ΤΟ ΜΑΝΤΑΤΟ...

[JOBAK]

ΤΟ ΜΑΝΤΑΤΟ...
   stixoi jobak   
 
(στη μικρή...)

Σαν στοιχειό μέσα σ άδειο γιαπί
ξωτικό τ'όνειρο τριγυρνάει
σαν μολότοφ να σκάει το γιατί
πάνω στ' αύριο που  πόνο γεννάει

σε υπόγειο υγρό σκοτεινό
άγρυπνο το μυαλό στο ταβάνι
να κοιτάει στο μαύρο κενό
την ελπίδα να βουτάει στην πλάνη

στριμωγμένες εικόνες πετάς
το κορμί σαν βαλίτσα βογγάει
με ταφόπετρα σαν το πατάς
για να κλείσει όλα αυτά που αγαπάει

μια γουλιά απ'τον πικρό τον καφέ
μοιάζει ανέκδοτο τούτο τσιτάτο
χώρο κάνουμε στον καναπέ
για να κάτσει της σιωπής το μαντάτο

R. Μάτια που καρφώνουν, χείλη που παγώνουν..
ναυαγός κρεμιέσαι σ'αετού φτερά,
καις τον πανικό μας, και το μερδικό μας,
το κερνάμε απόψε στου 'Αδη τα σκαλιά.
Μάτια που καρφώνουν, χείλη που πεισμώνουν,
διαβατήριο μοιάζουν τ'άψυχα χαρτιά,
Μάτια που βουρκώνουν, χέρια που απλώνουν,
λάθος πόρτα άνοιξες,που κλείσε ξανά...!