Δε ξέρω η σκέψη πως μεγάλωσε….

[fatses asteies]

Μετά από τη παρωδία εκείνη (το περιμένοντας) σκέφτηκα να κάτσω να γράψω ένα ποίημα, σοβαρά αυτή τη φορά. Δηλαδή να έχει κάποιο νόημα, να θέλω να πω κάτι εκ των προτέρων και να προσπαθήσω να το περιγράψω με ένα ποιητικό τρόπο και σε μορφή τουλάχιστον τέτοια που να έχει ένα κάποιο ρυθμό, όχι μέτρο και ομοιοκαταληξία, αλλά να κυλάει διαβάζοντάς το, να μην είναι τελείως πεζό ποίημα. Η πρώτη μου ποιητική απόπειρα (εκτός στίχων προορισμένων να γίνουν τραγούδι) μετά από τα εφηβικά μου χρόνια λοιπόν είναι εδώ. Δεν είναι πλάκα αυτή τη φορά (άντε να με πιστέψετε τώρα).



Δε ξέρω η σκέψη πως μεγάλωσε….
Μόνη της; Παλεύοντας κι αυτή να επιβιώσει;
Χωρίς πατέρα στοργικό και φίλους
και δάσκαλους κι έρωτες εφηβικούς;
Στα πάρκα πληγωμένη να κυλιέται
τον έρωτα μαθαίνοντας αλλιώς;
Κι αργότερα, στη ζάλη του ποτού
να υπομένει;

Μαζί μου; Κρυμμένη στις ανάσες και τα γέλια;
Ρουφώντας τη φωτιά απ’ τα φιλιά
τις νύχτες, πριν την άγια καλημέρα;
Σε κάθε ασήμαντο, μικρό μου στεναγμό,
στα όνειρα, στις πρώτες ζωγραφιές.
Παντού, σε κάθε γέννα του μυαλού
Να ‘ταν κρυμμένη;

Δε ξέρω η σκέψη πως μεγάλωσε….
Μα δε μου μοιάζει.
Δεν είναι η δίδυμη αδερφή μου αυτή.
Είναι φωτιά. Και θύελλα που με δέρνει…
Τους όρκους μου θυμίζει που είχα κάνει….
Και γελά…
Σαν της τρελής το γέλιο όταν ξεσπά
λες και προβλέπει φονικά
λίγο πριν γίνουν, πριν τα κάνει.

Δε ξέρω η σκέψη πως μεγάλωσε….
τι αμαρτήματα παλιά να κουβαλάει;
Κι έτσι χλωμή αν με κοιτάει καμιά φορά
και παγερά,
δε λέω κουβέντα. Και μαζεύομαι…
Πως με τρομάζει…

[llorona]

Δεν ξέρω αλλά ούτε και μπορώ, να το κρίνω με αμιγώς φιλολογικούς όρους.
Μιλάω εντελώς προσωπικά για την αίσθηση που μου αφήνουν οι στίχοι.
Μου αρέσει πολύ.
Καθαρές εικόνες, ειλικρινείς. Θα ήθελα λιγότερο πόνο (το γέλιο της τρελλής, το φονικό, πληγωμένη).Θα ήθελα και την πλευρά της σκέψης, που δεν πονά που χαρίζει ελπίδα-υπάρχει κι αυτή. Αλλά αυτό αφορά εμένα. Αν ήθελες να γράψεις για τη δική σου σκέψη, που σε βασανίζει, πουσου θυμίζει τους όρκους που χες κάνει και αυτό που δεν γίνεται, εμένα με βρήκε κατευθείαν στην καρδιά.
Πανέμορφο.

[YmiRLinG]

Πολυ καλο αν και σε καποια σημεια γινετια λιγο παιζω και χανει το χρωμα και το βαθος που θα μπορουσε να εχει..... Κατα τα αλλα εκφραζει αρκετα καλα αυτο που θες να πεις. Αν το καταλαβα σωστα και εγω βεβαια...

[alex68]

καλησπέρα φάτσα ασίγαστε εγκέφαλε

πρώτα να πω οτι δεν περίμενα κάτι άλο απο εσένα με την καλή έννοια 
κι έπειτα να σε ρωτήσω πως μεγαλώνει η σκέψη
σε μάζα, σε μήκος, σε ηλικία , σε άγνωστο μέτρο?

ωραίος αστείε γκρινιάρη! ο επίλογος ..εεε η τελευταία στροφή είναι λίγο τρομαχτική και μαζώχτηκα

[fatses asteies]

Κατερίνα - Άρη - Άλεξ  (έτσι δεν απαντάνε οι ποιητές συνήθως; ) σας ευχαριστώ πολύ. Δηλαδή πρώτα ευχαριστώ περισσότερο την Κατερίνα που είπε ότι είναι "πανέμορφο" (  ), και μετά τον Άρη και τον Άλεξ που είπανε απλά πολύ καλό (άρα κατώτερο του "πανέμορφο"  )  (Σιγά μη σας ευχαριστήσω το ίδιο, το ίδιο θα ευχαριστήσω το πανέμορφο με το απλά "πολύ καλό"; )  

Η σκέψη Άλεξ  μεγαλώνει σε ηλικία εδώ. Αλλού όμως μεγαλώνει σε άγνωστο μέγεθος όπως σωστά είπες....

[old_lion]

"... Σαν της τρελής το γέλιο όταν ξεσπά
     λες και προβλέπει φονικά
     λίγο πριν γίνουν ,
     λίγο πριν τα κάνει..."

Αντίθετα με τα άλλα πρόσωπα που σχολίασαν εδώ το ποιήμα σου
εγώ θα σταθώ στο πιο δυνατό του σημείο ,
σε αυτό που παραθέτω , με μια μικρούλα αλλαγή ,
έτσι για λόγους μέτρου και νοήματος ,
αν δεν τη θες την προσπερνάς .

Γενικά όμορφο ,
κι αν πράγματι είναι η πρώτη σου προσπάθεια τότε πολύ όμορφο .
Εντάξει τώρα ?

ΥΓ
Μπρε Αλέξη , υπάρχουν και τα φονικά ,
υπάρχουν και τα "φονικά" ,
και πώς εσύ στην ηλικία σου θέλεις να τα αγνοείς ?
Θαλασσοπνιγμένε μέσα στη λεκάνη τής Μεσογείου εσύ .