ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ

[Fusalida]

"ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ"

Ζεις μια ζωή απ'την ομορφιά
της ψευτιάς μεθυσμένη
και συμπορεύεσαι με μια αγάπη
τάχα αθέλητα θλιμμένη

Μια μαργαρίτα ξεπετάγεται 'μπρός σου
απ' τις πλάκες της Ασκληπιού
κι ανεπαίσθητα τα μάτια σου ζητάνε
μια χασμάδα ουρανού

Μα το βλέμμα σου τρέχει μόνο
σε πρωινές εφημερίδες
κι η ψυχή σου με κάποιου μύθου
παλεύει άηχα, τις Ευμενίδες

διαφημίσεις, αγγελίες, κηδείες
πολύχρωμες εικόνες
παρελαύνουν στην απανεμιά
του νου σου τις οθόνες

Στη γης δίχως λαχτάρα πια
ζητάς τον ουρανό,
στου Αχέροντα τον άβυθο βυθό
έναν, οποιονδήποτε Θεό

Μα καθώς δε πουλάνε τέτοια
είδη στα εμπορικά
μένεις πάντοτε με χέρια και
μάτια αδειανά

[ερεβος]

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!! Τεινεις να γινεις η αγαπημενη μου στιχοπλοκος....

[Μαργαρίτα Π.]

Πολύ καλό, Φυσαλίδα! 

[Fusalida]

Ευχαριστώ για τα σχόλια και το χρόνο σας....
Το συγκεκριμένο το έγραψα πραγματικά μέσα σε λιγότερο από 10 λεπτά και αφορμή ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό σε κάποια στάση λεωφορείου που τυχαία τα μάτια μου ξέφυγαν από την "Καθημερινή" που διάβαζα και καρφώθηκαν στο γκρίζο δάπεδο...Μου πήρε λίγη ώρα για να συνειδητοποιήσω τι ήταν αυτό που υψώνονταν ανάμεσα από τις πλάκες του πεζοδρομίου...ήταν μια μικρούλα, τόση δα μαργαρίτα...ένιωσα μια γλυκιά λύπη και μια πικρή ομορφιά...
Ύστερα μπήκα στο λεωφορείο και συνέχισα να διαβάζω αδιάφορα την εφημερίδα προσπαθώντας να ξορκίσω το κενό...το κενό που μεγαλώνει κάθε φορά που μια ομορφιά σπάει την αλλοτρίωσή μου και κατασκίζει το μανδύα της συνήθειάς μου γιατί αυτή η ομορφιά φωνάζει αλυχτά πως θα πρεπε να ντρέπομαι που έχω γίνει ολόκληρη μια συνήθεια...
Ευχαριστώ...

[DEROS]

Υπεροχο Κυρια, τα ομορφα θελουν και απαιτουν λιγο χρονο γι' αυτο και τα ζηταμε συνεχεια, εξαλλου δεκα λεπτα τοσο θελει η καρδια για να ψωναξει ομορφια..Πανεμορφο, τα σεβη μου !!!!

[Fusalida]

τα ομορφα θελουν και απαιτουν λιγο χρονο γι' αυτο και τα ζηταμε συνεχεια

Mακάρι να διαθέταμε έστω και πέντε λεπτά κάθε μέρα...για ένα βλέμμα προς τα πάνω, για μιαν ανάσα κάτω απ'την ακρόπολη, για μια καλημέρα στον αδέσπτο σκύλο της γειτονιάς...για μια μικρή μαγική στιγμή που μπορεί ν' αλλάξει την αλλοτριωμένη ροή των πραγμάτων και τη ροπή του χρόνου...Μα δεν ξέρω τι γίνεται!οι ψυχές των ανθρώπων ίσως συνήθισαν πια να μην αναζητάνε λίγη ομορφιά ή να σβήνουν τη δίψα τους για ομορφιά σε "νοθευμένους" ουρανούς...


Τα δικά μου σέβη κύριε Γιώργο!
Ευχαριστώ...

[pascal.]

Mακάρι να διαθέταμε έστω και πέντε λεπτά κάθε μέρα...για ένα βλέμμα προς τα πάνω, για μιαν ανάσα κάτω απ'την ακρόπολη, για μια καλημέρα στον αδέσπτο σκύλο της γειτονιάς...για μια μικρή μαγική στιγμή που μπορεί ν' αλλάξει την αλλοτριωμένη ροή των πραγμάτων και τη ροπή του χρόνου...Μα δεν ξέρω τι γίνεται!οι ψυχές των ανθρώπων ίσως συνήθισαν πια να μην αναζητάνε λίγη ομορφιά ή να σβήνουν τη δίψα τους για ομορφιά σε "νοθευμένους" ουρανούς...

Να βάλω στοίχημα ότι είσαι φαν του Paolo Coelho ή θα το χάσω;

[Fusalida]

Να βάλω στοίχημα ότι είσαι φαν του Paolo Coelho ή θα το χάσω;

Καλημέρα...Έχω διαβάσει αρκετά από Paolo Coelho αλλά δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι όλες τις απόψεις του ή ότι είμαι φαν του...Λέει κάποια σωστά κατα την ταπεινή μου γνώμη στο "η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει" και κάποια άλλα στον "αλχημιστή" όμως με απωθεί απίστευτα αυτή η τάση του αισιόδοξου που κυριαρχει στις ιστορίες του...Οι ήρωές του με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στο τέλος βγαίνουν πάντα κερδισμένοι...
Και στη ζωή δεν είναι έτσι πάντα...Ύστερα κατάλαβα ότι τα επόμενα βιβλία του είχαν πολλά κοινά σημεία μεταξύ τους και πολλά από τον "αλχημιστή" επίσης...ήταν δηλαδή αυτό που είχαν συνηθίσει και περίμεναν οι αναγνώστες του...κάτι "εμπορικό" αν μου επιτρέπεις αυτόν τον όρο, κάτι που ξέροντας τι θα είναι θα έτρεχαν να το αγοράσουν...
Έτσι αφού δεν είχαν κάτι να μου πουν σταμάτησα να διαβάζω και κράτησα επιλεκτικά τα λιγοστά που μου άρεσαν από τα δύο βιβλία που προανέφερα..
Απλά πιστεύω πραγματικά ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από εσωτερική πληρότητα, από ψυχική αυτάρκεια, από "Ουρανό" μόνο που τη ψάχνουν σε λάθος μέρη και καταστάσεις...Δε συμφωνείς;;

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον Pascal
  Φιλιά 

[pascal.]

Απλά πιστεύω πραγματικά ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από εσωτερική πληρότητα, από ψυχική αυτάρκεια, από "Ουρανό" μόνο που τη ψάχνουν σε λάθος μέρη και καταστάσεις...Δε συμφωνείς;;

Σε ρώτησα γιατί συνάντησα στο post σου τη φράση "μαγική στιγμή", έννοια που με αυτό ακριβώς το όνομα εξαντλεί (και με τη σημασία της κούρασης!) στα βιβλία του ο Coelho.

Και εγώ τα έχω διαβάσει όλα του. Είναι από αυτές οι νεανικές απερισκεψίες!

Συμφωνώ απόλυτα ότι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από εσωτερική πληρότητα και ψυχική αυτάρκεια . Όμως δεν ξέρω πώς θα την αποκτήσω προσπαθώντας να βρω κάτι μαγικό σε κάθε στιγμή της ημέρας για να ξορκίσω τη μονοτονία της και μάλιστα αυτό το μαγικό να βρίσκεται ακόμα και τη στιγμή που βάζω το κλειδί στην πόρτα, όπως λέει ο Coelho.

Αλήθεια το έχω προσπαθήσει αυτό που περιγράφεις, να παρατηρώ τα λουλουδάκια ανάμεσα στις πλάκες του πεζοδρομίου ή τα σχήματα που αλλάζουν τα σύννεφα, αλλά καθόλου πλήρης δεν ένιωσα.

Αντίθετα, με τον δυνατό έρωτα για τον οποίο έκανα αγώνα ή με τις δυνατές φιλίες γέμισα από πάνω μέχρι κάτω.

Θέλω να πω (και πιστεύω ότι):

Είναι ουτοπικό πράγμα να ζητάς πληρότητα σε πράγματα για τα οποία καθόλου δεν προσπάθησες και που απλά υπάρχουν. Η ψυχή έχει περίπλοκη "σύνθεση" και αναζητά ανώτερα ερεθίσματα. Άλλο η  στιγμιαία ευχαρίστηση που μπορείς να αποκομίσεις από μια εικόνα και άλλο η ψυχική αυτάρκεια που δηλώνει μια πιο μόνιμη κατάσταση.

Και νομίζω ότι για να αποκομίσεις ψυχική ηδονή από τη θέα ενός λουλουδιού (και δεν εννοώ να πεις απλά "αχ τι όμορφο λουλουδάκι"), πρέπει να έχεις παιδευτεί να φτάσεις στην κορυφή ενός λόφου για να το δεις ή να έψαξες σε μια κοιλάδα ανάμεσα σε άγρια χόρτα για να το βρεις.

[Stergios Kourou]

Βλέπεις!
Δεν κοιτάς απλά... Τα μάτια της ψυχής σου είναι ανοικτά! Ορθάνοικτα!
Κάποτε όλοι τα είχαν ανοικτά. Κάποτε...πρωτού ΄γεμίσουν ευθύνες οι πλάτες τους!
Κι όμως πολλοί αχθοφόροι ευθυνών και υποχρεώσεων καταφερνουν ακόμη να κρατούν τα μάτια αυτά ανοικτά.

Καθως περπατούν στη σιωπή χίλιων λέξεων ξέρουν πως η ομορφιά της ζωής δεν είναι κλεισμένη σ' ένα ψυγείο, σε μια τηλεόραση, σ' ενα αιδοίο, σε έναν φαλλό.
Η ομορφιά της ζωής είναι μια φωτιά στην παραλία, που ζεσταίνει αυτούς που την ταίζουν και νανουρίζει αυτούς που στέκουν από μακρυα και την κοιτούν...

Να σαι καλά που μου το θύμισες...

[Fusalida]

Pascal δε μπορώ παρα να συμφωνήσω με τούτες τις απόψεις...

άκου όμως πως εννοώ εδώ αυτά που γράφω και πεσμου τη γνώμη σου...

Η συνήθεια και η ρουτίνα που κρύβουμε πίσω από τα κουστούμια και τις γραβάτες μας, η συνήθεια του να βλέπεις κάθε πρωί το γκρίζο της πόλης, ουσιαστικά είναι μια συνήθεια που κυριαρχεί ακόμα  και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, η συνήθεια της πνευματικής μας καθίζησης, η συνήθεια του να λιώνουμε τις καθημερινές στη δουλειά, που τη βλέπουμε ως δουλεία, και να καταναλωνόμαστε σε εφήμερες και ευτελής απολαύσεις τα Σαββατοκύριακα...
Νομίζω λοιπόν ότι ο ουρανός δηλαδή η πνευματική αυτάρκεια που σημαίνει ιδέες, πρότυπα, ιδανικά, οράματα κρύβεται στη γη και μέσα μας...Ο Θεός δε, δηλαδή η ψυχική αυτάρκεια που σημαίνει δοσοληψία ιδεών, αισθημάτων και κυρίως αυθεντικής αγάπης, κρύβεται στους άλλους ανθρώπους, στη σχέση μας με αυτούς...όπως κατάλαβα ότι υποστηρίζεις κι εσύ άλλωστε. Όταν όμως, είσαι ολόκληρος μια συνήθεια και έχεις αλλοτριωθεί δεν μπορείς να δεις τίποτα από τα δύο...Έχεις φθαρεί...Δε μπορείς να εξηγήσεις το κενό ούτε γιατί μοιάζει τόσο μονότονη η ζωή σου...κ.λ.π

Εδώ η μαργαρίτα απλά εσπάσε με την λιγοστή ομορφιά της, με τη φτωχή τριχρωμία της το δικό μου γκρίζο, καθημερινό σκηνικό...άνοιξε μια μικρή τρύπα στον μανδύα της συνήθειάς μου και με 'κανε να σκεφτώ διάφορα...να αναλογιστώ που είναι αυτό το χρώμα που λείπει τόσο από μέσα μας όσο και απο τις σχέσεις μας με τους άλλους...(Σίγουρα βέβαια αυτό δεν ισχυεί για όλους!Αλλά έχω κάποια παραδείγματα και τον ευτό μου πρώτα απ' όλα που μου επιτρέπουν να το υποστιρίζω..)

Από 'κει και πέρα η μαργαρίτα αυτή όπως και ο ουρανός και ο θεός και οι Ευμενίδες...Όλα λειτουργούν συμβολικά...
Και νομίζω ότι φαίνεται από τα συμφραζόμενα...

Όντως δανίστηκα τη φράση "μαγική στιγμή" αλλά σίγουρα όχι με τη έννοια που την περιγράφει ο Coelho...

Πραγματικά δε ξέρω κατα πόσο είναι σωστά όλα αυτά και αν ισχύουν για τους περισσότερους ή για τους λιγότερους...Έχω πολλά να δω και να μάθω ακόμη...Προς το παρόν όμως αυτά πιστεύω...

Καθως περπατούν στη σιωπή χίλιων λέξεων ξέρουν πως η ομορφιά της ζωής δεν είναι κλεισμένη σ' ένα ψυγείο, σε μια τηλεόραση, σ' ενα αιδοίο, σε έναν φαλλό.
Η ομορφιά της ζωής είναι μια φωτιά στην παραλία, που ζεσταίνει αυτούς που την ταίζουν και νανουρίζει αυτούς που στέκουν από μακρυα και την κοιτούν...

Nα κάτι τέτοιο εννοώ κι ίσως κάτι ακόμα πιο έντονο...
Ευχαριστώ αγαπητέ Στέργιε..το σχόλιό σου είναι υπέροχο και ήρθε την κατάλληλη στιγμή...

Ευχαριστώ όλους για το χρόνο σας και ιδιαίτερα εσένα Pascal...για το χρόνο και το ενδαφέρον σου...

[pinelopi]

Να μπω κι εγώ λιγάκι στη συζήτηση συμπληρώνοντας πως θεωρώντας κάποια πράγματα δεδομένα ευτελίζουμε μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μας την αξία τους.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο μέσα στην καθημερινή και πολλές φορές ισοπεδωτική ροή να απολαύσεις και να χαρείς μικρά πράγματα όπως έναν ζεστό καφέ με μια αγαπημένη φίλη, μια απλή βόλτα με το αυτοκίνητο, μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη βροχή κι όμως κάποια τέτοια μικρά καθημερινά είναι ανεκτίμητα.
Τρέχουμε...τρέχουμε και ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας.
Και όχι μια μαργαρίτα δεν είναι ικανή να με κάνει να νιώσω αυτάρκης και να με γεμίσει πληρότητα. Είναι ικανή όμως να μου θυμίσει πως έξω και πέρα απο μένα υπάρχει και κάτι άλλο, υπάρχει ένα σύμπαν ολόκληρο κι εγώ ζω κι έχω το δικαίωμα και την "υποχρέωση" να το ανακαλύψω, να το ψάξω,  σαν σύμβολο δηλαδή. Κι αυτή η στιγμή είναι μια μαγική στιγμή, τι κι αν άλλοι το λένε ''κλικ'', είναι πιο trendy? 

[Fusalida]

Συμφωνώ Πηνελόπη μου....αυτό ακριβώς θέλω να περάσω γιατί αυτό ακριβώς αισθάνθηκα και χαίρομαι που με καταλαβαίνεις...

Σ'ευχαριστώ...

[old_lion]

"...Ζεις μια ζωή άπ' την ομορφιά
    της ψευτιάς μεθυσμένη
    και συμπορεύεσαι με μιαν αγάπη ,
    τάχα <μου> , αθέλητα θλιμμένη...

"...Στη γη δίχως λαχτάρα πια
    ζητάς τον ουρανό ,
    στού Αχέροντα τον απάτητο βυθό
    ζητάς έναν, οποιονδήποτε , Θεό..."

Δύο πολύ όμορφες και πολύ περιεκτικές στροφές ,
Φυσαλίδα , φυσαλίδα εσύ που σκάζεις στην επιφάνεια ενός ακίνητου νερού .
Έτσι , για να το αναταράξεις ...
Καλά κάνεις .

Όμορφο .

ΥΓ .
Σε κάποιες μικρούλες αλλαγές μου εσύ να μη δώσεις σημασία 

[TAXIS]

πολυ ομορφο. μπραβο.