Σελίδες:
  • #1 από founio στις 09 May 2007
  • Δεν είσαι εδώ αλλά υπάρχεις
    το όνομά σου φωνάζουν οι τοίχοι
    και από τα μικρά παράθυρα
    ξεπροβάλλει αχνά η ζωή

    Δεν είσαι εδώ αλλά υπάρχεις
    μια γλυκιά μυρωδιά στην αυλή σε θυμίζει
    και οι αναμνήσεις φαντάσματα
    στοιχειώνουν το παρόν

    Λείπεις μα υπάρχεις, το ξέρω......
    η φωνή σου ηχεί σαν απαλή μελωδία την νύχτα
    μα το ξημέρωμα φέυγει απομακρύνεται
    και η απόσταση μεγαλώνει....

    Γύρνα πίσω πρέπει να γυρίσεις, σε χρειάζομαι
    Η αίσθηση του χαμόγελού σου έχει γίνει πια ανάγκη
    Η ψυχή σου ενώνει τα σκόρπια κομμάτια μας.

    Ξαφνικά έγινε κομμάτια
                                    ότι ήταν ένα

    Στον αγαπημένο μου φίλο Τάκη που χάθηκε άδικα τον Αύγουστο του 1995 στην Καλαμάτα.
    Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. 
  • #2 από bassman(4 String Suicide!) στις 09 May 2007
  • Πολυ καλο.Μου αρεσε πολυ περιττο να πω.Θα μπορουσες με μια μικρη μετατροπη να το κανεις και τραγουδι.Δυστυχως καποτε εχασα και γω εναν παιδικο φιλο και εγραψα τοτε κατι στιχους τους οποιους αργοτερα μετετρεψα σε τραγουδι.
  • #3 από mantinada στις 09 May 2007
  • Πανέμορφο...
     :'(
  • #4 από founio στις 09 May 2007
  • σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και για τον χρόνο σας. Πραγματικά............
  • #5 από parlats στις 09 May 2007
  • Το να χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο είναι πάντα λυπηρό και τραγικό. Αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στις ψυχές των δικών του ανθρώπων αλλά κάποιες φορές όπως σε αυτό εδώ το ποίημα, καταφέρνει να περάσει μηνύματα και αισθήματα ακόμα και σε αγνώστους  ;)
  • #6 από founio στις 09 May 2007
  • Όπως λέω συνήθως οι πληγές κλείνουν αλλά τα σημάδια μένουν για πάντα. Δυστυχώς είναι πολύ τραγικό να χάνονται άνθρωποι πάνω στο άνθος της ηλικίας τους για όλους...

    Σε ευχαριστώ πολύ να είσαι καλά
Σελίδες: