρίστε με στής μάνας μου το βλέμμα .
Στον πρώτο έρωτά της, τον πεζό .
Εδώ πού έχω φτάσει, είναι και τέρμα .
Δεν είμαι μαθημένος γιά να ζώ .
Εδώ πού έχω φτάσει είναι καί τέρμα .
Δεν είμαι γεννημένος γιά να ζώ
-
ΜΟΙΡΑ
Φαρδιά φουστάνια, όλο κλάρες θα φορέσεις
ξανά κι απόψε. Καί με χίλια - δυό πλουμίδια
μες στ ασημόφωτο με μάγια θα με δέσεις.
Το προτιμάς απ όλα τ άλλα σου παιγνίδια
Ξανά κι απόψε θα ντυθείς τα γύφτινά σου.
Σκούρο τσεμπέρι κι ένα ντέφι παιδικό μου
και θα ζητήσεις, με τη λάγνα τσαχπινιά σου,
να σ ασημώσω, να μού πείς το ριζικό μου.
Θαρρείς παιγνίδι
ένα ταξίδι
βαθιά στο αύριο, με λόγια τής ντροπής.
Θέλεις να παίξεις
πως θα μαντέψεις
κι ενώ είσαι η μοίρα μου, τη μοίρα να μού πείς.
-
ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΡΜΕΓΩ
Οι συλλεκτήρες μου βυζάξαν το σκοτάδι
το αγνό, τα αρχέγονο, το προσυμπαντικό,
το αραχνοφάσκιωτο της ύπαρξης το υφάδι
στο εκκολαπτήριο της φθοράς, το κολπικό.
Ξερνούν οι αισθήσεις μου απόβλητα φασμάτων
στη νοοπλάνα τους, προοπτική απλωσιά.
Εντάφιες μήτρες χορηγών συναισθημάτων
σάμπως αφίσες στού ποτέ τη δημοσιά.
Μια χούφτα αισθήσεις πατρονάρουν συνειδήσεις
κι έχει στο λίκνο της η αιτία σφαγιαστεί.
Ξεσαλωμένες οι αγοραίες μου παραισθήσεις
στον εαυτό τους έχουν καταποντιστεί.
Σε κώμα η αλήθεια, συντηρείται μ αυταπάτες
στην ελπιδόρευστη φορμόλη του κενού.
Τα οράματά μου, πλάνης σκιές κι οφθαλμαπάτες,
πτυχές στο σάρκωμα ενός κόσμου αλλουνού.
Σκοτάδι αρμέγω από τ αποθηκευμένο
-πού έχω ανεξίτηλα απ το φως στιγματιστεί-
και δραπετεύω μ ένα μου όνειρο παρθένο
όπου είχα, πριν ακόμα υπάρξει, αφανιστεί.
-
ΜΑΝΑ
Λαχτάρησε τον ύπνο μου
η άγια σου οπτασία .
που απ την Αχερουσία
ξεστράτισες,
να με μυρώσεις με άσπιλα
ροδάνθια της αβύσσου .
Σκαστή του Παραδείσου,
κι αμάρτησες .
Σε πυρετό κι απόσκυψες,
με χείλια πανιασμένα,
να μάθεις για τα μένα,
που δάκρυσα .
Κι ως σίμωσες, σου γέλασα
με μάτια λιγωμένα ..
" Μάνα ", σου είπα, " αγάπησα " .
Κι είπες " Πονάω για σένα " !
-
ΣΕ ΜΙΑ ΑΜΜΟΥΔΙΑ
Είχες μπαρκάρει μ ένα στρόβιλο γι αλλού
κι όταν η μοίρα σου στο δρόμο είχε αποκάνει
σε ξαναντάμωσα,αχιβάδα τού γιαλού
στην αμμουδιά πού είχα,από χρόνια πριν,πεθάνει
Το γλυκοχάραμα ριγούσε ηδονικά
κι ένα φεγγάρι ετρεμόπαιζε, να σβήσει
Σού είπα πως, κάποτε, σε είχα αγαπήσει
κι εσύ μού γέλασες πικρά κι ειρωνικά
Είχε η μέρα αποσταμένη λιγωθεί
κι είχε αφεθεί σε μιά ανελέητη σβηστήρα
όσο πού η φύση τον γαλάζιο της χρωστήρα
στο μαύρο βούτηξε, σε νύχτα να ντυθεί
Λευκή αχιβάδα, στο χρυσάφι ενος γιαλού
με βρήκες κι έσμιξες με το απολίθωμά μου
Πρόλαβες κι έγραψες στην άμμο το όνομά μου
πριν η παλίρροια σε στείλει κάπου αλλού
Σε μιά αμμουδιά μετράω αιώνες καί χρησμούς
στο περιγιάλι πούχω εξαίσια ξωκείλει
εκεί πού θάρρεψα πως είχα ανατείλει
καί δύση χόρτασα, με αγάπης ξορκισμούς
Μιά νύχτα πούμελε, πριν φύγεις ξαφνικά,
μιά αιωνιότητα καί κάτι να κρατήσει
Σού είπα πως, κάποτε, σε είχα αγαπήσει
κι εσύ μού γέλασες πικρά κι ειρωνικά
-
Σ’ ΕΝΑ ΧΟΡΟ
Εσυρε ο Χάρος το χορό
καί μού ζητάει απ το φτερό
σφιχτά να τον κρατήσω
Σ αντρίκιο γλέντι, αντάμικο
τον κόσμο μ ένα τσάμικο
θε ν΄αποχαιρετήσω
Καημοί καί φτερουγίσματα
τσαλίμια καί τσακίσματα
Γουστάρει ο θάνατός μου
Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
τού λέω . Καί χαιρετίσματα
Κι ο χρόνος είν δικός μου
Με έναν τσάμικο χορό
μετράω τού χάρου τον καιρό
Πικρό καί δεν τ αρνήθηκε
Στα μαύρα ο χάρος ντύθηκε
πού ό,τι έζησε. θα ζήσει
Με μιά βλαστήμια στο μετά
ο θάνατος, τού θανατά
πέφτει καί πάει να σβήσει
Ρίχνω ένα σάλτο στο φτερό
χτυπάω ζεϊμπέκικο χορό
καί μού κρατάει το ίσο
Τελειωμένος στο κρασί
λέω "να πεθάνει η Ανάσταση"
να τον παρηγορήσω
Μ’ ένα ζεϊμπέκικο χορό
το θάνατο παρηγορώ
-
ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΓΥΡΕΥΩ…
Βαρύ τσιγάρο, σέρτικο φουμάρεις
και πίνεσαι από ύποπτο καπνό.
Σε γκρίζα καλντερίμια σουλατσάρεις
μακριά απ τον κόσμο που δεν τον γουστάρεις
κι απ ό,τι σε στραγγίζει αληθινό.
Στριφώνεις μιαν ευχή στο παντελόνι
και σε μια ζάρα θάβεις τον καιρό.
Νυχτώνεις την αυγή που ξημερώνει
και σα λεκές σε νυφικό σεντόνι
των ηδονών σου σέρνεις το χορό.
Σε πίνει η σκόνη από τη χόβολή σου
κι απ όσα σου όνειρα περιγελάς.
Σε μαγειριά λαδώνεται η ζωή σου
και σ άθλια καταγώγια της αβύσσου
την παρθενιά του εγώ σου ξεπουλάς.
Προβάρεις τη σκιά σου αλλοπαρμένη
στου εφιάλτη σου το σκηνικό.
Μ΄ ένα φευγάτο τώρα ερωτευμένη,
του χθες σου υποταχτική ερωμένη,
φλερτάρεις τ΄ αυριανό σου φονικό.
Μερεμετίζω λόγια σκοτωμένα
απ της σιωπής την αυθυποβολή.
Χαμόγελα γυρεύω απελπισμένα,
τα χείλια μου τα χιλιοπικραμένα
να ντύσω, πριν σου στείλω ένα φιλί.
-
ΒΙΡΑΡΩ
Βιράρω κόντρα σ άγρια πλημμυρίδα
χωρίς την πήλινη, αραχτή μου βάρκα
γυμνός στού ουρανοξάγναντου τα μπάρκα
παρέα με μιά ανυφάντρα καταιγίδα
Στο ανεμοκύλισμά μου, οιστρηλάτης
πλαγιάζω σε μιά αχλή, πού με συνθλίβει
Μισεύω με της άγνοιας το ταξίδι
από έναν σε άλλον κόσμο αυταπάτης
Μελίρρυτες μού αρπίζουνε Σειρήνες
καί σμέρνες εντρυφούν στα σπάραχνά μου
Ωκεανού βοή στα σπάργανά μου
με αρμύρα με χνωτίζει καί με οδύνες
Στις εκβολές τού νού μου ασταρώνω
φιδόσχημες, θαλασσινές μου αγάπες
Αντάρτες, τού σκαριού μου κουπολάτες
στα αμπάρια της εξάρτησης, σταυρώνω
Με επιχρυσώνει ο ήλιος κι απατός μου
τον Μίδα στο άγγιγμά του προσδοκάω
Απ την νεροσυρμή, φωτιά ζητάω
πού αγιόφυλλα μού στρώνει ο θάνατός μου
Βιράρω στού καιρού την πλημμυρίδα
πού η σκιά μου η στεργιανή, αραχτή μού γνέφει
των θαλασσών να μάσω το σιντέφι
με δίχτυα υφαντά από καταιγίδα
-
ΠΟΣΟ ΣΟΥ ΠΑΕΙ
Πόσο σού πάει η γκρίζα η θλίψη πού φοράς
κι οι ρύποι αιθάλης, πού σκοτίζουν τη ματιά σου
Σε ένα τού απόβραδου σημείο αναφοράς
κοιμιέται η νύχτα στην ανάγλυφη αγκαλιά σου
Πόσο σού πάει η στιγμή πού ο πανικός
γλιστράει στο βλέμα σου απ το αναπόλημά σου
Πού αριά το αγέρι, εραστής σου ιδανικός
γλυκολιγώνεται στο κορφολόγημά σου
Πόσο σού πάει η ασάλευτη σιωπή
πού εντός της μαίνεται η κραυγή σου, απελπισμένη
Μιά σου ανυπόφορη, παιδιάστικη ντροπή
γερτή στο πλάι σου, ξεχνιέται αποσταμένη
Ταιριάζει τόσο η γκρίζα η θλίψη πού φοράς
σε μιά μορφή, χυτή, με το άδειο ερωτευμένη
Σε επιτύμβια στήλη αρχαίας αγοράς
σε καμαρώνω, στο όνειρό σου να χωράς
Πόσο σού πάει νάσαι στην πέτρα σκαλισμένη
-
ΑΝΟΣΙΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ
Σκυλεύω εντός μου μνήματα ασύλητα για αιώνες
ενστίκτων που υποτάχτηκαν στην τυραννία του νου
κι ευφραίνοντας τους γλιστερούς του χρόνου καταπιόνες,
απογερτά αναπαύθηκαν στις κρύπτες του κενού.
Γενέθλιας ώρας λεηλατώ το έμβρυο σκήνωμά της
σ' ομφάλια κενοτάφια μοιραίων δοξασιών.
Μεταλαβαίνω απ' της Εδέμ τ' ανθούντα Σόδομά της
απόσταγμα ορμέμφυτων νεκρών. Κι απουσιών.
Σε μαυσωλεία ιδεών κλέβω απ' τους αθανάτους
φαντασιώσεων σύνδρομα κι εκκρίματα εθισμών.
Στοιβάζω του ασυνείδητου τους άπειρους θανάτους
στην οπιοφόρα απόφυση δυσοίωνων χρησμών.
Μολύνω την παρθενική της Περσεφόνης κλίνη
με μια, μη αναστρέψιμης λαχτάρας, απειλή.
Ξεθάβω από επτασφράγιστο κιβούρι ό,τι έχει μείνει
από ένα χθες που τ' αύριο πονάει κι αναπολεί.
Σκυλεύω εντός μου μνήματα ενστίκτων μεταστάντων
σε μια άγρια κρίση απρόβλεπτου, τυφλού βανδαλισμού,
την τέφρα αναμοχλεύοντας αυτόχειρων συμβάντων,
κάτω απ το βλέμμα του είρωνα, μοιραίου συμβιβασμού.
-
Θέλω να πω στους φίλους εδώ που διαβάζουν τον Σπήλιο, πως έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές, οι τρεις από τις εκδόσεις ``Καστανιώτη``
Η μια δε από αυτές απέσπασε ειδικό βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.
Επίσης μιας και δεν αναφέρεται εδώ ο Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε το 1944 στο Διακοφτό, μαθηματικός, ανιψιός του αείμνηστου Διονύση Παπαγιαννόπουλου.