Το πρώτο γράμμα (μολυβένιος στρατιώτης)

[Malezyanni]

Ο μολυβένιος στρατιώτης
ξέμεινε από μελάνι
κι έφαγε το σώμα του
πάνω στο χαρτί
γρατζούνισε την καρδιά του
για να γράψει
Ο μολυβένιος στρατιώτης
το ξεχασμένο τριαντάφυλλο στο πατάκι
αποξηραμένος σελιδοδείκτης
για την χορεύτρια του
αέρα
Ο μολυβένιος
η ξεχασμένη
που ήταν κάποτε παιδί
και πάτησε με την αρβύλα
την κατσαρίδα
και την έλιωσε
την ξέχασε
Ο μολυβένιος στρατιώτης
κάτι γυρεύει
κι ακούει καμπάνες
πηδάει μάντρες
περιμένει στην πύλη
πάντα περίμενε
όσο κρατάει το δίωρο
της υπηρεσίας
η διωρία της υπομονής
ώσπου να μαλακώσει το τσιμέντο
η μοναξιά
της τούρκικης τουαλέτας
Κι η χορεύτρια
χορεύει
απλά χορεύει και
δεν την νοιάζει
Κι ύστερα σου πιπιλάνε
πως ο στρατός δεν έχει
λογική.
Μακάρι να 'ταν έτσι
θα τον έλεγα αγάπη
θα τον έλεγα ποίηση
ντυμένη στο χακί.

[ε?]

πολυ ομορφο φιλε μου... μπραβο...

[Darko12]

.... ο μολυβένιος στρατιώτης...... μακράν ο πιο μοναχικός χαρακτήρας των παιδικών μας χρόνων, πιο μοναχικός ακόμα κ από τον Δον Κιχώτη(εκείνος είχε κ το άλογό του για συντροφιά), τραγική φυγούρα που όποτε τον βρείς οπουδήποτε, πάντα νοιώθεις οτι βιώνει αυτήν την μοναξιά και δεν είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστο την απολαμβάνει.....

[Μιχάλης13]

Πολύ ωραίο με παρέσυρε στο ρυθμό του ! Μπράβο σου φίλε μου !

[Καρχαρίας]

μόνο εγώ ξενέρωσα δλδ?