Μικρά Μυστικά Μεγάλων Μουσικών

[Fourier]

    Αρκετός ελεύθερος χρόνος προέκυψε αυτές τις μέρες και είπα να κάνω κάτι πιο  εποικοδομητικό από το να χαζέψω τηλεόραση/δίκτυο (θα μπορούσα να παίξω κιθάρα  βέβαια, αλλά υπάρχει και όριο στις αντοχές μου! ). Έτσι, είπα να κάνω μια  θεωρητική ανάλυση ενός solo του κ. Petrucci, με σκοπό να δώσω στους αρχάριους (και μη) της παρέας την ευκαιρία να  αντιληφθούν ίσως λίγο καλύτερα την διαδικασία «γραφής» ενός πιο σύνθετου solo και, γιατί όχι, να γίνει και μια κουβέντα στο  θέμα.
 
Προτού το ποστάρω όμως, η συζήτηση που γίνεται περί  ανανέωσης του forum, μου έδωσε την ιδέα να ανοίξω ένα εκπαιδευτικού  χαρακτήρα thread που να καλύπτει ένα κενό, που κατά την εντύπωσή μου υπάρχει, και πιστεύω  ότι μπορεί να φανεί χρήσιμο. Η ιδέα έχει ως εξής:
 
Οι περισσότεροι από εμάς που έχουμε κάποιο καιρό στο «άθλημα» (για να μην  πω όλοι), έχουμε καταναλώσει ένα σημαντικό χρόνο στο να  μάθουμε/αντιγράψουμε/καταλάβουμε (όπως θέλετε πείτε το) κάποιο κομμάτι ή,  ακόμα γενικότερα, κάποιο καλλιτέχνη/συγκρότημα ή, ακόμα πιο γενικά, ένα είδος  μουσικής. Μέσα από αυτή την διαδικασία, σίγουρα έχουμε εντοπίσει κάποιες  λεπτομέρειες στην διαδικασία δημιουργίας/εκτέλεσης της μουσικής που κάνουν την  διαφορά και (το σημαντικότερο) δεν είναι ευρέως γνωστές. Δεν θα ήταν λοιπόν,  χρήσιμο ένα thread όπου θα περιγράφονται αυτές οι λεπτομέρειες, και - εξίσου σημαντικό – αυτό να  γίνεται με «εκπαιδευτικό» τρόπο?
 
Και για να κάνω πιο ξεκάθαρο το τι ακριβώς εννοώ «λεπτομέρειες», ιδού  κάποια θέματα που μου έρχονται στο μυαλό και για τα οποία θα μου άρεσε να  διάβαζα από άτομα που έχουν ασχοληθεί και έχουν άποψη (προερχόμενα από τον  περιορισμένο μουσικό εύρος μου):
- Πως προσεγγίζει ο τάδε σολίστας το χτίσιμο ένος solo.
- Ποιες ακολουθίες συγχορδιών κάνουν το τάδε κομμάτι να έχει μία  συγκεκριμένη «αύρα», όπως, π.χ., neo-classical, jazz, latin.
- Ποιες είναι οι κρίσιμες νότες/συγχορδίες για να ακούγεται ένα κομμάτι modal (π.χ., Phrygian) και πόσο μπορεί να «αντέξει» αυτή η  αίσθηση προτού επικρατήσει η τονικότητα του οπλισμού.
- Πως η κιθάρα, το μπάσο και τα πλήκτρα συνδυάζονται στο τάδε κομμάτι ώστε  να βγει μία συγκεκριμένη αρμονία σε ένα κομμάτι.
- Πως συνδυάζεται η αρμονία με την μελωδία των φωνητικών.
- Πως χρησιμοποιούνται οι χρωματικές νότες στο τάδε σόλο.
 
Τα παραπάνω είναι θεωρητικής φύσεως αλλά σίγουρα θα μπορούσε κανείς να  προσθέσει και θέματα άλλου είδους (π.χ., τεχνικά – «ποιο είναι το lick που χρησιμοποιεί ο Gilbert παντού»). Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών είναι ότι αφορούν «underground» γνώση (και, επομένως, κάποιου επιπέδου), σε αντίθεση με θέματα όπως, π.χ.,  κατασκευής συγχορδιών ή δακτυλισμών κλιμάκων, που τα βρίσκεις παντού.
 
Αυτό που θα μου άρεσε όμως να έβλεπα δεν είναι απλώς μία περιγραφή/αναφορά  στο θέμα. Αυτό που θα ήταν ενδιαφέρον και χρήσιμο είναι να γίνει μία προσπάθεια  τα posts να έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Δεν εννοώ βέβαια κάθε post να είναι βιβλίο θεωρίας και τεχνικής. Αλλά να έχει μια αναλυτικότητα στην  περιγραφή που να κάνει πιο προσβάσιμη την γνώση σε όσο το δυνατόν περισσότερο  κόσμο. Σαν να γράφει ο συγγραφέας προσπαθώντας  να διδάξει τον ίδιο του τον εαυτό όταν ήταν  στο σημείο πριν αναφωνήσει «Α! ώστε αυτό είναι που κάνει την διαφορά!!!».

 
Ίσως το επόμενο post να σας δώσει κάποιες ιδέες. Σε καμία περίπτωση δεν το βάζω ως το format που πρέπει να έχουν τα posts, ούτε και σαν  υπόδειξη του βάθους της ανάλυσης. Ο καθένας γράφει σύμφωνα με την δική του  κρίση και διάθεση/χρόνο. Ίσως αυτό που θα συνιστούσα είναι τα posts να γίνονται με βάση «χειροπιαστά» παραδείγματα αποφεύγοντας τις αοριστίες  του τύπου «χρησιμοποιώ την τάδε κλίμακα και το αποτέλεσμα ακούγεται χαρούμενο –  γεια σας». Αν η προσέγγιση γίνει με βάση ένα συγκεκριμένο κομμάτι, η πληροφορία  γίνεται πιο προσβάσιμη και κατανοητή στον αναγνώστη.
 
Τέλος, προτρέπω όλους να συνεισφέρουν, ανεξαρτήτως του επιπέδου που  βρίσκονται (ή θεωρούν ότι βρίσκονται) ή/και το βαθμό που νομίζουν ότι το θέμα του post τους θα ενδιαφέρει τον κόσμο. Ο απώτερος στόχος είναι να γίνει μετάδοση  πληροφορίας  και αυτό είναι πάντα καλοδεχούμενο από όλους, ακόμα και αν συτό αφορά  μία απλή παρατήρηση που η ανακάλυψή της σαν ενθουσίασε. (Εξάλλου κανείς δεν τα ξέρει όλα, αλλα και η  επανάληψη της πληροφορίας από την σκοπιά ενός άλλου μόνο χρήσιμη μπορεί να είναι). Στην τελική, όταν προσπαθείς να διδάξεις, ο πρώτος που μαθαίνει και βελτιώνεται είσαι εσύ!

 
Ελπίζω να υπάρξει ανταπόκριση στην ιδέα και να προκύψουν ενδιαφέρουσες  αναλύσεις/πληροφορίες (κάτι που έχει γίνει ήδη σε εκπληκτικό βαθμό στο section του forum σχετικά με εξοπλισμό).
 

[Fourier]

    John  Petrucci - Under A Glass Moon solo: Ανάλυση

Η ανάλυση που  ακολουθεί είναι από την δική μου σκοπιά των πραγμάτων, και σε καμία περίπτωση  δεν σημαίνει ότι είναι «σωστή» (εξάλλου, στην μουσική υπάρχουν αρκετά περιθώρια  για διαφορετικές προσωπικές ερμηνείες των ίδιων πραγμάτων).

Στην συνέχεια θα επιχειρήσουμε  να εξετάσουμε πως σκέφτεται ο Petrucci το

σόλο

σε κάθε μέτρο. Η ανάγκη ανάλυσης  στο χρονικό βαθμό του μέτρου είναι αναγκαία γιατί οι ιδέες/κλίμακες αλλάζουν με  αυτό το ρυθμό. Κάθε επιμέρους παράγραφος αντιστοιχεί στο(α) μέτρο(α) του solo με βάση την αρίθμηση στην αρχή της (ξεκινώντας  από το 1 μέχρι το 32). Σε παρένθεση αναγράφεται η τονικότητα/αρμονία/συγχορδία  της μουσικής στο συγκεκριμένο μέτρο (όπως προκύπτει από το μπάσο και τα  πλήκτρα). Η ιδέα είναι ότι ο αναγνώστης έχει την παρτιτούρα του solo (π.χ., από Guitar Pro) και συνδυάζει ταυτόχρονα την ακόλουθη  ανάλυση με την παρτιτούρα.
 
Σημείωση: Η  ανάλυση θεωρεί ότι ο αναγνώστης γνωρίζει τη θεωρία πίσω από modes.
 

        ΑΝΑΛΥΣΗ

Το σόλο έχει την  εξής (βασική) ακολουθία συγχορδιών: {F#m7 / E / C#m / Β7}. Κάθε  συγχορδία καταλαμβάνει 4 μέτρα και η ακολουθία παίζεται δύο φορές. Οι  συγχορδίες ανήκουν στο κλειδί του E (major) αλλά μιας και η πρώτη συγχορδία είναι η F#m θα μπορούσαμε – αν δεν είμαστε αυστηροί  -  να θεωρήσουμε ότι το κλειδί είναι η F# Dorian. Λίγη σημασία  έχει αυτό, αφού όπως θα δείξει η ανάλυση ο Petrucci προσαρμόζει τις κλίμακες που παίζει με βάση την αρμονία της στιγμής και όχι  με βάση το κλειδί στο οποίο ανήκει ολόκληρη η ακολουθία.
 
 
1 (F#m7):  Ξεκίνημα με ένα bend/vibrato που στοχεύει στις βαθμίδες 5 και b7 της F# major κλίμακας που αντιστοιχούν σε νότες της F#m7 συγχορδίας.
 
2 (F#m7):   Lick πάνω στις νότες της F# Dorian
 
3 (F#m7):   Κατάληξη  του προηγούμενου lick στην νότα D# που είναι η 6^η βαθμίδα της F# Dorian (ίδια κίνηση κάνουν και τα πλήκτρα από ότι  είδα και σε ένα Guitar Pro tab). Το επόμενο lick βασίζεται στην G# minor pentatonic (κλασσικός δακτυλισμός). Σημειώστε ότι αν και φαίνεται άσχετη, αυτή η  πεντατονική έχει νότες που ανήκουν στην F# Dorian. (Είναι τυπικό «κόλπο» να χρησιμοποιεί  κανείς πεντατονικές που ανήκουν στην κλίμακα/συγχορδία)
 
4 (F#m7):   Παραμένουμε  στην F# Dorian κλίμακα, αυτή τη φορά  επιλέγει ένα arpeggio που ανήκει στην κλίμακα, συγκεκριμένα το Emaj7, και το παίζει σε τρεις οκτάβες (στα beat 2, 3, 4 του μέτρου). (Άλλο «κόλπο»: παίζουμε arpeggios που ανήκουν στην κλίμακα/συγχορδία).
 
5 (Ε):          Αλλαγή συγχορδίας. Ξεκινά ένα «αργό» lick που μιμείται την κίνηση του μπάσου, αρχίζοντας  από την E νότα (σε συμφωνία με την αλλαγή συγχορδίας) και παίζει φυσικές αρμονικές πάνω  στις νότες της E major, συμπεριλαμβανομένης της b3 βαθμίδας (ο ήχος b3 πάνω σε major συγχορδία – που  περιλαμβάνει 3 αντί b3 – δίνει έναν blues ήχο). (Σημείωση: Ίσως οι  «πραγματικές» νότες που βγάζουν οι αρμονικές να μην είναι ίδιες με αυτές που  αναφέρω, αλλά δεν νομίζω ο Petrucci να σκέφτεται με βάση τις «πραγματικές»)
 
6 (Ε):          Ε major lick
 
7 (Ε):          Εμφανίζεται η #4 βαθμίδα της Ε (και  μάλιστα καταλήγει σε αυτήν τονίζοντας την με vibrato) δίνοντας έτσι μία Lydian χροιά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σκέφτεται σε E Lydian από την στιγμή που μπήκε η Ε συγχορδία.
 
8 (Ε):          Αποφασίζει να γίνει πιο «διατονικός»  και παίζει ένα descending scalar lick πάνω σε Ε major.
 
9 (C#m):    Αλλαγή  συγχορδίας. Lick με βάση τον κλασσικό δακτυλισμό της C# minor pentatonic. Το double stop περιλαμβάνει την 6 βαθμίδα της C# major κλίμακας που υποδηλώνει C# Dorian (Ο συνδυασμός της minor pentatonic με την 6^η βαθμίδα αντί της b7 αναφέρεται και ως minor 6 pentatonic).
 
10-12 (C#m):   Συνέχεια της ιδέας, αυτή την φορά βάζει και  την b5 βαθμίδα της C# για ένα πιο blues ήχο.
 
13-14 (Β7): Αλλαγή  συγχορδίας. Παίζει φράσεις πάνω στην Β mixolydian με   περαστική νότα την βαθμίδα b5 της Β.
 
15 (Β7):     Β major arpeggio τονίζοντας έτσι την αρμονία.
 
16 (Β7):     Ascending scalar lick σε Β major
 
17-20 (F#m):   Αλλαγή συγχορδίας. Φράσεις πάνω στην F# Dorian, τονίζοντας  ιδιαίτερα την F# νότα στο μέτρο 19 και βάζοντας  περαστικές χρωματικές νότες στο descending scalar lick του μέτρου 20.
 
21-22 (Ε):  Αλλαγή συγχορδίας. Ξεκινά με παρόμοια φράση  όπως αυτή του μέτρου 5. Η παρουσία της #4 βαθμίδας υποδηλώνει E Lydian.
 
23-24(Ε):  (Τρελό) sweep/legato lick πάνω στις νότες της E Lydian.
 
25-28 (C#m):   Φράσεις πάνω στην C# Dorian, τονίζοντας τις βαθμίδες 1 και 6 της C# (ο τονισμός της 6^ης βαθμίδας τονίζει  τον Dorian ήχο).
 
29-30 (Β7):   Lick πάνω στον κλασσικό δακτυλισμό της B major pentatonic (η οποία φυσικά ανήκει στην B major κλίμακα)
 
31-32 (Β7):  Χρωματικό ανεβοκατέβασμα με τέτοιο τρόπο ώστε  η τελευταία νότα του lick (αλλά και του solo) να είναι η C#....
 
33 (C#sus): … και να  συμπέσει ακριβώς στην είσοδο της C# συγχορδίας!

    Γενικές  παρατηρήσεις/συμπεράσματα:
 
- Οι νότες που  τονίζονται (π.χ., ξεκινούν/τελειώνουν φράσεις, έχουν vibrato, είναι μεγαλύτερης διάρκειας) ανήκουν πάντα στην αρμονία/συγχορδία της στιγμής  ή είναι χαρακτηριστικές της κλίμακας που σκέφτεται.
 
- Εφόσον οι  συγχορδίες ανήκουν όλες στην Ε, ο διατονικός τρόπος σολαρίσματος υπαγορεύει Ε major κλίμακα σε όλη την διάρκεια που ισοδυναμεί με χρήση των modes {F# Dorian, E major, C# Aeolian, B mixolydian}. Ο Petrucci πράγματι ασχολείται τον περισσότερο χρόνο με  αυτές αλλά πολύ συχνά περνάει και σε «συγγενείς» modes για να δώσει χρώμα. Tα επιλεγμένα modes διαφέρουν μόνο σε μία  νότα από την διατονική κλίμακα ώστε να μην γίνεται πολύ «χτυπητή» η αντίθεση.
 
- Παίρνει ιδέες  από τα blues χρησιμοποιώντας τις b3/3 και b5 βαθμίδες.
 
- Το solo είναι σαφώς προσχεδιασμένο όσο αφορά τις φράσεις, επιλογή πεντατονικών, arpeggios, τονισμό φθόγγων.

[Joevaicci]

Πολλά συγχαρητήρια για την ανάλυση. Άμα κάνεις κάτι αντίστοιχο και για το σόλο του Shattered Fortress θα σαι πολύ μάγκας

[truepiece]

Πραγματικά καταπληκτικό σόλο και φοβερή ανάλυση

http://www.youtube.com/watch?v=bVmq2C5kLoM

Πάμε και για dance of eternity τώρα...

[Fourier]

Παίδες, τους DT σταμάτησα να τους παρακολουθώ μετά το "Scenes from a memory" γιατί το είχα βρει κουραστικό . Επομένως, δεν είμαι εξοικοιωμένος με τα κομμάτια που αναφέρατε, αν και ομολογουμένως είναι πολύ καλές επιλογές για ανάλυση/insight.

Όταν βρω χρόνο (και διάθεση ) σκέφτομαι να ανεβάσω μία μικρή ανάλυση για neo-classical... stay tuned...

[vaig3]

Respect απλα!!!!

[Κ.Dee]

Σε ενα παλαιοτερο GW υπαρχει μια ωραια αναλυση για το σολο του Under με σχολια μαλιστα του ιδιου,παρατηρησεις κτλ
Πολλα απ'αυτα τα αναφερεις κ εσυ.
Καλη προσπαθεια οπως κ να'χει 

[gers]

Εγώ βαρέθηκα..

[Fourier]

Yngwie Malmsteen - Fire and Ice (intro): Ανάλυση

Love him or hate him, δύο πράγματα αναγνωρίζουν για τον Malmsteen όσοι έχουν μία στοιχειώδη ωριμότητα: την τεχνική του και τον χαρακτηριστικό neo-classical ήχο του.

Και ενώ μπορεί να βρει κανείς άπειρη πληροφορία σχετικά με την τεχνική του, λίγα πράγματα φαίνεται να υπάρχουν σχετικά με τον τρόπο που επιτυγχάνει να βγάζει αυτή την neo-classical χροιά. Τα μόνα σχετικά σχόλια στο θέμα είναι του στυλ "χρησιμοποιεί την harmonic minor κλίμακα", "παίζει diminished arpeggios". Αν και σωστές, αυτές οι παρατηρήσεις είναι πολύ γενικές και αόριστες.

Έτσι αποφάσισα να γράψω ένα κειμενάκι (not for the faint-hearted ) όπου επιχειρώ μία εις βάθος (αρμονική) ανάλυση ενός τυπικού Malmsteen αποσπάσματος, το intro του

Fire and Ice

(0:00 - 0:26).

Το κείμενο (.pdf) μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://www.box.net/shared/g5snyq3pef

Ελπίζω να σας αρέσει και να δώσει κάποιες ιδέες σε όσους ενδιαφέρονται   στο θέμα της σύνθεσης neo-classical κομματιών. Κάθε   σχόλιο/παρατήρηση/διόρθωση είναι καλοδεχούμενα!

[mpamps]

Ανάλυση Fourier 

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση. Η αλήθεια ειναι ότι ποτέ δεν είχα μπει στον κόπο να αναλύσω ποτέ σε τόσο βάθος "θεωρητικά" ένα κομμάτι, αλλά σίγουρα έχει αρκετά οφέλη μια τέτοια διαδικασία.
Με το που διάβασα πάντως τα ερωτήματα που παραθέτεις στο αρχικό σου post,

...
- Ποιες είναι οι κρίσιμες νότες/συγχορδίες για να ακούγεται ένα κομμάτι modal (π.χ., Phrygian) και πόσο μπορεί να «αντέξει» αυτή η  αίσθηση προτού επικρατήσει η τονικότητα του οπλισμού.
- Πως η κιθάρα, το μπάσο και τα πλήκτρα συνδυάζονται στο τάδε κομμάτι ώστε  να βγει μία συγκεκριμένη αρμονία σε ένα κομμάτι.
- Πως συνδυάζεται η αρμονία με την μελωδία των φωνητικών.
- Πως χρησιμοποιούνται οι χρωματικές νότες στο τάδε σόλο.
...

συνειδητοποίησα πως συχνά-πυκνά έχουν αποτελέσει και δικές μου απορίες   χωρίς ωστόσο να μπορώ να δώσω απάντηση κυρίως λόγω ελλιπούς θωρητικού   υπόβαθρου.

Πολύ καλή δουλειά!
Thumbs up!

[Vaiking]

Πάρα πολύ καλός Fourier! Δείχνεις πως είσαι άριστος γνώστης της κλασικής/μοντέρνας αρμονίας και επισημαίνεις την ανάγκη συνύπαρξης θεωρητικής γνώσης (ο Malmsteen βέβαια την αντικατέστησε με ατέλειωτες ώρες ακρόασης baroque/κλασικής μουσικής αλλα αυτός είναι άλλο καπέλο! )/τεχνικής κατάρτισης σε ένα μουσικό.

 Κακά τα ψέμματα: Όσο και να εξασκείται κάποιος και όσο καλό αυτί να έχει, αν δε γνωρίζει βασικές αρχές για το πώς "χτίζεται" η μουσική, θα έρθει αργά ή γρήγορα η ώρα που θα βρεθεί σε ένα μουσικό αδιέξοδο. Γι'αυτό λοιπόν , όσο κουραστικές και αν φαίνονται οι αναλύσεις του αυτές σε κάποιους, ας κάνουν τον κόπο να τις μελετήσουν. Μόνο κέρδος θα έχουν!. Μπράβο σου Fourier!!!

Καλή χρονιά και θα διαβάζω το θέμα τακτικά 

Υ.Γ. 1: Πολύ καλή κατ' εμέ η επισήμανση της πτωτικής αλυσίδας και η χρήση της Ναπολιτάνικης συγχορδίας στο παράδειγμα του Fire And Ice! Χρησιμότατο παράδειγμα για τους Neoclassical shredders!

Υ.Γ. 2: Μιας και το θέμα σου έχει καθαρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα, καλό θα ήταν (πιστεύω) να παρουσιάσεις και μερικές απο τις αναλύσεις σου πάνω σε πιο απλά κομμάτια ετσι ώστε οι αναγνώστες σου να μπούν πιο εύκολα στο κλίμα.

[Fourier]

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλιά σας και τον χρόνο σας! Το εκτιμώ πολύ!


@Vaiking
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Κρίνοντας από τα λεγόμενά σου (και σε συνδυασμό με κάποια άλλα post σου που έτυχε να διαβάσω κατά καιρούς) αντιλαμβάνομαι ότι είσαι γνώστης και αυτό με τιμά ιδιαίτερα.

Μου άρεσε η αναφορά σου περί "μουσικού αδιεξόδου". Ακριβώς σε ένα τέτοιο σημείο έπιασα και εγώ τον εαυτό μου κάποια στιγμή. Πολλές ώρες τεχνικής εξάσκησης (και μάλιστα με αμφίβολης ποιότητας αποτελέσματα!) και μηδενική δημιουργική/συνθετική δραστηριότητα. Όταν αποφάσισα ότι είναι καιρός να γράψω ένα κομμάτι διαπίστωσα ότι έχω δύο επιλογές: ή θα φτιάξω κάτι τετριμμένο και περιορισμένο στα ακούσματά μου (λόγω έλλειψης ταλέντου ), ή θα κάνω τον κόπο να μάθω λίγο θεωρία/αρμονία δίνοντας μου έτσι την δυνατότητα να πάρω ιδέες και από περισσότερα μουσικά ιδιώματα.

Αυτό τον καιρό είμαι σε διαδικασία εκμάθησης και για αυτό θεωρώ τον χαρακτηρισμό "άριστος γνώστης αρμονίας" υπερβολικό (αλλά, σίγουρα αποδεκτό και ιδιαίτερα κολακευτικό! ). Όπως ανέφερα και στο πρώτο post, η ιδέα μου για αυτά τα άρθρα είναι πρώτα να βοηθήσουν τον συγγραφέα (εμένα) να εμπεδώσει κάποιες θεωρητικές έννοιες και, γιατί όχι, να μεταδώσει κάποιες από αυτές και σε όσους τυχόν ενδιαφέρονται. Για αυτό το λόγο τα κείμενά μου αντικατοπτρίζουν ένα συγκεκριμένο επίπεδο (αυτό που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή). Σωστή η πρόταση σου για κάτι πιο "απλό", αντιλαμβάνομαι ότι ίσως κάποια παιδιά "τρομάζουν" (κακώς! ), δημιουργώντας μία λανθασμένη εντύπωση για την χρησιμότητα της θεωρίας στην μουσική. Αν σκεφτώ κάτι ενδιαφέρον σε πιο βασικό επίπεδο - και το οποίο δεν βρίσκει κανείς εύκολα στο δίκτυο - θα το κάνω (δέχομαι προτάσεις!).


Να σημειώσω πως σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να θεωρηθεί ότι το thread είναι "δικό μου", ούτε ότι κάνω "επίδειξη γνώσεων" και επαναλαμβάνω την πρόσκληση που έκανα στο πρώτο μου post.

[Fourier]

    Eric Johnson - Manhattan (solo section)

Τι κοινό έχουν οι μουσικοί που ασχολήθηκα μέχρι τώρα? Και οι δύο ήταν guests των Satriani/Vai στις G3 tour τους με επίσημο live album! Ο τελευταίος που έμεινε είναι ο Eric Johnson. Το ευρύ κιθαριστικό κοινό τον γνώρισε από το  πρώτο G3 album/dvd, αν και το κομμάτι του “Cliffs of Dover” το έχει ακούσει και ο πιο άσχετος από κιθάρα. Ένα από τα κομμάτια του G3 album είναι το

Manhattan

το οποίο έχει αυτή τη χαρακτηριστική, smooth jazz χροιά. Παρακάτω, θα εξετάσουμε την αρμονία του πρώτου solo section του κομματιού. Το tab του κομματιού μπορείτε να το βρείτε εύκολα  στο δίκτυο (κυκλοφορούν κάποιες πολύ καλές εκδοχές σε guitar pro).
 
Το σόλο αποτελείται από 16 μέτρα που προκύπτουν επαναλαμβάνοντας 4 φορές  μία ακολουθία συγχορδιών διάρκειας 4 μέτρων. Η αρμονία σε αυτά τα τέσσερα  βασικά μέτρα περιγράφεται από τις συγχορδίες
 

|    Εbm7    |    C7#9    Gb7/6    |    Fm9    |    Bb7#5#9 |,

όπου οι παύλες υποδηλώνουν αρχή και τέλος του μέτρου.
Αν εξετάσετε τις νότες των συγχορδιών εύκολα θα διαπιστώσετε ότι δεν  ανήκουν σε ένα κλειδί (δεν είναι διατονικές), δημιουργώντας το ερώτημα “με ποια λογική προέκυψε η ακολουθία”. Στη  συνέχεια θα προσπαθήσω να “αποκαλύψω” πως προκύπτουν αυτές οι συγχορδίες, ξεκινώντας  από βασικές ιδέες για να καταλήξουμε στο πολύπλοκο (?) τελικό αποτέλεσμα...



... και για να μην φτιάχνω 4 post, δείτε ολόκληρη την ανάλυση σε pdf μορφή εδώ : http://www.box.net/shared/omq8lnhpip


Ελπίζω να σας αρέσει!

[aragorn23984]

Μου άρεσε η αναφορά σου περί "μουσικού αδιεξόδου". Ακριβώς σε ένα τέτοιο σημείο έπιασα και εγώ τον εαυτό μου κάποια στιγμή. Πολλές ώρες τεχνικής εξάσκησης (και μάλιστα με αμφίβολης ποιότητας αποτελέσματα!) και μηδενική δημιουργική/συνθετική δραστηριότητα. Όταν αποφάσισα ότι είναι καιρός να γράψω ένα κομμάτι διαπίστωσα ότι έχω δύο επιλογές: ή θα φτιάξω κάτι τετριμμένο και περιορισμένο στα ακούσματά μου (λόγω έλλειψης ταλέντου ), ή θα κάνω τον κόπο να μάθω λίγο θεωρία/αρμονία δίνοντας μου έτσι την δυνατότητα να πάρω ιδέες και από περισσότερα μουσικά ιδιώματα.

Αυτό τον καιρό είμαι σε διαδικασία εκμάθησης και για αυτό θεωρώ τον χαρακτηρισμό "άριστος γνώστης αρμονίας" υπερβολικό (αλλά, σίγουρα αποδεκτό και ιδιαίτερα κολακευτικό! ). Όπως ανέφερα και στο πρώτο post, η ιδέα μου για αυτά τα άρθρα είναι πρώτα να βοηθήσουν τον συγγραφέα (εμένα) να εμπεδώσει κάποιες θεωρητικές έννοιες και, γιατί όχι, να μεταδώσει κάποιες από αυτές και σε όσους τυχόν ενδιαφέρονται.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!!!
Παρόλο που μικρός έκανα αρκετά χρόνια πιάνο, επειδή ίσως τότε τα ψιλομαθαίναμε μηχανικά (Τ-Τ-Η-Τ-Τ-Τ-Η) χωρίς να μπούμε καν στη διαδικασία να καταλάβουμε τι σημαίνει πχ τόνος, έχω ξεχάσει σχεδόν τα πάντα απο θεωρία και όταν παίζω κιθάρα αναλώνομαι στα ίδια και στα ίδια..
Αλλα ακόμα και πρόσφατα που έκανα μαθήματα κιθάρας, ελάχιστοι ξέρουν να σου απαντήσουν σε απορίες τέτοιου είδους (πάλι μου απαντούσαν: μάθε το έτσι απέξω και εισαι οκ..)
Επειδή αναφέρεις ότι είσαι σε διαδικασία εκμάθησης, θέλω να σε ρωτήσω αν διαβάζεις μόνος ή πας σε ωδείο...Αν διαβάζεις μόνος, η δουλειά σου είναι τρομακτικά καλή και έχεις εμβαθύνει πάρα πολύ!!!Keep on the excellent work!!!!
Επίσης αν έχεις κανένα βιβλιαράκι να προτείνεις...!!!

[Fourier]

Χαίρομαι που σου άρεσαν οι αναλύσεις! Σε ευχαριστώ πολύ, μου δίνεις παρότρυνση να συνεχίσω!    Προσπαθώ να γράψω άρθρα πάνω σε θέματα που δεν βρίσκει κανείς εύκολα   στο δίκτυο και, όπως λες και εσύ, δύσκολα θα πετύχεις κάποιον να στα πει   στο χώρο της ηλεκτρικής κιθάρας (χωρίς αυτό να εκληφθεί ως μομφή!).
 
Ωδείο   είχα πάει όταν είχα πρωτοξεκινήσει (ηλεκτρική) κιθάρα. Ήμουν τυχερός   γιατί έπεσα σε έναν δάσκαλο ο οποίος ήταν expert στην jazz. Έπαθα   πολιτισμικό shock     όταν άκουσα να παίζει στην κιθάρα μου, που μέχρι τότε την "αξιοποιούσα"   για τυπικά metal κομμάτια, αυτούς τους φοβερούς jazz ήχους.   Ακολουθούσαμε την μέθοδο για κιθάρα του Berkley, "A Modern Method for Guitar",   η οποία, αν και πλέον την θεωρώ παλιομοδίτικη και ακατάλληλη για   self-study, μου έδωσε ευχέρεια στο να διαβάζω νότες - ή, καλύτερα, να   μην τις φοβάμαι!    . Έκανα περίπου δύο χρόνια ωδείο μέχρις ότου με έπιασε ένα πόνος στο χέρι οπότε αναγκάστηκα να παρατήσω εντελώς την κιθάρα (!!!) και να επικεντρωθώ σε   σπουδές... Μετά από κάποια χρόνια διαπίστωσα ότι ο πόνος είχε φύγει και   ξεκίνησα πάλι (έχοντας βεβαίως ξεχάσει τα πάντα από θεωρίες, νότες,   κ.τ.λ.π. - όχι ότι είχα φτάσει και σε “σπουδαίο” επίπεδο). Με το καιρό   μου ξανάρθε η τρέλλα για μουσική και αποφάσισα να εμβαθύνω μόνος μου.   
 
Anywayz, σχετικά με τα βιβλία, αν ψάξεις στο amazon θα βρεις   πάρα πολύ υλικό και μην ξεχνάς να διαβάζεις τα reviews τα οποία είναι   συνήθως πολύ χρήσιμα. Με βάση αυτά και μόνο (χωρίς άλλο feedback) έχω   φτιάξει μια μικρή συλλογή από βιβλία τα οποία με έχουν βοηθήσει πολύ.   Δες κάποια recommendations που έκανα σε αυτό το thread.    (Δυστυχώς έχω μια προτίμηση στα αγγλόφωνα βιβλία και δεν έχω να   προτείνω ελληνικούς τίτλους). Για πιο προχωρημένο επίπεδο προτείνω το "The Complete Musician", το οποίο κοντεύω να ολοκληρώσω. Είναι ακαδημαϊκή προσέγγιση στην   κλασσική θεωρία (αποκλειστικά με νότες, έτσι?), και πραγματικά μου   άλλαξε την εικόνα που είχα για την τέχνη της μουσικής!

Α, να   μην ξεχάσω, με βοήθησε τρομερά και το περιοδικό “guitar techniques” (από   το οποίο εμπνεύστηκα τις αναλύσεις που έγραψα – αν και στο περιοδικό   γίνονται σε πολύ μικρότερο βάθος!). Πέραν των πολύ καλών tabs σε γνωστά   κομμάτια περιέχει φοβερές μόνιμες στήλες με πολύ πληροφορία, από   blues/rock μέχρι jazz/fusion. Όταν το πρωτοπήρα δεν   καταλάβαινα ούτε το 1/10 από όσα έγραφε, αλλά με τον καιρό μπαίνεις στο   κλίμα και είναι πραγματικά τρομερό βοήθημα. Το πολύ σημαντικό   πλεονέκτημα ενός τέτοιου περιοδικού είναι πως παίρνεις την πληροφορία σε   δόσεις (ανα μήνα) έτσι ώστε αφενός έχεις χρόνο να την αφουγκραστείς,   αφετέρου ανανεώνεις το ενδιαφέρον σου με το επόμενο τεύχος με κάτι   καινούριο (χωρίς το κίνδυνο να τα παρατήσεις όπως μπορεί εύκολα να γίνει   με ένα βιβλίο – είσαι συνεχώς στην «τσίτα» ).
 
BTW,   να πω ότι, μέχρι στιγμής, δεν έχω κάτσει να συνθέσω κάτι στα σοβαρά (αν   και θεωρώ ότι είμαι μίλια μπροστά από το σημείο του "μουσικού   αδιεξόδου"). Και αυτό γιατί, το θεωρητικό overdose μου δημιούργησε εμμονή να μάθω (και να   συνθέσω στο) πιάνο...!!!

[aragorn23984]

Thanx  για τα tips!!! Απλά διαβάζοντας αυτές τις αναλύσεις που κάνεις, βλέπω ότι (δυστυχώς) άτομα τα οποία ασχολούνται και επαγγελματικά με την εκμάθηση κιθάρας (όχι απαραίτητα απόφοιτοι μουσικών πανεπιστημίων) δεν μπορούν να κάνουν τέτοιες αναλύσεις!!ακόμα και εκεί κυριαρχεί η παπαγαλία και το "ωχ αδερφέ"!!Και πάλι τα συγχαρητήριά μου!!
Μακάρι να είχα (ή να έχω κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον) το χρόνο να κατσω να μελετήσω αυτά τα βιβλία που προτείνεις!!

[Fourier]

Van Halen - Eruption (tapping section)

Το tapping section του

Eruption

είναι ένα από πιο γνωστά shred solo. Αν και πλέον, τεχνικά, θεωρείται "εύκολο", μιας και βασίζεται σε ένα σταθερό tapping pattern σε μία χορδή, μουσικά, έχει μια όμορφη neo-classical χροιά που ξεφεύγει από τα τυπικά πεντατονικά licks.

Ίσως, όσοι έχετε ασχοληθεί με το κομμάτι, να αντιληφθήκατε ότι το tapping pattern είναι ουσιαστικά arpeggios συγχορδιών. Όμως αυτή η παρατήρηση είναι "επιφανειακή", και μάλλον δεν θα οδηγήσει σε καλά αποτελέσματα όποιον δοκιμάσει να γράψει ένα παρόμοιο solo χωρίς να λάβει υπόψη του και το εξής σημαντικό στοιχείο: την μελωδική κίνηση των φωνών.


Διαβάστε μία προσπάθεια ανάλυσης του κομματιού εδώ (.pdf): http://www.box.net/shared/vjltjbncc7


Ελπίζω να σας αρέσει!

[Υπνοβάτης...]

Καταραμένε! Με έχεις βάλει στη διαδικασία να ψάχνω βλιβλία... Και δεν είμαι και για έξοδα...

[Fourier]

Καταραμένε! Με έχεις βάλει στη διαδικασία να ψάχνω βλιβλία... Και δεν είμαι και για έξοδα...

XAXA Καλό είναι αυτό! Είναι έξοδα που πιάνουν τόπο τουλάχιστον!!! 

[Fourier]

Dream Theater - Metropolis Pt. 1 (atonal section)

Εισαγωγή

Το κομμάτι “

Metropolis Pt.1

” των Dream Theater από το album “Images and Words” θεωρείται ως ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα του progressive metal. Το χαρακτηριστικό στοιχείο του είναι το μεγάλο instrumental section που αποτελείται από ένα καταιγισμό μουσικών ιδεών. Μία από αυτές (

από 7:17 μέχρι το 7:30 αυτού του link

) δημιουργεί στον ακροατή ένα αίσθημα σύγχυσης στον ακροατή, σαν να χάνει η μουσική τον δρόμο της προσωρινά.

Αν εξετάσετε την παρτιτούρα/tab της κιθάρας στο συγκεκριμένο σημείο θα δείτε ότι αποτελείται από δύο βασικές ιδέες (το tab είναι ενδεικτικό και δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές νότες):

1. Διαδοχικοί δακτυλισμοί “αράχνης” κατά μήκος της ταστιέρας (ΤΑΒ 1)
2. Ανεστραμμένο lick της μορφής “1-2-3-4” στην 6η και 5η χορδή (ΤΑΒ 2)

                    ΤΑΒ 1                                                            ΤΑΒ 2
E||----------------------------------                            E||---------------------       
B||----------------------------------                            B||---------------------
G||------4-1-------------5-2-------                           G||---------------------
D||----3-----2---------4-----3-----                           D||---------------------
A||--2---------3-----3---------4---                            A||--------4-3-2-1---
E||1-------------4-2-------------5-                            E||4-3-2-1-----------


Θα μπορούσε να πει κανείς, βασιζόμενος κυρίως στο δεύτερο lick, ότι τέτοιου τύπου αποσπάσματα προκύπτουν απλώς παίζοντας την χρωματική κλίμακα με “χαοτικό” τρόπο. Αν και σωστή, η παρατήρηση αυτή δεν απαντά στα παρακάτω ερωτήματα:

- Τι είναι αυτό που προκαλεί την ακουστική σύγχηση?
- Μπορεί να χρησιμοποιηθεί άλλη κλίμακα αντί της χρωματικής?
- Η συμμετρία του πρώτου lick είναι τυχαία?
- Τέτοια αποσπάσματα είναι μόνο για “εφέ” ("για να ακουστούμε progressive” ) ή έχουν ρόλο στην εξέλιξη της μουσικής?

Μία πιο “ακαδημαϊκή” ερμηνεία, που θα εξεταστεί παρακάτω, είναι ότι το απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ατονικότητας που επιτυγχάνεται με χρήση συμμετρίας σε επίπεδο μουσικής κλίμακας και αρμονίας.


Ατονικότητα και Συμμετρία

Εδώ και πολλούς αιώνες η μουσική βασίζεται στην έννοια της τονικότητας. Η τονικότητα μπορεί να θεωρηθεί ως η τάση που έχει η μουσική να επιστρέφει σε ένα σταθερό σημείο. Μελωδικά, μία διαδοχή φθόγγων που ανήκουν στην major (ή minor) κλίμακα έχει πάντα την τάση να επιστρέφει στον τονικό (πρώτο) φθόγγο. Αρμονικά, μία διαδοχή διατονικών συγχορδιών έχει την τάση να επιστρέφει στην τονική συγχορδία του κλειδιού. Ας δούμε που οφείλεται αυτή η σημασία του τονικού φθόγγου (και της αντίστοιχης τονικής συγχορδίας) και πως μπορούμε να την εξαλείψουμε πλήρως.

Παρατηρήστε την κατασκευή της major κλίμακας, π.χ. της C major. Αποτελείται από τους 8 φθόγγους (συμπεριλαμβανομένης και της οκτάβας της τονικής)

C – D – E – F – G – A – B – C 

Τ – Τ – Η – Τ – Τ – Τ – Η,

όπου μεταξύ των διαδοχικών φθόγγων αναγράφεται το διάστημα που απέχουν μεταξύ τους (Τ: τόνος, Η: ημιτόνιο). Αν παίξετε την κλίμακα ξεκινώντας από τον φθόγγο C μάλλον θα διαπιστώσετε ότι ο φθόγγος που ακούγεται καλύτερα για να σταματήσετε είναι πάλι ο C. Αυτή η μεγαλύτερη σημασία που έχει ο C φθόγγος οφείλεται στην μη-συμμετρική κατασκευή της major κλίμακας. Τα διαστήματα της είναι εμφανές ότι δεν παρουσιάζουν καμία συμμετρία/κανονικότητα κάνοντας έτσι ορισμένους φθόγγους πιο σημαντικούς από τους υπόλοιπους με πιο σημαντικό τον τονικό.

Για να γίνει πιο κατανοητό το παραπάνω, ας δούμε την δομή της χρωματικής κλίμακας, πάλι ξεκινώντας από τον φθόγγο C:

   C – C# – D – D# – E – F – F# – G – G# – A – A# – B – C 
    Η –  Η  – Η –   Η – Η – Η –  Η –  Η –  Η –  Η –  Η –  Η.

Αν κάνετε το ίδιο πείραμα, δηλαδή παίξετε την κλίμακα ξεκινώντας από τον C και ψάξετε να βρείτε ποιος φθόγγος ακούγεται καλύτερα για να σταματήσετε, μάλλον θα διαπιστώσετε ότι όλοι οι φθόγγοι είναι εξίσου καλοί (ή κακοί, αν προτιμάτε). Δεν υπάρχει φθόγγος που να δίνει την αίσθηση της “επιστροφής στη βάση”, όπως όταν κάνετε το ίδιο με την C major κλίμακα. Δείτε, ότι σε αντίθεση με την major, η κατασκευή της χρωματικής κλίμακας είναι απόλυτα συμμετρική: Κατασκευάζεται από διαδοχικά διαστήματα ημιτόνιου, κάνοντας όλους τους φθόγγους να έχουν την ίδια σημασία. Για αυτό το λόγο η χρωματική κλίμακα είναι ατονική (δεν έχει φθόγγο με μεγαλύτερη σημασία από τους υπόλοιπους).

(συνέχεια στο επόμενο post)
   

[Fourier]

(συνέχεια)

Έχοντας αντιληφθεί τον ρόλο της συμμετρίας στην δημιουργία ατονικότητας μπορούμε να επεκτείνουμε τις διαθέσιμες επιλογές μας πέραν της χρωματικής κλίμακας. Είναι εμφανές ότι όλες οι συμμετρικές κλίμακες μπορούν να αξιοποιηθούν για αυτό το σκοπό. Τέτοιες είναι η whole tone κλίμακα (οι φθόγγοι απέχουν μεταξύ τους κατά έναν τόνο)

Διαστήματα whole tone scale: T-T-T-T-T-T-T,

και η half-whole κλίμακα

Διαστήματα half whole scale: T-Η-T-Η-T-Η-T-Η.

Επεκτείνοντας την παρατήρηση περί συμμετρίας και στο αρμονικό πεδίο (συγχορδίες), ατονική μουσική προκύπτει και με αποκλειστική χρήση συγχορδιών ίδιου τύπου (π.χ., ματζόρε). Παρατηρήστε την αντίθεση με τις διατονικές συγχορδίες της, π.χ., C, ματζόρε κλίμακας (C, Dm, Em, F, G, Am, Bdim), οι οποίες ανήκουν σε τρεις διαφορετικούς τύπους (ματζόρε, μινόρε, ελαττωμένη). Και πάλι, αυτή η διαφοροποίηση των τύπων των συγχορδιών της major κλίμακας είναι που δημιουργεί την διαφορετική αρμονική σημασία τους. Όταν οι διαδοχικές συγχορδίες είναι του ίδιου τύπου, αποκοτούν την ίδια σημασία!


Case Study: Dream Theater

Το απόσπασμα των Dream Theater εύκολα διαπιστώνουμε ότι είναι εφαρμογή των παραπάνω! Το πρώτο lick κάνει χρήση της έννοιας της αρμονικής συμμετρίας, παίζοντας διαδοχικά arpeggios συγχορδιών τύπου “αράχνης” (!!! ) ενώ το δεύτερο lick βασίζεται στην χρωματική κλίμακα.

Το ατονικό αυτό section, πέραν του “εφέ” που προκαλεί, έχει και σημαντικό ρόλο στην μουσική εξέλιξη του κομματιού. Γενικά, τα ατονικά αποσπάσματα χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν μία προσωρινή σύγχυση στον ακροατή, κάνοντας πιο εντυπωσιακή και έντονη την είσοδο του επόμενο (τονικού) μέρους του κομματιού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το τονικό μέρος που ακολουθεί είναι το τελευταίο instrumental section του κομματιού, το οποίο αν και τονικό είναι “μη συμβατικό” κυρίως λόγω των εναλλασσόμενων tempo και του crescendo φθόγγων σε όλο και υψηλότερα τάστα, οδηγώντας στο τελευταίο verse section του κομματιού.

Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η είσοδος του verse να είναι πολύ ικανοποιητική, γιατί φέρνει την τόσο επιθυμητή ανακούφιση μετά από τον καταιγισμό έντασης (αρμονικής/μελωδικής αρχικά και, στη συνέχεια, ρυθμικής/μετρικής) που έχει προηγηθεί. Είναι ενδιαφέρον ότι αν δοκιμάστε να ακούσετε το verse μόνο του (χωρίς το instrumental πριν) μάλλον θα συμφωνήσετε ότι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, καταδεικνύοντας ότι το instrumental section δεν έχει μπει απλά “για το εφέ” αλλά παίζει βασικό ρόλο στη συναισθηματική εξέλιξη του κομματιού!


Παρατηρήσεις

- Τα licks του instrumental μάλλον τα εμπνεύστηκε ο Petrucci από ασκήσεις για βελτίωση τεχνικής (το πρώτο για sweep picking και το δεύτερο για alternate picking)!

- Ένα άλλο παράδειγμα ατονικού περάσματος περιλαμβάνει το κομμάτι Savage (

στο 3:48 αυτού του link

) από τον πρώτο δίσκο των Cacophony (Jason  Becker και Marty Freedman).

[spider3]

My respects!!!

Για άλλη μία φορά πολλά μπράβο!!!

Μέσα από τις αναλύσεις σου, έχω καταφέρει να ξεκαθαρίσω πολλά πάνω στο θεωρητικό κομμάτι.

[Harpwood]

   
    Οι  συγχορδίες ανήκουν στο κλειδί του E (major) αλλά μιας και η πρώτη συγχορδία είναι η F#m θα μπορούσαμε – αν δεν είμαστε αυστηροί  -  να θεωρήσουμε ότι το κλειδί είναι η F# Dorian. Λίγη σημασία  έχει αυτό, αφού όπως θα δείξει η ανάλυση ο Petrucci προσαρμόζει τις κλίμακες που παίζει με βάση την αρμονία της στιγμής και όχι  με βάση το κλειδί στο οποίο ανήκει ολόκληρη η ακολουθία.
 

Εντελώς συμπληρωματικά σ' αυτήν την ωραιότατη ανάλυση  :


Οι πιο σπουδαίες νότες ενός ακόρντου είναι η 3η και η 7η (σε αντίθεση με αυτά που λέει η κλασική αρμονία, πως η πιο σημαντική νότα σε ένα ακόρντο είναι η θεμέλιος). Αν παίξουμε ένα ακόρντο και θυσιάσουμε την θεμέλιο και παίξουμε το ίδιο ακόρντο και θυσιάσουμε την 3η, είναι προφανής και λογικοφανής η διαφορά και κατά συνέπεια η σπουδαιότητα της 3η για την πλήρη αρμονική ταυτοποίηση του ακόρντου.


Σε ένα ακόρντο κατάλληλη και σωστή κλίμακα είναι οποιαδήποτε έχει τις ίδιες νότες στην 3η και στην 7η βαθμίδα με τα chord tones 3,7 του ακόρντου - rule of thumb αν και σίγουρα θα υπάρχουν εξαιρέσεις...

Και αυτός ο κανόνας, μάλλον είναι ο κυριότερος λόγος που όλοι μας έχουμε ασχοληθεί λίγο πολύ με τα modes. Έτσι ώστε σε κάθε ακόρντο που συναντάμε κατά την εκτέλεση ενός σόλο, να έχουμε επιλογές στις κλίμακες που μπορούμε χρησιμοποιήσουμε (ποικιλία).

[Fourier]

ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ

Μιας και έχω ξεμείνει από ιδέες για ανάλυση κομματιών, έγραψα πέντε πράγματα πάνω στο θέμα του αυτοσχεδιασμού, απευθυνόμενος κυρίως στους αρχάριους, wannabe soloists. Ο αρχάριος σολίστας, βασισμένος στο κλασσικό "αυτοσχεδιάζω πάνω στην κλίμακα του κομματιού", καταλήγει να ανεβοκατεβαίνει άσκοπα κλίμακες, χωρίς ιδιαίτερα μουσικά αποτελέσματα. Αυτό που περιγράφω είναι η χρήση "βασικών δομών" για το χτίσημο ενός solo, από τα απλά triads μέχρι τις επτάφθογγες κλίμακες και modes. Ιδιαίτερα για τους modes προσπάθησα να είμαι αρκετά αναλυτικός (πάντα όμως στα πλαίσια μιας εισαγωγής) γιατί αντιλαμβάνομαι ότι επικρατεί μία σύγχηση/μυθοποίηση του θέματος χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Αν λοιπόν ανήκετε σε μία από τις παρακάτω κατηγορίες:

- αρχάριος που θέλει να γίνει κάποτε καλός lead κιθαρίστας,
- έμπειρος rock/blues παίχτης που έχει κατακτήσει την πεντατονική αλλά θέλει να εμπλουτίσει το ρεπερτόριο του,
- θέλετε να μάθετε τι είναι αυτά τα περιβόητα modes και πως χρησιμοποιούνται/μαθαίνονται,
- βαριέστε αφόρητα και ψάχνετε απεγνωσμένα κάτι για να σκοτώσετε 15 λεπτά από την ζωή σας,

τότε τσεκάρετε το άρθρο στο εξής link: http://www.box.net/shared/o1bedpzg2v


Ελπίζω να σας αρέσει! Κάθε feedback ευπρόσδεκτο! (Συγχωρέστε τυχόν λάθη γραμματικής/συντακτικής φύσεως).


EDIT (22/4/2011): Νέα version του .pdf (στο ίδιο link) με μία-δύο μικρο-διορθώσεις από την αρχική.

[spider3]

Ότι και να πω για σένα Fourier είναι λίγο!
Συγχαρητήρια και από μένα προσωπικά ένα μεγάλο ευχαριστώ.