Μπλε καμπίνα

[ivikos]

Ρωτώ τον «Πρώτο» με αγωνία, να φανεί,
στην μπλε καμπίνα αν φυλάν τον θησαυρό τους,
γιατί την έχουν κλειδωμένη κι αδειανή
κι όσοι περνούν κάνουνε πάντα το σταυρό τους.

Και με τρεμάμενη φωνή μου απαντά:
«Δαίμονας μένει, μη ρωτάς, ρίξε τα ζάρια,
αν βρει ζωές, μ’ ένα βελόνι τις κεντά,
και τα κουφάρια τους ταϊζουνε τα ψάρια.

Πρώτος ο Μίρα που ‘χε μια βαθιά αμυχή
μα στα ματάκια του  η απόγνωση  εφάνει
είχε κωφάλαλο ένα γιο στο Νέο Δελχί
και του ‘παν μόνο με λεφτά θα τονε γιάνει

Μαχαιρωμένο τονε βρήκαν , δίχως Αχ!
μ’ ένα χαρτί στα Ινδικά, και ματωμένο:
-εσεις οι δούλοι του Χριστού, και του Αλλάχ
σώστε το γιο μου, από ψηλά θα περιμένω-

Πριν από χρόνια στο Καράκας  ο Σελήμ
δεν τα κατάφερε να κάνει λίγο αγάντα,
του είχε κλέψει μιά ξανθιά ο Ιμπραήμ
αδελφικός του φίλος , κι έφυγαν για πάντα.

Την άλλη μέρα το πρωϊ , με μιά θηλιά
τον βρήκαν, έσβησε της ζήσης του τον φάρο
ο παπαγάλος του , και τ’ άλλα δυό πουλιά
χάλια τιτίβιζαν, σαν να ‘δανε τον Χάρο.

Πέρυσι θα ‘τανε, κι ο Γιώργης από την Κω
τ’ όμορφο ταίρι του είχε πάρει στο ταξίδι,
μα στο ακρογιάλι είχε γίνει  φονικό
τηνε κατάπιε το «θαλάσσιο» το φίδι.

Στου καρχαρία του λευκού την παγανιά
βρέθη η Μαρία η γλυκιά , μαύρο καμίνι.
Μία φωνή στου καραβιού την παγωνιά
είναι του Γιώργη: «Καρχαρίας δεν θα μείνει».

Και που τον χάνεις, στο κατάστρωμα μπροστά….
φτερό να ψάχνει καρχαρία στην γαλήνη
όπως και τώρα, που 'ρθε  σε νερά ζεστά,
μα από δόλωμα καλό έχει ξεμείνει.

Το ‘να του δάχτυλο θα κόψει με μαγκιά
καθώς θυμάται την γλυκιά του την Μαρία
για να το βάλει στην μεγάλη σαλαγκιά
και ν’ ανεβάσει τον λευκό τον καρχαρία,

κι όταν τον έβγαλε στην πλώρη τρομερό
και κομματάκια τονε κάνει με άγριο μένος,
για την καμπίνα πάει με γέλιο φοβερό
στ’ όνειρο νά ‘βρει τη Μαρία  ξαπλωμένος!

Την άλλη μέρα κρεμασμένος, μα γλυκό
θα ‘ναι το βλέμμα του γεμάτο με γαλήνη,
και το κουφάρι του Γιωργάκη απ’ την Κω
του καρχαρία του λευκού , τροφή θα γίνει!»

Και συνεχίζει: «δεν θα πω αν χρειαστεί
άλλη φορά, τούτα, ο νους μου μη φορτώσει…
Γι’ αυτό η μπλε καμπίνα έχει σφραγιστεί,
έχει ένα δαίμονα, και ποιος να τον σκοτώσει;»

                      2.05.09

[Crool]

Θάλασσες γαλήνιες η φουρτουνιασμένες, ήμερες κι αγριεμένες.
Μα και θάλασσες της φαντασίας και του φόβου των ανθρώπων γεμάτες από ιστορίες και θρύλους
για τέρατα και παράξενα, μυστήρια κι ανεξήγητα, τρυπωμένα σε ύφαλους, σε μυστικά θαλάμια
η σε πλοία στοιχιωμένα.

Μια θαυμάσια περιγραφή!!! Πανέμορφο φίλε ivikos !!!

[ivikos]

Φίλε μου
σ' ευχαριστώ που μου το ξαναθύμησες....κάπου το είχα ξεχασμένο, και τώρα που το ξανάδιαβασα μου αρέσει υπερβολικά
Να 'σαι πάντα καλά καλέ μου φίλε