στο μηδέν μου

[Χρήστοςφλ]

πάνω στη θάλασσα θα αφήσω όσα αγάπησα
να επιπλέουν σαν σπαράγματα από πλοίο
για να θυμίζουν πως στα κύματα περπάτησα
και που ναυάγησα
να δείχνουν το σημείο

κι ανηφορώντας πα στα στρώματα τα’ ανώτερα
του αιθέρα, όλα θα ξεχάσω τα χαμένα
και πως θηρεύοντας για αιώνες τα’ ανυπόστατα
φύγαν αερόστατα
τα χρόνια μου ένα – ένα

στον άνεμο θα αφήσω όσα χρόνια ανέχομαι
θα εξοστρακίσω όλα που μου φέρναν τρόμο
και θα απαντήσω στη ζωή: «να ζήσω δέχομαι
πίσω σου έρχομαι
και δείξε μου το δρόμο»

κι αφού πετάξω στον καιάδα ότι έχω ανάπηρο
κι αφού τεντώσω ως το τέρμα τις χορδές μου
ουράνιο σώμα να κατρακυλήσω, διάπυρο
να αγγίξω τ’ άπειρο
να φτάσω στο μηδέν μου