Μεταβολές

[Ιππαρχος]

Κάποτε ο φάρος
φώτιζε με θάρρος
τα σκοτεινά πέλαγα
Κάποτε γέλαγα

και με γυμνά χέρια
ένωνα τ' αστέρια
με αργυρό νήμα
στο δικό σου σχήμα

Κάποτε η δύση
περίμενε να αρχίσει
μόλις γελάσεις
για να την θαυμάσεις

Με ένα σου νεύμα
η σελήνη σαν στέμμα
σε έχριζε αγία
Κάποτε τα εκμαγεία

απ' τα δικά σου βήματα
προσέχαν τα κύματα
να μην τα σβήσουν
Έρχονταν να φιλήσουν

τους αστραγάλους σου
θαυμαστές του κάλλους σου
στης θαλάσσης το όριο
Το βλέμμα σου πανώριο

τον ορίζοντα πυρπολούσε
τα καράβια οδηγούσε
σε ασφαλή λιμένα
Κάποτε στρωνόταν για σένα

η φεγγαρένια γέφυρα
απ' τα υπέρθυρα
τ' ουρανού ως τη θάλασσα
Κάποτε ήσουν η άνασσα

σε ολόκληρη την φύση



Αλλάξανε πια οι καιροί
κι ο φάρος σαν το κερί
για πάντα έχει σβήσει
Τώρα η θλίψη έχει νικήσει

τα άλλα συναισθήματα
Κοπήκαν τα νήματα
που έδεναν τ' άστρα
Η μοίρα η χαλάστρα

τη δύση έχει ασχημύνει
και η κάποτε γεμάτη σελήνη
όχι πια φωτοστέφανο
σαν του χάρου το δρέπανο

παγερό το φως τώρα ρίχνει
Των ποδιών σου τα ίχνη
σβησμένα απ' το κύμα
Κανένα φωτεινό σήμα

τα καράβια δεν κατευθύνει
ο ορίζοντας έχει σκουρύνει
του φεγγαριού το γεφύρι
ο χρόνος το έχει πια φθείρει

ανεπίστρεπτα το έχεις διασχίσει...