Δε με νοιάζει

[kuiper]

         Δε με νοιάζει

Δε με νοιάζει.
Αν η νύχτα  στη μέρα ποτέ δε γυρίσει,
αν η καρδιά μου τις ρίμες αφήσει.
Σ’ έναν άγνωστο κόσμο τι να γυρεύει,
μιά πηγή που σε λίγο στερεύει.

Για τα όνειρα μου όμως φοβάμαι,
μακριά τους που θά’ μαι.
Ανοιξιάτικα μα ξεμείνανε μόνα,
περάσαν τα χρόνια και βρήκαν χειμώνα.

Δε με νοιάζει.
Αν το μπάρκο στο άγνωστο ρότα ανοίξει,
στης αβύσσου το χάος άγκυρα ρίξει.
Αν ο ήλιος ποτέ δε φιλήσει το δείλι.
Αν ένα δάκρυ θα πέσει σε κάποιο μαντίλι.

Για τα μικρά μου τα ρόδα φοβάμαι,
που κοντά τους δε θά’ μαι.
Μη τυχόν και σε πέτρα σκοντάψουν
και πονέσουν και κλάψουν.

Δε με νοιάζει.
Τα φιλιά της κι’ αν χάσω.
Έτσι κι’ αλλιώς,
στην ψυχή της ποτέ δε θα φτάσω.

Τα όνειρα μου όμως λυπάμαι.
Να κοιμηθούν παραμύθια δε θά’ χουν
και σε ξένα φεγγάρια εμένα θα ψάχνουν.
Στο φως τους μη σβήσουν φοβάμαι.
 
 

[kuiper]

Φίλες και φίλοι μου

Εδώ θα σας αφήσω.

Για το χαμόγελο της άνοιξης που πολλές φορές μου χαρίσατε, σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Ίσως στο μέλλον σε κάποιες αλκυονίδες μέρες, αν έρθουν, τα ξαναλέμε.

Ποιός ξέρει...!   

[Lo.Lee.Ta]

Ρε φίλε , εδώ άγνωστος λαλάκης!

Ξεκόλλα ρε αδερφέ, ψαγμένος είσαι , ωραία γράφεις και καλή παρέα κάνεις εδώ μέσα.

Μη σε παίρνει από κάτω και μην κάνεις υπερβολές.To ποίημα σου μοσχοβολάει θάνατο.

Άστα τα πράματα όμορφα και απλά, κάνε το διαλλειμά σου αλλά WeLcome Back σύντομα
στις όμορφες συνήθειές σου, μόνο με αυτές νιώθουμε άνθρωποι και περνάμε καλά.

Καλό ReLaX.

Αν χρειαστείς τίποτα, EmaiL me.

[kuiper]

Είμαι υποχρεωμένος να κάνω δυο βήματα πίσω (σχετικά με την απόφαση μου) και να σου πω πως όχι δεν μυρίζει θάνατο.
Συνήθως γράφομε στις χαρές μας, στις στενοχώριες μας, στα αδιέξοδα της ζωής. Σε ένα ποίημα όμως υπάρχουν σχεδόν πάντα υπερβολές που όμως αντικατοπτρίζουν σε γενικές γραμμές μια πραγματικότητα.
Όνειρα κάνουμε όλοι. Μα όταν περάσουν τα χρόνια ξεχνάμε τα όμορφα που έγιναν πραγματικότητα και νοσταλγούμε όνειρα που ίσως έμειναν απραγματοποίητα.
Θα συνεχίσω όμως να σας διαβάζω.
Ευχαριστώ τα παιδιά του forum kithara για τη φιλοξενία τους κι’ εσένα για το σχόλιο σου.   

[papous]

Καλή αντάμωση Kuiper!

[Lo.Lee.Ta]

Ok Mr KuipEr!
Με έφτιαξες καλύτερα με τα 2 βήματα πίσω!

'Οσα όμορφα κάναμε ποτέ δεν ξεχνιούνται, μόνο την πλάτη μπορούμε να τους γυρίσουμε.
Η καρδιά και το μυαλό δεν το ξεχνάει το όμορφο, από τα όμορφα ζούμε.

Τα απραγματοποίητα όνειρα είναι για τον καθένα πολλά. Όχι μόνο αυτά του παρελθόντος αλλά και του
παρόντος, μα και του μέλλοντος, μιας και ακομή και αν δεν γνωρίζουμε το μέλλον μας, ξέρουμε πως ποτέ
δεν μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε όλα, όνειρα και επιθυμίες.

Πότε δεν είναι αργά για να κάνεις όνειρα. Καθένας διαφορετικός, άλλος σε μικρή ηλικία κάνει περισσότερα και μεγαλύτερα, άλλος σε μεγαλύτερη ηλικία, άλλος καθόλη την ζώή του. Δύναμη ψυχής χρειάζεται.

Όταν νοσταλγείς με υγεία, όταν νοσταλγείς τους καρπούς ενός ονείρου και όχι τα εν μέρη στοιχεία που συνθέσανε το συγκεκριμένο όνειρο, τότε είσαι έτοιμος για ένα καινούριο όνειρο που θα σου αποφέρει όμορφους καρπούς. Το καινούριο δεν αντικαθιστά το παλιό, είναι η συνέχεια σε αυτό που αναζητάει η ψυχή σου, για να δημιουγήσεις την όμορφη ζωή που ονειρεύεσαι.

Να σαι καλά φιλαράκο μου, thnx που απάντησες στα προηγούμενα.

[συννεφάκι]

.............. .................
        Ποιός ξέρει...? Ίσως..

[Μ.Π]

Δεν θα σχολιάσω το ποίημα γιατί νομίζω είναι το δευτερέυον κομμάτι αυτού του θέματος. Αυτό είναι το μόνο που θέλω να σχολιάσω:
Ίσως στο μέλλον σε κάποιες αλκυονίδες μέρες, αν έρθουν, τα ξαναλέμε.
Είναι επικίνδυνες οι αλκυονίδες μέρες, και ό,τι αυτές αντιπροσωπεύουν...
Ελπίζω να τα ξαναπούμε πάντως... Αν και έχω μια σιγουριά γι'αυτό. Διάλειμμα είναι που λεει και καποιος παραπάνω.

Όσο για το ποίημα , ήταν πολύ όμορφο, αλλά ελπίζω να μην ήταν το κυκνειο ασμα. Όπως γράφεις κι εσύ, τα όνειρα θα μείνουν μόνα τους... Αυτά εκεί θα είναι, δεν πεθαίνουν ποτέ, απλά εμείς τα αφήνουμε για λίγο καμιά φορά...

Για λίγο όμως, γιατί δεν θα έχουν παραμύθια να κοιμηθούν...

[pinelopi]

Μην αφήνεις μόνα τους τα όνειρα για να μη σε ξεχάσουν κι αυτά.
Πότισμα θέλουν.
Όπως πότισες και ποτίζεις τα ρόδα σου. Η μεγαλύτερη, η πιο πολύτιμη κληρονομιά.

Γιάννη, τίποτα δεν πάει χαμένο....