Η αδικία

[gkou]

Σου ‘λεγα.. στο άδικο μπροστά,
ποτέ να μη λυγίσεις,
μα είπες πως πίσω δε γυρνάς
μια πόρτα όταν κλείσεις.

Είχες μέσα στο βλέμμα σου
τη θλίψη κεντημένη,
κρατούσες μέσα στο μυαλό
την πίκρα κλειδωμένη.

Να μπω μέσα στον κόσμο σου,
μάταια προσπαθούσα..
Όσα καράβια σου έστειλα,
στ΄ άγνωστο ναυαγούσαν.

Οι ελπίδες σου στοιχήματα
που άφησες να χαθούνε,
λουλούδια που μαράθηκαν
τον ήλιο πριν να δούνε..

Πρόωρα παραδόθηκες
χωρίς να πολεμήσεις,
η αδικία γέμισε
το όραμα ψευδαισθήσεις.

[armagedon]

Γεωργια,εισαι αστειρευτη,ξεκινας απο την πηγη και γινεσαι ποταμι!!!Την ανησυχη προσωπικοτητα σου χαιρομαι και τις ευαισθησιες αλλα και το δυναμισμο που βγαζουν τα γραπτα σου..προχωρα!εγω θα ειμαι εδω και θα σε διαβαζω...

[MACMISIAS]

Κι εγώ κι εγώ  .Μπράβο Γεωργία. "Είχες μέσα στο βλέμμα σου τη θλίψη κεντημένη,κρατούσες μέσα στο μυαλό την πίκρα κλειδωμένη.Να μπω μέσα στον κόσμο σου,μάταια προσπαθούσα..Όσα καράβια σου έστειλα,στ΄ άγνωστο ναυαγούσαν." Τι ωραίοι στίχοι ρε συ...Με δύναμη, με ρυθμό, με εικόνες...Συγχαρητήρια.

[Ωρίωνας]

Αστείρευτη η Γεωργία μας, αστείρευτη!
Μπράβο Γεωργία πραγματικά το αγαπάς!

[gkou]

Armagedon, σε ευχαριστώ , κι εγώ είμαι εδώ και σε διαβάζω ( και σε ακούω, σε άλλη στήλη)!
Mάκη, για άλλη μία φορά με συγκινείς...
Ωρίωνα, τι ευχάριστο να σε ξαναβλέπω στη στήλη, επιτέλους!

[Anemos]

Στα λόγια σου συνάντησα
μιαν ισχυρή αλήθεια.
Mιαν ειλικρίνεια βαθειά
και μια κρυφή ελπίδα.

Mα όσα δεν κατάλαβες
θα σου τα πω ευθεία.
Χωρίς καμία αναστολή,
με μια στιχομυθία.

Τις πόρτες όπου έκλεισα
ποτέ δεν ξανανοίγω,
γιατ' η ζωή μας προχωρά
και πίσω δε θα μείνω.

Δεν είν' στο άδικο μπροστά
εγώ που θα λυγίσω,
μ' άλλο «εδώ» τα λόγια μου
δε θα τα χαραμίσω.

«Εδώ» που γέμισε η ζωή
"ειδήμονες" μεγάλους.
Στου νου τους τα απόνερα,
κάνουν τους παπαγάλους.

Μένουνε και αδημονούν
να πούνε τα δικά τους.
Μα κρίνουνε πριν να κριθούν
από τα τραγικά τους.

Για θλίψη που ανέφερες
δε θα σε διαψεύσω.
Μα όπως όλοι μας κι εγώ,
θα την ετιθασεύσω.

Και τα «καράβια» σου δεκτά ,
δίπλα από τις ελπίδες.
Όσες έχουνε νόημα,
αλλιώς μοιάζουν λεπίδες.

Ποτέ δε παραδόθηκα,
και ούτε θα το κάμω.
Μα είναι "πεδίον" τούτο εδώ,
να πέσεις τόσο χάμω;


Κάπου εδώ θα είμ' εγώ
ζωσμένος με μια πένα.
Και άσε τη δόξα να βιαστεί
σε «έμπειρα» χέρια, ξένα.

Σε ευχαριστώ Γεωργία μου

[gkou]

Φοβερός, ακόμα και τώρα!