Αν κάνουμε τη μουσική επάγγελμα που θα υπακούει στους ίδιους νόμους με τα υπόλοιπα επαγγέλματα, νομίζω χάνει κάπου το νόημα..
3. Έχουμε πήξει στους ερασιτέχνες οι οποίοι έχουν κάνει το χειρότερο κακό στον παγκόσμιο πολιτισμό. Όταν λέω ερασιτέχνες, δεν εννοώ τους μη "σπουδαγμένους" μουσικούς αλλά αυτούς που παίζουν μουσική όσο είναι φοιτητές, μέχρι να πιάσουν τα 25-30 τέλος πάντων, παίζουν για τη σημαία για τη "γκάβλα" για το"γούστο", είναι ημίκουλοι, ημιαδαείς, δεν παίζουν μουσική αλλά "μέταλ", "τζαζ", "πανκ", "έντεχνο", παίζουν τζάμπα ή για 30 ψωροευρώ -και περηφανεύονται κιόλας! -σου λένε "εμείς κάνουμε τέχνη, δεν κυνηγάμε τα φράγκα", δεν έχουν προσωπικότητα σαν μουσικοί αλλά αντιγράφουν τους "ήρωές" τους. Δεν ξέρουν τίποτα για εργασιακά δικαιώματα, πνευματικά δικαιώματα, τρόπους πληρωμής κ.λ.π. Έτσι κι αλλιώς, κάποια μέρα θα τα παρατήσουν (και το ξέρουν), και θα αναλάβουν την επιχείρηση του μπαμπά, ή θα μπουν στο δημόσιο, η τέλος πάντων θα κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους.
Είναι πασίγνωστο ότι όλα τα αριστουργήματα δεν ήταν κατάθεση ψυχής αλλά γράφτηκαν από επαγγελματίες που θέλαν να βγάλουν λεφτά για βιοποριστικούς λόγους.