Λογοκρισία, αυθαιρεσία κι άγιος ο Θεός

[papous]

Συγγνώμη schizm, αυτό κατάλαβα από την ροή της συζήτησης. Εάν δεν εννοείς αυτό, ανακαλώ ευχαρίστως. Ο αριθμός όμως των παραστάσεων δεν παίζει ρόλο. Την Μήδεια την γιουχάισαν σε πέντε.

Άσχετα απ' αυτό το κοινό πάντα επηρεάζεται από την κριτική. Λίγες φορές επηρεάζεται αναίτια εναντίον, στην πλειονότητα επηρεάζεται αναίτια υπερ!

Δεν αναφέρομαι στις δικές σου σκέψεις αλλά στην θέση του κειμένου που παρέθεσες και νομίζω ότι επίσης το ξεκαθάρισα εξ αρχής.

[schizm]

Υπάρχει πρόβλημα κατανόησης απλών Ελληνικών Guitarero.

Δεν θα μπορούσα να αφαιρέσω το δικαίωμα από κανέναν ακόμα και να αυτοκτονήσει, αν το επιθυμεί, πόσω μάλλον να καταθέσει τους καλλιτεχνικούς του προβληματισμούς. Στη σωστή του ώρα όμως κι όπως πρέπει, προκειμένου να υπάρξει η ανάλογη ζύμωση κι ό,τι προκύψει εξ αυτής. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς φτηνές εντυπώσεις και ανάδειξη του εγώ. Μια χαρά τα λέει ο Μίλτος Λογιάδης (μαέστρος της Ορχήστρας Των Χρωμάτων):

"Σε ό,τι αφορά τα όρια στην καλλιτεχνική έκφραση ενός σκηνοθέτη δεν νομίζω ότι τίθεται ζήτημα. Απλώς δεν υπάρχουν. Ο σκηνοθέτης μπορεί να φθάσει οπουδήποτε, εντός ορισμένων πλαισίων βεβαίως, και από εκεί και πέρα το κοινό είναι αυτό που κρίνει. Από την άλλη πλευρά, καταλαβαίνω και τους μουσικούς της Ορχήστρας. Δεν τους άρεσε η παράσταση και έχουν κάθε δικαίωμα για κάτι τέτοιο. Ωστόσο διαφωνώ με την απόφασή τους να δημοσιοποιήσουν τις αντιρρήσεις τους πριν από την πρεμιέρα. Μπορείς, αν θες, να έχεις αντιρρήσεις για τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό εν γένει και να τις εκφράσεις δημόσια. Σε ό,τι αφορά όμως μια παράσταση, οι όποιες δεύτερες σκέψεις εκφράζονται στα όργανα του θεάτρου. Τα εν οίκω μη εν δήμω. Οταν αρχίζεις και αρνείσαι μια παραγωγή του σπιτιού σου, κάτι δεν πάει καλά, κάπου υπάρχει πρόβλημα."

Αν μάλιστα κρίνω από την έπαρση και την πληρέστατη αδυναμία κατανόησης της διακριτικότητας των ρόλων σε μια παράσταση του Βοναπάρτη Θόδωρου Μαυρομμάτη, σύμφωνα με τις απαντήσεις που έδωσε, τότε χρήσιμο θα ήταν να τον ανακηρύξουν σκηνοθέτη κάθε έργου ή αντικαταστάτη της αρμόδιας διευθύνσεως επιλογής των παραστάσεων που θα φιλοξενηθούν. Αφού μάλιστα διεκδικούμε το δικαίωμα του κάθε ένα στην έκφραση άποψης για την σκηνοθετική άποψη (λες και αυτό είναι στην πραγματικότητα το ζητούμενο), εφεξής να προκύπτει μέσα από ερωτηματολόγιο που θα το απαντούν άπαντα τα μέλη της Λυρικής, από το διευθυντή μέχρι τις ταξιθέτριες. Έτσι δημοκρατικά και όμορφα θα καταλήγουμε σε μια παράσταση που θα εκφράζει τους πάντες ή έστω την πλειοψηφία των μελών, διατηρώντας πάντα το δικαίωμα οι υπόλοιποι να βγάζουν ανακοινώσεις πριν την παράσταση, να μοιράζουν κονκάρδες αντίδρασης, να τα χώνουν δεξιά κι αριστερά, ενδεχομένως και να σταματάει το βιολί όταν δεν γουστάρει ένα μέτρο κοκ.

Όσον αφορά το ίδιο το αντικείμενο της αντιπαράθεσης είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν είχε να κάνει με την απλή και μόνο διασκευή ενός κλασικού έργου. Προσωπικά διαφωνώ με την αρτηριοσκληρωτική τους οπτική, μια και δεν θεωρώ πως η τέχνη μπορεί να έχει στεγανά, όπως και πως δεν τους πέφτει σοβαρός λόγος από τη στιγμή που άλλοι κρίνουν τι ανεβαίνει και τι όχι. Αν το θέλουν διαφορετικά, ας φτιάξουν με αυτή τη λογική τη δική τους σκηνή για να ανεβάζουν ό,τι γουστάρει η ψυχούλα τους, αποκλείοντας gay, κοντούς, χοντρούς, κίτρινους, κούτσαυλους, βλάχους, μογγόλους ή όποιον άλλον και με motto "κλασικά έργα για κλασικά μυαλά".

[schizm]

Συγγνώμη schizm, αυτό κατάλαβα από την ροή της συζήτησης. Εάν δεν εννοείς αυτό, ανακαλώ ευχαρίστως. Ο αριθμός όμως των παραστάσεων δεν παίζει ρόλο. Την Μήδεια την γιουχάισαν σε πέντε.

Δεν αποκλείω papou(s), μιλώντας για τη Μήδεια, να έχουμε να κάνουμε με μια παράσταση που απλώς δεν έκανε γκελ στον κόσμο. Υπάρχουν προφανώς και διασκευές που δεν κατορθώνουν να πείσουν, χωρίς απαραίτητα να το αποδίδω σε μια καλλιτεχνική ένδεια του κοινού...ενίοτε, αν όχι συχνότερα, φταίνε οι ίδιοι οι συντελεστές και δη η αδυναμία ή η ανεπάρκειά τους να μετουσιώσουν σε ουσιαστική τέχνη που να αφορά κι άλλους το όποιο όραμά τους. Όλο το φάσμα των αντιδράσεων είναι πιθανό και δεν θα μπορούσα να ακυρώσω ποτέ την αυθόρμητη αντίδραση του κοινού.

Αυτό όμως δεν αφορά εν γένει τις διασκευές των κλασικών έργων. Έχουν υπάρξει εξαιρετικές τέτοιες που αγκαλιάστηκαν από κοινό και κριτικούς, ίσως γιατί κατόρθωσαν να βρουν τη χρυσή τομή μεταξύ σεβασμού στο πνεύμα του πρωτότυπου και νέας ματιάς στα πράγματα που αναδεικνύει κρυφές πτυχές κι ανανεώνει το ενδιαφέρον του κοινού που ενδεχομένως έχει κορεστεί από την απλή αναπαραγωγή.

[Guitarero 240bpm]

"Σε ό,τι αφορά τα όρια στην καλλιτεχνική έκφραση ενός σκηνοθέτη δεν νομίζω ότι τίθεται ζήτημα. Απλώς δεν υπάρχουν. Ο σκηνοθέτης μπορεί να φθάσει οπουδήποτε, εντός ορισμένων πλαισίων βεβαίως, και από εκεί και πέρα το κοινό είναι αυτό που κρίνει.

Κατ'αρχήν εκτιμώ το ότι έριξες τους τόνους σε αυτή σου την απάντηση και το ίδιο θα κάνω και εγώ

Κοίτα όμως το highlight πιο πάνω. Δεν είναι οξύμωρο να μιλάμε για χωρίς όρια έκφραση εντός πλαισίων? Και σου ξαναλέω -με κάθε ειλικρινή και φιλική διάθεση- ότι το πρόβλημά μου δεν είναι οι γκέυ, ούτε  οι μαύροι, οι χοντροί κτλ. Το πρόβλημά μου είναι η -συχνή δυστυχώς- εκμετάλλευση αυτής της διαφορετικότητας για να προσδωθεί μια αμφισβητούμενη καλλιτεχνικότητα σε ένα έργο...

[Αυτάρεσκο Καθίκι Isnogood]

"Σε ό,τι αφορά τα όρια στην καλλιτεχνική έκφραση ενός σκηνοθέτη δεν νομίζω ότι τίθεται ζήτημα. Απλώς δεν υπάρχουν. Ο σκηνοθέτης μπορεί να φθάσει οπουδήποτε, εντός ορισμένων πλαισίων βεβαίως, και από εκεί και πέρα το κοινό είναι αυτό που κρίνει.

Κατ'αρχήν εκτιμώ το ότι έριξες τους τόνους σε αυτή σου την απάντηση και το ίδιο θα κάνω και εγώ

Κοίτα όμως το highlight πιο πάνω. Δεν είναι οξύμωρο να μιλάμε για χωρίς όρια έκφραση εντός πλαισίων? Και σου ξαναλέω -με κάθε ειλικρινή και φιλική διάθεση- ότι το πρόβλημά μου δεν είναι οι γκέυ, ούτε  οι μαύροι, οι χοντροί κτλ. Το πρόβλημά μου είναι η -συχνή δυστυχώς- εκμετάλλευση αυτής της διαφορετικότητας για να προσδωθεί μια αμφισβητούμενη καλλιτεχνικότητα σε ένα έργο...

Προσωπικά δε θεωρώ οξύμωρη τη παραπάνω έκφραση, καθότι υπάρχουν σαφώς καθορισμένα πλαίσια, στα οποία μπορούν να κινηθούν διάφορες πράξεις, που λέγονται νόμοι. Αν εμένα το καλλιτεχνικό μου όραμα περιλαμβάνει και το θάνατο του πρωταγωνιστή, τότε απο "One man show", θα έχουμε "Οne show man".

Επειδή όμως δε σκοπεύω να πάρω πλευρά επι του ζητήματος, να υπενθυμίσω αυτό που έλεγε ο παπούς μου (λέμε τώρα...)  "Δεν υπάρχει αρνητική διαφήμιση"...

[schizm]

Το θέμα δεν είναι αν υπάρχουν όρια, αλλά ποιος τα θέτει. Σε αυτήν την ερώτηση, η μόνιμη προσωπική μου απάντηση ήταν ανέκαθεν "ο ίδιος ο δημιουργός", αυτός ο οποίος και θα λάβει το τίμημα της κριτικής. Κι εν προκειμένω εκείνος που έχει κληθεί να αποδώσει το έργο, όπως κρίνει σκόπιμο, όπως θεωρεί δέον κι ό,τι επιθυμεί να πρεσβεύσει.

Ο Λογιάδης ορίζει ό,τι θα έπρεπε να είναι αυτονόητο...από τη στιγμή που λαμβάνεις μέρος σε μια παράσταση, την υπηρετείς, διατηρώντας τους όποιους ενδοιασμούς σου εσωτερικά. Η τακτική που επιλέχθηκε ως διαφοροποίηση είναι κοινό καραγκιοζιλίκι κι εκθέτει ανεπανόρθωτα, όπως κι η "απειλή" του μουσικού να υπερβεί το ρόλο του, αξιώνοντας δικαιώματα που δεν του αναλογούν.

[papous]

Δεν υπάρχουν όρια στην τέχνη σίγουρα. Υπάρχουν όμως όρια μέσα στα οποία κινείται το αποτέλεσμά της και έτσι μπορεί να λάβει τον χαρακτηρισμό της καλλιτεχνίας ή της κακοτεχνίας.

Αυτά τα όρια και οι κανόνες είναι απαραίτητα για τους αμύητους σε έναν τρόπο έκφρασης. Για τους μυημένους δεν τίθεται θέμα. Έχουν αποκτήσει τόσα λογικά αντανακλαστικά που τα θεωρούν αυτονόητα.

[MACMISIAS]

Εδώ όμως το πρόβλημα μας είναι, ποιά είναι τα όρια στην αντίδραση της οποιαδήποτε ομάδας εργαζομένων; Δηλαδή έχει δικαίωμα να έχει δημόσια άποψη ο εργαζόμενος ή πρέπει να βγάζει τον σκασμό και να κάνει την "δουλίτσα του";Στη προκειμένη περίπτωση δηλαδή ο μουσικός , απέναντι στους σκηνοθέτη-μαέστρο-διοίκηση;Πρέπει να χάνει τη δουλειά του όταν δεν συμφωνεί; Πρέπει να τιμωρείτε έστω και με ποιό τρόπο; Επίσης η θέση του καθένα πρέπει να είναι αντίστοιχα σεβάσμια; Δηλαδή είσαι ο σκηνοθέτης προσκυνούμε, είσαι ο τύπος που παίζει τούμπα οπότε "σκάσε!"; Αν θέλουμε να μην υπάρχει λογοκρισία, πρέπει πρώτα να μάθουμε να μην εξοργιζόμαστε με τις απόψεις των άλλων που δεν μας αρέσουν και να μην φλερτάρουμε με την ιδέα της δικής τους λογοκρισίας. Τραμπουκισμοί, φυσικοί ή φραστικοί, δεν έχουν χώρο σε τόσο υψηλά νοήματα, όπως ελευθερία της έκφρασης και του λόγου.