o μονόλογος της Ελένης

[Χρήστοςφλ]

Ποια είμαι; Τ’  όνομα  μου δεν θυμάμαι
Η μνήμη μου λειψή το σώμα γέρικο
Τι θέλω μες στα τείχη;  τι φοβάμαι
Τι περιμένω αλήθεια και τι καρτερώ

Τα μαλλιά γιατί είναι άσπρα και γιατί γελώ
Ενώ απ’ τα μάτια τρέχουν ρυάκια δάκρυα;
Τι τα θέλω τα ψιμύθια; και γιατί κρατώ
Τούτο το κουρέλι ανάμεσα στα δάχτυλα;

Γιατί μάχης μες τη νύχτα ακούω βουητό
Ιππήλατες στα όνειρά να  πλησιάζουνε
Γιατί τα σεντόνια μου έχουν χρώμα κόκκινο
Και γιατί σε δυο πατρίδες νιώθω πως μοιράζομαι;

Έχω αδέρφια  ή δεν έχω; Μάνα, άνδρα παιδιά;
Ποιος μου πέρασε βραχιόλια στους βραχίονες μου
Ποιο ποτάμι κελαρύζει νύχτες μες τα αυτιά
Και γιατί τρομάζω τόσο από τις φωνές μου

Ποιος αέρας να φυσάει  πάνω από τη Ελλάδα 
Και μυρίζει η μοναξιά μου φρέσκια  ρίγανη
Έναν ποταμό θυμάμαι και κάποια κοιλάδα
Χρόνια που με περιμένει για να με δεχτεί

Γιατί νιώθω ότι πρέπει τώρα να ντυθώ;
Νόστου ποια λαχτάρα πάλι, μ’ έχει ξεσηκώσει;
Φέρτε γυάλινο καθρέφτη για να στολιστώ
Κάποιος θα ρθει να με πάρει πριν να ξημερώσει…

[pimami]

εκεί που φαίνεται πως υπηρετεί τους κανόνες του μέτρου και της ρίμας, μου αποκαλύφθηκε ένα απελευθερωμένο γραπτό.Αυτή η μη τήρηση των κανόνων που προανέφερα υποπτεύομαι πως έγινε συνειδητά και όχι από αδυναμία δικιά σου! Μου το απέδειξε το άλλο σου γραπτό!!!

Υ.Γ. ο αέρας και η φρέσκια ρίγανη με πήγαν προς Ταύγετο μεριά!!! (άσχετο)

[Σ.απ.φώΣ]

πειράζει που το πήρα πιο πολύ προσωπικά...? από  τον πρώτο κιόλας στίχο...