Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 26/05/18, 13:53
-
Ίσως με καταράστηκε της πίκρας η Ερινύα
και κάθιδρο μες στ’ όνειρο μ’ έκανε ν’ αλυχτώ
δεν ερμηνεύεται αλλιώς το πάθος κι η μανία
κι η καταδίκη μου η φριχτή στης γης τον κουρνιαχτό
Ένας αγέρας μ’ έστειλε στης γης το μεσονήσι
κει που τα ηνία δεν πετά νύχτα σ’ ανατολή,
τριγύρω σαν παγόβουνα τα πάθη και τα μίση
συνθλίβανε τον έρωτα, παγώναν το φιλί
Κι όταν του ήλιου διάβασα την μόνη αναφορά του
μες στα χαρτιά του Υπέρτατου, να κάνει αποχή
κατάλαβα πως θ’ απλωθεί το πέπλο του θανάτου
σαν σάβανο στον έρωτα, σαν νύχτα στην ψυχή.
Ίσως με καταράστηκε της πίκρας η Ερινύα
κι ούτε ποτέ μου πρόλαβα αγάπη να χαρώ.
Αχ τι να πω που έμενα πάντοτε στην γωνία
κι οι έρωτές μου γίνονταν στον άνεμο φτερό