Στο χαμομήλι μέσα βρίσκεται ο κάμπος
Στα αρώματα του γιασεμιού μέσα η αυλή σου
Μες τον καθρέφτη μου ακόμη ειν’ η μορφή σου
Μόλο που τη σκεπάζει του καιρού το θάμπος

Μες το κοχύλι του πελάγου είναι το χρώμα
Και η αρμύρα του στο ξεραμένο αλάτι
Μέσα στα μάτια σου είμαι εγώ κι αυτό είναι κάτι
Τα έχω ποτίσει όπως το νερό το χώμα

μέσα στο σπέρμα του ροδιού η αυγή ροδίζει 
θανάτου  χρώμα θάλλει  στ’ άνθη κυκλαμίνων
αίμα η  μνήμη μου θολό  ρήσεων εμμήνων
Που να αναγεννηθώ  φριχτά με εμποδίζει

Ζωή σε παίρνω στο κατόπι και σε πιάνω
και σε τραβώ  στα σκλαβοπάζαρα  της Ρόδου
και σε πουλώ μ’ αντάλλαγμα λουλούδι  ρόδου
προτού εσύ να με  πουλήσεις δίχως φράγκο…

Η τελευταία στροφή, χαλάει το σύνολο. Ισως αν την χτένιζες...

Πολύ απαισιόδοξο ρε φίλε