KAMELOT - Karma (2001)

[blackmorefan]

 

Είναι ο 5^ος επίσημος studio δίσκος των Kamelot και κυκλοφόρησε το 2001. Μαζί με το προηγούμενο album “The Fourth Legacy” του 1999 εδραίωσε τη φήμη των Kamelot σαν ένα από τα πιο γνωστά power metal συγκροτήματα παγκοσμίως.   Track Listing (όλα τα κομμάτια είναι σε στίχους και μουσική των Roy Khan και Thomas Youngblood και σε ενορχήστρωση των Kamelot εκτός από τα σημεία που αναφέρεται κάτι άλλο):

     1.  Regalis  Apertura (ορχηστρικό μουσική από  τον πληκτρά της  μπάντας τον Michael Rodenberg a.k.a.  Miro)
     2. Forever
     3.  Wings  Of Despair
     4. The  Spell
     5.  Don’t  You Cry
     6.  Karma
     7.  The  Light I Shine On You
     8.  Temples Of Gold
     9. Across The Highlands
    10. Elizabeth: I – Mirror Mirror
    11. Elizabeth: II – Requiem For The Innocent
    12. Elizabeth: III – Fall From Grace
 
Regalis Apertura: Ένα άκρως επικό κομμάτι παιγμένο μόνο με ακουστικά όργανα και πιο συγκεκριμένα, πνευστά, θυμίζει πολύ τα soundtracks ταινιών όπως το Lord Of The Rings και γενικά βγάζει μια Αναγεννησιακή αίσθηση στο στιλ των Blackmore’s Night. Κατά την άποψή μου αν ήταν λίγο μεγαλύτερο σε διάρκεια, θα ήταν ένα τρομερά ταξιδιάρικο κομμάτι.  Forever: Το πρώτο, ουσιαστικά, κομμάτι του δίσκου αφού το προηγούμενο λειτουργεί σαν εισαγωγή. Πάρα πολύ δυνατό κομμάτι με δικασιές στα ντραμς που σκοτώνουν, με ένα πολύ δυνατό riff και ένα αξιοπρεπές solo χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό ή πρωτότυπο. Επίσης, τα φωνητικά του Khan, είναι πολύ αισθαντικά και δένουν πολύ όμορφα με το κομμάτι και με τα πλούσια πλήκτρα που το συνοδεύουν. Γενικά είναι ένα αξιοπρεπέστατο κομμάτι που στέκεται πολύ καλά μέσα στο δίσκο και προσωπικά η μελωδία του μου έχει μείνει στο μυαλό.

Wings Of Despair: Ανήκει αναμφίβολα στις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, πάρα πολύ ωραίο riff, τα κλασικά δυνατά τύμπανα, ένα φανταστικό “interlude” από το 2:!6 μέχρι το 2:33 και στο καπάκι ένα πολύ καλό solo από τον Youngblood. Είναι η επιβεβαίωση του ότι ο Khan διαθέτει (κατά τη γνώμη μου) μια από τις καλύτερες φωνές στο metal των τελευταίων 15 χρόνων, και τα πλήκτρα του κομματιού ακούγονται σαν συμφωνική ορχήστρα χωρίς όμως να πλησιάζουν την ποιότητα που θα είχε η ηχογράφηση με κανονική ορχήστρα.

The Spell: Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το πιο “επιβλητικό” κομμάτι του δίσκου και έτσι είναι. Η ταχύτητά του, είναι χαμηλότερη από των δύο προηγούμενων κομματιών, και το riff του είναι κάπως πιο βαρύ. Το solo του Youngblood είναι πολύ καλό και όπως και στα άλλα κομμάτια, κυριαρχεί η δίκαση και μία πολύ καλή μπασογραμμή. Χαλαρά κι αυτό στις καλύτερες –για μένα– στιγμές του δίσκου

Don’t You Cry: Η χαρακτηριστικότερη –ίσως–  μπαλάντα του δίσκου, είναι ένα κομμάτι παιγμένο μόνο με ακουστικά όργανα. Πολύ αισθαντική ερμηνεία από τον Khan και ωραία μελωδία από την ακουστική του Youngblood. Το κομμάτι, είναι αφιερωμένο στον πατέρα του κιθαρίστα της μπάντας, Thomas Youngblood Senior, ο οποίος πέθανε όταν ο γιος του ήταν πολύ μικρός σε ηλικία. Ένα πάρα πολύ καλό κομμάτι προσωπικά όχι στα αγαπημένα μου από το δίσκο

Karma: Το title track του δίσκου, είναι ένα κλασικό power κομμάτι, με πολύ πιο ευρεία χρήση πλήκτρων από τα άλλα κομμάτια του δίσκου. Αυτή η συγκεκριμένη χρήση δημιουργεί και σε αυτό το κομμάτι (όπως και στο Regalis Apertura) μια αίσθηση από medieval-themed ταινίες και πιο συγκεκριμένα θα ταίριαζε σε σκηνή μάχης ή σε σκηνή ταξιδιού με το άλογο στα καταπράσινα τοπία που θυμίζουν το χωριό μου στην Αρκαδία!!! Γύρω στο 2:56 υπάρχει μια ηρεμία στο κομμάτι, που προσωπικά μ’ αρέσει πάρα πολύ και διαρκεί ελάχιστα πάνω από μισό λεπτό (περίπου 34-35 δευτερόλεπτα) στη διάρκεια του οποίου, αγριεύει προοδευτικά για να επανέρθει στο γρήγορο τέμπο του κομματιού. Αξιοπρεπέστατο και αυτό το κομμάτι, αν και ελαφρώς πιο αδύναμο πχ από το The Spell. Εμένα προσωπικά μ’ αρέσει αρκετά.

[blackmorefan]

    The Light I Shine On You: Το τέμπο  του κομματιού, βρίσκεται ανάμεσα στο βαρύ The Spell και το γρήγορο Forever. Ένα ακόμα πολύ ωραίο  κομμάτι   (όπως ολόκληρος ο δίσκος) μόνο  που για μένα είναι ίσως η δεύτερη πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου, όσο αδύναμο  μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς ένα τέτοιο κομμάτι. Προσωπικά, δεν με  πολυτρελαίνουν τα μελωδικά περάσματα του κομματιού σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κομμάτια  στα οποία οι μελωδικές φάσεις δένουν απίστευτα με τα γρήγορα και δυνατά σημεία.  Εντούτοις, και το κομμάτι αυτό έχει πολύ καλή φωνητική ερμηνεία από τον Khan και  ένα καλό solo από τον Youngblood
Temples Of Gold: Βαρύ κομμάτι, σε αργό τέμπο,  θα το χαρακτήριζα σαν μια “power metal power ballad”  διότι μου θύμισε στη γενικότερη δομή του τις γνωστές ποζερομπαλάντες (άπειρο respect), με πιο power ύφος  βέβαια. Το κομμάτι προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια του δίσκου. Η  μελωδία του ταξιδεύει τον ακροατή και είναι μια ωραία ανάπαυλα στον καταιγισμό  των power riffs.  Το κομμάτι, ουσιαστικά δεν έχει solo αλλά μια “δισολιά” παιγμένη ταυτόχρονα από τον Youngblood και  το κουαρτέτο εγχόρδων που συμμετέχει και σε άλλα κομμάτια αλλά εδώ κάνει λίγο  πιο έντονη την παρουσία του.
Across The Highlands:  Το κομμάτι αυτό, μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό Iron Maiden σε μια πιο power εκδοχή  τους. Δεν μπορώ να πω ότι με τρελαίνει αλλά και αυτό είναι ανεκτό κομμάτι. Θα  μπορούσα να πω, ότι κερδίζει τη μάχη από το The Light I Shine On You για τον τίτλο της πιο αδύναμης στιγμής  του δίσκου Δεν θα πω περισσότερα γι αυτό το κομμάτι (σε αντίθεση με τα άλλα)  γιατί δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο πέραν από το πολύ ωραίο riff του και την  τρομερή ερμηνεία του Khan  (πρωτότυπο!!!)
Elizabeth: I – Mirror Mirror: Το πρώτο  μέρος αυτής της τριλογίας ξεκινάει με κλασική δομή metal μπαλάντας,  και συνεχίζει έτσι μέχρι περίπου τη μέση, όπου μπαίνουν τα τύμπανα, και  πλησιάζει στο μοτίβο της power ballad  και κυριαρχεί ένα πολύ μελωδικό solo από τον Youngblood.
Elizabeth: II – Requiem For The Innocent: Το  δεύτερο μέρος της τριλογίας είναι ένα κομμάτι πιο δυνατό από το προηγούμενο και  τα πλήκτρα στην αρχή μου θυμίζουν αμυδρά τους Dream Theater. Στα κουπλέ χαμηλώνει  πολύ το τέμπο και στα ρεφραίν ξαναδυναμώνει με πολύ αρμονικό τρόπο. Παρά την  απουσία solo, το  κομμάτι κλείνει με ένα πανέμορφο solo από πλήκτρα που δίνει μια έντονη  ατμοσφαιρικότητα
Elizabeth: III – Fall From Grace: Το τελευταίο κομμάτι της τριλογίας αλλά ταυτόχρονα και  του δίσκου, αποτελεί ίσως το ιδανικότερο κλείσιμο για ένα power metal album. Το εναρκτήριο riff αλλά  και το solo στο ξεκίνημα του κομματιού είναι πολύ δυνατά όπως και το  υπόλοιπο κομμάτι. Για μια ακόμα φορά έχουμε πολύ ωραία πλήκτρα, και μια υπεράνω  κριτικής ερμηνεία από τον Khan.  Το κομμάτι κλείνει με ένα πολύ καλό fade-out και σταδιακά πέφτει το τέμπο.
 
Γενικά, προσωπικά ο δίσκος μου άρεσε πάρα πολύ. Τον θεωρώ  άριστο δείγμα του ευρωπαϊκού power metal (αν και οι Kamelot είναι Αμερικάνοι).  Τον συνιστώ σε όλους όσους ενδιαφέρονται για το συγκεκριμένο παρακλάδι της metal.
 
 Βαθμολογία  9/10

[ilias73]

Και γ**ώ της μπάντες λέμε...