ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ - Notis Sfakianakis

[*PRATINAS* The return of the King]

Νεος δισκος απο τον θεο.
Το cd περιεχει 16 τραγουδια τα οποια ειναι στο ιδιο στυλ με τα προηγουμενα.
6 απο τα οποια υπογραφει ο Γιωργος Μουκιδης.
Πιστευω, ο καλυτερος του δισκος απο την εποχη που
αλλαξε δισκογραφικη εταιρια.

Το κορυφαιο κομματι του cd για μενα ειναι τα (ΓΕΝΕΘΛΙΑ)
του ΣΤΕΛΙΟΥ ΜΠΙΚΑΚΗ.
Χρονια ειχα να ακουσω τοσο ανατριχιαστικο κομματι.
Και για να λεω την αληθεια, το κομματι ερμηνευμενο απο τον
ιδιο τον Μπικακη ειναι απιστευτο.
(Το ακουσα φετος στα χανια απο τον ιδιο και εμεινα .......)

Με λιγα λογια για ατομα τα οποια εχουν λαικα ακουσματα
το cd το προτεινω χωρις δευτερη σκεψη.

[atzolina]

ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Μουσική / Στίχοι: Στέλιος Μπικάκης

Στα μονοπάτια του καημού
στη γέφυρα του στεναγμού
μ' έκάν' η μάνα μου
Μια φθινοπωρινή βραδιά,
ζωή η κρύα σου καρδιά
είδαν τα μάτια μου

Με κουδουνίστρες πλαστικές
όμορφες και χρωματιστές
με νανουρίζανε
Και τα ματάκια τα μικρά
είδαν του κόσμου τ' αγαθά
και συμφωνήσανε
 
Ήταν το γάλα μου πικρό
και το νεράκι μου γλυφό
που με μεγάλωνε
Κι απέναντι στη κούνια μου,
η μοίρα η κακούργα μου
και καμάρωνε

Ήταν το κλάμα μου μουντό
σαν κάτι να 'θελα να πω,
μα δεν με νιώσανε
Μια λυπημένη αναπνοή
για την που**να τη ζωή
που μου χρεώσανε
 
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ' άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα
Ισορροπία σταθερή
για να προλάβω τη ζωή,
όμως την πάτησα

Μονό το "α" και το "χ"
στη σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
Γι αυτό το "αχ" και το "γιατί"
όπου βρεθώ μ' ακολουθεί
κι ας τριαντάρισα
 
Έτσι περνούσε ο καιρός
και γω στο δρόμο μου σκυφτός
έκανα όνειρα
Έτυχε να 'μαι απ' αυτούς
που κολυμπάνε στους αφρούς
και στα λασπόνερα

Στάζει το αίμα της ψυχής,
σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιος νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή
που μέσα μου αιμορραγεί
ποιος την μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν...

[Holy Diver]

Τι ακούτε ρε; Ήμαρτον!

[Pontifikas]

Θεός ο Νότης!!

Μόνο που μας τα έχει πρίξει με τα προσφυγοτράγουδα.  
Και εμείς από την Σμύρνη έχουμε ρίζες αλλά δεν το κάνουμε θέμα.
Έλεος πια αρκετά τσέπωσε από το συγκεκριμένο θέμα σε προηγούμενους δίσκους τους.

Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι τόσο καλός ο δίσκος όσο οι προηγούμενοι, αλλά αυτό το περιμένει κανείς.

Άποψή μου είναι ότι ο Νότις με την μουσική του παρουσία έχει κερδίσει δίκαια μια θέση στο βιβλίο της ελληνικής μουσικής σκηνής, πράγμα που ακόμα και γνωστοί του χαρακτηριζόμενου "έντεχνου" δεν μπορούν να το αξιώσουν.

[bluechild]

Αυτό πάει να πει "βαρύγδουπος" στίχος  

edit : ΓΝΤΟΥΠ !  

[D@ve Murray]

Δεν ειναι απο τις μεγαλες μου αγαπες ο notis..παρολα αυτα τα το τραγουδι γενεθλια ειναι ολος ο δισκος..κομματαρα... πολυ μου αρεσει...ειδικα ο τελευταιος στιχος...και κατι αλλα που κατα καιρους ακουσα στο ραδιοφωνο ηταν πολυ ωραια...

[*PRATINAS* The return of the King]

Δεν ειναι απο τις μεγαλες μου αγαπες ο notis..παρολα αυτα τα το τραγουδι γενεθλια ειναι ολος ο δισκος..κομματαρα... πολυ μου αρεσει...ειδικα ο τελευταιος στιχος...και κατι αλλα που κατα καιρους ακουσα στο ραδιοφωνο ηταν πολυ ωραια...

Ωχ!!!!
Δεν περιμενα να ακουσω τετοια πραγματα απο σενα για τον Νοτη...
Βρε μηπως εισαι αρωστουλης???

[Holy Diver]

Παιδιά συνέλθετε...

[HASAN]

ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Μουσική / Στίχοι: Στέλιος Μπικάκης

Στα μονοπάτια του καημού
στη γέφυρα του στεναγμού
μ' έκάν' η μάνα μου
Μια φθινοπωρινή βραδιά,
ζωή η κρύα σου καρδιά
είδαν τα μάτια μου

Με κουδουνίστρες πλαστικές
όμορφες και χρωματιστές
με νανουρίζανε
Και τα ματάκια τα μικρά
είδαν του κόσμου τ' αγαθά
και συμφωνήσανε
 
Ήταν το γάλα μου πικρό
και το νεράκι μου γλυφό
που με μεγάλωνε
Κι απέναντι στη κούνια μου,
η μοίρα η κακούργα μου
και καμάρωνε

Ήταν το κλάμα μου μουντό
σαν κάτι να 'θελα να πω,
μα δεν με νιώσανε
Μια λυπημένη αναπνοή
για την που**να τη ζωή
που μου χρεώσανε
 
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ' άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα
Ισορροπία σταθερή
για να προλάβω τη ζωή,
όμως την πάτησα

Μονό το "α" και το "χ"
στη σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
Γι αυτό το "αχ" και το "γιατί"
όπου βρεθώ μ' ακολουθεί
κι ας τριαντάρισα
 
Έτσι περνούσε ο καιρός
και γω στο δρόμο μου σκυφτός
έκανα όνειρα
Έτυχε να 'μαι απ' αυτούς
που κολυμπάνε στους αφρούς
και στα λασπόνερα

Στάζει το αίμα της ψυχής,
σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιος νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή
που μέσα μου αιμορραγεί
ποιος την μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν...