Ρυθμοι

[ivikos]

Με τους ρυθμούς του ανώφελου, με της αυγής τα ρείθρα
 τον έρωτα εγκατέλειψαν στα βάθη μιας γωνιάς
 το γέλιο σου ανθόμελο, τα χείλη σου κηρύθρα
 και το φιλί σου βάλσαμο σε νύχτα παγωνιάς

 Οι νύχτες που ξεστράτισαν στης λύπης τ’ ανηφόρια
 κατέθεσαν τ’ αστέρια τους για χρέη και δανεικά
 τρεις ήλιοι αντιδράσανε , και λεν με στενοχώρια:
«Ποιες μάχες να παλέψετε χωρίς ιδανικά;»

Ορδές απ’ τ’ ανιστόρητα, κατέβαιναν στην μάχη
 με ιαχές απάνθρωπες, και πράξεις φονικές
 οι μάνες δάκρυα φύτευαν σ’ ενός καημού τη ράχη
 ν’ ανθίσουν, για να τα ‘χουνε τις μέρες τις κακές

 Και σύ ληγμένη σύμβαση πελάγων με ανέμους
 λες να ισχύσει η ρήτρα της, για ερωτική φωλιά.
Δεν θες ν’ ακούς για ήρωες, γι’ αδίστακτους πολέμους
 για σένα είναι πόλεμος, του έρωτα η αγκαλιά.

Με ποιους ρυθμούς ανέσπερης ακτίνας τα σκοτάδια
 πλανήθηκες και μάτωσες στης γης τις αμυχές
 οι θησαυροί λεν βρέθηκαν, μα τα πιθάρια άδεια
 κι ένας ρακένδυτος λαός ψάχνει για ενοχές

 Αχ! των ματιών σου ο Ιανός, μορφές που σου ‘χει δώσει
 την μια στα τάρταρα να πας, την άλλη σ’ ουρανούς
 και στέλνει αυτούς που σ’ έκαψαν ,και σ’ έχουνε προδώσει
 κει που ‘ναι μύθος η ζωή, και δεν το βάζει ο νους

 Γι’ αυτό μη βγεις σε αέτωμα, με της αυγής το λίθο
 ούτε τους πρώτους έρωτες με ανάθεμα να καις,
τις νύχτες να τις αρνηθείς, των φεγγαριών τον μύθο
 γιατί μιλούν για πρίγκιπες, και μάγισσες κακές