Σε είδε ο παπαγάλος μου ένα μεσημέρι
και μου 'πε πως σε θέλει για δικό μου ταίρι
Σε θέλει το πουλάκι μου, σε θέλω κι εγώ
εμείς οι δυο μωράκι μου θα κάνουμε χωριό

Ρεφρέν:
Το λέει και το πουλί μου
να έρθεις στην αυλή μου
Το λέει και το πουλί μου
σε θέλω βρε κουκλί μου  (x2)

Κάνε το χατίρι στο πουλάκι μου 
και πιο πολύ σε μένααα αγάπη μου
Σε θέλει το πουλάκι μου, σε θέλω κι εγώ
εμείς οι δυο μωράκι μου θα κάνουμε χωριό

Ρεφρέν:
Το λέει και το πουλί μου
να έρθεις στην αυλή μου
Το λέει και το πουλί μου
σε θέλω βρε κουκλί μου  (x2)

Δν εχω ξαναδει στοιχο με τοσο νοημα κ' συναισθημα 

You fear change and all that's new
stand in the way of progress
like primitive man afraid of fire
'till he explored it's many uses

The power of the atom at our disposal
yet it is called unsafe
nuclear energy so clean and pure
your ignorance is a disgrace

Do not resist
it is your destiny
have we not all become
the children of technology

Holding your fate in a magnetic grip
of all your irrational fears
the shadow of machinery cast upon the flesh of man
blood, sweat, and gears
the robots of dawn offsprings the industry
spot you in the cobalt blue light
one fell swoop and you've become a memory
away with your intrusive life

Into the reactor!

You worship a dead man hung with nails
only a fool would die for the sins of humanity
on your knees before electronics
lets replace this religious insanity
tear down the churches instead on the ground
build there the holy reactors
give us the children science and math
in place of bibles and pastors

You bleeding heart liberals
who oppose the Nuclear Regulatory Commission
must be compelled to retire
you serve only as obstacles and should be used
to fuel the nuclear pyre

Δημήτρης Σταρόβας....

Ταξίδια έκανα πολλά, σ` ανατολή και δύση,
μα τέτοιο πάτο πουθενά, δεν έχω συναντήσει.

Τι θα γίνει με την πάρτη σου; Κα***νουμε! Η κ*λάρα σου μωρό μου βγάζει μάτι.
Να σε πάρουμε το γκρόβερ να τελειώνουμε, να γυμνάσουμε λιγάκι τον προστάτη

''ανηκω και γω στην σωρεια των ανθρωπων
που βλεπουν τον στρατο σαν κατι αχρηστο εντελως''

υβρεοπομπη
φοιβος δεληβοριας

Pink Floyd – Hey, You…

Hey you, out there in the cold
getting lonely, getting old
Can you feel me?
 
Hey you, standing in the aisles
With  itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
 
Hey you, don’t help them to bury the light
Don’t  give in without a fight.

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
 
Hey you, with your ear against the wall
Waiting for someone to call out
Would you touch me?
 
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, I’m coming home.

But it was only fantasy.
The wall was too high,
As you can see.
No matter how he tried,
He could not break free.
And the worms ate into his brain.

Hey you, standing in the road
Always doing what you’re told,
Can you help me?
 
Hey you, out there beyond the wall,
Breaking bottles in the hall,
Can you help me?
 
Hey you, don’t tell me there’s no hope at all
Together we stand, divided we fall...

&

Fata Morgana  –  Μαρίζα Κωχ (Μουσική και Εκτέλεση - Ερμηνεία)

Ποίηση:  Νίκος Καββαδίας

Το ποίημα ως έχει ολόκληρο:


Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνιάζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αρματολούς που σ' αγαπήσαν.

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
Άγια λαβίδα και ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στην Πύλη δύο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο
όνομα. Εύα από την Κίο.
Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στο Αμανάτι
και η τέταρτη είν' έν' αγόρι μ' ένα μάτι.

Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια,
όστρακα, λυσίκομες κοπέλες,
φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια,
άρμπουρα, τιμόνια και προπέλες.

Να 'χαμε το λύχνο του Αλαδίνου
ή το γέρο νάνο απ' την Καντόνα.
Στείλαμε το σήμα του κινδύνου
πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα.

Δαίμονας γεννά τη νηνεμία.
Ξόρκισε, Allodetta, τ' όνομά του.
Λούφαξεν ο δέκτης του ασυρμάτου,
και φυλλομετρά τον καζαμία.

Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.
Γεια χαρά, στεριά, κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στην κόλαση μπορντέλο.

"αν την ψυχη χωμα τη θεωρεις, τοτε βαριες θα απλωνονται ολες σου οι μερες...."
Δ.Κ.

Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες δεν πιάνουν οι ευχές. Εδώ το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα απ' το χτες. Εδώ οι άγγελοι δεν κλαίνε ούτε γλύφουν πληγές !!!!!!!!!!!!!