Ζωή απ’ το στέρνο σου σκορπά ερωτοδύνη
πικρός θολώνει τη μιλιά απολογισμός σου
όσο κι αν λάμπει στη ματιά ο εγωισμός σου
για την αγάπη μια ελπίδα πάντα αφήνει

Μόνη κοιμάσαι σ’ άσπρα κύματα ριγμένη
σκληρή κι αν ήσουν σε μαλ**ωσαν τα χρόνια
φυλακισμένη σε κρατά θαρρείς αιώνια
παρθένα νιότη σε ένα σώμα που μαραίνει

Τον έρωτα σου πλέον ντύνει αποφόρι
κι ας επιμένει ολοένα με μανία
Σε κείνο το όνομα που σκάλιζε θρανία
έχεις αφήσει το λευκό του πανωφόρι

Και την αγάπη σου στο στήθος εγκλωβίζεις
όπου κι αν ξάπλωσε τραχιά ήταν τα λόγια
όσα με ελπίδες κι αν χαράζει δρομολόγια
πάντα επιστρέφει δανεική κι ας τη χαρίζεις

Α ρε Στεργιο...παλι "μου μιλας" κατευθειαν στην καρδια..

Απαιτώ να το ακούσω μελοποιημένο! 



[το συνημμένο έχει διαγραφεί από τον Διαχειριστή]

  Τωρα που το διαβαζα, ενιωσα την ιδια ανατριχιλα με την πρωτη φορα που το διαβασα σε χαρτι( πρωτου το ανεβασεις).
  Πολυ δυνατο ποιημα.


"Και την αγάπη σου στο στήθος εγκλωβίζεις
όπου κι αν ξάπλωσε τραχιά ήταν τα λόγια
όσα με ελπίδες κι αν χαράζει δρομολόγια
πάντα επιστρέφει δανεική κι ας τη χαρίζεις"
 ...

"...όσο κι αν λάμπει στη ματιά ο εγωισμός σου
για την αγάπη μια ελπίδα πάντα αφήνει..."

υπέροχο!!!

          ''...όσο κι αν λάμπει στη ματιά ο εγωισμός σου
               για την αγάπη μια ελπίδα πάντα αφήνει...''

                                                                            ''...όσα με ελπίδες κι αν χαράζει δρομολόγια
                                                                                 πάντα επιστρέφει δανεική κι ας τη χαρίζεις...''

   

                       Στέργιο...πικρός θολώνει τη μιλιά απολογισμός μου ,αλλά ας είναι!

                             Πάμε άλλη μια φορά! Ψυχή είναι αυτή...και η Ζωή μονάχα Μία!!!!



     

  Εξαίρετο ποίημα με βαθυστόχαστα νοήματα.
     Μου άρεσε ιδιαίτερα.


Εγώ πιστεύω πως η πραγματική ποίηση η ποίηση με βαθειά νόηση δεν πρέπει
να μελοποιείται,η μουσική κλέβει ή και αλλοιώνει κατα τη γνώμει μου πολλές
φορές τη γοητεία της.

Φωτεινή, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και περιμένω να μου "μιλήσουν" τα CD σου...  

Μαργαρίτα, τη μουσική θα τη γράψω για σένα! Για τα γαλανά σου μάτια που δεν είδα, τα ξανθά σου μαλλιά
                         που δεν είναι, για το άγγιγμα των χειλιών σου που δεν γνώρισα ποτέ! Με άλλα λόγια θα είναι
                         ένα "φανταστικό" τραγούδι...   

Ηρώ, ένα ευχαριστώ!

Ευτυχία, με μια ψυχή και μια ζωή, τι κάνουμε και που πάμε;Σ' ευχαριστώ!!!

Γιάννη, εγώ πιστεύω πως πολλές φορές η μουσική μεγαλώνει τη δυναμική της ποίησης. Εξαρτάται πάντα και
                   από την ικανότητα του συνθέτη... Οι δικοί μου στίχοι δεν είναι ποιήματα. Γράφονται πάντα προς
                   μελοποίηση. Ένα ένα τα πιάνω σιγα σιγά...

Πολύ δυνατό ποίημα επαναλαμβάνω συμφωνώντας με τον Kosta Vreto.

Υπέροχο...είναι ολόκληρο εγώ...και ειδικά το εξής τετράστιχο...:

Τον έρωτα σου πλέον ντύνει αποφόρι
κι ας επιμένει ολοένα με μανία
Σε κείνο το όνομα που σκάλιζε θρανία
έχεις αφήσει το λευκό του πανωφόρι

Να'σαι καλά Στέργιο...
Ευχαριστώ γι'άλλη μια φορά...

Κατερίνα,
Γιώτα,
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλια σας...