Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
Κατερινάκη, πολύ πολύ όμορφο. "Για να γυρνάει κάθε νύχτα, σ' αγαπάω να μου λέει". Πολύπλευρη απόψεων φράση. Διεκδικείς το συναίσθημα,την αναμνηση και οχι τον ανθρωπο. Γιατι ξερεις ν' αγαπας! φιλακια
Με εντυπωσιάσανε οι σκέψεις σου και ήθελα ν'αφήσω ενα σχολιο. "Ο Βίος αυτός ο ολιγαρκής είναι ό,τι φαντάστηκες μικρός κάποιο βράδυ...Θα δεις...". ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ
Η αλήθεια είναι ούτε εγώ θα ήθελα να υπήρχε το "ορθή". Βέβαια εγώ ξέρω και την παρεξενιά σου με το "θ". Αλκιβιάδη υπάρχουνε ποιητές που εχουν παρεξενιά π.χ. σε μια λέξη, σ' ένα γράμμα, σε ένα χρώμα. Αν τους μελετήσεις σε πολλούς θα πεις γιατί το κάνει αυτό, γιατί δεν το λέει έτσι κ.τ.λ. Αν δεν υπήρχανε αυτές οι διαφορές όλοι θα ήτανε ίδιοι. Γι' αυτό μιλάει για αντιπροσωπευτική γραφή.
Φωτεινή για το γραπτό δεν σου λέω τίποτα, τα ξέρεις.
Καλησπέρα και Χρόνια Πολλά! Η επανάληψη μιας γνωστής διαδικασίας με τόση συμμετοχή πέρισυ, είναι επίτευγμα για το forum και άξια συγχαρητηρίων. Θα είμαι δίπλα σας να σας στηρίξω και ίσως να συμμετάσχω (ίσως γιατί δεν είμαι ποιητής αλλά μουσικός). Σημασία δεν έχει αν οι καταθέσεις μου εδώ είναι ποιήματα αλλά η προσπάθεια, η συμμετοχή και η ελπίδα κάθε ποιητή, που πρέπει να την ενισχύσουμε και να την αναδείξουμε.
Η πρώτη αντάμωση, ένα άγριο πράσινο δάσος. Με φοίνικες και λίμνες, μ' αηδόνια, με χήνες. Μεγάλο δάσος, σ' ένα σχήμα πρωτόγνωρο, ποιος Θεός να το 'χει λαξεύσει; και μαγεύεις κάθε σκέψη; Χειμαρρώδεις καταρράκτες σ'αφήνουν μια μοσχοβολιά φρεσκάδα από αμυγδαλιά. Ολόλευκη, τρυφερή αμυγδαλιά φωτισμένη με όλες του ήλιου τις αχτίδες, προστατευμένη απ' της Αθηνάς τις ασπίδες. Κάθε χαμόγελο με λυτρώνει, άγγελος που πετάει μ' ανοιχτά φτερά, ένα νούφαρο που πορφυρίζει στα νερά. Πιο απαλή αφή απ' τον αφρό της θάλασσας κι η ανάγκη μου δεν δαμάζεται ούτε από τίποτα, σκιάζεται. Μόνο αγάπη! Αγάπη για την πορεία που διαγράφουν τα μάτια μου, στην όαση, στ' όνειρο, στον παράδεισο. Αυτή η εικόνα είναι η ζωή... είναι η αγάπη, η ευχή, πίστη στο καθετί, πίστη δυνατή. Το προσωπό σου είναι η ζωή.
Ευχαριστούμε, και δημόσια, για την ανάρτηση. Πολύ καλή δουλειά. Την κατάλληλη στιγμή, έχοντας και τον χρόνο, θα αναρτηθεί κι εδώ η εκδήλωση, για όσους θέλουν να συνδράμουν έστω μ' ένα λιθαράκι.
Θα έκανα τόσα που εσύ Ποτέ δεν έχεις φανταστεί Αρκεί να είμαστε μαζί Κι ας τίποτα μη χρειαστεί
Αν το δάκρυ σου κυλήσει Μ’ ένα φιλί θα αποχωρήσει Η αγάπη τίποτα δε θ’ αφήσει Την καρδιά σου να στεναχωρήσει.
Χωρίς εσένα δεν μπορεί Η μέρα να ξημερώσει Ούτε χαμόγελο να φορεί Ούτε ήλιο να φανερώσει.
Είσαι αστέρι μου – διαμάντι Και δεν μπορώ χωρίς εσένα Είσαι στη ζωή μου μπριλάντι Δώσε στιγμές σου σ’ εμένα…
Μην φοβάσαι την στιγμή Πως κάποια μέρα τελειώνει Και το γέλιο θα το πνίξουν οι λυγμοί Η αγάπη εδώ ν’ αποθεώνει Η αγάπη μας εδώ ν’ αποθεώνει Η αγάπη μας εδώ να μυρώνει Η αγάπη μας όλο να μεγαλώνει Κι εσύ δεν θα ‘σαι μόνη Δεν θα ‘σαι μόνη…
Gkou, το μέτρο στον στίχο είναι ο τονισμός. Και με το αυτό αποκτά ο στίχος μελωδία π.χ. Τροχαίος, Μεσότονο κ.τ.λ.
Για του λόγου το αληθές, εσένα περασμένα το ένα τονίζεται στην 2η συλλαβή και το άλλο στην τρίτη.
ενώ ας πάρουμε ένα τραγούδι του Μάλαμα (για παράδειγμα) Στο 'πα να μη με τρομάζεις σαν γεννιέμαι απ' την αρχή γιατί θα γινώ αγρίμι κι όχι αθάνατο παιδί τονισμός και στις δυο ρίμες στην τελευταία συλλαβή.
Άκρως φιλικά και στην διάθεση σου να συζητήσουμε ότι θέλεις ακόμη και αντίθετη άποψη.
Δεν περίμενα να το άφηνες να "πέσει". Οι ανησυχίες σου ακόμη μια φορά, ξεπερνούν τον ποιητικό οίστρο σου και γίνονται άρθρο. Αληθινό και ατόφιο όσο οι εφιάλτες σου για τον συνάνθρωπο σου να είναι καλά.
Αναθεώρησε τις σκέψεις της για κακούς δυνάστες της πολιτικής, αλλοπρόσαλλους διαχειριστές, θνητούς Μεσσίες, μιζαδόρους σωτήρες. Για το παιδί, την όμορφη φύση που ακόμη με ξεγελάει δίπλα στα δέντρα της, Για το νερό που αναβλύζει Την φίλη που έφυγε Τον συνάνθρωπο που λόγο προβλημάτων δεν μπορεί να ανασηκωθεί Εσένα Εσάς Και κάτι που ποθώ να φέρω στον κόσμο.
Μέσα σ' αυτό το σελιδοποιημένο σου βιβλίο υπάρχει ένα άλλο απόσπασμα που το θεωρώ το απόγειο της σκέψης και της λογικής. Αλλά αφού εσύ επέλεξες να βάλεις αυτά τα σημεία και να δώσεις απαντήσεις στις φοβίες σου εγώ θα σου πω για άλλη μια φορά ΜΠΡΑΒΟ! Και όπως σου έχω ξανα πει η Μάρω είναι εδώ κι αν αποφεύγεις να την δεις ή αν φοβάσαι, αυτή σε χρίζει με δύναμη.
Το γάργαρο νερό στην πηγή του κυλά Δίπλα σε χόρτα και πλατάνια. Κι ο γέροντας σοφά τα πρωινά μιλά - Για κάτι κούκλες με μεταξωτά γαϊτάνια. Για κάτι κούκλες ψεύτικες σαν από πλαστικό, Για κάτι μάτια που με στόχο δακρύζανε Και για κυρίες με δικαιολογίες κάποιο μυστικό - Συζητάνε με φίλες, τα μάτια - οι άντρες- σα γυρίζανε.
Ωχρόδινα τα φύλλα της γέρικης Ιτιάς! Το παλιό λυγερό κορμί, σάπισε από σκουπίδια - Περαστικοί πετούσαν, πληγώναν την ομορφιά της. Κι ο πλάτανος που την ερωτεύτηκε με στολίδια τώρα την βλέπει και βουβός, βουτάει στο σαράκι. «που ‘ναι το πράσινο καλή μου;» της έλεγε «που ξοδεύουν σαν ασήμαντο οι επιπόλαιοι το νεράκι;» Κι η ιτιά στα φύλλα του πάνω συνέχεια έκλαιγε.
Εμφάνιση μηνυμάτων
Πολύ όμορφο και.....αυτό! 
