Να οδηγηθούμε

[ivikos]

Να οδηγηθούμε μου ‘χες πει στα πεδινά
 και ν’ ατενίζουμε τους έρωτες στ’ αγνάντι
 μα ν’ αγνοήσουμε το απόλυτο του μάντη
 που μας τραβά στις εκβολές του πουθενά

 Να στροβιλίσουμε του χτες την ενοχή
 με τους κανίβαλους πανάρχαιας ηπείρου
 να διακονέψουμε τα πνεύματα του απείρου
 προτού να βγούμε σ’ ενός Νώε την βροχή.

Θα τις συλήσουν τις φωλιές των αετών
 οι δραγουμάνοι, της νυχτιάς οι ηγεμόνες,
σε ανασκαφές βρήκαν ξανά δυό Μυρμηδόνες
 και πέντε πάπυρους αρχαίων ποιητών.

Στις εκβολές του ποταμού του μυθικού
 στήσανε ξόανα αρχαίοι στρατηλάτες
 που ξεκινήσανε χωρίς τους ιχνηλάτες
 κι έχουν ξεμείνει ανοιχτά της Ιωλκού.

Θανατηφόρες εποχές λιγνοί καιροί
 μ’ ένα αποτύπωμα παλιό πάνω στο χάρτη
 ρωγμή η καρίνα σου, σπασμένο το κατάρτι
 κι οι φάροι μαύροι, σκοτεινοί δίχως κερί

 δεν είχες στρίψει ένα χόρτο λησμονιάς
 δεν αρματώθηκες με ασπίδα το φεγγάρι
 δεν είχες κέρμα για να ρίξεις στο παγκάρι
 θύμα την μιά, την άλλη θύτης και φονιάς.

Να οδηγηθούμε μου ‘χες πει στις ρεματιές
 και με τις πίκρες δραγουμάνου , μα κι αφέντη,
να μπούμε πάλι στο αποτρόπαιο το γλέντι
 και τ’ όνειρό μας να λουστεί με τις φωτιές