N.II

[Μιχάλης13]

Και κάπως έτσι σε ‘χασα, δίχως να ‘χω φυλάξει
μια στάλα απ’ την ανάσα σου, να με ξεπροβοδίζει τις νυχτιές.
Τότε που τριγυρίζω σαν πεταλούδα πριν καεί,
στο φως της πολιτείας.
Κι αφήνομαι να λησμονώ μες σε καπνούς κι αρώματα φτηνά
και πεθαμένες εκδοχές του εαυτού μου.
Τότε που άξαφνα σβήνουνε, χωρίς να λυτρωθώ
τα ματωμένα στίγματα απάνω στις παλάμες.
Μια ανάσταση προσωρινή ίσα για να χωρέσει
το ζαλισμένο σφίξιμο μιας άδειας χειραψίας.
Μάτια καινούρια με θωρούν και λόγια τους  χαρίζω 
που δε θυμίζουν τίποτα απ’ όσα σου ‘χω γράψει.
Όχι, δεν είμαι εγώ που ανασταίνομαι να ξέρεις.
Εγώ πιο πίσω, πνίγομαι κι ασθμαίνω κι αναζητώ
μια σταλα απ’ την ανάσα σου που δε μου ‘χεις αφήσει.
Μία καθάρια αναπνοή μόνο για να με σώσει.
 
Και κάπως έτσι σε ‘χασα, έτσι όπως χάνει
τ’ αποδημητικό πουλί το δρόμο για το καλοκαίρι.
Αιώνιος προσανατολισμός που σκόρπισε σαν ήλιος
απ’ τις σκισμένες τσέπες.
Κι έμεινα να πλανιέμαι πιο πάνω από τα σύννεφα
και γύρω απ’  τους ανθρώπους , σιμά μα όχι μαζί τους.
Κατάκοπος  περιηγητής που μέσα σε θολές στιγμές
γέρνει το βάδισμα του.
Και κυνηγά δύο κουβέντες πρόχειρες, φτιαγμένες με γαλήνη,
ίσα να συνεχίσει.
Τότε είναι που ανθίζει ένα κρυφό χαμόγελο
στο βάθος της σκιάς μου.
Όχι, δεν είμαι εγώ που χαμογέλασα να ξέρεις.
Εγώ όλο κατευθύνομαι σαν σε οφθαλμαπάτη
στο δρόμο που μου κρύβεις.
Πορεία αμετάπειστη μόνο για να σε νιώσω. 
 
Και κάπως έτσι σε ‘χασα, διώχνοντας απ’ τον ήχο μου
την παιδική λαλιά σου.
Κι έμειναν τα τραγούδια μου γυμνά, σαν προσευχές
που ικετεύουν για μια νότα. 
Τώρα φωνή βραχνή (ελπίδα γερασμένη)
κυκλώνει κάθε συλλαβή που ορθώνω.
Μα έτσι πάντα ισορροπώ, σε μία χάρτινη δοκό
απάνω απ’ το κενό του κόσμου.
Τότε είναι που συλλέγω επαίνους τραγικούς 
για όσα καταφέρνω.
Όχι, εγώ δεν τα κατάφερα ποτέ να ξέρεις.
Εγώ όλο θα γκρεμίζομαι σ’ απομεινάρια σύγχρονα
αν δε μου φέρνει ο αγέρας, μια σου λέξη. 
Μια ώθηση ανάλαφρη προς την απέναντι όχθη.
 
Και κάπως έτσι σε ‘χασα, δίχως καν να προλάβω
να αποτυπώσω γύρω μου όλη σου την αλήθεια.
Εγώ που σε ‘χασα και γω που σ’ είχα χάσει
προτού να διανοηθώ την υπάρξη σου.

[pimami]

Το Ν.ΙΙ (περίεργος τίτλος..) είναι ηχηρή απόδειξη πως η περίπτωσή σου αγαπητέ Μιχάλη, είναι απ' αυτές που αξίζει κανείς να εξερευνήσει στα δαιδαλώδη περιεχόμενα ενός φόρουμ.. Η αγάπη που έχω μάλιστα για το "στέκι των κιθαρωδών" και τη συγκεκριμένη στήλη, μου επιτρέπει να χαίρομαι διπλά για την "ανακάλυψή" μου!
Φαίνεται ότι διαβάζεις.. Δε θα ρισκάρω να αναφερθώ σε συγκεκριμένες επιρροές, μα έχει μυρωδιά ο τρόπος που γράφεις..
Έχει και ευαισθησία.. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά;..
Πυκνός λόγος, εδώ στο συγκεκριμένο Ν.ΙΙ, προσπαθεί να υπακούσει σε μια δομή και το καταφέρνει με την επανάληψη του
"και κάπως έτσι σε 'χασα.." ή του "όχι δεν είμαι εγώ". Εμφανίζεται μάλιστα και δεκαπεντασύλλαβος σε κάποια σημεία (σκόπιμα;).
Οι "δυνατές" στιγμές του κειμένου σου κατορθώνουν να διασωθούν απ' την πυκνότητα του λόγου..  Τολμώ να σκεφτώ ποιοι στίχοι θα μπορούσαν να αφαιρεθούν έτσι ώστε να τονιστούν ακόμα περισσότερο στιγμές σαν το "πεθαμένες εκδοχές του εαυτού μου" ή το "μέσα σε θολές στιγμές γέρνει το βάδισμά του.."
Φυσικά δε μπορεί να αφαιρεθεί τίποτα! Αν όχι από εσένα πόσω μάλλον από εμένα!
Λοιπόν το κειμενό σου είναι υπόσχεση και ποιος μπορεί να διαφωνήσει;

Μιχαλακόπουλος Δημοσθένης (Pimami)

[Μιχάλης13]

Καταρχάς Δημοσθένη να σε ευχαριστήσω ξανά που μπαίνεις στον κόπο να σχολιάσεις και μάλιστα ουσιαστικά, ανακαλύπτοντας ένα παλαιότερο κείμενο μου! Ο τίτλος λοιπόν προέρχεται από αρχικό ονόματος ενώ το ιι υπάρχει γιατί είναι το δεύτερο κατά σειρά κείμενο που αναφέρεται στο συγκεκριμένο πρόσωπο (υπάρχει και Ν.). Σίγουρα διατηρώ λοιπόν αρκετές επιρροές από ξένους και Έλληνες ποιητές (λατρεύω τον Ρίτσο, τον Νερούντα, τον Πρεβέρ). Η επανάληψη αυτών των δύο στίχων που αναφέρεις γίνεται ακριβώς ώστε να συγκρατηθεί η δομή του κειμένου, ενώ αν σε κάποια σημεία διαφαίνεται δεκαπεντασύλλαβος είναι γιατί έχω επηρεαστεί από αυτό τον ρυθμό όντας Ηπειρώτης, στα πλαίσια της δημοτικής μας παράδοσης. Ίσως όντως να μπορούσα να αποφύγω ένα τόσο πυκνό κείμενο αλλά να σου πω την αλήθεια κοιτώντας στο τέλος ένιωσα πως μου άρεσε έτσι. Γι' αυτό δεν προχώρησα σε αλλαγές! Σε ευχαριστώ λοιπόν ξανά για το σχόλιο σου και τις παρατηρήσεις σου! Εύχομαι να τα λέμε συχνά!
Να σαι καλά!

[Neikos]

εγώ με την σειρά μου θα ήθελα να ευχαριστήσω τον δημοσθένη που σχολίασε, κι το έφερε στο φως. το έργο σου όχι μόνο αποπνέει αυτό το απόμακρο αίσθημα της απώλειας, αλλά έρχεται σαν οδοστρωτήρας να σε λιώσει, φέρνοντας στην επιφάνεια στιγμές που θα θέλαμε να κρατήσουμε βαθιά μέσα μας. συγχαρητήρια !!