Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Τον κόκκινο ουρανό σου, μη.

« στις: 22/05/06, 00:03 »

Προετοιμάζω τα δύστυχα μάτια σας για ακόμα ένα "αντιποιητικό"...
Και ευχαριστώ προκαταβολικά για τον αναγνωστικό σας χρόνο!

Τον κόκκινο ουρανό σου, μη.

Μιλάς για ετοιμοθάνατα αισθήματα, ή ξεπεσμένους κατασταλαγμούς
Μια χειρομάντισσα γριά σου το ‘χε πει:
«Είσαι, παιδί μου, δέσμιος μέσα σε κλέφτες παραλογισμούς
κι αν ψάχνεις τον κόκκινο ουρανό σου, μη…»

Ξυπνάς στο άδειο σου δωμάτιο και μήτε μια ευχή δεν προσκυνάς
-Η πιο μεγάλη δύναμη στην προσευχή
Κι εσύ χορεύεις πρόστυχα, γυμνώνεσαι, μέσα σου, σκυλί αλυχτάς
-δεν κρύβεται το τέλος στη φυγή.

Ανασυντάσσεις, ξαναγράφοντας, παλιές της ευτυχίας, συνταγές
με ονειρόσκονη και λάσπη χαραγμένες
Τις βρήκες στα κουφάρια του γελοίου σου χθες
τρικλίζοντας να χάσκουνε, από ξεφτίλα μεθυσμένες.

Λες πως το φευγιό κι η ανάσταση κυλάνε στο ασημένιο αίμα σου
Μα εγώ αμφιβάλλω για τα δάκρυα που καις
Η ανατροπή κι  η απόδειξη - μαίανδροι αλήθειας ρέουν στο ψέμα σου.
-Χαμένες τρεμοσβήνουν οι αράδες μου, για τρεις ουτοπικές στροφές.

2

Συναντήσεις / Mάρτιος στη Λευκωσία...

« στις: 27/02/06, 19:35 »

Κατόπιν προτροπής του Σιδ.. Λέμε πως είναι καιρός να φανερωθούμε κι εμείς..σιγά σιγά..
Τόπο και ακριβή ημερομηνία δεν ξέρουμε ακόμη.. Λευκωσία πάντως..

 Όσοι πιστοί προσέλθετε..

Προς Σιδ:
είδες που ανέλαβα πρωτοβουλία.. Έτσι για να μην ξαναδώ μηνυματάκια τύπου.."όλες είναι σκρόφες.." 

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Aντί-ποίησις

« στις: 19/02/06, 22:36 »

Ας μου επιτραπεί να κάνω μια μικρή εισαγωγή για αυτό που θα διαβάσουν τα δύστυχα μάτια σας. Πρόκειται μια δειλή απόπειρα συγγραφής μιας σύγχρονης σεστίνας (ποίημα με ιταλικές αναγεννησιακές ρίμες, χρησιμοποιήθηκε στα πετραρχικά του 16ου αιώνα), που έχει εσωτερικές ρίμες. Έχει μέτρο,κάπως ιδιόρρυθμο, αλλά είμαι α-ειδήμων πώς να το κάνουμε...
Αν θέλετε διαβάστε το και στις αριστερές του πλευρές και στις δεξιές ξεχωριστά, βγάζει νόημα.
Ταπεινά σας ευχαριστώ από καρδιάς..


Αντι-ποίησις

Αβίαστα με συνεπαίρνει κάτι, μ’ αφιονίζει και  μ’ εμπαίζει ξαφνικά
-σε μιας πλανόδιας απάτης τα μισά- ανεξήγητα ακούω πως με σκλαβώνει
-αόριστα με σκότωσε, ακόμα με σκοτώνει- παραπατά και ζωντανεύει
-ετοιμοθάνατο συνέχεια  σαλεύει- στην όψη βδελυρό, στην σκέψη ξένο
-«Προέλευση; Προορισμός;» « Για το Χαμένο»- στης λευτεριάς μου τα δεσμά
-«Μαύρο βάλε  στης καρδιάς τη ζωγραφιά»- ψέλνει ρυθμικά έναν σκοπό
-πένθιμο επικήδειο, στυφό- ψάχνει μια τρώγλη, μια σκιά, αναζητά μια σκέπη.

Οι ανάγκες μου για να ξεφύγουν, να κρυφτούν πλανέψανε μια σκέπη
-«Η τύψη σου καραδοκεί, όπου κι αν πας σε βλέπει»- φοβάμαι
-η συμμορία των πειρασμών ουρλιάζει «Σ΄ αγαπάμε»- τις αποστρέφομαι
-«Εφιάλτης να ναι, του ύπνου σκέρτσο», εύχομαι-  θέλω να πω αντίο
-με καίνε στην πυρά μα πιο πολύ στο κρύο- Ερινύες, Σκέψεις, Μουσικές
-«Στο χθες καείτε, αθάνατες, στο χθες»- όλα τα σκουριασμένα, μυστικά,
-«Λύπη ας ερχόταν η χαρά…*»- για να πεθάνω πριν ζήσω πια νεκρός.

Περηφανεύτηκαν πως χάλασα, «Πώς είσαι έτσι;  Σαν παλιάτσος. Σαν νεκρός»
- Καλύτερα στο τίποτα ή τάχα ζωντανός;- «Δεν ξέρω», αποκρίθηκα,
-Μην είναι αλήθεια, Θέ μου, ευχήθηκα-. Αγγέλους φώναξα, τους φίλους δαίμονες
-Θα ‘ναι οι προσπάθειές σου ατέρμονες- ξεφεύγοντας στου χάους το γιατί
-«Η πόλις, η πόλις θα σε ακολουθεί**»- οιμώζω.. «Αν είν’ Θεός»
-το ψέμα μπροστά μου ορυμαγδός- δογματικά κι αθώα μ’ εκδικείται
-όλη μου η ζωή σε στίχους κείται- ξεγυμνώνεται, τραυλίζει κι αρνείται.

* Κ. Καρυωτάκης
**Κ. Π. Καβάφης

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Τετράστιχο (και η συνέχεια)

« στις: 04/01/06, 14:14 »

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΗ ΦΥΓΗ

Κυλάνε άχρωμα οι μέρες,
ξυπνάνε μόνο συννεφιά
Το χθες όλο μένει χθες
Απέραντη η μοναξιά

Όλα για ένα λόγο γίνονται
η αναμονή πονάει
Ακούραστη η μοναξιά
στο άπειρο αντηχάει

Ξέρω ότι κάποτε
θα ψάξω για το εγώ μου
κλεισμένο μες στα μάτια σου
Μικρό χαμόγελό μου

Είσαι μαζί μου εδώ κοντά
Κι ας μένεις μακριά μου
Είσαι μαζί μου πια μακριά
Μέσα στα όνειρά μου

Απόστασης τα Ψέματα
Άδεια μας ρίχνουν βλέμματα
Κι όμως, αυτή η Απόσταση
Πόση μας δίνει Υπόσταση...

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / 'Ατιτλο

« στις: 11/12/05, 21:03 »

Άνθρωποι ως τάφοι κεκονιασμένοι
Οι μόρφωσες από πάνω τους περάσαν
Χρόνια τώρα, μα φαίνεται ξεχάσαν
Πρώτα από όλα να ζουν ευτυχισμένοι

Άνθρωποι, στης αλλοτρίωσης το βάθος
Χαμένοι μοιάζουνε, γλεντούν χωρίς να ζούνε
Στο μαύρο ματαιόδοξο συνέχεια περπατούνε
Χωρίς στιγμή να ψάξουνε το φταίχτη για το λάθος

Άνθρωποι, υπολογιστές, ραδιόφωνο κι εφημερίδες
Τις ώρες άσκοπα  ξοδεύουν
Έχουν ξεχάσει πώς και τι γυρεύουν
Μαύρες, άδειες γραμμές στου χρόνου τις σελίδες

Άνθρωποι να καρκινοβατούν και να λιγοθυμάνε
Μη ρωτώντας πια «γιατί», «πώς», «πότε»
Να προτιμούν το ηδονικό τους κάποτε
Να ξαστοχούν, να μη θυμούνται να αγαπάνε...

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ

« στις: 12/11/05, 23:12 »

ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ

Πρόσωπα οικεία
Αυτά που δεν τα γνώρισες ποτέ
Αναμνήσεις ξεχασμένες
Εκείνες που θυμόσουν πάντοτε
Όνειρα αστεία, δάκρυα μοναδικά
Πέλαγα γεμάτα, κύματα αθάνατα

Στις  ολόγιομες περιπλανήσεις
Πνέει άπνοια αποπνικτική
Στις απόκρυφες σου συναντήσεις
Χωρισμός απ΄ την αρχή

Φτάνεις κι αναρωτιέσαι
Αν τους γνώρισες ποτέ
Παλεύεις και περιπλανιέσαι
Για ακόμα μια φορά

Υπόσχεσαι πως θα την βρίσκεις
Πινελιά στον ουρανό
Κάθε στιγμή που θα αντικρίζεις
Έναν άγνωστο γνωστό

Κι όμως,
Δεν υπάρχουν αποστάσεις
Κι «ας μη δεσμευτούμε με επιστολές»
Θα σε βρω στη μοναξιά μου
Στο αυριανό μου χθες

για το κατερινιώ μου, την καλύτερη ξάδερφη του κόσμου..

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ

« στις: 09/11/05, 12:03 »

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ

[/b]

Έβαλα το κλειδί στην πόρτα. Δεν έχω πια τι να περιμένω.
Θέλω να ζήσω.
Μπήκα στο σπίτι. Δεν έχω τι να περιμένω.
 Θέλω να ζήσω.
Γύρω γύρω οι ίδιες καταστάσεις. Τα ίδια συναισθήματα. Οι ίδιες απογοητεύσεις για τη «μη ύπαρξη».
 Θέλω να ζήσω.
Όλα στο παρόν και στο μετά.
Πώς κανείς προχωράει; 
Καθένας πριν και μετά από σένα.
Πότε υπήρξα;
 Όλα τα ίδια κι όμως διαφορετικά.
Ανάγκες, ανασφάλειες, ψευδαισθήσεις.
Θέλω να ζήσω.
Δυσβάστακτα φορτία, ασήκωτα. Κουράστηκα πια να μην περιμένω.
Το κλειδί μπαίνει στο συρτάρι και οι σκέψεις παραμερίζονται από τη συνήθεια.
 Θέλω να ζήσω.
Λένε συχνά πως τα όμορφα πράγματα κρατάνε μόνο για λίγο. Και έχουνε δίκαιο.
Οι μεγάλες αγάπες, οι δυνατοί και παράφοροι έρωτες, οι μοιραίες γνωριμίες, οι μακρινές φιλίες. Όλα, για λίγο.
Τίποτα δε χαρίζεται. Τίποτα δεν αποκτιέται.
Ο καθένας μόνος του τα περνά όλα. Αγάπη, πάθος, ταξίδια.  Πόνο, μοναξιά, σκοτάδι.
Κάπου μες στην καταχνιά ένα χέρι αγγίζει το δικό σου  και νομίζεις πως σιμώνεις  το ουράνιο τόξο. Δεν έχουν έτσι όμως τα πράγματα.
Λένε συχνά πως τα όμορφα πράγματα κρατάνε μόνο για λίγο. Και έχουνε δίκαιο.
Πώς είναι όταν βρέχει και νιώθεις ένα με τις στάλες; Πώς είναι όταν μετά τα δάκρυα έρχεται η εξιλέωση; Πώς είναι όταν επιβραβεύονται οι θυσίες σου για κάτι σημαντικό;  Όλα αυτά.
Στιγμές μόνο.
 Περαστικές και φευγαλέες. Η μπόρα σύντομα σταματά, τα δάκρυα κουράζονται και στερεύουν, οι θυσίες ξανά από την αρχή.
Τίποτα δε χαρίζεται. Τίποτα δεν αποκτιέται.
Ακόμα και τα όνειρα. Τα άπιαστα όνειρα.
Μόνο αυτό είναι, εξάλλου. Όνειρα.
 Είναι εκεί, να σου θυμίζουν την πραγματικότητα, το κρύο μουντό πρωινό, την τηλεόραση που παίζει μονότονα, το γλυκό που έμεινε και χάλασε στο ψυγείο, το τηλέφωνο που ξέχασε πώς να χτυπάει, τη μοναξιά που έγινε παρέα. Όνειρα. Να σε εκδικούνται κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια.
 Όνειρα. Περαστικά  κι αυτά. Όπως οι καταιγίδες, όπως το κλάμα, όπως η στιγμιαία απόλαυση.
Λένε συχνά πως τα όμορφα πράγματα κρατάνε μόνο για λίγο. Και έχουνε δίκαιο…
Θέλω να ζήσω.

8

Άνθρωπος και ζωή / "Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους..."

« στις: 30/10/05, 15:59 »

χμμ, συζητήσατε για έρωτα, για μοναξιά, για αυτογνωσία ("μητέρα είν' όλα ένας φαύλος κύκλος..." όπως είπε και ο Κώστας Μόντης...).. για αγάπη είπαμε τίποτα;

"Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους."
Αναγνωστάκης....

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / το πρωτο μου τραγουδι...ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΛΕΞΕΙΣ

« στις: 25/09/05, 09:30 »

Καθώς δάκρυα βρέχουν οι καιροί
σκοτάδι φέρνει ο πόνος
κινάει για αλλού η προσευχή
ο κόσμος μένει μόνος

Ειν' το ταξίδι μια πληγή
ματώνει την ψυχή μου
τρυπάει βαθιά η σιωπή
και σβήνει την ευχή μου

ΕΙΝ' Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΛΕΞΕΙΣ
που συχνά μπερδεύονται
άλλοτε πάλι ενώνονται
κι εκεί συναντιόμαστε

ΕΙΝ' Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΛΕΞΕΙΣ
που τις πλάθουμε στίχους
δίνουμε χρώμα και φωτιά
πνοή, ανάσα ήχους

Σαλπάρει για ήλιους ο καιρός
το φως καλημερίζει
γλυκός μοιάζει ο ξενιτεμός
που απ' την καρδιά αρχίζει

Και στης καρδιάς μου το κενό
ξυπνήσανε τα αστέρια
ήρθαν όταν εσύ κι εγώ
απλώσαμε τα χέρια...

ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΛΕΞΕΙΣ....

(επειδή εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι πρόκειται να διαβάσουν τα μικρά μου λόγια άνθρωποι που δεν με ξέρουν, ξέρω πως θα είναι ειλικρινείς και αντικειμενικοί!!!
ευχαριστώ για την ευκαιρία.... )