Στην αγορά της μοναξιάς

[γεροντας]

Στην αγορά της μοναξιάς αλαργινή μορφή γυρίζεις
Βόλτα πηγαίνεις την ζωή ,μες τη βροχή την πνίγεις
Κοιτάς τα φύλλα τα ξερά πέφτουν χωρίς να δίνουν ήχο
Φωλιάζουν στο χώμα το υγρό και της καρδιάς τον τοίχο.

χτίζουν της λήθης δώματα τον πόνο μέσα κλείνουν
φτιάχνουν κελιά στη μοναξιά σε κούφιο κορμό σε πίνουν
Στην φυλακή του σώματος παιχνίδι στήνεις φθινοπωρινό
Τα όνειρα τα ξεπουλάς μένεις γυμνός σε θέατρο φθηνό.

Κομπάρσος μένεις στη ζωή και πάντα εκεί  συ θα ‘σαι
Θα μείνεις αόρατος, βουβός ,θα παίζεις ,θα φοβάσαι
νεροκουβαλητής του τίποτα , του δήθεν ,του καθόλου
 ο φόβος θα σε χαιρετά στη γύμνια του συνόλου.

Κι όταν εσύ που αγκομαχάς ,δεν θέλεις να πεθάνεις
Κι από το ρόλο τον φτωχό  ,δεν θες άλλο να χάνεις
Παίρνεις τον όρκο της ζωής κι αρπάζεις τις αχτίδες
Και στου γυμνού σου του κορμιού, χαράζεις τις ελπίδες.

Στην αγορά της μοναξιάς ,θα ρθω φωτιά να βάλω
Είναι της επανάστασης  αυγή ,τον ήλιο θα χεις φάρο
Ακούσματα της μουσικής ,τραγούδια δίχως πόνο
λέξεις με νόημα απλό , στίχους με δίχως φθόνο.

Και μη φοβάσαι τι θα βρεις ,αν η αγορά σου κλείσει
Θα ρθει η αγάπη να σου πει θα ρθει για να σε πείσει
Το πώς το τι και το γιατί εμένα μη ρωτήσεις
Τι θα σου βγεί τι θα σου πεί τίποτα μη ζητήσεις
 
Μόνο να δεις το νόημα στη μοναξιά που ήσουν
εικόνες μαγικές εκεί φθάνουν για να σε πείσουν
Πως μόνος τίποτα δεν λάμπει δε φωτίζει
Κι η σιωπή δεν ειν χρυσός , αγάπη δεν χαρίζει.

Στην αγορά της μοναξιάς βάλε λοιπόν λουκέτο
 μέσα απ τον κήπο της ψυχής φτιάξε λευκό μπουκέτο
Χάρισε τριαντάφυλλα εκεί όπου βαδίζεις
Ζήσε του χρόνου τη στιγμή τη μέρα εσυ ορίζεις.