Το Στέκι των Κιθαρωδών

Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Aganippi στις 16/06/09, 16:46

Τίτλος: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 16/06/09, 16:46
Απ’ τα κείμενα «Απ’ τα κιτάπια της φωνής μου» (24 μέρη και 25 δοκίμια)


ΜΕΡΟΣ Γ’

Λάθος βοριά !
Λάθος μελωδία με συνοδεύεις.
Είν’ τα φτερά μου μάλλινα
Η βροχή σου καταιγίδα
Εις το πέλαγο μισόγυμνη
Μαζί με την ελπίδα.
Σιώπα! Μαράζι μου
Λέξη μην πάρει τ’ αγιάζει 
Είναι Βαλπούργεια η βραδιά
Που θα μας χαράξει.
Το άφησα ξοπίσω
Στο χώμα που εφίλησα
Ανάμα και κονιάκ
Στο ζύγωμα εμύρισα. 


Τα μέτρησα εψές
Στην αίγλη του Μεσαίωνα
Θαρρώ πως βάφτισα ένα
και καταριότανε τον Κρέοντα.
Άνοιξε, θνητέ, την παλάμη
Πόσα όνειρα χωράνε εκεί δα
Μην υφαίνεις μυριάδες
Ένα, αν ειν’ καλό, είν’ πολλά.



Μέρος Κ’


Να ξάπλωνα στην αμμουδιά
Στα κογχύλια που ξεβγάζει το Αιγαίο. 
Στην ασβεστωμένη νήσο που γεννήθηκα
Στα ροδόνερα της (που) βαφτίστηκα.
Τα βουνά ν’ αντικρίζω ΄
Τα γαλανά βουνά (!)
Π’ απάνου στους ορίζοντες
Τον ουρανό κρατάνε.

Τι θαύμα μου προσφέρεις!

Εδωδά στο κύμα,
Έρωτες να ξαρμυρίσω
Και τις σοφές μου αγάπες
Να μην συγκρίνω.

Της ειμαρμένης, κύμα μου,
Άλλη πορεία δεν θα πάρω
Στην ζωή θα πορευτώ
Κι αυτή θα οδηγεί, το βήμα μου.

Κι αν ειρκτή ή λευτεριά
Θνητός νους δεν το κατέχει
ο,τι  μέλλει σ’ άγραφα χαρτιά
απ’ την γνώση μου απέχει.

Στον ίσκιο, γαλάζια σχήματα,
Δεν απαντάτε, μα σας ρωτάω.
Και να σας φτάσω δεν μπορώ
Με την λαγήνα  που κρατάω.

Από παιδάκι μ’ άρεσε να σκαλίζω,
Ότι ψηλά μας κυβερνά ΄
Κι ότι χεράκι δεν μπορεί να φτάσει

ό,τι ονειρεύτηκα, να ξεβγάλω, δεν αξιώθηκα
κι ας ροβολώ, σαν εσάς βουνά,
την απεραντοσύνη ΄
νάρκισσος και τελειοθήρας
στην κάθε άκρη, στην μυρωδιά
τούτου του ντουνιά.

Μες την πλεμπάγια σου
Δεν συμμετέχω
Εσωστρεφής περαστικός
Που μόνο την γνώση δεν απαρνιέται.

Γι’ αυτή την προσφιλή
Π’ ανάγκη είχα πάντα
Μονάχα δεν λυπάμαι.

Ωσότου την στηρίζω χωρίς δεκανίκι
Χωρίς τον λόγιο κανενός

Δεν ανιχνεύω επιχειρήματα

Είναι μόνη και δυνατή.

 

 

ΜΕΡΟΣ Λ’


Στην σκοτεινή την νυχτιά
Π’ αστρί δεν κατέχει
Μόνο φεγγάρι ορφανό
Όλη τη γη να τρέχει.
Κι αν το καλό κοιτάξεις
Δυο φεγγάρια θα δεις
Μπολικαίνει το ‘να
Μαγεία, δίχρωμης, στιγμής.

Παρωχημένους χρόνους
Πασπαλίζω την ταυτότητα
Μα αναπνέω στην χαραυγή
Να υφάνω την οντότητα.
Με την συλφίδα του ονείρου
Κουρνιάζω στην κούνια μου
Να ηχήσει μειλίχια το άσμα
Που μου ‘λεγε η γιαγιά μου.

Με το ζαρίφικο σάλι στους ώμους
Μ’ είχε γαλουχήσει
Και την ορμήνια της πάντα άκουγα
Στις τρικυμίες να με ηρεμήσει.
Κοφίνια με μούσμουλα
Αχνά αγέρια του Απρίλη
Τα χείλη της ανάγκης αγγίζουν
Με τ’ ακροδάχτυλα της μνήμης
Μου λεν – μου θυμίζουν.

Το κολιμπρί, ποτέ, δεν σίμωσα
Μόνο απ’ τις δικές της ιστορίες
Κάτω απ’ την ασημένια λεύκα
Που ‘χα περίσσιες απορίες.
Και μου ‘δειχνες και κοίταζα
Τις ισόμορφες πλαγιές
Με τις οικίες τις πετρόχτιστες
Κλέβανε τις ματιές.
 



Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ')
Αποστολή από: ivikos στις 16/06/09, 16:54
Χαίρομαι πραγματικά που ένα πατριωτάκι μου
είναι βουτηγμένο στης ποίησης τον οίστρο και τα καταφέρνει τόσο περίφημα
Καλή μου Aganippi καλό θα ήταν να μας έδινες και τα άλλα του  μέρη να το δέναμε
όλο μαζί
Να 'σαι καλά και:  να γράφεις!!!!!να γράφεις!!!!!!!!!!!!!!
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ')
Αποστολή από: kuiper στις 16/06/09, 19:27
Χαίρομαι που η σελίδα αυτή πλημμυρίζει ποίηση.
Φωτεινή τι άλλο μπορώ να πω από ένα μεγάλο μπράβο και συγχρόνως ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Δεν χορταίνω να σε διαβάζω, ίσως γιατί βρίσκω και τη δική μου γραφή, κάπου να φλερτάρει με τη δική σου.
Δώσε μας και τα υπόλοιπα.
Καλό σου βράδυ.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ')
Αποστολή από: ΧΩΡΙΑΤΗΣ στις 16/06/09, 20:55
Επανήλθες δριμύτερη και μας εκπλήσσεις ευχάριστα
με δυνατές ποιητικές μαγείες
να 'σαι καλά πάντα να μας αιφνιδιάζεις όμορφα με τέτοιες δημιουργίες
πολλά μπράβο από μένα φίλη Φωτεινή
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ')
Αποστολή από: Crool στις 16/06/09, 23:23
Εδώ μέσα διαβάζω, και μ`αρέσουν, πολλοί περισσότεροι από όσους μπορώ να...σχολιάσω (με 5 σχολιάκια μόνο ήδη, παρασυρμένος, πολλές φορές μου χει βγει...απαγορευτικό!!!).

Ενα απ αυτά τα άτομα εισαι κι εσύ Aganippi, πάντα δυνατή στο κυνήγι και στ`αράδιασμα των λέξεων!
Επιπρόσθετα, επειδή έχω και μια "μούρλα" με τα "θαλασσινά" ιδιώματα, αυτό το "Εδωδά στο κύμα,Έρωτες να ξαρμυρίσω",
εμένα με...πιτσίλισε και μ`αρμύρισε καλά-καλά...

Να σαι καλά. 

Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ')
Αποστολή από: Aganippi στις 17/06/09, 11:43
Καλημέρα φίλοι μου,

ivikos, ευχαριστώ που με διαβάζεις και μου δίνεις προτροπή να συνεχίσω. Δεν το γνώριζα ότι είμαστε πατριωτάκια, χαίρομαι πολύ! :)

κύριε Γιάννη, σας ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε -για ακόμη μια φορά- μου δίνεται μεγάλη δύναμη. Χαίρομαι που σας άρεσε. Σιγά - σιγά θα έχετε κι άλλα κομμάτια (κρατάω λίγο την αγωνία  :P) ;)

Παναγιώτη μου, ευχαριστώ για την επίσκεψη σου και για τα σχόλια σου... σε σας μπράβο που με κρατάτε δυνατή, μετά από πολλές ώρες εργασίας στο λογιστήριο... να κάθομαι να γράφω ...ώρες!!!

φίλε μου crool, αν δεν κάνω λάθος, πρώτη φορά διαβάζω σχόλιο δικό σου, στα γραπτά μου και χαίρομαι ιδιαίτερα. Και σου εύχομαι να πιτσιλίζεσαι πάντα απο τέτοιες καταστάσεις, να ξεχειλίζεις απο συναισθήματα...Όπως προανάφερα θα συμπληρωθούν σιγά - σιγά κι άλλα κομμάτια.


Σας ευχαριστώ όλους, να έχετε μια υπέροχη μέρα!!!
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ')
Αποστολή από: Aganippi στις 19/06/09, 14:11
ΜΕΡΟΣ Μ’

Σε μια αιώρα ονειρεύομαι τον κόσμο
Ν’ ανθίζει στο χώμα
Να μυρίζει στο γιόμα
Πέταλα από μέντα και δυόσμο.
Σαν μπαλόνι κρεμιέται ο ήλιος
Στην άκρη του χεριού μου
Αιώνιες φλόγες του κορμιού μου
Και δροσιά στις όχθες του ο Νείλος.

Την χαραυγή μικραίνουν οι επιθυμίες
Μα στη δύση το ηφαίστειο ανοιχτό
Σαν σκυλί στην ερημιά αλυχτώ
Να ξεμακρύνω απ’ τις κοινές αλχημείες.
Τον πειρασμό να μην αφουγκραστώ
Μην κλέψει την δροσιά απ’ τη ψυχή
Μην η γνώση δυστυχεί
Και την αγάπη μην μοιραστώ.


Πνίγομαι στην πηγή του δάσους
Σώζομαι στη μέση του Ειρηνικού
Η κραυγή μου πλοκή φονικού
Που στήνει, στην νύχτα, θιάσους.
Είναι η αγάπη λέαινα θαρραλέα
Ή μήπως μια εικόνα του μυαλού;
Που την διαλαλεί φωνή τρελού
Σε μια γιορτή Ιωβηλαία;

Τεντώνω τ’ άκρα μου στον αέρα
Να πετάξω σε μυστικές γωνιές
Να βρουν οι καημοί τις λησμονιές
Να επουλώσω πληγές απ’ τη μέρα.
Η αγάπη θέλει χρώμα αληθινό
Στα ξέφτια ξεθωριάζει
Την εξουσιάζει
Μια δύναμη, πνεύμα αλαργινό.

Ξαίνω την κόμη μου με το λανάρι
Μια φρέσκια ιδέα να καρπίσω
Κι ας στην αίγλη σου την σκορπίσω
Για ένα άγνωρο φιλί τον Γενάρη.
Η στεναξιά, το σούρουπο, καλπάζει
Και μου ραμφίζει την αλήθεια
Βουτάει το ψέμα στην συνήθεια
Και ιδεατό δεσμό μου χαράζει.

Δεν θέλω κριτήρια, πρότυπα ζωής
Θέλω αγάπη με ουσία
Να ‘χει φαντασία
Να ‘ναι σφύριγμα δυνατής βοής.


Εκεί που η φύση θα παραδίδεται
Στις μελωδίες της άπνοιας,
Στο μεθύσι ηλιοφάνειας
Και ο Αίολος κάπου θα κρύβεται.

Τούτη την ώρα,
Θα κυλήσω το κοκκινέλι
Θα αψηφήσω τ’ αμπέλι 
Να βαφτούν τα χείλη σου, τώρα.
Να σε γλυκοφιλώ, αγνό ρόδο
Σαν στάλα πικρή – γλυκιά
Νέκταρ, γάλα από συκιά
Και κνησμό στα χείλη δε θα δω.

Τούτη την στιγμή,
Ζω, δική μου αγάπη …
Ζάχαρη κι αλάτι
Θάλασσα κι Ιθάκη.

Ορκίζομαι!


ΜΕΡΟΣ Ν’

Κρυφά Γράμματα απ’ τα κιτάπια της φωνής μου



Σαν τι να δω σε τούτη την καλύβα
Που χρόνια σε καρτερώ…
τα χείλη σου δεν πρόκανα
- να νιώσω στερνή φορά -,
σαν όνειρο νοτερό
που ‘θελα να γίνεις φως
στα στήθη κρυφός Θεός.

Χελιδόνι, που πετάς
Σ’ ανταμώνω Άνοιξη
Εις την φυλακή που ζω
Έλα δίχως να ρωτάς.
Να γένεις η άφιξη
Της δικής μου λευτεριάς
Και συνάμα ξενιτιάς.

Το μελάνι στερεύει
Μόνο το δάκρυ κυλά
Να μου θυμίζει ‘σένα …
Προξενιό που σε παντρεύει ¨
Μια πληγή μου μιλά
Σαν χορός του Ησαϊα
Δυο μάρτυρες – μαρτυρία!

Κι ορκίζεται αγάπη
Σε μία σταξιά κρασί
Εις το Βαγγέλιο επάνω
Η τζίφρα του τρέπει,
Στα δεσμά του «μαζί».
Και στο δικό μου το κιτάπι
Αίμα  στάζει σαν χαράζει.

Θωρώ διάβηκα δρόμους -
Δρομάκια εδιάβηκα
στην ασβόλη τ’ ουρανού
Να χτίσω με δυο δόμους.
λαμπηδόνα σθάνθηκα
(με ) τα μάτια σου μονάχα
Θα ‘δινα, ζωή - να τα ξανά ‘χα.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ' , μ' , ν')
Αποστολή από: ivikos στις 19/06/09, 14:27
Φωτεινή
οι βουτιές σου σε αυτό το πολύβουο ποτάμι δεν δροσίζει μόνο εσένα...
σταγόνες δροσιάς, ραίνουν κι εμάς, σε αυτές τις ανυπόφορα καυτές μέρες της στασιμότητας των πάντων...
Να 'σαι πάντα καλά, και όπως είπαμε: γράφε...γράφε...
(Η ροή των τρελών νερών, βλέπω πως επηρεάζουν πανέμορφα τον ποιητικό σου οίστρο.....)
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ' , μ' , ν')
Αποστολή από: Aganippi στις 19/06/09, 14:42
Καλέ μου πατριώτη, να είσαι καλά για τις προτροπές σου. Την Χαλκίδα (όντως) την αγαπώ πολύ και την θαυμάζω (κυρίως νιώθω υπερηφάνεια) αλλά υπάρχει κι η αγάπη της ψυχικής εξωτερίκευσης σ' ένα χαρτί. Ελπίζω να κάνω κάτι καλό! Υπάρχει και συνέχεια... (σιγά - σιγά) να μπορούν να τα αναγνώσουν ευκολότερα.

Να είσαι καλά φίλε μου!

Φιλικά
Φωτεινή
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ' , μ' , ν')
Αποστολή από: ilianthos-Kanlis στις 19/06/09, 16:29
Φωτεινή τα διάβασα όλα με προσοχή !...
Μια πανέμορφη δέσμη ποιημάτων που καλά θα έκανες να βρεις έναν εκδοτικό οίκο...
Τα συγχαργτήρια μου !...
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ' , μ' , ν')
Αποστολή από: Crool στις 19/06/09, 18:14
Εκτός των τόσων άλλων η ποίηση μας στέλνει αλάργα! Στέλνει όποιον γράφει για τους δικούς του λόγους,
και όποιους διαβάζουν για τους...δικούς τους πάλι λόγους!

Αυτά από μένα και μπράβο Φωτεινή!

Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ' , μ' , ν')
Αποστολή από: Aganippi στις 20/06/09, 10:29
Καλημέρα Γιώργο και Νίκο,

να είστε καλά, φίλοι μου για τα καλά σας λόγια. Όμορφες σκέψεις και γλυκές στιγμές να φτιάξουν την μέρα σας.

Με την εκτίμηση μου!
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ' , μ' , ν')
Αποστολή από: Aganippi στις 22/06/09, 15:05
ΜΕΡΟΣ Ξ'   (ΚΡΥΦΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ 2 - & ΣΕ ΔΙΗΓΗΜΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ )


Σ’ ένα εφηβικό λημέρι
Δύο μάτια, μαβιές, θάλασσες,
- Πνίγομαι, σώζομαι -
Στων χειλιών σου το αγιονέρι.
- Στις λιμνοθάλασσες -
Που μου έχτισες αντίκρυ…
- Έξοδος! –
Απ’ του έρωτα μας, τα τείχη.   

Ένα κλαδάκι αγριομέντα
Σου προσέφερα στην εορτή
Ντυμένη (λευκή) ήσουν νύμφη
Κι απέσπασες τα κοπλιμέντα.
Τούλια υγρά, μετάξια, ορτή
Κι λύρα πενθούσε λυρικά
Σαν μπήκαν τα τζοβαϊρικά.

Ένας τηλαυγής (γέρος) φάρος
Στ’ αντίκρυ, έρμο ακρωτήρι
Είχε μάθει όλα (τα) μυστικά
Που άκουγε κρυφά ο σπάρος.
Καρύδια – μέλι το ποτήρι
Ένα δάκρυ μου, τα πικραίνει
Κι αγάπη σου ξεμακραίνει. 

Φθαρτή, συ σκιά, μείξης χώμα
Λαχτάρα! σαν σ’ έλουζε βροχή
Οι άνθολεμονιές ξοδεύανε
Μύρο - σ’ αλείβανε το σώμα.
Ζήλο ένιωσε η εποχή
Π’ ανθίζανε πανώρια κάλλη
 (ο) ήλιος, στεφάνι, σου ’χε βάλει.

Μα συ σκιά, ήσουν πυράδα
Ανήσυχος ύπνος στην κάμαρη
Και ξωτικό, διψαλέου νου
Ηδονή νογώ - τη λυγεράδα .
Σε ξέβαψαν τα χρόνια, λιόχαρη
Σαν την θάλασσα που ξεβγάζει
Φύκια, λασπόνερα στα βράχια …

Και ρότα αλλάζει.

Μια αχυροκαλύβα στο δάσος
Δίπλα στο ποτάμι, στο φαράγγι
Με οίστρο φεγγίτη κι αέρι
Και πλούσια ψυχή σαν "Κροίσος".
Μόνο την τέχνη να ‘χω ανάγκη
Παρέα με δύο σπουργίτια
Κι ένα κρασί μπρούσκο στα κανάτια.

Σε ονειρευτηκά ζωή
ΑΠΛΗ!
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: let me know 796 στις 22/06/09, 16:20
περιμενα να το διαβασω σχεδον ολοκληρο .
εχεις κανει σοβαρη δουλεια .τοσος κοπος ,μπραβo.εντυπωσιαστηκα ομολογω .
και παλι συγχαρητηρια . :up
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: Aganippi στις 22/06/09, 19:57
let me know, ευχαριστώ για το χρόνο σου και για το σχόλιο σου. Να είσαι καλά!


ΜΕΡΟΣ Δ'

Τα λούτρινα κουκλάκια  χαμογέλιο
Μήγαρις καταλάβαιναν και αυτά!   
Σκεπαστά εκειδά με το υφαντό,
Με το βλέμμα γλαυκό σαν το ενάλιο
Πάντα ορθά – αγέρωχα – ποτέ σκυφτά.
(Και) εγώ έρημος εξώστης – σύμμαχο,
Ζητώ  τον εαυτό μου - αντίμαχο.

Τα γαρδέλια κελαηδάνε  στην πεύκη
Νανουρίζουν – σένα -ψυχή μου ,άδεια
Που σαν ορμίδι βούτηξες, με λύχνο
Να φωτίσεις –μονάχα- την γεύση,
Απ’ τ’ απόσταγμα σου – ουδέ ψεγάδια
Ίχνη, βρεσίδια, μόνο μια ευωδιά
Άνθη, Φυλλίς, π’ έγινε αμυγδαλιά.

Στην ακρογιαλιά οι φωναξιές παίδων
Μικραίνανε τα χρόνια κι ενθυμήθηκα
Της νιότης (μου) το απλανές (το) βλέμμα
Που ίσκιο δεν γνώρισε - παρά νέων
χάδια, στην τρεχάλα τους - λυπήθηκα,
πως κάμουν έτσι γι’ ένα μικρό φύκι;
Σε λίγα έτη καρτέρι οι λύκοι.

Ηδονή της ψυχής, είναι η γνώση
Και περιπέτεια του νου, μεγίστη
Πόσα ταξίδια αρμάτωσα  γι’ αυτή;
Κι ακόμη δεν τα έχω τελειώσει…
Χράμια ξέφτια, ποιότητας αρίστη
Μα συ αγέρωχη σαν παλικάρι.
θελαν να ‘χουν κι αυτά την λάμψη σου
-μακάρι!

Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: gkou στις 23/06/09, 11:31
Φωτεινή μου, εκτός από πολύ ευγενική ψυχή, είσαι και μεγάλο ταλέντο τελικά...Είμαι πολύ εντυπωσιασμένη απο τα κιτάπια σου!!!
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: Aganippi στις 23/06/09, 13:15
Γεωργία μου, να είσαι καλά... σ' ευχαριστώ για τα σχόλια σου. :)


ΜΕΡΟΣ Α’

Γιατί δε θυμάμαι το φως εκείνο;
Εις την φασκιά, όνειρα υφαίνανε
Να γίνω, με παράσημα δασκάλα 
Να έχω κι ένα παλάτι να μείνω.
Ήτις γοργά θα (την) προξενεύανε 
Σε κάποιο προάστιο της Αθήνας
Ηγερία κυρίου  - Εξ Ευβοίας.

Μαγιά το χώμα - Αιγαίου αρμύρα
Ογραίνει την ψυχή – φτιάνει τη μοίρα
Υετός σε ζώνει: «Κολύμπα βαθιά».
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' , γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: Αnthia στις 23/06/09, 16:01
 Ειλικρινά  εντυπωσιάστηκα :o

Συγχαριτήρια!!!!!!!!

Να΄σαι καλά......
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' , γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: Anemos στις 23/06/09, 16:19
Δυνατοί και πεπλεγμένοι στίχοι με καλοδουλεμένα νοήματα...απο μια περιέχουσα ψυχή.

Θα συμφωνήσω με τον Ηλίανθο για το θέμα του εκδοτικού οίκου. Δοκίμασε να το κυνηγήσεις, αξίζει.

Πολύ όμορφο.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' , γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: Aganippi στις 23/06/09, 16:29
Φίλη μου rorygirl (θα ήθελα να ήξερα το όνομα σου, δεν θέλω να απευθύνομαι με ψευδώνυμα, δεν πειράζει)

Σ' ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες να διαβάσεις τα κείμενα μου. Κι εσύ να είσαι καλά.

Φίλε μου Δημήτρη, κατά σειρά (σχόλια) να σ' ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκανες να με διαβάσεις και να αφιερώσεις χρόνο να μου πεις κάτι. Να είσαι καλά... Καλή αντάμωση στις αναγνώσεις μας...

Με εκτίμηση

Φωτεινή
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' , γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: Crool στις 23/06/09, 20:49
Ετσι απλά μια καλησπέρα αφού τα σχόλια σιγά σιγά χάνουν την αξία τους
μπροστά σ` αυτο το ασταμάτητο ποτάμι σου...

Καλησπέρα Φωτεινη!!!
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' , γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: ivikos στις 24/06/09, 09:29
...Στων χειλιών σου το αγιονέρι....
...Μα συ σκιά, ήσουν πυράδα...
...Σε ξέβαψαν τα χρόνια, λιόχαρη...


...Ίχνη, βρεσίδια, μόνο μια ευωδιά
Άνθη, Φυλλίς, π’ έγινε αμυγδαλιά.....
.....πως κάμουν έτσι γι’ ένα μικρό φύκι;
Σε λίγα έτη καρτέρι οι λύκοι........
...Χράμια ξέφτια, ποιότητας αρίστη ....

Φιλαράκι..πατριωτάκι...
σ'ευχαριστώ, για το ταξίδι που μου προσφέρεις με τα γραπτά σου.......
Να είσαι πάντα καλά!!!!!!!!!






Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,β' , γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: Aganippi στις 25/06/09, 11:55
Νίκο μου και πατριώτη μου σας ευχαριστώ΄πάρα πολύ. Θα αναρτήσω το μέρος Β' που είναι ένα απ' τα πολλά μου γραπτά απο αφηγήσεις της γιαγιάς μου.


ΜΕΡΟΣ Β'

Αγρυπνούσα τις νύχτες ν’ ακούσω - το παραμιλητό σου
Λέξεις άτονες, που δεν γράφτηκαν σε θρανία και ουδείς
Εύσπλαχνος, συνταξιδιώτης, δεν σίμωσε στ’ άκουσμα σου
Ουδείς σαν αρμάτωνες, σαν τ’ ανέμου τη μανία, τα παιδιά.

Ο Μπάρμπα  Γιώργης ήτανε  μέθυσος, σκληρός πολεμάρχης
Που έστηνε ζεύκι στους ξένους και τ’ ασκέρι του πεινούσε .
Αγνάντιο του Κριεζώτη το δάσος, ηχηρός διέταζε 
Τον καλούσε  με αίνους, για κρασί και σε μάχες τον παρακινούσε.

Ουχ ήττον, ο τσιφλικάς, έκαμε το καθήκον του, έκτοτε
Π’ ανέλαβε να σώσει τούτο το χωριό, φρουρός ακοίμητος.
«Ωσάν κυπαρισσάκι στο λόφο αγρικάς, των κατοίκων
Να τους σώσεις από κακό μεμέτηδων, σαν απολέμητος».

Οι αντάρτες, σίμωναν, σαν τους έπαιρνε μοσχοβολιά
Απ’ το ψωμί – σιγά το στάρι που ‘χε, ίσα με δυο ρίζες –
για το ζυμάρι - να καρδάμωναν, να φάει κι φαμελιά
κι αν απομείνει ‘κανα ψίχουλο θα σκεπαστεί με πλερέζες.

Ως το επόμενο ζακόνι, που ο γέρος, θα σφάξει ζωντανό -
Αλλά είκοσι νοματαίοι που να χορτάσουν, μια οκά –
Κι αν μιλούσανε, θα τους έπαιρνε στην πιλάλα, ωσάν καβδιανό
Να ματώνει στο ξύλο, μα τούτος τα παιδιά του – ζοχαδιακά.

Σούρουπα, πήδαγε το μάνταλο, με κλεφτόπουλα εόρταζε
δυο οκάδες κρασί του τσιφλικά επίνανε στην καθισιά
και μ’ ένα τσέμπαλο και με φωνή, αντάρτικα λόγια έσταζε
ως την αυγή πριν ξυπνήσει, να ‘ναι στα κτήματα στην εκκλησιά.

Τα γόνατα παγωμένα μαβιά, μες τα νερά κυλιόντουσαν
Να βγάλουνε καρπό, να φτιάξουνε καμιά  μπομπότα
Και της έλεγε, η φτωχιά μάνα της: “παιδάκι μου πονίδια
Θα ‘ρθουνε»  κι αυτή έζευε τ’ άλογα, μ’ ούτε ιδρώτα.

Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' , Β' , γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: Aganippi στις 26/06/09, 10:07
ΜΕΡΟΣ Ε’

Στην πρώτη φωτεινή αχτίδα
Που τρύπωσε αβρά στο βλέμμα
Στο χασμουρητό μου εκείνο ¨
Βρήκα πατρίδα κι ηλιαχτίδα.
Και μ’ ένα δάκρυ μου συνάμα
Είδαν ν’ ανοίγει βλεφαρίδα
Και στήσανε χορό σ’ εσπερίδα.

Γλυκά μασάλια κι αρώματα
Από Χαμομήλι και κερήθρα
Μύριζε η μικρή κοιτίδα.
Όλου του ήλιου χρώματα
Ανταύγειες ψυχής – αρμυρήθρα ¨
Φως την ποτίζω, αυτή νερό
Στ’ άσπρο περιγιάλι, φεγγερό!

Χιονούλες κορδέλες στα μαλλιά
Με ρόδινα φιογκάκια πάνω
Αγκαλιά με ουράνιο τόξο
Στου Σεπτέμβρη την αμυγδαλιά.
Πιρόγα στ’ όνειρο, υφαίνω
Με  εισιτήριο για την Εδέμ
Μα χάνεται ‘δω η Βηθλεέμ.

Άσκιαχτα όνειρα σ’ ατραπούς
Της ήβης – και μετά θάλασσα.
Που ‘σβησε δέκα κι οχτώ κεριά ¨
Να κολυμπήσω σε χαλεπούς
Καιρούς π’ ανοίγουνε ρυτίδες
Και μοιάζουν σαν πυγολαμπίδες.


Τελείωσε το παραμύθι!  





Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' , Β' , γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: Aganippi στις 27/06/09, 17:40
ΑΠ' ΤΟ ΜΕΡΟΣ Μ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΚΕΛΟΣ ΔΟΚΙΜΙΟ


Ούτε οι χημικές επεξεργασίες δεν δημιούργησαν αυτό το χρώμα. Τέτοιο γαλάζιο να καρφιτσώνει ατίθασα, λευκά μπαλόνια σε χιλιάδες σχήματα. Κάποτε, νόμιζα, πως υπήρχε ένας ατάλαντος μπογιατζής που άσπριζε με ασβέστη, την γαλάζια τελειότητα. Τότε, όμως… Που με ξυπνάγανε όνειρα και τώρα η μοναξιά. Γι’ αυτό γράφω…
   Μ’ ένα ποίημα μπορείς να φτιάξεις μυριάδες ρίμες. Μα τι να τις κάνω; Δεν θα ωφελήσουν, θαρρώ, πουθενά. Μπορείς όμως, να δημιουργήσεις πολύ καλύτερα, μυριάδες κόσμους με διαφορετικά συναισθήματα. Γιατί, ένα, πάντα ίδιο, είναι ψεύτικο. Μ’ ένα ποίημα μπορείς να ταξιδέψεις με την μοναξιά, όχι με την πολυκοσμία. Ν’ αγναντέψεις τις απόκρυφες γωνιές απ’ την ίδια γωνιά ή απ’ όποια κοιτάς καλύτερα. Αρκεί να είναι η αληθινή. Χωρίς συγκίνηση, γιατί θα στάξει ένα ψέμα, μικρό ή μεγάλο, θ’ αποκρύβει αυτή τη γωνιά.
   Μοναξιά! Όταν μεθάς μόνος κι όταν με μεθάς με παρέα. Μοναξιά! Μεθώ από εσένα… Απ’ την ίδια την γραφή μου. Που δεν την στοχάζομαι, μόνο την γεύομαι. Που δεν την γνωρίζω αλλά με κατοικεί.  Που δεν φλυαρεί αλλά σιωπά. Την ώρα που το κρασί κυλά στα ποτήρια κι όλοι φιλοσοφούν. Στην ερώτηση, όμως, κανείς δεν έχει απαντήσει. Γι’ αυτό γράφω…
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' , Β' , γ', δ' , ε', κ', λ' , μ' , ν' , ξ') +δοκίμια
Αποστολή από: Aganippi στις 01/07/09, 15:15
ΜΕΡΟΣ Τ

"Φόρος Τιμής"

Στις νυχτιές τις μισοσκότεινες
Με το μισό φεγγάρι
Τα όνειρα γίνονται γλάροι.

Πετάνε πάνω απ’ την αιώρα
Με γαμψά φτερά
Και μάτια λυπητερά

Μια σελίδα,
Άθελα,
Απροσδόκητα,
Άγνωρα...
Μια σελίδα θα γυρίσουν.

Και το φευγιό χρυσό αστρί.
Μπαλάντα της σελήνης,
Απ’ ένα στερνό δάκρυ, που χάμω αφήνεις.

Το θηκάρι θροΐζει σαν φύλλο στον άνεμο,
Οξύφωνη χροιά π’ αλυχτά το μαχαίρι-
Ζάρωσε – βάφτηκε κόκκινο ένα αστέρι.

Μια στιγμή,
Που ο χρόνος έκανε λάθος.
Μια στιγμή,
Που ούτε η θάλασσα μπορεί να σε δροσίσει,
Που ούτε η δύναμη να σε κατοικήσει,
Μα ούτε η ελπίδα να σε αιχμαλωτίσει.
Μια στιγμή,
Που τύλιξε χιλιάδες στιγμές σε μια ακουαρέλα,
Που έφτιαξε ψηφιδογραφίες τις αναμνήσεις.
Μόνο… σ’ ένα λεπτό!

Μια στιγμή,
Που η ανάσα, διαμιάς, στολιζότανε σ’ αέρι.
Μια στιγμή,
Που σε γέμιζε απορίες.
Και η μόνη πιστή απάντηση ήτανε …
ο μονόλογος!

Άφωνη πίκρα -  κάθε γουλιά σημάδι
Άναρχοι φόβοι – ψελλίζανε τον πόνο
Και μια κουκίδα, μνήμης, στο χρόνο.

Φευγαλέα κι άσωτα βήματα
Το άληκτο χαμόγελο, κουρσεύουνε
Σε ροδότοπους, αγκάθια, τα στοχεύουνε.

Ρουφούλας θα ‘τανε – μπορεί ταξίδι
Ανάσα για λίγο.
Αυτά τα δέντρα,
Εκείνο το νερό

-   δεν σώνουνε κανέναν;

Οι υποσχέσεις,
τα καρτερικά βλέμματα
που σωπαίνουν κι ακούν…

-   δεν σώνουνε κανέναν;

Μονόλογος
Φωτιά
Κι Αέρας.

Δεν σώνουνε κανέναν!

Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' , Β' , γ', δ' , ε', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 03/07/09, 14:39
ΜΕΡΟΣ Η'

Παράτολμα, θεσπίζεις νόμους
Κεντάς φραγμούς στο μπαϊράκι
Και ψάχνω στη νύχτα σημάδια
Σχέδια με σύννεφα στους δρόμους.
Σύννεφα καρδιές στο σοκάκι
Να μου θυμίζουν μια Άνοιξη,
Κήπους με θαλασσινά κοχλάδια
Που στόλιζαν αδρά τους δόμους-
Θυμάμαι – επά την άφιξη.

Άελλα σφοδρή – αναίμακτη
Πλήττει το κορμί κι μοναξιά,
Σ’ ένα κουπάκι με τσίπουρο 
Αναζητώ ψυχή - εύπλαστη.
Αυτά, τα πιόματα – ξενοιασιά,
Φκιάνανε τα λάθη – διάφανα
Τις στιγμές πιαναν στο μύουρο,
βαθιά – ψυχή μου εύθραυστη 
πελώρια – νερά βαθυκύανα.

Με δαδί, φλογερό  στον κόρφο
Κάρβουνο στων ματιών τη χλόη
Βρίσκω, δυο, λόγους ν’ αποφύγω
Μία αιτία δίχως στόμφο,
Και δρόμο στης λόξας  τ’ ανώι.
Εκεί, τα στόρια τυλιγμένα
αραχνοΰφαντα- ανοίγω 
«καλημέρα!» 
Ήλιε π’ ανατέλλεις στο λόφο
«Ζεσταίνεις εδώ πέρα»
Αξιάδα – (σε) χαρτιά βρεγμένα.

Το μόνο δάκρυ μου, ιερό
Που δροσίζει κάθε αξία
Με λυτρώνει – με δικαιώνει
Νους  φως – ζωή με σημασία.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: ivikos στις 04/07/09, 18:57
Καλή μου φίλη...και πατριωτάκι μου,
κεντούν τα δάχτυλα στης γραφίδας την άσκηση!!!!!!!!!!!!



.....Να μου θυμίζουν μια Άνοιξη,
Κήπους με θαλασσινά κοχλάδια
Που στόλιζαν αδρά τους δόμους-
Θυμάμαι – επά την άφιξη....

(και μου ανοίγεις ορίζοντες!):
 
Με συρμάτινο δέος τ' απόνερα
κι η χλαλοή
των θνητών , και των άϋλων...
πνιγερά στις ακτές,
και μετά στο ..κατώι τους!!!!!!!!!
Αποτρόπαια που χυπούσαν τα σήμαντρα.
Περιχαρής η Άνοιξη
μ' ένα μπουκέτο κίτρινες μαργαρίτες
και Μαγιάτικα βόλια
στων εργατών τις συνάξεις.
Ο Φοίβος ,κι εδώ μακελλάρης
με την φαρέτρα, στης Τροίας τα διάσελα,
και στου Πριάμου το φέγγος, τ' απόκοσμο!!!!!!!!!!!!!!

(Να με συμπαθάς...αλλά διαβάζοντας διαμαντάκια, η έμπνευση μου ορμά  ακάθεκτη!!!!)
Να 'σαι πάντα καλά....
και μη σταματήσεις ποτέ το γράψιμο...φτιάχνεις Αγγέλους!!!!!!

 
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 04/07/09, 23:34
Τι πιο υπέροχο μπορεί να δει ένας άνθρωπος όταν αγναντεύει τα μαβιά νερά της θάλασσας και έναν βαθύ μπλέ ουρανό που τον ξεμαυρίζουν τα λαμπερά αστέρια και ένα υπέροχο φεγγάρι. Μπορεί να δει να γεμίζουν τα κιτάπια του απο υπέροχο λεξιλόγιο ενός αγαπημένου φίλου. Χαίρομαι πολύ φίλε μου που σε εμπνέω κι απ' ότι βλέπω σε εμπνέω πολύ καλά.
Εσύ ξέρεις πολύ καλά πως μια χαλκιδέα θάλασσα και ένας χαλκιδέος ουρανός τι έμπνευση σου προσφέρουν. Αμμουδιά οι λέξεις και βότσαλα οι ρίμες.

Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ... Να είσαι καλά! Να αγναντεύουμε τις θάλασσες και τα συναισθήματα να γίνονται κολιε απο κοχύλια... έτσι δεμένα και πολύχρωμα. 

Με βαθιά εκτίμηση
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η',θ, κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 07/07/09, 12:03
ΜΕΡΟΣ Θ'

Δρόμος καθαρός, ούτε φύλλο
Φθινοπώρου, μελί σούρουπο
Δεν ενθυμούμαι τέτοιο δείλι
Τόσο τραγικό σαν (τον) Αισχύλο.
Από τα κιάλια, τούτα βλέπω
Την σήψη κάποιων ιδανικών
Στ’ άδικο – γυρισμό δανεικών.

Θαρρώ είναι άδικο!

Φωνή δίχως χροιά και χορδή
Φωνή σπατάλης – αφόβητη
Στου Οκτώβρη τις θηλιές – βροχές
Δίχως ομπρέλα – μ’ ένα τσαρδί.
Στο κατορθωτό αναλφάβητη
Στο ακατόρθωτο και μια ανάγκη 
Μην ακους (τον) πειρασμό στο φαράγγι.   

Ας το διαβούμε, γραμμή πυρός
Στυλοβάτες ως την αδέσποτη –
μαχαιριά στο κορμί που θα μπει
να στάζει λόγο, να‘ναι αιχμηρός 
ευθύνη, ζωτική, ανείπωτη.
Στ’ άδικο θα ψάχνουμε αλφαδιά
Στο δίκιο θα ‘μαστε (πάντα) παιδιά .

Θαρρώ είναι δίκιο!

Κι Οκτώβρης καρτερεί  Χειμώνα
Ύπνο μεθυσμένο απο ρακί
Να επουλώσει κάθε πληγή
Απ’ της ρουτίνας τον δρυμώνα.
Ρακόμελο - ζέστη (τη) φυλακή
Να κάμουμε καμιά ευχή
Παράκληση  και μια προσευχή.

Σίγουρα, είναι πάλι Φθινόπωρο!
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' , γ', δ' , κ', λ' , μ' , ν' , ξ')
Αποστολή από: kuiper στις 07/07/09, 17:01
Ετσι απλά μια καλησπέρα αφού τα σχόλια σιγά σιγά χάνουν την αξία τους
μπροστά σ` αυτο το ασταμάτητο ποτάμι σου...

Συμφωνώ!

Ποτάμι μεθυσμένο από ποίηση θα το έλεγα εγώ.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 08/07/09, 21:40
Καλησπέρα, πραγματικά, κάποιοι άνθρωποι, μεταξύ σ' αυτούς κι εσύ Γιάννη μου - που προσφέρετε περίσσια συγκίνηση. Ποτάμι; Κάθε ανήσυχο πνεύμα είναι έτσι ορμητικό σε ψυχή και σκέψη. Ευχαριστώ που με διαβάζεις. Να έχεις ένα όμορφο βράδυ. :)
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',Σ,τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 09/07/09, 17:11
ΜΕΡΟΣ Σ

Που είμαι;
Ανάμεσα σε «τι»;
Ανάμεσα σε «ποιους»;
Έξω από θεάματα – Μέσα στην αυτογνωσία
Τι σημαντικό πράγμα!

Που είμαι;
Μεταξύ ουρανού και θαλάσσης.
Μεταξύ ανθρώπων και θηρίων.
Μακριά από κοσμικότητες – Δίπλα .στην εσωστρέφεια.
Τι όμορφο πράγμα!

Που είμαι;
Πάνω σε χώμα – κάτω από το πέπλο
Ανάμερη απ’ την οχλαγωγία – σιμά στη σιωπή
Με φόβο στο σίγουρο – δύναμη στ’ αμφίβολο.
Πόσα μπορώ να κάνω…!

Που είμαι;
… Σε μια φιλήσυχη συντροφιά
στα καφενεία μιας λαϊκής τάξης -
μια αρμονία από μια κιθάρα και ένα μπουκάλι τσίπουρο.
Εκεί είμαι!
Να θαυμάζω τις εκδηλώσεις της ψυχής
Που μεθούν από αλήθεια.
Να χειροκροτώ τα πάθη και τα λάθη
Που γενούν ζωή.
Να σιγοντάρω μια μελωδία ανθρώπινη
Χωρίς εμπορικό σκοπό.

Που είμαι;
Στην γωνιά των λίγων… Να οραματίζομαι …
Να σχηματίζομαι
Να μετασχηματίζομαι
Να ανασχηματίζομαι.

Και είμαι παρόν στην ίδια γωνιά…
Απ’ το ξημέρωμα μπροστά σ’ έναν καθρέφτη.
Δεν είχε αντανάκλαση… δεν ήταν από γυαλί.
Δεν μπόρεσα ποτέ να τον σπάσω.
Ένας καθάριος καθρεφτάκος
Που μου ‘μαθε για το κορμί… που μου ‘μαθε για την ψυχή.
Που μου γνώρισε ένα σκίτσο που το είχα - αλλά δεν το γνώριζα.

Και είμαι εδώ…
Που λίγοι μπορούν να έρθουν
Μα πολύ να χωρέσουν…!

Στα σύνορα που οι διακρίσεις λαμβάνουν τέλος.
Στα σύνορα που ένα μάτσο αγκαλιές ζωγραφίζουν μια πολύχρωμη εικόνα.
Στα σύνορα που το χαμόγελο δεν πάσχει από χρωματισμούς αλλά δημιουργεί φλόγα.
Στα σύνορα των φίλων μου…
Στα σύνορα του συντρόφου μου…
Στα σύνορα των αδερφών μου.
Αυτά τα σύνορα θέλω να ονειρεύομαι και να διαπραγματεύομαι.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Crool στις 10/07/09, 02:33
Ιδιαίτερα το ξεχωρίζω αυτό το πρόσφατό σου φίλη μου Φωτεινή!!
Δεν υπάρχει κάτι επι μέρους για να σταθώ, αφού ολόκληρο είναι δυνατά όμορφο!

Μόνο μια φράση να παραθέσω: "Που είμαι;"
Και να σου πω να...παραμείνεις εκεί που εσύ απαντάς ότι είσαι!! Από ό,τι περιγράφεις είναι τόσο αληθινά όμορφα εκει...
που σου το εύχομαι πάντα να μπορείς να είσαι!

Ευχαριστώ
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: ΧΩΡΙΑΤΗΣ στις 10/07/09, 11:54
όμορφες, ''δυνατές'', ξεχωριστές, ''καθαρές'' σκέψεις και αλήθειες μιας ανήσυχης,ωραίας ψυχής
μπράβο σου Φωτεινή
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 21/07/09, 13:03
Νίκο, Παναγιώτη σας ευχαριστώ πολύ που με διαβάζετε. Λόγω υποχρεώσεων με μια συναυλία άργησα να σας απαντήσω. Να είστε καλά.


ΜΕΡΟΣ Ψ'

Άνοιξες τα μάτια σου
η ώρα τρεις και πέντε
ένα παιδί πνιγμένο
χάνεται πριν ξυπνήσεις.
Πίσω, πόρτα ανοιχτή 
Την κράταγες με μανία
Ο φόβος σφηνωμένος
Στα καφέ κασώματα.

Ο ιδρώτας κύλαγε
Δυο φωνές ψελλίζανε
Για το παιδί ναυάγιο
Στ΄ άπλετα, μαύρα βάθη.
Κυνήγαγες εσένα
Στις γωνίες του σπιτιού
Σαν σκυλί να οσφρήσεις
Το κακό που ‘χεις μέσα. 

Στα πατώματα αφρούς
Κιλίμια μουσκεμένα 
Εγώ δεν είμαι αυτή
Μα ούτε συ κανένας.
Αν αδειάσεις την ψυχή
Θα βρεις κάθε αλήθεια
Απο λάθος σκοτώθηκε
Και θα ξανά φανερωθεί.

Μαζί μου μην ξανά ‘ρθεις
Είναι (το) παιδί πνιγμένο
Έρωτας που τραυλίζει
Κι αποθυμένα πίνει.   
Καιροί αδιάψευστοι
σημάδια στο κορμί μου
λόγια ευσεβών πόθων
που δεν με τιθασεύσατε.

Θα ‘μαι σε μια αιώρα
Και θα πηγαίνω πίσω
Θα πετάγομαι μπροστά
Θα ‘μαι όπου η ψυχή.
Θα ξεχάσω τις στιγμές
Πίσω από την πόρτα
 ιδρώτα που κυλούσε
το παιδί στο ναυάγιο.

Έκλεισες τα μάτια σου
Η ώρα τρεις και πέντε
Η λαχτάρα καράβι
που με πηγαίνει παντού.
Οι πόρτες όλες ανοιχτές
Με φωνάζουνε να βγω
Μυρίζει ο αέρας
Ρόδο, βαριά σαμπάνια... 

...Και θέλω να μεθύσω.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: kuiper στις 22/07/09, 07:50

Αστείρευτες θαλασσινές πηγές, αέναης ποιητικής αρμονίας.

Καλή σου μέρα.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: ivikos στις 24/07/09, 08:00
η ολιγοήμερη απουσία μου με αποσυντόνισε...
διάβασα τα 3 τελευταία σου, και ακόμα ο χείμαρος από τους ήχους των στίχων σου...και η θαλπωρή των εικόνων
είναι νωπές,(δεν θέλω να σβήσουν)

Φωτεινή μου
είμαι  περήφανος που είσαι πατριωτάκι μου και φίλη μου.....
Να 'σαι πάντα καλά!!!!!!!!!και να γράφεις!!!!!!!!!!!!
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 26/07/09, 14:55
Καλησπέρα!
Γιάννη & ivikos σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Που με διαβάζετε και με σχολιάζετε. Μου δίνετε δύναμη! Φιλιά
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: gkou στις 29/07/09, 22:06
Είχα χάσει επεισόδια...αλλά με αντάμοιψες καλά με όλα αυτά που διάβασα εδώ, εδώ που μας  καταθέτεις τόσο όμορφα πράγματα από την ψυχούλα σου!
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής
Αποστολή από: Aganippi στις 02/08/09, 16:46
Γωγώ μου, να είσαι καλά που με διαβάζεις και με σχολιάζεις. Πολλά φιλάκια  :)


ΜΕΡΟΣ Π'

Έχουν σκορπιστεί στη ψυχή μου
Νεραντζάνθια, κάτι δάκρυα 
Και κολυμπάνε τ’ ανθάκια
Στην άπλετη, τρωτή βροχή μου. 
Σε νιώθω θάλασσα αλλότρια
Κι ας είσαι κομμάτι δικό μου
Σε κάνανε ψυχή μου, ξένη
Και μέσα μου κανείς δε μένει.

 
Στις παρυφές ένα σπουργίτι
Μέσα σου πάντα  μονοφώρι.
Ίδιες αλήθειες με ψέματα
Ίδιος ο δρόμος με το σπίτι/
Κι η ανάμνηση κατηφόρι.
μόνο το όνειρο σε τρέφει
μια ελπίδα έχεις να γελάς
και μία σιωπή για να μιλάς.

Άκου το σύννεφο πως βροντά
Για να στάξει μια στάλα βροχή. 
Και δες την βροχή πως μυρίζει
Όταν με χώμα έρθει κοντά.
ψυχή, δεν σώνεται, μοναχή
μα ούτε με το παράπονο
θέλει η λαχτάρα, να βρει σώμα
να ‘χει άρωμα – να ‘χει χρώμα.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: ΧΩΡΙΑΤΗΣ στις 03/08/09, 22:19
εξαιρετικό ποίημα
μπράβο Φωτεινή
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 06/08/09, 11:49
Παναγιώτη μου καλημέρα και ευχαριστώ. Ευχαριστώ για τους σχολιασμούς και την δύναμη που λαμβάνω.


ΜΕΡΟΣ Ρ'

Έρχεσαι στο όνειρο, μια σκούρα σκιά.
Μία σκιά που στο χάραμα του ήλιου
Γίνεται θηλιά. Σχοινί παλιού καραβιού,
Που το ‘χει ξεφτίσει η αρμύρα. Γεύση,
Καμένου ηλιόσπορου, με ζεστή μπύρα. 

Δακρύζουν τα όνειρα, χώμα και βροχή.
Μία βροχή που καίει την πεδιάδα -
Υποσχέσεις ναυλοχεί – τις αναμνήσεις ‘
τις κοιτάζει  μ’ ένα βλέμμα σαν άχαρο.
η κατάσταση μοιάζει - δεν είν’ στο τέρμα.

«Τώρα θυμήθηκα!» - δρόμοι χιονισμένοι
Κι εμείς με το ίδιο παλτό, ίδια πόλη.
Άραγε ευτυχισμένοι; γιατί τρέχεις;
«θέλουν να τα προλάβουν όλα» - τίποτα.
Ναι, τίποτα δεν σταματά να προλάβουν.

Τόσος φόβος πως τρυπώνει στην ψυχή μου;
Γιατί ξέχασα τον ευεργέτη; Γιατί;….
Πέρασε η μέρα μου, το φιλιστρίνι,
Έχει θαμπώσει από βροχή κι αλμύρα.
Σε πόσες μπουνάτσες ακόμη θ’ αστοχεί;

Σε πόσες τρικυμίες θα τρέχω να μπω;
Ειν’ τα φώτα σου κίτρινοι ξενύχτες –
θέλω να βαφτώ. Κι αν αυτό είναι λάθος,
ας το γευτώ σε κάθε άστατο καιρό
μ’ ένα κρασί κόκκινο που θα ξεβάφει.

Σε χρώμα παλιό ότι με γυρνάει πίσω-
Ξέφτια όνειρα, σήμερα τα πουλάνε,
Τι ν’ αφήσω; σε τούτο ‘δω το παζάρι
Πλέον ο αθώος: κατηγορούμενος
Και αλκοολικός μόνο ο οινοχόος.

Τώρα έμαθα λίγο να μπουσουλάω
Μα ξέχασα τις νύχτες να περπατάω
Αλλά αγαπάω. Ότι με μαγεύει.
Δεν είναι αμαρτία! Δεν φτιάχνω Εδέμ
Ούτε σωτήρες ψάχνω για σωτηρία.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: ivikos στις 06/08/09, 12:59
Η ροή των εικόνων σου....
ο ασταμάτητος ρυθμός του...
και οι λέξεις!!!!! οι λέξεις!!!!!!!.......το ΑΠΟΓΕΙΩΝΟΥΝ............
Φωτεινή μου Ευγε σου!!!!!!!!!!!!!!!
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 07/08/09, 14:42
Καλέ μου φίλε Θανάση ευχαριστώ πάρα πολύ. Τα σχόλια σου με τιμάνε δεόντως. Να είσαι καλά!


ΜΕΡΟΣ Ζ'

Γυναίκα, εικόνα απ’ άγιο ξύλο
Συ είσαι, παιδιού το πρώτο βλέμμα.
Ξεναγός, οδηγός, ρίζα με καρπό.
Ένα βλαστάρι π’ ενώνει θάλασσα,
Π’ ενώνει ουρανό μαζί με στεριά.

Γυναίκα, ευλογιά, με εαρινό –
Άρωμα από ελιά και σταφύλι.
Ντεβέτα και σκληρή, γλυκιά μπομπότα
Να ευφρανθούν τα παιδιά και οι γέροι
Να γίνουν φίλοι, εχθροί και οι δούλοι.

Γυναίκα, μητέρα μου και Παναγιά
Η πιο καρδιακή λέξη που θα πω
Το πιο αγνό μου αίσθημα και δάκρυ.
Με σκλαβώνει, με λευτερώνει, παντού
Και πάντα, στο τίποτα, ποτέ, όλο.

Γυναίκα, μ’ έφερες, είμ’ από σένα
Μια άλλη απ’ εμένα, απ’ αυτή άλλη.
Κι απλώνει φύλλα στα κλαδιά, απλώνει-
Ανθούς λευκούς, ρόδινους, με πέταλα
Είμαι πλούσια, κρασί, λάδι, ψωμί.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 07/08/09, 17:09
ΜΕΡΟΣ Ι'

Οι καμπάνες το διατάξανε
Πέσαμε όλοι στις κουβέρτες
Μ’ ένα παλμό, γοργή τρεχάλα.
Τη νήσο, ψες, πατάξανε -
Τ’ αδέρφια ήπιαν βαλεριάνες 
Κι ο γείτονας αυτοκτόνησε.
Ποιο ανεμοβόρι φέρνει φόβο;
Ποιο αδέρφι θα πάρουν σκλάβο;

Γιάννα, τα γαλάζια σου μάτια
Είχαν γίνει άσπρα, τι φόβος!
Δαγκώναμε μάλλινα κρόσσια
Να μην ακουστούν τα δάκρυα
Ούτε ο λυγμός. Μπλάβος καημός
Θαλασσινού Θεού - κεραυνού.
Σε ποια καλύβα κλείνει πόρτα;
Ποια μέλισσα βρίσκει τη γύρη;

Εδώ τ’ αδέρφια μας χάνονται
Φωτιά η γη, χάνονται πουλιά
Τα δάση μας μισούν, χάνονται.
Οι μνήμες ζωντανές πονάνε
Σαν χείλη σημάδια από φιλιά
Σαν έρωτας π’ αφήνει πληγές.
Ποια μνήμη δεν φκιάνει ιστορία;
Ποια μάχη δεν θέλει τιμωρία;
 
Σήμερα, ανασαίνω βόμβες
Κλαίω για δάκρυα δυο σφαίρες
Κι ένας γείτονας απουσιάζει.
Μια στιγμή, μνήμη, σε τραγουδώ
Μια στιγμή, εκείνο τον ήχο -
Άθελα, τώρα, ν’ αφουγκραστώ.
Μια στιγμή, ιστορίας, τραγουδώ
Να ‘χω στα παιδιά (μου) να ιστορώ.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Bάγια στις 07/08/09, 18:33
Τώρα που αξιώθηκα να τα διαβάσω όλα (τα εως τώρα) με προσοχή,
απλά να σου στείλω τους χαιρετισμούς μου κι ένα μπράβο!
Το Λ και το Ξ ξεχωρίζουν για 'μένα.

ΥΓ...μια παραξενιά μου...με πμ  ;)
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής
Αποστολή από: Aganippi στις 11/08/09, 14:50
Βάγια μου να σ' ευχαριστήσω και δημόσια. Να είσαι πάντα καλά κορίτσι μου.

Με αγάπη
Φωτεινή


ΜΕΡΟΣ Ο'

Τα νούφαρα του σεληνόφωτος
έχουν χρώμα πράσινο με γκρι
κι ανθίζουν σε κάθε λιόγερμα 
μαραίνονται με τις χαραυγές.
Θεός στις επάλξεις ηδύφωτος
μια προκυμαία ψάχνει να βρει
σε κορμιά πελαγίσια ένθερμα
μα μαραίνονται οι χαραυγές.

Δειλινό, με τ’ άρωμα  μπαξέ
στην υγρή πόλη των Αβάντων
μεθούν τα όνειρα στον καφενέ
που ‘παιζε παλιό απτάλικο.
Φιγούρα σ’ έργο του Μπομαρσέ
χαμένα χρόνια στων Αθανάτων
τ’ άγαλμα, που καίνε μ’ οξυζενέ
οι νέοι που μιλάνε γι’ άδικο.

Πήγαιν’ χαρά μου, να ‘σαι θεατής
σε μια πρεμιέρα που σου χρωστάει
ενός αγιάγκαθου την ρίζα
που φύτρωσε στον πόθο των ψυχών.
Γίνε πικρός καφές ν’ αθετείς
κάθε γλυκόλογο που πονάει
κι ας την να γίνει σαν την Λίζα
στο φθηνό άστρο αυτών των καιρών.

Τα νούφαρα δεν θα μαραθούν
όσο η ψυχή σου αστράπτει
μα θα ‘ναι τα όνειρα στεγνά
στις χαραυγές που ήλιος λάμπει.
Υποσχέσεις, λόγια να ειπωθούν 
νυχτέρια με θάλασσα μαύρη
αλμύρα τα φιλιά σου τα στερνά
είσαι κύμα κι αγάπη εχάθει.
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 13/08/09, 09:00
ΜΕΡΟΣ Ω'

Το φεγγάρι της γειτονιάς σας
πια δεν κοιμάται, δεν γελάει.
Θρηνεί τον ήλιο. Χαλασμένη –
είναι πλέον μηχανή χρόνου/
Το φεγγάρι του κόσμου σας
ξενυχτάει στην άδεια θάλασσα.
Νερό που κάνατε κρασί σας
κι αχινούς, θέλατε φαί σας.

Φθόνος αφθονίας, ακληρία
μεταίχμιο αρχής και τέλους.
Πυροβάτες σας, στον ουρανό
ν’ αρπάξουμε έναν γαλαξία
μην χάσετε (κι) αυτή τη πελατεία.

(Η) Κολχίδα, τώρα, δεν υπάρχει 
ούτε το δέρας, μόνο τέρας.
Θα ‘ναι (οι) σκιές να κυνηγάνε
Τον ίσκιο και το σώμα. Όνειρα
ναυάγια αυτοχείρων, άθλος;
Ελένη, δεν ήσουνα εκεί
(Το) μυαλό έκανε εκστρατεία
σαν όλες τις αισθήσεις  του νου-
όλα είναι μόνο στο μυαλό.

Από τι και πού να κρατηθώ;
Να επιβιώσω; Θα στερηθώ.
Θα γλιτώσω;
Η άρκτος ήρθε να με βρει
δεν είναι παγωμένη…

Μαμά, γιατί η σελήνη είναι σβησμένη;
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 13/08/09, 11:50
ΜΕΡΟΣ Υ'

Σκοτάδι!
Μαύρη τοίχοι, ούτε αράχνη
ιστό δεν φτιάχνει, είν’ κόλαση.
Εικόνες τρόμου και μοναξιά.
Μετά απ’ αυτό, δεν νοείται
να πλάσεις όνειρο, για κάτι
πως τάχα αιώνια θα το ‘χεις.
Σ’ έναν γυρισμένο παιδικό
που ‘χα για κούκλες καθρεφτάκι,
μία μέρα το ξεσκόνισα
είδα, χαμένο το Πριπυάτ.

Σκοτάδι!
Τρελαμένη άσφαλτος, ζητά
ν’ αποδράσει σαν φυσαλίδα.
Καθώς θα γίνεται η ζωή -
σαμπάνια ο ουρανός, κρότος -
(και) χάνεται σαν τη φυσαλίδα της.
Μ’ αυτή η σαμπάνια μυρίζει
όσα χρόνια κι αν περάσουνε
τόσες γενιές θα μεθάει.

Σκοτάδι!
Τελικά, αυτή ‘ναι η ιστορία;
Έξοδος, Αλαμάνα, Σούλι;
Χάνεται (η) ουσία στο δάκρυ
εξουσία, πάθος και λάθη.

Ώρα δύο μεσημέρι, Πριπυατ.
Εκκένωση, οι  αποσκευές,
λιγοστές, πόνος και το ψέμα.
Χώρα δεν έχω, ούτε σπίτι
μόνο ανάσα, την κλέψανε.
Δεν έχω τίποτα, νόμιζα
πως είχα, πως ήμουν ζωντανή.

Σκοτάδι…
Τίτλος: Απ: Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')
Αποστολή από: Aganippi στις 08/09/09, 10:08
ΜΕΡΟΣ Φ'


Αφήνω το βλέμμα εκεί που φεύγει το βήμα
άλαλος χρόνος σιμώνει, θάλασσα με κύμα.
Εγώ βουλιάζω στα λημέρια του Βουραϊκού
κι εσύ σκοπιά μεταξύ δαιμονικών και Θεού.   

Φυσάει αέρας κι ψυχές μένουν ανήσυχες
μάτια μου, τα δάκρυα δεν είν’ μέρες ήσυχες
είν’ άγρια μελτέμια τ’ Αυγούστου, δίχως βράχια
που σε κουφάρια ακριβά νιώθω μικρή,  φτωχιά.

Εδώ (στο) βράχο ξενυχτώ, αγναντεύω την σκιά
που βουτάει από ‘δω να ξεχάσει μια ματιά
βάλσαμο κι όρκο στον Ποσειδώνα, αφρούς υμνεί
να σκλαβώσει, απόψε, σε δυο χείλη το φιλί.

Αυτό που ρυθμίζει βλέπει μόνο την σελήνη
αυτό που με κατοικεί κάπου πίσω έχει μείνει
η σκιά με ορίζει - με ρίχνει απ’ το βράχο
άλλη μια τέτοια μέρα, θεέ μου, δεν θέλω να ‘χω.


ΜΕΡΟΣ Χ'

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ

… Αγάπη μου, δεν ήταν αυτά που ήθελα να σου γράψω.
     Πέρασε καιρός / έκτοτε. Δεν ξέρω αν είχες καταλάβει.
     Η θάλασσα είχε χάσει το χρώμα της. Ούτε ο ήλιος,
     Ούτε το φεγγάρι δεν την ζύγωνε. Καν καράβια στα λιμάνια
     Δεν αγκυροβολούσαν.

Αγάπη μου, τα χείλη μου είχαν στεγνώσει και η λειψυδρία σου
Ανέβαζε τον πυρετό μου. Το κόκκινο είχε γίνει μωβ και η ορχήστρα σου
Έπαιζε την μοναξιά.

Αγάπη μου, δεν όριζα τα χέρια μου μήτε το κορμί. Δεν το όριζα εγώ.
Μια δύναμη μέσα μου, παλιά, ήρθε πάλι να με βοηθήσει.
Το ξέρω είμαι αδύναμη, το ξέρω το παραδέχομαι, το ξέρω, όμως, δεν αρκεί.

Αγάπη μου, δεν σε ξέχασα κι ας μην αρκεί. Γονάτισα σε δρόμους, ανέβηκα βουνά,
Ορκίστηκα στις θάλασσες. Μα δεν αρκεί! Δεν αρκεί εκείνο το ουρλιαχτό, εκείνο το δάκρυ, εκείνη η πράξη.

Φοβήθηκα μα δεν τρόμαξα. Κάλυψα κάθε κενό με την φαντασία μου.
Αυτό που δεν σου χάρισα. Την φαντασία μου. Το ξέρω δεν αρκεί.
Τώρα που είναι χειρότερα είναι πιο επιτακτική ανάγκη, γι’ αυτό το κάνω.
Κι ας σ’ αγάπησα, ποτέ δεν είναι αργά. Σ’ αγαπώ σε μάτια άλλα. Σε ποθώ
Σε χείλη ξένα. Σε ονειρεύομαι σε ξένα κρεβάτια. Το ξέρω δεν αρκεί.

Αγάπη μου, σκότωσα την αγάπη μας για να κερδίσω την βουλιμική ματαιοδοξία μου. Έβαψα τους τοίχους μαύρους για να χαρώ την φιλοδοξία μου. Ξέθαψα τα πιο μεγάλα μου ελαττώματα για να μπορώ να γελάω χωρίς τύψεις. Αρκεί;

Αγάπη, τώρα αυτοσχεδιάζω την φωτιά που θ’ απλωθεί πάνω μου. Το τσιγάρο σου στο τασάκι μου καίει ακόμη. Αλλά τις πληγές που ετοιμάζει, δεν αρκούν. Δεν αρκεί τίποτα, εγώ φίλιωσα με την πραγματικότητα, με το κενό, με το τίποτα, με το κάτοπτρο του τότε, που ακόμη έχει την δική σου αντανάκλαση.

Κι εφόσον δεν αρκεί. Αντίο!



Αντίο,
τώρα θα κοιμηθώ να επουλώσω τις πληγές.
Αύριο θα είναι αργά, για μας.
Αντίο,
μ' ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο κρυσταλλένιο σου τραπέζι,
μ' ένα τραγούδι θλιμμένο, αλλά ούτε δάκρυ.
Αντίο,
κάτι μεγάλο, που σε μια στιγμή έγινε μικρό.
Σαν εκείνα τα θεριά που είναι τόσο μικρά.
Δίπλα τους μικρή μα πάντα δυνατή.
Αντίο,
μην κοιτάς τα βήματα μου, θα τρομάξεις
όταν θα χάνομαι σ' έναν άλλο βυθό.
Ούτε ήχο θ' ακούσεις...
σιωπές απο κάθε κίνηση,
σιωπές από κάθε βοή.
Αντίο!


Υ.Γ. Τέλος με τα κιτάπια, τα δοκίμια δεν υπάρχει λόγος να τα αναρτήσω εφόσον πρόκειται για προσωπικές προσεγγίσεις χωρίς ιδιαίτερη τέχνη. Σας ευχαριστώ όλους που με διαβάσατε και με σχολιάσατε. Άργησα να αναρτήσω τα δυο τελευταία γιατί ήταν φορτωμένο το πρόγραμμα μου και δεν κατάφερνα να μπω. Να είστε όλοι καλά, να έχουμε ένα όμορφο και εποικοδομητικό φθινόπωρο.

Με φιλική εκτίμηση
Φωτεινή