Μηνύματα

76

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Όρμοι γιαπιά

« στις: 22/12/19, 10:10 »

Όρμοι γιαπιά, κι ένα σκαρί που αγκομαχά
 να σου, ντεκόρ!!! με ιαχές παλιών κυμάτων….
μια καταδίκη δυό πανάρχαιων θεμάτων
 και μια ζωή, που αργοσβήνει στα ρηχά

 Έλξη του χτες, με προαιώνια ρητά
 κι ανατολές, από τα χρόνια τα ώριμά του,
ανακωχή, μέχρι τη λήξη ενός θανάτου….
και ραψωδίες του ανιστόρητου… «μετά»

Νότες λατέρνας, με το Ντο…σε ανακωχές
 το Λα… το Σι… στης χορωδίας τους αγώνες,
μου ‘λεγες πάντα πως θαρθείς άλλους αιώνες
 μα είχες χαθεί, πάντα γεμάτος μ’ ενοχές…

Και να ‘ταν μόνο οι βροχές που μας πονούν
 ποιος θα κομμάτιαζε με λύσσα το κανό του,
ποιος Δίας θα ‘ριχνε στυγνά τον κεραυνό του,
αν στα πελάγη οι αρμάδες δεν φανούν…

Στιχοπλοκές για το φιλί, κι όρμοι γιαπιά
 να ‘ναι και στο άλλο το ντεκόρ…να μη σε φτάνω…
να μου «ζουμάρεις» τη φυγή σε πρώτο πλάνο,
και να φωνάζω: «επί-τέλους….φτάνει πιά!!!!!!»

77

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ξανά

« στις: 21/12/19, 11:04 »

Ξανά στο γκέτο
 των ψυχών, που καίνε ζήλειες,
και που τα Βαχ! στρατοπεδεύουν σε κελιά,
πάλι στο πέτο
 άνθος μωβ…μα από τις γρίλιες
 δυο σιλουέτες ανταλλάσουνε φιλιά.
Ξανά στη ρότα,
να βρεθούνε τα χωριά σου,
που υφαίνουν κόρες, μιαν αγάπη θαλασσιά.
Πάλι με νότα
 θα τον κάψεις…και το «γεια σου»….
που θα την παίζουνε νυχτιές σε μαγαζιά!!!

 (Ρ)Κι ενώ θα ρίχνεις στον καιρό το πρώτο βόλι
 θα εμφανίζεται μπροστά του η άδεια πόλη…
Κι ενώ θα λες: « έχω τον έρωτα υφάνει»
θα ταξιδεύεις σε άλλη γη…και θα σε χάνει!!!!

Ξανά με φόρα
 στ’ αετώματα του Νότου
 θα στήνει αγάλματα, να φαίνεται ο φονιάς…
θα λέει για ώρα
 το φριχτό παράπονό του,
που του ‘χεις στήσει τις θηλιές της λησμονιάς….
Κι ενώ θα λήγει
 των Πρωτόπλαστων η πράξη
 και οι συγνώμες τώρα πια δεν θα ωφελούν
 ξανά κολίγοι
 που στρατούς είχατε φτιάξει
 γι αγάπης μάχες, το πρωϊ θα τον…πουλούν…..

78

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ένοπλος αγώνας

« στις: 19/12/19, 14:19 »

Ένοπλο θα ‘κανες αγώνα
 για μια γλυκιά μου αγκαλιά
 απ’ την αυγή του Πλαταμώνα
 στη δύση του Καβομαλιά

 Θα ‘χες μπαζούκας…θα ‘χες βόμβες
 θα τα ‘ριχνες κάθε βραδιά,
τα φονικά σου εκατόμβες
 για να μου κλέψεις τη καρδιά

 Άδεια τριγύρω σου ποτήρια
 από τους φίλους που κερνούν,
θα ανατίναζες γεφύρια
 οι εραστές να μην περνούν…

Κι όταν θα ήμουν λάφυρό σου
 με λέξεις «σ’ αγαπώ» πλαστές
 θα μ’ έδινες ενέχυρό σου
 στου έρωτα τους δανειστές

 Ένοπλο θα ‘κανες αγώνα
 στην αγκαλιά σου να ριγώ
 να ‘μουν μια νύχτα στον αιώνα
 η ερωμένη σου εγώ!!!!!!!!!!!!!!

79

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Σκαρί σπασμένο

« στις: 15/12/19, 14:07 »

Με αταξινόμητο φιλί που σεργιανάς
 πες μου ποια χείλη «εν λευκώ» θα σου δοθούνε,
ψέματα….πως στο «σ’ αγαπώ» αυτά μεθούνε,
αν μιά τα βρίσκεις , και την άλλη τα ξεχνάς

 Με αναζωπύρωση ερώτων σου πλαστών
 με παρελθόν…απ’ των φιλιών σου τα….σουλάτσα….
δεν θες αγάπες, θέλεις κόρη απ’ άλλη ράτσα
 για μια θυσία, στους βωμούς των εραστών…

Με διαθλάσεις της αγάπης με αγροικάς,
σβησμένο φάρο που στο κύμα εξεράγη
 σκαρί σπασμένο μες στ’ απέραντα πελάγη
 και στο πεδίο της βολής με τουφεκάς

 Αχ! να μ’ αγγίξεις σε ποθώ κάποια νυχτιά
 να μου το τάξει το κορμί σου κάποια μοίρα
 κι αφού βρεθώ μες στων φιλιών σου την πλημμύρα
 στων «σ’ αγαπώ»σου, να με κάψεις τη φωτιά!!!!!

80

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στους Φαίακες

« στις: 29/11/19, 09:24 »

Μες στων ματιών σου το ακρογιάλι
 που ‘ναι βαθύ το γαλανό του,
θα ξαναρθώ μονάχος πάλι
 με ήχους από αυλό του Νότου

 Πως να χαθώ μες στα σινιάλα
 και τ’ άρματα τα Τρωϊκά μου
 που εσένα σου έφυγε η μπάλα
 κι έγινες πάλι η Ναυσικά μου.

Γι’ αυτό σε πήρα στο κατόπι,
αυτό μου δείχνανε κι οι μοίρες
 ποια Καλυψώ, ποια Πηνελόπη,
που τα ‘χει βρει με τους μνηστήρες…

Μη ξανακούσω για Ιθάκη
 για «οβάλ γραφείο», για «Κρεμλίνο»
για «Τούμπα» για «Καραϊσκάκη»..
εδώ στους Φαίακες θα μείνω!!!!!!!

Μες στων ματιών σου το ακρογιάλι
 τα σ’ αγαπώ σου θα τ’ αλέσω,
η νύχτα κι αν με διαβάλει
 τ’ άστρα της θα τα εκτελέσω!!!!!

81

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Τη φλέβα του έρωτα

« στις: 24/11/19, 14:08 »

Ακούστηκαν ξανά τερτίπια
 και πριν μου ρίξουνε βολή
 τον μπρούσκο των χειλιών σου ήπια
 το νέκταρ από το φιλί,
και σε χαράκωσαν τα χείλη
 μες στου κορμιού σου τον ναό
 ώσπου να βρώ την…άγια πύλη…
κι εκεί καρδιά μου να καώ

 Με τη γλωσσούλα σου νυστέρι
 με του λυγμού σου τη φωτιά
 κάρφωσες στο κορμί μου αστέρι
 σημάδι από δαγκωματιά,
κι εκεί στης ηδονής το…κραχ σου!
ανοίγει ο έρωτας πανιά
 και ξεσηκώνεις με τα ..Αχ! σου
 την πόλη και τη γειτονιά

 Από άγια γλύκα μεθυσμένη
 με ερωμένης τη στολή,
στο σ’ αγαπώ μου εθισμένη
 ψάχνεις μιά δόση από φιλί,
και με τα χάδια μου βελόνες
 τις φλέβες του έρωτα χτυπώ,
κι ουρλιάζεις: «Θέλω για αιώνες
 σαν την τρελή να σ’ αγαπώ»

82

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Η κόρη του μάγου

« στις: 22/11/19, 10:50 »

Τις στιγμές
 που με κύκλωσαν ίσκιοι
 με ρωγμές
 η αγάπη με βρίσκει
 κι απειλεί
 ενώ γύρω μου βρέχει
 το φιλί
 γλύκα πια να μην έχει.
Τι να πω
 τώρα πια που σε χάνω,
τον καρπό
 της καρδιάς σου δεν φτάνω
 κι όταν λες:
«δεν σε πιάνει η απόχη»
τις βολές
 να θυμάσαι του όχι!!

Να τις φοράς του έρωτά μας τις στολές
 Για την αγάπη μη μιλάς με αναστολές

 Των βροχών
 οι μεγάλες οι στάλες,
ενοχών…
και της πίκρας φουσκάλες.
Δεν θα βγω
 στους μεγάλους τους δρόμους
 θα ριγώ
 στους βαθείς υπονόμους
 μοναχά
 αν υψωθεί το πανό μου
 στα ρηχά
 θα ‘χει βγει το κανό μου
 να κυλώ
 παρα-κει, στο κοχύλι,
να φιλώ
 τα γλυκά σου τα χείλη!!!!!!

Να λες: «Το όνειρο για μας θα ‘ναι κρυφό»
Να μ’ αγαπάς, τα δυό σου χείλη να ρουφώ!!!!

Οι φυλές
 που ‘σαι μάγισσα χρόνια
 με απειλές
 πολεμούν τη διχόνοια
 προχωρούν
 στην παλιά διαδρομή σου
 καρτερούν
 τις νυχτιές το κορμί σου
 μη ντραπείς
 στην τρελή ηδονή τους…
να τους πεις
 να γλυκάνει η φωνή τους.
Πες το ΝΑΙ!!!
τη χαρά τους ν’ αρμέξεις,
με αμανέ
 που ‘χει έρωτα λέξεις!!!!!!!!!!!

Να μου λες «Είμαι η κόρη του μάγου,
θα σε βρώ, στ’ ανοιχτά του πελάγου!!!!!!!!!!!!»

83

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στ' απύθμενα

« στις: 20/11/19, 10:47 »

Μεγάλωσα στ’ απύθμενα…τα χρόνια, οι ναυαγοί μου….
και όσοι με ζυγώσανε, δεν ήταν για καλό,
μισοί πουλήσαν τα όνειρα, οι άλλοι μισοί τη γη μου..
κι ίσως κρυφά με «δώσανε», τα χείλη που φιλώ…

Πέτρινα λόγια ανήθικα, καιροί μου ψιθυρίζαν,
δήθεν πως θα με σκέπαζαν, της γης οι θησαυροί,
μα στον Καιάδα μ’ έριχναν, εκείνοι που με ορίζαν
 γελώντας για τα δύστυχα κακά που μ’ έχουν βρει..

Κι όταν ανακατεύτηκα στης αγοράς τα ρύγχη,
μια Μέγαιρα με ζύγωσε στης γης τις παρυφές,
κι είπε καθώς με κοίταζε, απ’ την κορφή ως το νύχι
«Με το κορμί σου αντίτιμο, διάλεξε ότι θες»

Αχ! να ‘ξερες πως πάλευα, τις τύχες μου να ενώσω
 με τις βροχές του έρωτα, στης νύχτας τα γιαπιά,
μα πάντοτε γονάτιζα.. έτοιμος να «τελειώσω»,
ουρλιάζοντας με απόγνωση: «άλλο δεν πάει πια»

Κι εσύ που με αντιπάλευες, για τ’ όνειρό σου ίσως
 τα λόγια, ξέφτια ήτανε, μιας τρύπιας κουρελούς,
που να ‘ξερα που έκρυβες καρδιά μου τόσος μίσος,
που να ‘ξερα πως πάλευες, σε ανήθικους γιαλούς…

Με της βροχής τ’ ανάστροφα, πάλευα για την γκίνια,
μονάχος μες στην ερημιά, λέγοντας: «όπου βγει»,
με γέλιο η μέρα ανέτειλε…βασίλευε με γκρίνια…
κι έραβε μαύρα σάβανα, της νύχτας η κραυγή…

Μεγάλωσα στ’ απύθμενα, της νύχτας τα παγκάρια,
εκεί που παν στην άβυσσο, του κόσμου οι οβολοί,
να σε αγοράσω θέλησα, με κέρματα φεγγάρια,
κι αντί γι’ αγάπη αγόρασα, μια ματωμένη ουλή!!!!!!!!

84

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ρυθμοι

« στις: 08/10/19, 09:46 »

Με τους ρυθμούς του ανώφελου, με της αυγής τα ρείθρα
 τον έρωτα εγκατέλειψαν στα βάθη μιας γωνιάς
 το γέλιο σου ανθόμελο, τα χείλη σου κηρύθρα
 και το φιλί σου βάλσαμο σε νύχτα παγωνιάς

 Οι νύχτες που ξεστράτισαν στης λύπης τ’ ανηφόρια
 κατέθεσαν τ’ αστέρια τους για χρέη και δανεικά
 τρεις ήλιοι αντιδράσανε , και λεν με στενοχώρια:
«Ποιες μάχες να παλέψετε χωρίς ιδανικά;»

Ορδές απ’ τ’ ανιστόρητα, κατέβαιναν στην μάχη
 με ιαχές απάνθρωπες, και πράξεις φονικές
 οι μάνες δάκρυα φύτευαν σ’ ενός καημού τη ράχη
 ν’ ανθίσουν, για να τα ‘χουνε τις μέρες τις κακές

 Και σύ ληγμένη σύμβαση πελάγων με ανέμους
 λες να ισχύσει η ρήτρα της, για ερωτική φωλιά.
Δεν θες ν’ ακούς για ήρωες, γι’ αδίστακτους πολέμους
 για σένα είναι πόλεμος, του έρωτα η αγκαλιά.

Με ποιους ρυθμούς ανέσπερης ακτίνας τα σκοτάδια
 πλανήθηκες και μάτωσες στης γης τις αμυχές
 οι θησαυροί λεν βρέθηκαν, μα τα πιθάρια άδεια
 κι ένας ρακένδυτος λαός ψάχνει για ενοχές

 Αχ! των ματιών σου ο Ιανός, μορφές που σου ‘χει δώσει
 την μια στα τάρταρα να πας, την άλλη σ’ ουρανούς
 και στέλνει αυτούς που σ’ έκαψαν ,και σ’ έχουνε προδώσει
 κει που ‘ναι μύθος η ζωή, και δεν το βάζει ο νους

 Γι’ αυτό μη βγεις σε αέτωμα, με της αυγής το λίθο
 ούτε τους πρώτους έρωτες με ανάθεμα να καις,
τις νύχτες να τις αρνηθείς, των φεγγαριών τον μύθο
 γιατί μιλούν για πρίγκιπες, και μάγισσες κακές

85

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Δροσουλίτες

« στις: 05/10/19, 11:02 »

Σύθαμπα μπήκες στο άβατο, με νου τρικυμισμένο,
δύστυχη , που σε ξέχασαν, σε αντάρτικη αλυκή,
στα βάθη των πελάγων μου, σκαρί ναυαγισμένο
 έμενες, κι οι αιώνες μου, σε βλέπαν πάντα εκεί

 Φρουρούς για το παγκάρι σου είχες τους δροσουλίτες
 μα κέρματα δεν εύρισκες να ’χεις για πληρωμή
 κι αυτοί που σε βιάζανε, αντίχριστοι κι αλήτες
 λέγαν θα «ξαναβαφτιστούν» στο άγιο σου κορμί

 Καμένα απολιθώματα των σ’ αγαπώ σου οι ήχοι
 φράζανε τα λαγούμια σου σε απόδραση μη βγεις
 κι εκλιπαρούσες ζούδια, και ποντικίσια ρύγχη
 να σε βοηθήσουνε να δεις το αστέρι της αυγής

 Σε τούτη την απέθαντη παλιά διαδρομή σου
 συνοδοιπόρος φίλος σου, δεν ήτανε κανείς
 τα σ’ αγαπώ σου πούλαγες , χάριζες το κορμί σου
 ψάχνοντας για σπαρτάρισμα αρχαίας ηδονής

 Τους ήλιους σου ρακένδυτους σε κόσμους περιφέρεις
 λέγοντας: «Οι αχτίνες τους χωλαίνουν απ’ τα χτες»
σε χείλη που σε πρόδωσαν , γλυκό φιλί προσφέρεις
 κι οι πόρτες λες του έρωτα γι αυτά είναι ανοιχτές

 Θα είμαι λες το απύθμενο πηγάδι που θα σκύβεις
 για το στερνό καθρέφτισμα πριν μπεις σε ποταμούς
 στης Κασταλίας το νερό, το σώμα σου θα νίβεις
 να μπει καθάριο, αμόλυντο, στης νύχτας τους βωμούς

 Πως να φορέσω τα σκουτιά, που να ‘βρω μάγων χύτρα
 ν’ αδειάσω φως που μου έστειλαν Αντάρης, Πολικός,
που να ζητήσω δανεικά, να μαζευτούν τα λύτρα
 που οι θύτες μου ζητήσανε, κι είναι ο καιρός κακός

86

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Τη μια καλά την άλλη σοκ

« στις: 02/10/19, 09:36 »

Μισοί πουλούσαν όνειρα
 αγάπες είχαν τάξει
 άλλοι ψαλλίδιζαν φτερά
 κανείς να μη πετάξει
 κι εσύ που λες πως μ’ αγαπάς
 μετράς τις ενοχές σου
 τη μια στους ήλιους σου με πας
 την άλλη στις βροχές σου

 Άλλοι διπλώνουν τον καιρό
 με χίλια παρακάλια
 και δεν απλώνουν το χορό
 ν’ ανοίξει σαν βεντάλια
 μα πες μου πως ν’ αντέξει ο νους
 και το κορμί στα πάθη
 τη μια με πας στους ουρανούς
 την άλλη στ’ άγρια βάθη

 Κι αυτοί που λέγαν θα πετούν
 κι αγάπες θα βαθαίνουν
 στον έρωτα παραπατούν
 στο σ’ αγαπώ πεθαίνουν
 κι ενώ με πλέκεις , και μεθώ
 σ’ έναν ιστό αράχνης
 την μια μου λες: «θα σ’ αρνηθώ»
κι αργότερα με ψάχνεις

(Ρ)Στης αγωνίας μας το μπλοκ
 τη μια καλά την άλλη σοκ
 σε γράφω με μελάνι
 Μα με πετάει , με χαλά
 μια χαμηλά, μία ψηλά,
του «Αντίο» το φιρμάνι

27.11.09

87

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Δράκαινες

« στις: 01/10/19, 10:23 »

Ας αντισταθούμε με τους στιχους καλε μου φιλε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

88

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Δράκαινες

« στις: 30/09/19, 12:09 »

Είναι οι δράκαινες πολλές
 μες στου κόσμου τις φυλές
 τους αρχόντους πλησιάζουν
 και τον κόσμο εξουσιάζουν

 Στις παλιότερες γενιές
 φέρνανε τις παγωνιές
 καίγαν το μικρό χωριό μας
 κι ετοιμάζαν το φευγιό μας

 Είναι οι δράκαινες παντού
 κάνουν μάγια και….βουντού
 κι αν δεν φτάσει ο Διγενής μας
 Αχ! δεν θα σωθεί κανείς μας!!!!
19/03/2019

89

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Γιακουμής

« στις: 26/09/19, 09:34 »

Με της νυχτας τους δρομείς
 μες στις παρυφές του δρόμου
 περπατήσαμε κι εμείς
 και ας είμαστε εκτος-νόμου.

Μας συλλάβαν τελικά
 λίγο πριν από το μπάρκο
 βιάσανε τη Ναυσικά
 και σκοτώσανε τον Μάρκο

 Με της νύχτας τους δρομείς
 με το δάγκωμα από....κόμπρα
 χάθηκε κι ο Γιακουμής
 ένα απ' τα παιδιά τα ντόμπρα

24/9/2019

90

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στις νάρκες του έρωτα σου

« στις: 22/09/19, 13:28 »

Στην Πέργαμο φαντάρος, δραματουργός στην Κω,
με φως τσιγγάνου ήλιου το αρχαίο φονικό,
παρότι σε δροσίζω σε κύμα άλλου γιαλού
 το μέλι των φιλιών σου το χάριζες αλλού

 Να βγει το βότσαλό μου
 μου λες σε ακτή, γυαλί,
ζητάς τον οβολό μου
 να δώσεις το φιλί,
εκλιπαρείς να δείχνω
 βαθύσκιωτα φωτιάς,
ν’ ανάψεις χρόνου λύχνο
 να δεις πυρσούς νυχτιάς

 Μα αν θες να μ’ αναστείλεις
 ποτέ μη σε χαρώ
 το σ’ αγαπώ να στείλεις
 με φεγγαριών φτερό,
ή πες ναρθώ κοντά σου
 με βογγητό πνιχτό
 στις νάρκες του έρωτά σου
 να μπω να τιναχτώ

91

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Νυχτωδία

« στις: 16/09/19, 09:51 »

Με κύλισες σε νυχτωδία
 ίσως να ήταν και γραφτό
 κι απ΄το μακέλλεμα του Δία
της Ήρας έγινα σφα;χτό

Η Αθηνά κι ο Ποσειδώνας
 με ύφος μου είπανε βαθύ:
Παιδί μου τουτος ο αγώνας
 απ΄την αρχή έχει χαθεί

Με κύλισες σε νυχτωδία
 σε κάστρο μ΄έκλεισες παλιό
 η αγάπη σου ήταν τραγωδία
 κι το φιλί σου ...μακελειό

16/9/2019

92

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στης καρδιάς το ρεσάλτο

« στις: 14/09/19, 10:21 »

Στης καρδιάς το ρεσάλτο
 σ’ ενυδρεία μεγάλα
 μ’ ενός έρωτα σάλτο
 έχω βγει απ’ τη γιάλα.
Στην Ερμού, στα Χαυτεία,
ραντεβού μ’ έχεις βγάλει,
δεν μου λες την αιτία
 που με στήνεις και πάλι
«έχω» λες με αγωνία
«στο μανίκι μου άσο»
και κοιτώ στη γωνία
 να σε βρω , κι ας σε χάσω.

Μοίρα μου είσαι, κι αιώνες με ορίζεις
 σ’ ενός έρωτα ανώφελο μπάλο,
το φιλί σου χρονιές μου δανείζεις,
μα έχει τόκο καρδιά μου μεγάλο

 Ζωντανή Μόνα-Λίζα,
στην βροχή αν σε αλώσω
 στη παλιά τη μαρκίζα
 θα χωθώ να στεγνώσω.
Σαν τσαχπίνα να λύσεις
 το βρεγμένο μαλλί σου
 σ’ αγαπώ να τραυλίσεις
 να σου πιω το φιλί σου
 Κι αν σε χάσω στα ζάρια
 στου καημού την κραιπάλη
 θα χωθώ στα παζάρια
 να σε πάρω και πάλι

93

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Με δυό φιλιά

« στις: 05/09/19, 10:11 »

Με δυό φιλιά αποτσίγαρα και καύτρα το αγαπώ σου
 μ’ έριξες στο καμίνι σου, κι οι πόρτες σου κλειστές
 δέντρο που σε ξεφύλλιζα κόβοντας τον καρπό σου
 μα τη σκιά σου χάριζες στου έρωτα τους ληστές

 η ανάσα μου παγόβουνο κι ας λέω: « Η Ναυσικά μου
 θα ατενίζει πέλαγα, θα καιροφυλακτεί….
Ξανέμισα στα πέρατα τα όνειρα τα γλυκά μου
 σαν ναυαγός στους Φαίακες, δυό μέτρα απ’ την ακτή

 Με το κορμί σου δίκοπο λεπίδι που με σφάζει
 με της Πυθίας το χρησμό, δίγνωμα να μετρώ,
τη μια μου λέει για έρωτα, στα ουράνια με ανεβάζει ,
την άλλη «γεια» και με πετά στου Άδη το μετρό

 Με δυό φιλιά ανισόβαρα, το ένα σε ξένα χείλη,
πέφτει, και φέρνει σκοτεινιά της νύχτας το ρελέ,
τη μια με κλείνεις σε κελί, την άλλη σε κοχύλι
 κι οι εραστές σου, του κορμιού, πίνουν τον ναργιλέ…

94

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Εν δήμω τα εν οίκω

« στις: 03/09/19, 11:22 »

Μη μου λες για το χθες των πολλών
 για τις ρήσεις που ακούς στο μαντείο
 μη μου λες για το αίμα ουλών
 που είχαν στάξει μ’ εκείνο το Αντίο
 Μη μου λες για φρενήρεις ρυθμούς
 και να είναι η αγάπη απίκο,
πως ζητάς τους μεγάλους βαθμούς
 αφού βγάζεις εν δήμω τα εν οίκω.

Θα σου πω για τ’ ανίκητα δεν
 και για παίδες πολλούς εν καμίνω
 θα σου πω που με πας στο μηδέν
 κι εκεί πέρα για πάντα θα μείνω
 Θα σου πω: «ίσως ήταν γραφτό
 στο κονάκι να φέρεις τον λύκο»
δεν σε νοιάζει πολύ που με αυτό
 θ’ απλωθούνε εν δήμω τα εν οίκω.

Κι αν δεν πεις: «ουρανού τιμαλφή
 είναι ο ήλιος, φεγγάρι, και το άστρο»
ψάξε να ‘βρεις αλλού οροφή
 ψάξε του έρωτα χάνι και κάστρο.
Κι αν δεν πεις: «θ’ ακονίσω σπαθιά
 της αγάπης να κόψω τον κρίκο»
οι καρδιές θ’ ανοιχτούν στα βαθιά
 και θα βγούνε εν δήμω τα εν οίκω

95

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το λίγο του έρωτα

« στις: 26/08/19, 18:10 »

Λιμοκοντόροι οι καιροί διχογνωμούν
 αν θα φυσήξουνε νωρίς ή αν θα βρέξουν
 μα δεν μονοιάζουν και στα σύννεφα κρεμούν
 παλιά φεγγάρια που δεν ξέρουνε να φέξουν

 Πατριδοκάπηλοι Μαϊστροι προσπαθούν
 απ’ τους ασκούς να δραπετεύσουν του Αιόλου
 κι ενώ τα χείλη σου, το ξέρεις με μεθούν,
το λίγο του έρωτα, το βάφτισες καθόλου

 Απολυμένες εποχές από στρατούς
 που δεν πολέμησαν ποτέ με καριοφίλια
 οπλίσαν τα όνειρα με πέντε κολλητούς
 και της αγάπης μας τραβήξαν την κοπίλια

 Με αυτά, και με άλλα θες με απόγνωση να πω
 πως με ξοδέψανε τα τόσα δάκρυά μου
 μα εγώ καρδιά μου πιο πολύ θα σ’αγαπώ
 όσο σε βλέπω να μου φεύγεις μακριά μου

96

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στο κατακάθι του καφέ

« στις: 21/08/19, 10:14 »

Σε νύχτας ξέφωτα με βγάλανε οι δρόμοι σου
 Οι ενοχές σου στου καφέ το κατακάθι
 Δεν ανταμείβονται οι καημοί με μια συγνώμη σου
 Ούτε ξεχνιούνται τα μεγάλα σου τα λάθη

 Ήταν αρχές το σ’ αγαπώ σου που με πλάνεψε
 Ντυμένος ήμουν της αγάπης σου τα υφάδια
 Κι ο ουρανός απ’ τα φεγγάρια σαν ορφάνεψε
 Δεν ξαναβγήκε ασυννέφωτος τα βράδια

 Ούτε μπερδεύτηκα ξανά μες στην αγέλη σου
 Δεν σου ξανάπα το καημό μου έλα μέτρα
 Θα με μετρούσες με το τόξο και τα βέλη σου
 Κι άδειασες πάνω στο κορμί μου μια φαρέτρα

97

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ανατροπές

« στις: 14/08/19, 12:04 »

Ανατροπές θα βγάλει η άλλη σου θητεία
 σαν καταγράφεις τους πολλούς σου βιαστές
 συγκατανεύεις πως υπήρχε η αιτία
 που δεν γινήκαμε ποτέ μας εραστές

 Απειροελάχιστο της νύχτας σου το μένος
 μες στης οθόνης δεν υπάρχω το γυαλί
 μου είχες πει θα ‘μαι ο γλυκός σου αγαπημένος
 σαν το φιλί κάποιας νυχτιάς στο Αϊβαλί

 Είχες διαλέξει τις νυχτιές μου να φουμάρεις
 το ίδιο έκανες μου λέγανε προχθές
 δεν μου ‘χαν πει ότι τα όνειρα λιμάρεις
 μέχρι να βγούνε οι αγάπες όπως θες

 Ανατροπές ήρθαν μεσάνυχτα Σαββάτου
 σε μιά στροφή, μες στης ασφάλτου το γυαλί
 ντύσαν τον Νότη μ’ ένα σάβανο θανάτου
 και σε τελειώσαν με μιας νύχτας την βολή

98

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Επικά

« στις: 10/08/19, 11:10 »

Μ’ επική των φιλιών τη νοθεία
 με χαδιών στεναγμούς σου κρυφούς
 δεν θα βγω με νοτιά στην Πυθία
 δεν θα πάω ξανά στους Δελφούς
 θα βαδίσω παλιό μονοπάτι
 ως τη κοίτη νεκρών ποταμών
 κι η φυγή σου για ένα ινάτι
 θα γινεί βιλαέτι καημών.
Με ρωγμές το παλιό τ’ οχυρό σου
 με ληγμένο παλιό αριθμό
 είχα μπει στο σπασμένο κανό σου
 της αγάπης να βρω το ρυθμό,
μα αν με μπόρα μας βρήκε ο αγώνας
 σε πορεία για το πουθενά
 με μια τρίαινα ο Ποσειδώνας
 είχε κύματα βγάλει βουνά.

Μ’ επικό των ματιών σου το βλέμμα
 με σημάδια απ’ το χτες που γυρνά
 θα ζητώ στης αγάπης το ρέμα
 μαύρο βότσαλο που δεν γερνά
 κι όταν μπω σαν τρελός στη ροή σου
 θα σου πω με ανοιχτή τη πληγή:
«Μη γυρνάς δω κι εκεί τη ζωή σου
 σε μια αγάπης γαντζώσου τη γη».
Μ’ αν του έρωτα χάσεις τη ζύμη
 απροσπέλαστη αν βρεις την αυγή
 με φιλιά μου να φτιάξεις προζύμι
 μιας λατρείας καρβέλι να βγει,
άλλο λόγο καρδιά μου που να’βρω
 κι αν σε μπόρες καιρών βγεις παλιών
 πριν σε πνίξει της νύχτας το μαύρο
 θα σου φέξω με λύχνους φιλιών

 Μ’ επικές αναμνήσεις τις νύχτες
 με σπασμένο αγάπης σταυρό
 θ’ αντιστρέψω του έρωτα δείχτες
 να μου δείξουνε που να σε βρω!!

99

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μυθολογία I

« στις: 06/08/19, 11:09 »

Σε κάποιας Λέαινας γαντζώθεις το βυζί
 σε είχε σκορπίσει της απόγνωσης ο μύλος
 έλεγες πάντοτε πως τ’ όνειρο θα ζει
 ίδια όπως έζησε ο Ρώμος κι Ρωμύλος

 Αναρριχήθηκες στα ύψη ενός χρησμού
 κι ήπιες για πάρτη μου του έρωτα φλισκούνια
 το φίδι έπνιξες μια νύχτα χωρισμού
 όπως τα χέρια του Ηρακλή μέσ’ απ’ την κούνια

 Διχοτομούσες τη ζωή με άγια γραμμή
 και προσπαθούσες με μετέωρο το βήμα
 να προσπεράσεις την κακή διαδρομή
 σαν τον Θησέα,τον Λαβύρινθο, με νήμα.

Κι όταν λικνίστης στα ουράνια της φθοράς
 προστατευμένος απ’ τον Άρη κι απ’ την Ήρα,
ενώ σου είπα τ’ όνειρό μου να φοράς,
ούτε φιλί , ούτε ένα χάδι σου δεν πήρα

100

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ανέραστη

« στις: 03/08/19, 11:25 »

Ανέραστη απ’ τα βάθη της
 Σκοτάδι είχε βαθύ
 Στη νύχτα της δεμένη
 Δεν έμαθε απ’ τα λάθη της
 Μ’ ακόμα προσπαθεί
 Να γίνει ερωμένη

 Στην πρώτη της προσπάθεια
 Ο έρωτας ληστής
 Την κάρφωσε μοιραία
 Την κοίταζε με απάθεια
 Ο δήθεν εραστής
 Και γέλαγε η παρέα

 Συνέχισε τα βήματα
 Στης γης την αλυκή
 Που ο ουρανός δεν βρέχει
 Και τα σαράντα κύματα
 Τη ρίξανε εκεί
 Που επιστροφή δεν έχει

 Ανέραστη και μόνη της
 Τη δόλια κοπελιά
 την στείλαν στα ερέβη
 Της στήσαν την αγχόνη της
 Της βάλαν τη θηλειά
 Κι ακόμα ταξιδεύει