Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ariel_1 στις 19/04/07, 17:39
-
Άκου τι ανακάλυψα στον δρόμο της Ιθάκης:
πήρα στα χέρια μου ένα χρυσό λυχνάρι
το άγγιξα, μου φανέρωσε μια βαθιά επιθυμία
πως ήμουν λέει άγγελος μέσα στην αγκαλιά σου.
Θυμήσου πώς με φώναζαν για να με ξεχωρίζουν.
Ένας Οδυσσές ήμουν και εγώ με το όνομα του Κανένα
αν ήθελα ένα όνομα αυτό θα ήταν του Κολόμβου
γιατί ήσουν η ανακάλυψη της μοίρας της ζωής μου.
Πίστεψε στα λόγια μου που από τα χείλη βγαίνουν
ποτέ μου δεν γεννήθηκα ψεύτης και θεατρίνος
προσεύχομαι στην μοίρα μου την ρότα της να αλλάξει
μήπως με λυπηθεί και μένανε κοιτάξεις.
Άκου τι είναι αυτό που σου ζητώ να μάθεις,
τραγούδα το όσο πιο δυνατά μπορείς
είναι ο έρωτας το πιο γλυκό μου αμάρτημα,
αυτό που με οδηγεί στην λάβα του ηφαιστείου.
Ίσως αργά θυμήθηκα να γράψω για τον έρωτα
μάλλον στον δρόμο χάθηκα ακούγωντας τις Σειρήνες.
Τραγούδαγαν μεθυστικά και πιάστηκα στις λέξεις
με οδήγησαν στο όνειρο που δεν μπορείς να πιάσεις.
Σκέψου αν θέλεις να με βρεις σε κάποιο μονοπάτι
αν η απάντηση είναι ναι θα γνέψω από ευτυχία
κι αν πάλι όχι πεις, ο πόνος μου θα' ναι πικρός
γιατί τα παραμύθια της γιαγιάς είχανε happy end για τέλος!