Η γεννηση της νυχτας.

[ε?]

Σωπασε , υπνε παρε μου
  κοιμαται σαν την τρελα
  και σαν το φιδι κουρνιασε
  στην κουνια του βαρυ
 
  σ'οραματα αλλοκοτα
  σβουριζει και εμενα
  μου φαινεται πως θα τανε
  γραφτο του να χαθει.
 
  Μια μερα θα γινω μεγαλος σαν ηλιος
  και φιλος κι αλητης ενος ουρανου
  σκοπος του ονειρου , στα χειλη σου στιχος
  και χαδι στην θλιψη ενος δειλινου.
 
  Ειχα χιλιαδες εραστες
  μα εσυ που τρεμεις τοσο
  κι αμηχανα το σωμα μου
  κι αδεξια φιλας
 
  θα εισαι αιωνια σκλαβος μου
  που αφου θα σε σκοτωσω
  σαν σκυλος παντα θα ρχεσαι
  να λες πως μ αγαπας.
 
  Μια μερα θα γινω παρηγορη σκεψη
  και κλοουν σε παρτυ καμενων δασων
  εκεινων που χασαν χωρις να χουν παιξει
  και κομπος στο μαυρο σφιχτο σου καλσον.
 
  Φυσηξε αερας , πεσανε
  οι ερειπωμενες πολεις
  που ζησαμε και μοιαζανε
  μια ολοκληρη ζωη
 
  κι εμεις ακομη παιζουμε
  παιχνιδι με πιστολι
  κρυμμενα φυλλα τραπουλας
  σκορπιζοντας στην γη.
 
  Μια μερα θα γινω αληθεια σαν φοβος
  και μονος στον κοσμο θα μενω χωρις
  να ξερω που βγαζει της μοιρας μου ο δρομος
  κι αν θες να με σωσεις να μην το μπορεις.
 
  Σωπασε , υπνε παρε μου
  κοιμαται σαν την τρελα
  και σαν το φιδι κουρνιασε
  στην κουνια του βαρυ
 
  σ'οραματα αλλοκοτα
  σβουριζει και εμενα
  μου φαινεται πως θ' αξιζε
  σκοταδι να γενει.