Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Μιχάλης13 στις 17/02/09, 21:39
-
Το φως απ’ το καντήλι
ακόμα σιγοκαίει
ένα παιδί που κλαίει
πίκρα πολύ στα χείλη .
Και ο βοριάς που τρίζει
στις ξύλινες τις γρίλιες .
Πέρασαν νύχτες χίλιες
χωρίς κανείς να ελπίζει .
Τα άστρα μόνα μένουν
κι η νύχτα σταματάει .
Κάποιοι που περιμένουν
κανένας δεν ρωτάει
γι’ αυτούς που ανασαίνουν .
Στην ξεραμένη λίμνη
δεν έχει πια νερό .
Βούλιαξε από καιρό
του καραβιού η πρύμνη
Και μέσα στ’ άδειο σπίτι
κρύο και παγωνιά
κλαίει σε μια γωνιά
ένα μικρό σπουργίτι .
Τα άστρα μόνα μένουν
κι η νύχτα σταματάει .
Κάποιοι που περιμένουν
κανένας δεν ρωτάει
γι’ αυτούς που ανασαίνουν .
-
Κάθε φορά και καλλίτερος κάθε φορά και πιο βελτιωμένος. Τα πηγαίνεις εξαιρετικά! Το "λίμνη-πρύμνη" είναι εξαιρετική επιλογή και έμπνευση. Στάθηκες απέναντι στη δομή σου με μαθηματική ακρίβεια και απέδωσες πολύ ωραία το θέμα σου. Βίοι παράλληλοι για ένα σπουργίτι κι ένα παιδί ή και ενδεχόμενη ταύτιση τους μέσα απο κοινά χαρακτηριστικά των δύο(?) αυτών οντοτήτων που μοιράζονται ένα κοινό ρεφρέν με περιεχόμενο που "κάθεται" γάντι στό πεσιμιστικό τους περιβάλλον.
Εύγε φίλε μού άρεσε.
-
Φίλε μου Ωρίωνα χαίρομαι που βρίσκεις τους στίχους μου να βελτιώνονται . Χρησιμοποιώντας το "σπουργίτι" στην τελευταία στροφή πριν το ρερφαίν θέλω να επιστρέψω στην πρώτη στροφή του τραγουδιού ώστε να δώσω ένα παραλληλισμό και μία ταύτιση με το παιδί ! Για τα υπόλοιπα σχόλιά σου οφείλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ .Να σαι καλά φίλε μου !