Στο λιόγερμα του ονείρου

[NatassaKoub]

Φλοκιάζω τα όνειρα μου μπας και κοιμηθώ,
με νήμα πλέκω τη νυχτιά, κεχριμπαρένιο δάκρυ,
μα δεν υπάρχει ζέστα εδώ παγώνουν οι χειμώνες
στα μάτια μου υγρά φιλιά γεννούν παλιές εικόνες.

Και το μιτάρι τρέχει γοργά εικόνα να μου πλέξει
μπας και κρυφτώ, μπας και σωθώ, η νύχτα μη με κλέψει
μα το αίμα γίνεται φωτιά μαντέμι το μυαλό μου
μες την ψυχή μου αρπαχτικά ξεσχίζουνε το βίος μου

Σε είδα μάνα μου να κλαις και μάτωσε η καρδιά μου
στα πρωινά που καρτεράς, απλώνω τα προικιά μου
παλεύω με όλα τα θεριά μ’ όλους τους εφιάλτες,
εκλιπαρώ μια ξαστεριά στου χρόνου μου τους χάρτες.

Δεν είδα ακόμη το σπαθί μα ένιωσα την κόψη
κράμα από πόνο κι ευχή, τη σάρκα έχει λαβώσει
είναι η λεπίδα κοφτερή και τη ψυχή ματώνει
τις νύχτες να αιμορραγώ, τις μέρες να πληγώνει.

Μου είπες κάποτε παλιά σαν ήμουνα μικρούλι
μέσα μας γεννιούνται οι εχθροί, οι φύλακες, οι δούλοι
εχθρός μην γίνεις θα χαθείς και δούλος θα πονέσεις
αν φύλακας όμως γενείς την μοίρα σου θα δέσεις.

Μα  ήμουνα μικρό πολύ και μπέρδεψα τα λόγια
εχθρός και δούλος γίνηκα στο ίδιο μου το σώμα
ο φύλακας δεν έλαμψε ποτέ μες την ψυχή μου
κι έτσι η μοίρα με έταξε στο λιόγερμα του ονείρου.


Νατάσα Κουμπούνη   © Copyright 2009

[gkou]

Καλώς όρισες!Πολύ πολύ όμορφο, μπράβο σου!!!Λεξιλόγιο, ρυθμός, όλα άψογα!

[NatassaKoub]

Σ' ευχαριστώ και καλώς σας βρήκα!

[papous]

Η μάνα είναι σημαντικό πρόσωπο και στα δύο ποιήματα που έστειλες. Μου προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι στις πρώτες σου επαφές αναπολείς την μάνα και τις ορμήνιες της. Έντονος πόθος ή απόλυτη λύπη?

[NatassaKoub]

Είναι ο έντονος σεβασμός, για όλες τις γυναίκες που κανάκεψαν, λάτρεψαν, νοιάστηκαν, πρόσφεραν, και άντεξαν, χωρίς να περιμένουν ποτέ κανένα αντάλλαγμα. Είμαι τυχερή γιατί σε όλη μου τη ζωή έχω δίπλα μου μια τέτοια γυναίκα. Τη μάνα μου.

Στο ποίημα μου δεν είναι πρωταγωνιστής ο αφηγητής αλλά η μάνα του. Η μάνα, που μες στα μάτια της εκείνος ανακαλύπτει τη λύπη για τον πόνο του και τον έντονο πόθος της, να μην τον βλέπει άλλο να πονά. Ο γιος απολογείται ψάχνοντας την εξιλέωση κι εκείνη που κάποτε τον συμβούλεψε με αγάπη αλλά ποτέ δεν τον κατέκρινε, προσεύχεται για την λύτρωση του. Είναι η κεντρική φιγούρα από την οποία ο γιος παίρνει τόση πολύ αγάπη, που μέσα του μετατρέπεται σε παράπονο και μετά σε λόγο, για να ‘ρθει τελικά η εξιλέωση που τόσο καρτερά η ψυχή του.