Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μάτια πράσινα

« στις: 31/08/07, 21:48 »

Στη γλυκειά και πολύ ευαίσθητη Μαριλένα που ζήτησε
να γράψω κάτι γι' αυτήν , ένα ό,τι νά 'ναι , είπε.
Κι έτσι εδώ στο ξημέρωμα τής γράφω .

                               
                               Μάτια πράσινα

Χθες βράδυ μού 'λεγες για την πρώτη αγάπη σου
που τόσο γρήγορα κι άδοξα πέθανε
και στα πράσινα μάτια σου κύλησαν κάτι δάκρυα .

Γρήγορα-γρήγορα τα σκούπισες κι έτεινες την παλάμη ,
"διάβασε τη μοίρα στο χέρι μου" , είπες επιτακτικά ,
μ' ένα γέλιο ίδιο μ' αυτό τής μητέρας σου .

Στην παλάμη σου οι γραμμές τού πεπρωμένου
βαθιά χαραγμένες θυμίζουν ποτάμια αρχαία
που βουίζουν όλο ταραχή .

Πέτρες γδαρμένες και γλιστερές απ' το νερό
όπου πάνω τους πατούν και πηδούν τις νύχτες
εννιά ξωτικά .

Μπορείς να τα δεις άμα τα κοιτάξεις με την άκρη τού ματιού ,
αλλιώς τα χάνεις ,
και βλέπεις μονάχα το ποτάμι και τις πέτρες .

Σ' ένα αυτοκινητάκι παλιό "σκαραβαίο" ,
παρατημένο εδώ πιο κάτω ,
είπες πως είδες μέσα του μορφές να κινούνται .

Στο δάσος τού Σέργουντ ο Μάκβεθ
ακόμη μάχεται και ξιφομαχεί ,
κι ο Σαίξπηρ ακόμα ζει , μάτια μου πράσινα .

Φλόγες ακίνητες μιας παγωμένης φωτιάς ,
τού τσιγάρου δαχτυλίδια καπνού ,
περασμένα στο δάχτυλο αντί για βέρα .

Γαλάζιο που γυρνάει σε μαβί ,
κι ο εφιάλτης να κατατρέχει σαν τίγρης κυνηγός
ένα κοπάδι από όνειρα .

Σ' ένα ελληνικό ποιήμα-τραγούδι θα τα βρεις όλα ,
μα ξάφνου αρέσκει σου να τραγουδάς άλλα ,
τραγούδια τούρκικα κι αραβικά .

Μες στο πιατάκι τού σκυλάκου σου
αντί για νερό έβαλες κρασί ,
κι ύστερα αυτός πηδούσε χαζά εδώ κι εκεί .

Να γράψεις στο ημερολόγιό μου ,
να γράψεις ό,τι θέλεις 16χρονη κυρά εσύ ,
πολύτιμη θα είναι η γραφή σου .

Κι όσο για τις πυρκαγιές που με ρώτησες :
 η Πόλις και πάλι εάλω ,
 ανέστη ο Μωχάμετ ο Πορθητής .
 Εκεί σε μια λοφοπλαγιά στο Πέραν
 η σκόνη κι ο αέρας σμίξαν κι έφτιαξαν ξανά
 το ιερό σώμα του ..
               
                           --------------------------------

"...unutma beni..."
< ξεχνώ εγώ >
"...unutama beni.."
< θα ξεχάσω εγώ >
"...sende unutma beni..."
< εσένα ξεχνώ εγώ >
"...geceler boyunda..."
< θλιμμένα τα δειλινά >
"...unutmaya..."
< λησμοσύνη >

"...unutma beni
    unutama beni
    teme sirken ,
    oepesirken ,
    ya payadum ,
    dalla sirken
    sende unutma beni
    unutama beni .

ΥΓ
Έτσι ακριβώς όπως μού το ζήτησες το έγραψα .

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μάτια γκριζογάλανα

« στις: 01/08/07, 16:23 »

 Κοίταζα προχθές τα γκριζογάλανα μάτια σου
 κι έψαχνα να βρω μέσα τους
 το πόσο και πού σ' άγγιξε ο θάνατος .
 
 Όταν σε ρώτησα γι' αυτό μού 'πες :
 "μ' άγγιξε το ίδιο μ' εσένα , αφού τα ίδια μάτια έχουμε" ,
 και γέλαγες καλή μου , γέλαγες .
 
 Είπες μετά πως ο θάνατος σ'αναστατώνει
 μονάχα την πρώτη φορά που σ' αγγίζει ,
 πιο μετά τον συνηθίζεις και τον περιφρονείς .
 
 Όμως χθες τη νύχτα άκουσα την ανάσα σου
 ακανόνιστη και πολύ βαρειά ,
 ήταν ωσάν να μη μπορούσες να την πάρεις .

 Σε ξύπνησα αγχωμένος , φοβόμουν ,
 εμένα ο θάνατος ακόμη μ΄αναστατώνει
 όταν αγγίζει πρόσωπα που αγαπώ .

 Είπες πως έβλεπες ένα όνειρο ,
 πως ήταν μια βαθειά γκρίζα θάλασσα ,
 κι εσύ βυθιζόσουν μέσα της , πνιγόσουν .

 Σού είπα πως τούτη η θάλασσα στα όνειρά μας
 είναι η ίδια η ψυχή μας
 κι όλος ο φόβος μας είναι επειδή δεν τη ξέρουμε .
 
 Ύστερα γέλασες πάλι τόσο όμορφα
 που τα γκριζογάλανα μάτια σου
 έπαψαν να μοιάζουν με θάλασσα σε καταιγίδα .
 
 Έλειπε η Μαριλένα κι όλο το σπίτι ήταν δικό μας ,
 έτσι έπιασες να παίζεις στο πιάνο μες στη νύχτα
 ένα tango latin που πολύ αγαπώ .
 
 Και τραγουδούσες με φωνή καθαρή :
 "... κι εσύ να μένεις εκεί , εσύ να πέφτεις εκεί ,
       εσύ για πάντα να κλαις , να γελάς ,
       δίχως λόγο κι αιτία ,
       εσύ να μένεις εκεί ,
       εσύ που ανήκεις εκεί ,
       και η αγάπη που πάντα πιο λίγη
       να μοιάζει τού κόσμου αμαρτία ..."
 
"...Κι εγώ μαζύ σου εκεί , κι εγώ μαζί σου εκεί ..."
 
 Ένα συνεργείο τού Δήμου πέρασε σήμερα το πρωί
 και κλάδεψε όλα τα δέντρα έξω απ' το σπίτι σου ,
 κι εσύ πάλι γελούσες .
 
 Τούτο το γέλιο κι εκείνο το δάκρυ όταν πονούσες βαθιά
 να 'ξερες το πόσο έκλεψαν την καρδιά μου ,
 έτσι τόσο ανθρώπινη που είσαι .
 
  Κι εδώ , στο τέλος αυτού τού κειμένου ,
  μονάχα ένα τραγούδι μού 'ρχεται στο νού ,
  είν' αυτό που έλεγες στα Ισπανικά .

  Από εδώ σού στέλνω την αγάπη μου
  Βέρα καλή , Βέρα στοργική , Βέρα όμορφη .
  Καλή ανάρρωση μάτια θλιμμένα γκριζογάλανα .