ΓΟΝΑΤΙΣΤΕΣ ΖΩΕΣ

[tinios]

ΓΟΝΑΤΙΣΤΕΣ ΖΩΕΣ




Παγώνουν οι ψυχές στο καταχείμωνο,
χρόνια σε ναφθαλίνη τυλιγμένα.
Στα χείλη μας τραγούδι, το αλίμονο,
τα όνειρα μας, λάβαρα σκισμένα.

Αμήχανες βραδιές, με ροζ ταυτότητα,
με «ζούγκλες», και ταινίες μουδιασμένες.
Ένα άθλιο καρουζέλ, η ανθρωπότητα,
γυρίζει γύρω, απ’ άρρωστες αντένες.

Οι νύχτες, γειτονιά πιά δεν μυρίζουνε,
ξεχάσαμε της προσευχής τα λόγια.
Οι ώρες στα βαλτόνερα σαπίζουνε,
σπασμένοι δείχτες, σ’ άχρηστα ρολόγια.

Ριζώσαμε, ανούσια αγάλματα,
σε μίζερες συνήθειες γαντζωμένοι.
Υποτελείς, σε θλιβερά προστάγματα,
σφιχτά με το μηδέν, αγκαλιασμένοι.

(Ρ)

Έτσι απλά, όλα αλλάζουνε,
της μιάς σεζόν, προγράμματα στις πίστες.
Ανόητα κομπιούτερ, λογαριάζουνε,
προσθέτοντας προσήλυτους, στις λίστες.
Έτσι απλά, όλα πεθαίνουνε,
με μια άρρωστη σιωπή, νεκροταφείου.
Γονατιστές ζωές, στο αρχείο μπαίνουνε,
σε μπλε ντοσιέ, συμβολαιογραφείου.