Το Στέκι των Κιθαρωδών
Ειδικά θέματα => Τρόποι παιξίματος, τεχνικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: Alex_Under στις 16/10/11, 14:16
-
Όλοι μας έχουμε πει ή/και έχουμε ακούσει την ερώτηση:
"Πώς μπορώ να ακουστώ σαν τον Χ?"
Και σίγουρα έχουμε πει ή/και έχουμε ακούσει την απάντηση:
"Αν είχες τα δάχτυλα του Χ, και με μαντολίνο να έπαιζες, πάλι με τον Χ θα ακουγόσουν".
Πρώτα να ξεκαθαρίσω ότι δεν διαφωνώ με την παραπάνω απάντηση. Το στυλ παιξίματος, το feeling και το mood είναι η τελική επίγευση όταν ακροαζόμαστε ένα κομμάτι, και αν έχουμε παίζοντας, στο τέλος εμείς πετύχει να αφήσουμε την ίδια επίγευση στους ακροατές μας (και σε μας) τότε νομίζω ότι έχουμε επιτύχει τον σκοπό μας, να ακουστούμε δηλαδή σαν τον Χ.
Αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να πω...
Έτυχε στην 15χρονη ερασιτεχνική ενασχόλησή μου με την κιθάρα να περάσουν μεγάλα διαστήματα ανομβρίας. Πέρασαν τουλάχιστον 3-4 χρόνια που η κιθάρα έπιανε απλά σκόνη στο σαλόνι και άλλα τόσα που κάθε φορά που την έπιανα την βαριόμουν σε 5 λεπτά και την παρατούσα.
Άρχισα να πιστεύω ότι "δεν το έχω" και δεν έχω ότι χρειάζεται (ταλέντο κτλ) και μάλλον δεν κάνει αυτό για μένα.
Αυτά ήταν τα χρόνια που η παλιά μου γιαπωνέζικη Strat είχε απωλέσει τον Strat χαρακτήρα της και είχε φορέσει δύο high output κεραμικούς humbuckers και ζευγαρώθηκε με ένα Boss Metal Zone για να παίζω τους αγαπημένους μου (τότε) Metallica. Αυτό το setup τσούλησε για κάποια χρόνια, τα φοιτητικά κυρίως, όπου το αίμα έβραζε και δεν με ένοιαζε τόσο, πόσο καλά θα ακουστώ αλλά πόσο δυνατά ή γρήγορα.
Μετά ήρθε η δουλειά, ο στρατός, το μυαλό μέστωσε, μπήκαν στα ακούσματά μου, ο Dylan, ο Hendrix, ο Stevie Ray Vaughan (-...τι είναι αυτά που παίζεις παιδί μου; -Τεξανό blues, γιαγιά :P ), τα 60's κτλ. Και όσο πιο πολύ μορφωνόμουν μουσικά και διεύρυνα τα ακούσματά μου, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμουν από την κιθάρα.
Άρχισα δηλαδή να κάνω τις πιο πάνω διαπιστώσεις, ότι μάλλον τελικά "δεν το έχω". Γιατί όποτε έπιανα την κιθάρα στα χέρια, ακουγόμουν τραγικός. Έπαιζα για 6-7 χρόνια τα ίδια και τα ίδια, και κυριολεκτικά "με είχα βαρεθεί". Και επειδή ακριβώς δεν μου άρεσε αυτό που άκουγα, έμεινα πίσω. Δεν προόδευσα (μάλιστα οπισθοδρώμησα) και όλο αυτό ήταν ο λόγος που η κιθάρα έπεσε σε δυσμένεια.
Παντρεύτηκα, σπιτώθηκα και μπήκα στην ρουτίνα. Στα νεανικά μου χρόνια, η κιθάρα ήταν το κυριότερο και το αγαπημένο μου hobby. Τώρα δεν είχα τίποτα. Γυρνούσα σπίτι μετά από 8 ώρες στην δουλειά πάνω από έναν υπολογιστή και ξανακαθόμουν σε έναν υπολογιστή και σέρφαρα βαριεστημένα.
Μέχρι που μου ήρθε η ιδέα, "Αφού δεν παίζω που δεν παίζω κιθάρα, γιατί δεν προσπαθώ να την ξαναφέρω, όσο μπορούσα στην αρχική της κατάσταση και να δω από και πέρα τι γίνεται".
Οπότε πούλησα τους humbuckers στο ebay, πήρα το παλιό pickguard με τους τρεις μονοπήνιους μαγνήτες, "έφαγα" λίγο το κάτω μέρος του για να χωράει πλέον στο floyd rose, και έστρωσα τα ηλεκτρικά της.
Και άρχισα να παίζω.
Και μου άρεσε αυτό που έκανα και άκουγα. Ο ήχος του οργάνου ήταν πλέον κοντά στα νέα (αλλά παλιά) ακούσματά μου.
Και άρχισα να το ψάχνω λίγο παραπάνω.
Πούλησα το metal zone και τον τρανζιστοράτο Marshall και σιγά σιγά άρχισα να παίρνω λίγο ποιο vintage-like και "σοβαρό" εξοπλισμό. Πήρα ενισχυτή με λάμπα, άλλαξα μαγνήτες, αρχικά Fender SCN και μετά Texas Specials, και όσο περισσότερο "έφτιαχνα" τον εξοπλισμό μου, και έφτιαχνα τον raw ήχο της κιθάρας μου, τόσο πιο πολύ μου άρεσε να παίζω και να ακούω το όργανό μου και τόσο περισσότερο ένιωθα την ώθηση να μάθω καινούργια κομμάτια, τεχνικές και να "προχωρήσω". Έφτασε και η στιγμή πριν 8 μήνες και πραγματοποίησα το παιδικό μου όνειρο να αγοράσω μια Made In America Strat και το γλυκό έδεσε.
Πλέον η κιθάρα επέστρεψε στο να είναι το αγαπημένο μου hobby και η ασχολία που περνάω τον περισσότερο από τον ελευθερό μου χρόνο. Σε 2+ χρόνια που άρχισα πάλι να ξανασχολούμε με το άθλημα, νιώθω ότι προόδευσα τόσο όσο δεν είχα στα προηγούμενα 13. Έμαθα πράγματα που έπρεπε να τα ήξερα εξ αρχής όμως τα αγνοούσα γιατί τα μυαλά μου ήταν αλλού. Τον τελυταίο καιρό, αγοράζω και πουλάω πεταλάκια, κρατώντας μόνο αυτά που μου κάνουν "κλικ" στον ήχο. Έμεινα πλέον με ένα tubescreamer, ένα distortion και ένα wah, και δεν νομίζω ότι τα συγκεκριμένα θα τα πουλήσω ποτέ γιατί μαρέσει αυτό που ακούω. Είναι ποιοτικό και μου δίνει ώθηση να συνεχίσω.
-
Τι θέλω να πω με τις παραπάνω "φιλοσοφίες".
Μπορεί να λέμε ότι ένας καλός κιθαρίστας, με ότι εξοπλισμό και να παίζει, πάλι θα είναι αναγνωρίσιμος αλλά πλέον πολύ αμφιβάλω ότι θα γινόταν ποτέ καλός κιθαρίστας αν δεν είχε στα χέρια του τον ΣΩΣΤΟ εξοπλισμό.
Γιατί όσο και αν γουστάρεις αυτό που κάνεις, αν αυτό που βγαίνει ως ήχος από τον εξοπλισμό σου, δεν είναι και ότι καλύτερο, ίσως τελικά να μην το γουστάρεις και τόσο αύριο,μεθαύριο και στο τέλος, αν δεν εξελίξεις τον εξοπλισμό σου, να πάψεις να το γουστάρεις εντελώς. Όπως είχε γίνει με μένα.
Πλέον ο ήχος μου μοιάζει με του Χ, μπορεί τα δάχτυλά μου όμως ακόμα να μην είναι σαν του Χ (και τώρα στα 32 νομίζω ότι το έχασα το τραίνο ώστε να γίνουν) αλλά γουστάρω τον ήχο που βγάζει ο εξοπλισμός μου και αυτό μου δίνει ώθηση να συνεχίσω.
Οπότε τελικό προσωπικό συμπέρασμα: Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, αλλά για να γίνεις παπάς, χρειάζεσαι και τα σωστά ράσα
Y.Γ. Και ο hendrix ξεκίνησε παίζοντας με μια φτηνιάρα Danelectro αλλά δεν νομίζω να γινόταν τελικά αυτός που έγινε αν συνέχιζε να παίζει με αυτήν.
Υ.Γ 2. Άσχετο. Αυτό το όριο των 8000 χαρακτήρων ανά post, είναι πολύ σπαστικό και περιοριστικό.
-
Οπότε τελικό προσωπικό συμπέρασμα: Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, αλλά για να γίνεις παπάς, χρειάζεσαι και τα σωστά ράσα
Πολύ ωραία διατύπωση!
-
κάποιος έχει πει το πολύ σωστό:
"ο ακριβός εξοπλισμός μπορεί αν μην αγοράζεται τόσο για τον ακροατή και τον εντυπωσιασμό του όσο για το αίσθημα πληρότητας που δίνει στον παίκτη, για την ελευθερία που τον κάνει να αισθάνεται και για την έκφραση που βοηθάει να βγει έχοντας τον ήχο που "γουστάρει"
(δεν είναι ακριβώς παράθεση αλλά αυτό είναι το κεντρικό νόημα....)
ουσιαστικά αυτό που θέλω να προσθέσω στη συζήτηση είναι πως ο ακριβός εξοπλισμός δεν θεωρώ πως αγοράζεται μόνο λόγω ψώνιου αλλά, όταν αγοράζεται ουσιαστικά βεβαίως, "βγάζει" και τον καλύτερο παίκτη από μέσα σου.....
-
Γενικα νομιζω οτι σε καθε ασχολια που εχουμε πρεπει να αγοραζεται ο σωστος εξοπλισμος την καταλληλη στιγμη ωστε να συμβαδιζει με τις ικανοτητες του παιχτη!Οταν σε καθε βημα νιωθεις οτι εχεις εξαντλησει τον εξοπλισμο πας στο επομενο κ παλι απο την αρχη!Δεν χρειαζεται να ξεκινησεις να παιζεις με Gibson custom και mesa boogie οπως και οταν ξεκινας να οδηγεις δεν παιρνεις hayabusha... ;)
-
Παιζει ρολο και το πολυ απλο: Μαζι με τα γουστα, αλλαζει και το στυλ παιξιματος της κιθαρας. Δεν κανουν ολες οι κιθαρες και ολοι οι ενισχυτες για καποια πραγματα.
Υπαρχουν ανθρωποι που δεν ακουν μονο τις νοτες και τον ρυθμο, την εκφραση της μουσικης, αλλα και το ηχοχρωμα αυτο καθ'αυτο που τους εμπνεει γενικοτερα.
Αυτο ευκολα το καταλαβαινω και το δεχομαι. Ειναι λογικο καποιες συχνοτητες και αρμονικες τους στις καταλληλες εντασεις να συντονιζονται με συχνοτητες του καθε ατομου (που συνηθως δεν τις αισθανομαστε καν) και να προκαλουν αυτο το φαινομενο.
Προσωπικα, εδω και 5 μηνες σχεδον που δεν εχω ενισχυτη, περιμενοντας να ερθει το axe fx II, προτιμω να παιζω unplugged τις ηλεκτρικες μου (και ετσι το χω ριξει στο practise), παρα να τις συνδεσω σε κατι υποδεεστερο ηχητικα απο αυτο που ειχα συνηθισει (axe fx I και παλιοτερα λαμπατες κεφαλες με 4x12" καμπινα).
Απλα δεν μπορω πλεον να "δεθω" με τετοιον ηχο (πχ καποιον φθηνο practise ενισχυτη), οποτε προτιμω τον unplugged ηχο...
Τρελο, δεν το περιμενα να μου συμβει, αλλα ειναι αληθεια...
Βεβαια αυτο δεν αναιρει σε τιποτα το οτι τον μεγαλυτερο ρολο στο πως ακουγεσαι τον παιζουν τα χερια σου. Απλα με τον καταλληλο (για τον καθενα) εξοπλισμο, νομιζω οτι αποκτας ενα διαφορετικο δεσιμο με την κιθαρα που σε κανει να παιζεις καλυτερα (και αρα να ακουγεσαι και καλυτερα) γιατι νιωθεις πως οτι ακριβως θες να ακουστει ακουγεται ετσι οπως το εχεις στο μυαλο σου. Αυτη η ικανοποιηση σε χαλαρωνει, σε εμπνεει και ναι, σου δινει ωθηση για το παραπανω.
Τουλαχιστον σε εμενα το εχω δει στην πραξη...
-
Μάλλον το αιώνιο αυτό ερώτημα του Alex είναι διατυπωμένο λάθος (αλλα με σωστή απάντηση)... απο τη μια συζητούμε για τον Χ κιθαρίστα ως εξωτερικοί ακροατές και απο την άλλη συζητούμε για τον εαυτό μας ως εσωτερικοί ακροατές...
Θα πρέπει να δούμε τον Χ μπαίνοντας στη δική του θέση ως "εσωτερικός ακροατής". Ο Χ λοιπόν προφανώς ΔΕΝ πρόκειται να ακουστεί σαν Χ αν του δώσεις ένα "μαντολίνο" να παίξει (το πολύ πολύ να παίξει στο μαντολίνο χιλιοπαιγμένες δικές του φράσεις τις οποίες εννοείται πως θα τις παίξει καλά ακόμα και αν βρίζει μέσα του με το όργανο που κρατά στα χέρια του), γιατί αν ήταν έτσι θα έπαιζε στους δίσκους και στα live με μαντολίνο και όχι με έναν- αν όχι ιδιαιτέρως ακριβό- τουλάχιστον "ψαγμένο" εξοπλισμό. Ο κύριος Χ λοιπόν μέσα απο τα χρόνια αναζήτησης και μελέτης που τον έκαναν να είναι αυτός που είναι, είχε πάντα και τα 2 πράγματα στο μυαλό του: ΚΑΙ το πως θα εκπαιδεύσει τα χέρια του για να μπορούν να παίζουν όλα όσα θέλει να εκφράσει με τη μουσική του ΚΑΙ το πως όλα αυτά θα επιστραφούν σε αυτόν ως κιθαριστικός ήχος. Μόνο το ένα ή μόνο το άλλο δε θα τον έφταναν πουθενά.
Κάπου εδώ όμως μπαίνει και άλλος ένας παράγοντας. Η προσωπικότητα του Χ (και του κάθε Χ). Απο τη στιγμή που όλοι μας είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες, είναι απλά αδύνατο να ακουστούμε ίδιοι μεταξύ μας ακόμα και αν έχουμε ακριβώς τον ίδιο εξοπλισμό και έχουμε μελετήσει τα ίδια ακριβώς πράγματα για το ίδιο ακριβώς χρονικό διάστημα. Άρα το να προσπαθούμε να ακουστούμε σαν τον Χ (και γιατί να θέλουμε άλλωστε; ) είναι και αδύνατο και ανούσιο!
Πάντως, (αφαιρόντας τον παράγοντα "προσωπικότητα" ) η σχέση "χεριών/εξοπλισμού" είναι μάλλον αμφίδρομη. Όσο τα χέρια σου βελτιώνονται, τόσο αναζητάς και τον ήχο που θα δώσει περισσότερη "αξία" σε αυτά που κάνουν τα χέρια σου. Αλλα όσο βελτιώνεται και ο ήχος, τόσο σου γεννιόνται και νέες ιδέες, άρα και ανάγκη εξάσκησης των χεριών. Το ένα φέρνει το άλλο δηλαδή... Συμφωνώ βεβαίως στο οτι ένας καλός εξοπλισμός θα διευκολύνει και τα χέρια να παίξουν σε καθαρά τεχνικό επίπεδο, αλλα αυτό θα το αντιληφθούν τα ήδη εξασκημένα χέρια. Τα αρχάρια πάλι δε πρόκειται να καταλάβουν καμία διαφορά...
Πλην όμως, όταν κάποιος είναι σε ιδιαιτέρως νεαρή (κιθαριστικά) ηλικία και πιστεύει πως με το να διαθέσει ένα μεγάλο ποσό για ακριβό εξοπλισμό χωρίς ακόμα να ξέρει να παίζει, θεωρόντας πως (βγάζω απ'έξω το συχνό φαινόμενο του πουλ-μουρ ) η "τάδε" κιθάρα με τον "τάδε" ενισχυτή και τα "τάδε καλούδια" θα τον κάνουν και κιθαρίστα επιπέδου "Χ", καλό είναι να γνωρίζει πως όπως και να το κάνουμε, η αλυσίδα έχει ως εξής: Χέρια-κιθάρα-μαγνήτες-ενισχυτής-κλπ. Αν το γνωρίζει καλά αυτό, είναι σε καλό δρόμο. Αν πάλι όχι, κινδυνεύει να αποτύχει πριν ακόμα ξεκινήσει μιας και η απογοήτευση που θα δοκιμάσει όταν καταλάβει πως παρ'όλα τα χρήματα που διέθεσε εξακολουθεί να μην ακούγεται σαν τον Χ, θα είναι μάλλον μεγάλη...
Υ.Γ. Φίλε Alex, μάλλον απλώς άργησες να αναβαθμίσεις τον εξοπλισμό σου για κάποια χρόνια, με αποτέλεσμα τα χέρια σου να "βαρεθούν". Τώρα που "ξαναξύπνησαν" μη το αφήσεις καθόλου! ;)
-
Υ.Γ. Φίλε Alex, μάλλον απλώς άργησες να αναβαθμίσεις τον εξοπλισμό σου για κάποια χρόνια, με αποτέλεσμα τα χέρια σου να "βαρεθούν". Τώρα που "ξαναξύπνησαν" μη το αφήσεις καθόλου! ;)
Δίκιο έχεις.... Έρχεσαι να το πεις και στην γυναίκα μου σε παρακαλώ? ;D
...
Υ.Γ. Πλάκα κάνω. Η γυναίκα μου ήταν πέρα για πέρα ανεκτική σε αυτή μου την ..."ακριβή" αναζήτηση... :-*
-
Πρόσεχε γιατί είναι παγίδα. Δεν σημαίνει ότι όσο θα τα "σκας" σε εξοπλισμούς, θα βελτιώνεσαι ανάλογα. Οι GASάκηδες νομίζω το ξέρουν καλά αυτό. Σε γενικές γραμμές όμως υπάρχει μια βάση. Ας πούμε ο σρεντάκιας άλλη πόρωση θα έχει με μια χαμηλή ibanez, ο πάνκης με μια sg με διπλούς, ο ορκισμένος μεταλάς δε θα μπορέσει να αποδώσει το ίδιο σε μια στρατ με μονούς κ.ο.κ. Όπως επίσης ο τελευταίος δε μπορεί να παίξει και πολύ καλά σε έναν jazz chorus σκέτο, μ'αυτή την έννοια ο εξοπλισμός ξεσηκώνει τον παίχτη
Alex αφού ξανάπιασες την αγάπη την παλιά η γυναίκα σου το πιο πιθανόν είναι να αρχίσει τις ζήλιες ;D ;D
ΥΓ: γιατί χρησιμοποιούμε το μαντολίνο σαν παράδειγμα ήχου προς αποφυγήν?? Άσχημα ακούγεται αυτό (http://www.youtube.com/watch?v=a2CyXGv5fEY)?
-
Alex αφού ξανάπιασες την αγάπη την παλιά η γυναίκα σου το πιο πιθανόν είναι να αρχίσει τις ζήλιες ;D ;D
[offtopic]
Δεν νομίζω, είμαι τυχερός σε αυτό τον τομέα.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι υπήρξα με γυναίκα στα φοιτητικά μου χρόνια που μου είχε δηλώσει
"Εγώ αυτήν θα την κάψω", >:D
δείχνοντας την κιθάρα, με οργή και φθόνο στα μάτια.
[/offtopic]
-
Απο την ταπεινή προσωπικη μου εμπειρια ως τωρα, ο καλος ηχος (= καλος/ακριβος εξοπλισμος + σωστες ρυθμισεις) ΔΕΝ κανει τον καλο κιθαριστα, ομως αναδεικνυει τον (όσο το δυνατόν ;D ) καλυτερο εαυτο του καθε κιθαριστα, τον ωθει να εξερευνησει νεα ορια τεχνικης (που με πχ μια «φθηνιαρικη» και κακοφτιαγμενη & ασεταριστη κιθαρα δεν θα μπορουσε) και γενικά τον κανει να ασχολειται παραπανω με την μουσικη (επειδη απλα «γουσταρει» να παιζει και να ακουει τον εξοπλισμο που εχει).
-
Σίγουρα ο εξοπλισμός δεν κάνει τον παίχτη. Όταν ήμασταν πιτσιρίκια νομίζαμε οτι φορώντας τα "Jordan signature" παπούτσια θα παίζαμε καλύτερο μπάσκετ. Σε καμία περίπτωση, αλλά κάτι τέτοιο λειτουργεί και ψυχολογικά και σε κάνει να ασχολείσαι με περισσότερο ζήλο με το άθλημα, όπως επίσης παίρνοντας μία πολύ όμορφη κιθάρα και άς είναι για το τζάκι (κρεμασμένη πάνω από το τζάκι λόγω ομορφιάς)!
Ένας αρχάριος την ίδια φασαρία θα κάνει με τον καλύτρο εξοπλισμό αν δεν ξέρει να τον χρησιμοποιήσει. Αντίθετα ένας έμπειρος, με χάλια εξοπλισμό θα τον κάνει να ακουστεί όσο καλύτερα γίνεται.
υπήρξα με γυναίκα στα φοιτητικά μου χρόνια που μου είχε δηλώσει
"Εγώ αυτήν θα την κάψω", >:D
δείχνοντας την κιθάρα, με οργή και φθόνο στα μάτια.
Φαντάζομαι αυτός ήταν ένας καλός λόγος να αλλάξεις γυναίκα και όχι κιθάρα!!
-
Πάντως μιας και περί εξοπλισμού ο λόγος, να πω ότι κάποτε ήμουν σε μία μπάντα με έναν κιθαρίστα που ήξερε να παίζει παπάδες, τα όργανά του κόστιζαν 1000 και 1500 ευρώ το καθένα, ο ενισχυτής του κόστιζε τουλάχιστον 1500 ευρώ και δεν ξέρω πόσα και η καμπίνα, κι όμως αυτός ο κιθαρίστας ήταν ότι χειρότερο είχα ακούσει.
Άρα λοιπόν σε όλα όσα είπατε, χρειάζεται και γνώσεις για το τι πράγματα έχεις στα χέρια σου και πως πρέπει να τα ρυθμίσεις. Δε μπορεί να μου παίζεις με mesa boogie και αμερικάνικη strat και να καταφέρνεις να μην ακούγεσαι. Δεν είναι δυνατόν...
Ο συγκεκριμένος κιθαρίστας πχ νόμιζε ότι όσο περισσότερο gain βάζει στον ενισχυτή τόσο μεγάλωνε το πουλί του. Μάλιστα μια μέρα, αντί να μας ακούσει και να κόψει gain, έβαλε μεταξύ του λαμπάτου marshall και της stratocaster ένα ψηφιακό πολυεφέ των 60 ευρώ για extra gain (και καμία 70 εφέ ταυτόχρονα, chorus, delay, flanger κλπ) ώστε "να φτιάξει ο ήχος". Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν να βγαίνουν από τον ενισχυτή επιθανάτιοι ρόγχοι μαχαιρωμένου alien (έτσι το παρομοίαζα).
Να γελάς ή να κλαις;
-
Πάντως μιας και περί εξοπλισμού ο λόγος, να πω ότι κάποτε ήμουν σε μία μπάντα με έναν κιθαρίστα που ήξερε να παίζει παπάδες..
Αν ήξερε θα έβγαζε και τον ανάλογο ήχο...
Αυτός που ξέρει να παίζει ξέρει και να ακούει, άρα καταλαβαίνει πως πρέπει να σεταριστεί για ν'ακουστεί καλά.
Πάνε πακέτο αυτά τα δύο όταν μιλάμε για ηλεκτρική κιθάρα..(ο κιθαρίστας οφείλει να είναι λίγο και ο...ηχολήπτης του εαυτού του)
Ένας αρχάριος την ίδια φασαρία θα κάνει με τον καλύτρο εξοπλισμό αν δεν ξέρει να τον χρησιμοποιήσει.
Μάλλον χειρότερη φασαρία θα κάνει , ούτε καν την ίδια... ;D ;)
-
παπαδες παιζει καποιος οταν τα κάνει ολα και συμφέρει, όχι οταν αραδιάζει μερικές κλίμακες με απαράδεκτα υψηλές ταχύτητες.
Ας είναι 5 νότες το λεπτό, αλλά ας έχουν ψυχή. Κοινώς να στήβεις την ταστιέρα και να στάζει το λεμονόλαδο ;D ;D ;D ;D . ;D
Παιχταράς χωρίς ήχο ΔΕΝ γίνεται .(Υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά ετσι είναι και μερικοί ιθαγενείς που έχουν παρόμοιες σωματικές επιδόσεις με τους Ολυμπιονίκες)
-
Σίγουρα ο εξοπλισμός δεν κάνει τον παίχτη. Όταν ήμασταν πιτσιρίκια νομίζαμε οτι φορώντας τα "Jordan signature" παπούτσια θα παίζαμε καλύτερο μπάσκετ. Σε καμία περίπτωση, αλλά κάτι τέτοιο λειτουργεί και ψυχολογικά και σε κάνει να ασχολείσαι με περισσότερο ζήλο με το άθλημα, όπως επίσης παίρνοντας μία πολύ όμορφη κιθάρα και άς είναι για το τζάκι (κρεμασμένη πάνω από το τζάκι λόγω ομορφιάς)!
Ένας αρχάριος την ίδια φασαρία θα κάνει με τον καλύτρο εξοπλισμό αν δεν ξέρει να τον χρησιμοποιήσει. Αντίθετα ένας έμπειρος, με χάλια εξοπλισμό θα τον κάνει να ακουστεί όσο καλύτερα γίνεται.
Διαβάζοντας όλα τα ποστ κάτι τέτοιο είχα σκοπό να απαντήσω, ότι χρειαζόμαστε και ένα extra κίνητρο σε κάποια φάση όταν παίζουμε κιθάρα. Γενικά πιστεύω ότι καλό είναι να κάνεις ένα μικρό update στον εξοπλισμό σου κάθε λίγο καιρό, έστω και ένα καινούργιο καλώδιο να πάρεις. Στην ουσία ο φίλος μας βρήκε κίνητρο και άρχισε να παίζει, αυτό ήταν που έλειπε και ως γνωστόν όσο παίζεις τόσο πιο πολύ θες να παίζεις οπότε αν κρατήσεις την ισορροπία θα συνεχίζεις να λιώνεις.
Τέλος κίνητρο μπορούμε να βρίσκουμε και σε άλλα πράγματα όπως live ή σεμινάρια, η κάποια βίντεο με τεχνικές. Και αυτό μπορεί να γίνεται κάθε μέρα, ας πούμε εμένα χθες κίνητρο μου έδωσε αυτό :http://www.youtube.com/watch?v=M6SJjH-Bdvs (http://www.youtube.com/watch?v=M6SJjH-Bdvs)