Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Μιχάλης13 στις 03/05/09, 12:27
-
Πήρες εσύ το δρόμο σου
και γύρισα εγώ στη μοναξιά μου .
Μα ίσως θυμάσαι κείνο το βράδυ
που μείναμε οι δυο μας στο σκοτάδι
και σου ‘χα ανοίξει την καρδιά μου .
Θυμάμαι μου ‘λεγες μη κλαις
κι ύστερα κλαίγαμε μαζί .
Δε φταις μου έλεγες, δε φταις
που το όνειρο σου πια δε ζει .
Κι ας ήμασταν μαζί .
Πήρες εσύ ξανά το δρόμο σου
και γύρισα στης θλίψης τα λημέρια .
Μα ίσως θυμάσαι κείνο το βράδυ
που μείναμε οι δυο μας στο σκοτάδι
και ενώσαμε σφιχτά τα χέρια .
Θυμάμαι μου ‘λεγες μη κλαις
κι ύστερα κλαίγαμε μαζί .
Δε φταις μου έλεγες, δε φταις
που το όνειρο σου πια δε ζει .
Κι ας ήμασταν μαζί .
-
Αγαπάς αυτό που κάνεις (να γράφεις τραγούδια) και αυτό βγαίνει. Εκτιμώ το οτι δεν γραφεις απλώς για να γράφεις.
-
Πολύ όμορφο.....
-
Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά που ξεθάψατε και σχολιάσατε αυτούς τους στίχους !