Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ονειροβραδιά

« στις: 20/05/11, 11:57 »

Βόλτα στο φεγγάρι μ’ ένα μαργαριτάρι   
μου’ ταξες μια νύχτα ότι θα με πας
τ’ αστέρια να δαμάσω, τον Δία και τον Άρη
με τους Θεούς να ξεχαστώ σε ονειροβραδιά.
 
Κύκλους μες στις τροχιές τους να ζαλιστώ, να χάσω
την αίσθηση του φυσικού στα όρια της καρδιάς
κι εκεί ακριβώς επάνω, στο βρίσκω και στο χάνω,
να βρω το παραφυσικό, μεταίχμιο λησμονιάς.
 
Μαζί μου θα γελάνε με το κατόρθωμά μου
με θαυμασμό θ’ αποδεχτούν πως είμαι ικανός
με δώρο ένα πιθάρι, μικρό και χρυσαφένιο
που μέσα ξεκουράζεται ο τελευταίος χρησμός.
 
Η Αφροδίτη ευλαβικά σπεύδει και το προσφέρει
με συνοδεία τον Ερμή που την κρατάει γλυκά.
«Ασημόλευκοι Θεοί, του σύμπαντος αγγέλοι!
μικρό πιθάρι αλλά βαρύ…για χέρια σθεναρά…!».

«Θνητέ που έψαχνες να βρεις αυτό που θα σου μέλλει
συνάντησες την μοίρα σου σ’ ετούτο τον χορό
θα το ανοίξεις σαν θα δεις τον Κρόνο να σου γνέφει…!
τις λέξεις θα στομίσεις σε άστρο Βορινό».

Κι εκεί στην παραζάλη μου, στη βόλτα θα επανέλθω
που ξεκινήσαμε μαζί σε ξένο προορισμό
θα σε κοιτάξω τρυφερά…τι όμορφα που υπάρχεις…!
το χέρι κράτα μου σφιχτά, στο άλλο…τον χρησμό!

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Σεντούκια

« στις: 10/05/11, 20:06 »

Σκέψου…αν άδειαζε η θάλασσα θα έμενε η γνώση   
των ναυαγίων μυστικών που είχε κουκουλώσει.
Πόσα θα αποκάλυπτε…!μα φύλακες Νηρηίδες
τα φυλάγουν θησαυρό χρόνια, λεπτά και μήνες.
Οι απαντήσεις της ζωής, το μυστήριο της ψυχής κι όλη η αλήθεια
που κρύβει ο Ποσειδώνας μας σαν φυλαχτό στα στήθια.
Τι είναι ο Έρως, θάνατος και το υγρό το πυρ
μα ο Νηρέας πονηρός…!δεν πρόκειται να ειπεί.

Μόνο οι γοργόνες έχουνε όλες τις απαντήσεις
μα ποιος τολμάει σαν τις δει δειλά να τις ρωτήσει…;
«Για πες μου εξόριστη στεριάς και νύμφη του βυθού…
Τι έχεις δει και το φυλάς σαν κόρη οφθαλμού;».
«Ώσαν θωρούν τα μάτια μου και βλέπει το μυαλό μου
το στόμα δε μπορεί να ειπεί…οι λέξεις ωχριώνουν!».
«Μικρή μου ταξιδιάρα μου, για πες μου να χαρείς…!
Από τα χείλη σου νερό…εδίψασα νωρίς!».

«Μη βιάζεσαι περπατητή να ξεπερνάς τον χρόνο,
εκείνος είναι ο Σοφός…εκείνος ξέρει μόνο.
Όταν θα έρθει ο καιρός για να αποκαλύψει
το κύμα θα’ χει στον αφρό όλες τις απαντήσεις.
Μα πρόσεξε καϋμένε μου δεν θα’ ναι αυτός ο φταίχτης
αν του Αιόλου οι ασκοί δε γίνουν καταπέλτης!».
«Μακρομαλλούσα ασημολέπιαστη θέλω να ξέρω, πες μου!
Δικαίωμα δεν έχουνε εδώ οι εμμονές μου;».

«Θρασύ θνητέ και γοργοπόδαρε, όχι όσο στη γλώσσα,
πριν να μιλήσεις να σκεφτείς, η φύση ορίζει ρότα.
Η υπομονή είναι αρετή στον κόσμο η μεγίστη,
η εμμονή δεν ξεπερνά σε χάρη την πρωτίστη».
Είπε και χάθηκε μεμιάς στου πέλαγου τα βάθη
κι έμεινα να καρτερώ σεντούκια από χρυσάφι.
 Θα περιμένω στις ακτές, ευλαβικά θα ελπίζω   
αν είμαι άξιος Θεέ, το κύμα ας φιλήσω!

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Για τώρα και για πάντα

« στις: 08/05/11, 19:17 »

Για τώρα και για πάντα
 
Δεν θέλω πια να με πονά η απουσία στην καρδιά
να μη μπορώ να νιώσω το χάδι στα μαλλιά.
Να σ’ έχω…μα δεν είσαι εκεί…
οι αισθήσεις μου έχουν νεκρωθεί,
μελαγχολώ κι αφήνομαι στην θλίψη που μπορεί…
 
…Μπορεί να έρχεται συχνά, να μου κρατάει συντροφιά
και δε μ’ αφήνει μοναχή τα κρύα βράδια με βροχή.
Ενώ εσύ λείπεις μακριά και σβήνει τώρα η φωτιά
που με κρατάει ζωντανή, σ’ αυτήν τη μάταιη ζωή…
 
Διψά για σένα η ψυχή όσο κι αν περιπλανηθεί,
εσένα θα ζητάει…
Θα περιμένει την στιγμή που θα’ σαι δίπλα της εσύ,
στ’ αστέρια να την πάει.
 
Σε λαχταράει η ματιά που είχε νόημα να κοιτά…
Δεν θα χαρίζεις πια το φως και δεν περνάει ο καιρός
για να σε ανταμώσει.
 
Μακρύ ταξίδι η υπομονή μα δεν θα πιάσω το κουπί,
άλλο για με κουράζει.
Με κούρασε η αναμονή…εγώ εδώ κι εσύ εκεί…
για πόσο…με τρομάζει!
 
Άσε με τώρα χαμηλά, εδώ μ’ αρέσει πιο καλά
ποτέ μου δεν θα πέσω.
Στην κορυφή φυσάει πολύ, δεν θα σταθώ εκεί ορθή
και πάλι θα πονέσω.
 
Δεν θέλω να έχω την τιμή της πτώσης της ηρωικής
που σ’ εξυψώνει τόσο!
Αν είναι να μηδενιστώ θα το επιλέξω μόνο εγώ
το πότε και τον τρόπο!
 
Σ’ αφήνω τώρα, έχε γεια, ελπίζω να είσαι καλά
για τώρα και για πάντα…
Σε ήθελα ξέρεις πολύ, μα θέλει δύναμη αρκετή…
δεν έχω για να δώσω…

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Φεύγω μην μου φταις...

« στις: 01/05/11, 22:40 »

         

Ανοίγω τα φτερά, φεύγω μακριά

 

πετάω στα ψηλά, στα ψηλά βουνά.

 

Όλα τόσο ωραία σαν μια ζωγραφιά

 

σε μια έμπνευση Θεού, μία πινελιά.

       
 
 

Διασχίζω τον αιθέρα, απέραντος ουρανός,

 

λούζομαι ακτίνες σαν μικρός Θεός

 

γίνομαι τώρα ένα, ένα με το φως…

 

Φεύγω…αφανίζομαι ολόκληρος.

       
 
 

Φεύγω μην μου κλαις, φεύγω μην μου φταις.

 

Κι αν η αλήθεια είναι ψέμα που θα δείξουν οι καιροί,

 

καρτερικά θα περιμένω σαν το χάδι το παιδί.

 

Φεύγω μην μου φταις, το φεγγάρι δες…

 

Όλο φεύγει μάτια μου…μα ήταν εδώ εχθές!

       
 
 

Κάπου θα ξεφύγω, κάπου θα χαθώ

 

σ’ ένα αστέρι πάω τόσο δα μικρό.

 

Άκουσα πως είναι τόσο τυχερό

 

όσο η Γη που έχει άφθονο νερό.

       
 
 

Μιλάω με τ’ αστέρια κι εκείνα με ρωτούν:

 

«Πού πας χωρίς αγάπη…; Τα όνειρα θα χαθούν».

 

«Πάω με την αγάπη βαθιά μες στην καρδιά.

 

Αγάπη για την φύση, εσάς και την ψυχή,

 

θέλω να δω, να νιώσω, όσα είχα ονειρευτεί…».

 

«Είσαι ανόητος θνητός…πού πας και πού ορίζεις!;

 

Άγω το παν δύσκολα πρέπει να ξεστομίζεις!».

 
 
     

Φεύγω μην μου φταις, φεύγω μην με καις.

 

Κι αν η αγάπη είναι σιωπή και η ψυχή ανάσα

 

θα νοσταλγώ, θα σκέφτομαι τα λόγια από τα άστρα.

 

Φεύγω μην με καις, κοίτα το φεγγάρι, κοίτα το…χλωμό…

 

Όλο φεύγει μάτια μου, μα είναι πάντα εδώ!

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Φεύγω μην μου φταις...

« στις: 01/05/11, 21:55 »

     

Ανοίγω τα φτερά, φεύγω μακριά

πετάω στα ψηλά, στα ψηλά βουνά.

Όλα τόσο ωραία σαν μια ζωγραφιά

σε μια έμπνευση Θεού, μία πινελιά.

Διασχίζω τον αιθέρα, απέραντος ουρανός,

λούζομαι ακτίνες σαν μικρός Θεός

γίνομαι τώρα ένα, ένα με το φως…

Φεύγω…αφανίζομαι ολόκληρος.

Φεύγω μην μου κλαις, φεύγω μην μου φταις.

Κι αν η αλήθεια είναι ψέμα που θα δείξουν οι καιροί,

καρτερικά θα περιμένω σαν το χάδι το παιδί.

Φεύγω μην μου φταις, το φεγγάρι δες…

Όλο φεύγει μάτια μου…μα ήταν εδώ εχθές!

Κάπου θα ξεφύγω, κάπου θα χαθώ

σ’ ένα αστέρι πάω τόσο δα μικρό.

Άκουσα πως είναι τόσο τυχερό

όσο η Γη που έχει άφθονο νερό.

Μιλάω με τ’ αστέρια κι εκείνα με ρωτούν:

«Πού πας χωρίς αγάπη…; Τα όνειρα θα χαθούν».

«Πάω με την αγάπη βαθιά μες στην καρδιά.

Αγάπη για την φύση, εσάς και την ψυχή,

θέλω να δω, να νιώσω, όσα είχα ονειρευτεί…».

«Είσαι ανόητος θνητός…πού πας και πού ορίζεις!;

Άγω το παν δύσκολα πρέπει να ξεστομίζεις!».

Φεύγω μην μου φταις, φεύγω μην με καις.

Κι αν η αγάπη είναι σιωπή και η ψυχή ανάσα

θα νοσταλγώ, θα σκέφτομαι τα λόγια από τα άστρα.

Φεύγω μην με καις, κοίτα το φεγγάρι, κοίτα το…χλωμό…

Όλο φεύγει μάτια μου, μα είναι πάντα εδώ!