Η κόρη του μάγου

[ivikos]

Τις στιγμές
 που με κύκλωσαν ίσκιοι
 με ρωγμές
 η αγάπη με βρίσκει
 κι απειλεί
 ενώ γύρω μου βρέχει
 το φιλί
 γλύκα πια να μην έχει.
Τι να πω
 τώρα πια που σε χάνω,
τον καρπό
 της καρδιάς σου δεν φτάνω
 κι όταν λες:
«δεν σε πιάνει η απόχη»
τις βολές
 να θυμάσαι του όχι!!

Να τις φοράς του έρωτά μας τις στολές
 Για την αγάπη μη μιλάς με αναστολές

 Των βροχών
 οι μεγάλες οι στάλες,
ενοχών…
και της πίκρας φουσκάλες.
Δεν θα βγω
 στους μεγάλους τους δρόμους
 θα ριγώ
 στους βαθείς υπονόμους
 μοναχά
 αν υψωθεί το πανό μου
 στα ρηχά
 θα ‘χει βγει το κανό μου
 να κυλώ
 παρα-κει, στο κοχύλι,
να φιλώ
 τα γλυκά σου τα χείλη!!!!!!

Να λες: «Το όνειρο για μας θα ‘ναι κρυφό»
Να μ’ αγαπάς, τα δυό σου χείλη να ρουφώ!!!!

Οι φυλές
 που ‘σαι μάγισσα χρόνια
 με απειλές
 πολεμούν τη διχόνοια
 προχωρούν
 στην παλιά διαδρομή σου
 καρτερούν
 τις νυχτιές το κορμί σου
 μη ντραπείς
 στην τρελή ηδονή τους…
να τους πεις
 να γλυκάνει η φωνή τους.
Πες το ΝΑΙ!!!
τη χαρά τους ν’ αρμέξεις,
με αμανέ
 που ‘χει έρωτα λέξεις!!!!!!!!!!!

Να μου λες «Είμαι η κόρη του μάγου,
θα σε βρώ, στ’ ανοιχτά του πελάγου!!!!!!!!!!!!»